Toen maandag tegen 11:00 uur de vrachtauto met kraan en oplegger én onze beide containers vertrokken was, namen wij eerst een kop koffie. Die hadden we de chauffeur uiteraard ook aangeboden, maar die had het te druk, Die moest snel verder. Na de koffie begon ik met het vlak maken van de grond waar de containers op hadden gestaan. Nu de grond weer vrij is, kunnen we verder met het ontwikkelen van onze plannen. Om er een nieuw gebouwtje op te bouwen. Dat zal in eerste instantie een grote carport worden voor de caravan. Daarna zullen later de wanden rondom dichtgezet worden, zodat het een dicht gebouwtje wordt. Uiteindelijk gaan we daar dan een gastenverblijf van maken. Toekomstmuziek. Het zou een heel leuk project worden. Ach, we veranderen nogal eens van mening en ideeën, dus doe ik daarover maar geen harde uitspraken meer.
Om het vrijgekomen stuk grond vlak te maken kon ik aan de voorzijde, de wegkant, ongeveer 20 cm weggraven en die grond achteraan weer voor het ophogen gebruiken. Zo´n groot verschil was er ontstaan door de jaren heen. Op een lengte van maar 8 meter! Het viel eigenlijk best wel mee wat ik in de grond tegenkwam. Hier en daar een stukje roestig ijzer, waarschijnlijk van de onderkanten van de containers, en natuurlijk veel keitjes. Oh en ook een paar hele grote “keitjes”, die liet ik mooi liggen.
Een paar stootbanden en stukken tegels vond ik nog. Meer eigenlijk niet. Aan het einde van de dag had ik het stukje grond weer nagenoeg horizontaal. Grappig detail waren de stenen, die ik ongeveer 30 cm onder grond vandaan haalde. Dat was waarschijnlijk eerder de “oprit” naar de container. Zelfs die stenen waren mee omlaag gezakt. Morgen gaat het regenen en kan de verplaatste grond mooi inklinken, alvorens we de caravan erop gaan parkeren.
Het uitvlakken van de grond deed ik op het oog. Als ik op mijn hurken ging zitten, met de rug naar de weg, bepaalde ik waar iets meer zand bij moest. Dat was vooral achteraan én aan de linkerkant, waar het aansluit op de grond van de buurman. Ging ik echter op het grasveld staan en kijken, dan was het net alsof de grond richting het gekapte bos van de buurman juist omhoog liep. Ik vertrouwde op mijn horizon vanaf de voorkant. Toen ik aan het einde van de dag klaar was wilde ik het echter zeker weten. Ik pakte een lange balk en legde die op de vlakgemaakte grond. Daarna haalde ik de lange waterpas uit de garage en legde die op de balk. Een gevoel van euforie kwam in me op. Yes! Je kunt het… Daarna deed ik mijn schoenen weer aan, want die stonden ineens naast mij, en liep ik naar huis. Moe, maar tevreden en met de zekerheid dat het perfect waterpas ligt nu.
Omdat de vrachtauto meteen vanochtend al kwam om de containers te halen en ook meteen al ´s morgenvroeg, had ik geen tijd gehad om de roos uit te graven en te verpoten. Helaas. Jammer van de roos, maar het is niet anders. Het was natuurlijk sowieso niet het beste moment om zo´n roos te verpoten. Hij staat namelijk vol in bloei en het is erg warm. Feitelijk bestaat er geen beroerder moment voor zoiets en kun je de roos dan net zo goed meteen bij de grond afzagen. Maar goed, hij stond er nog. Toen de containers uiteindelijk in de stroppen kwamen te hangen en recht omhoog gehesen werden, was er helemaal geen gevaar voor de roos. Dus achteraf kwam het allemaal goed gelukkig. We laten hem nog even staan…
Alsof ze doorhadden, dat wij het netjes hadden gemaakt met het verwijderen van de oude containers. Want ook vandaag kwam ineens de grote veger weer voorbij, om de straat aan te vegen. Volgens mij is dit nu al de derde of vierde keer, dat ze met deze machine over de weg gaan. Dat is eigenlijk best wel veel, want zoveel vuil ligt er toch niet? Ons in ieder geval niet opgevallen. Wel bijzonder, dat hij juist vandaag, nadat ze de containers hadden opgehaald, meteen de weg weer veegden. Grappig toch?
In 2019 hadden we twee mooie bloeiende planten gekocht bij Örtengren. Het waren twee Hibiscus planten met rood bloeiende bloemen. De Hibiscus wordt ook vaak Chinese Roos genoemd. Zoals de naam doet vermoeden, vind je de Chinese roos in de vrije natuur in Zuidwest-Azië. Het is een struik, die in de buitenlucht wel vier meter hoog kan worden. Om binnen van deze kamerplant te genieten, moet de Chinese Roos een beetje liefde en plantenvoeding hebben. Als kamerplant is de plant erg mooi, alleen wel lastig om te verzorgen. Alleen met de juiste verzorging zal de hibiscus goed bloeien. Een paar weetjes over deze plant: – De plant heeft bijzondere krachten. Je kunt thee maken van het extract van de bloemen, welke je kunt gebruiken als hulpmiddel tegen een hoge bloeddruk.
– De Chinese Roos wordt geassocieerd met uitzonderlijke schoonheid. Op Borneo is het daarom een eeuwenlange traditie, dat bruiden een Hibiscusbloem in het haar dragen. – De Chinese Roos is de nationale plant van Maleisië. – Omdat de bloemen van de Chinese Roos zo decoratief zijn is het leuk om er gerechten mee te versieren. Wat je niet allemaal te weten komt als je gegevens over de plant zoekt. Zo las ik ook, dat als de Chinese Roos het naar haar zin heeft, ze behoorlijk groot kan worden en dat het niet goed is, om de plant te draaien of op een andere plaats te zetten. We doen waarschijnlijk toch iets goed met de Hibiscus, want nadat de bloemetjes waren uitgebloeid (ze stonden toen op tafel en te donker), bleef een neutrale groene plant over. Die werd voor het raam, op een tafeltje gezet, goed verzorgd en nu gaat hij opnieuw bloeien! Uit dankbaarheid misschien? Zal nog een paar dagen duren en dan…
Zaterdagmiddag waren Jan en Ria hier. Ria had gelezen over mijn bezoek aan Nederland, eind mei en meldde, dat ze het graag had geweten. Dan had ze het derde boek kunnen bestellen, die ik dan had kunnen meenemen. Die overhandigden we haar overigens zaterdag. Als dank voor haar stekjes. Ria zette het bezoekje aan ons én het krijgen van het boek op Facebook. Daarop reageerde er iemand uit Stockaryd. Eveneens een geëmigreerde Nederlander. Hij wilde het boek ook graag hebben. Dat kan natuurlijk en alles is inmiddels geregeld. Zo werd de visite behalve erg gezellig, ook nog profijtelijk. Het boek heeft Joke mooi ingepakt en vandaag aan de postbode meegegeven.
De boeren geraniums voor het trollenhuisje bloeien (nog) volop. En door de zacht paarse, lila kleur, geeft dit een heel mooi kiekje. Hoe komen ze eigenlijk op de naam voor deze geranium? Dat werd zoeken op internet, alleen een antwoord vond ik niet. Wel, dat met “geranium” tuinders en botanici niet de bloeiende balkonschoonheid bedoelen, maar eerder een winterharde vaste plant. De populaire zomerplant wordt namelijk door experts “pelargonium” genoemd. Verwarrend! De verwarring over de naam is waarschijnlijk het gevolg van het feit, dat de pelargonium, met haar oorsprong in Zuid-Afrika, en de geranium, te vinden over de hele wereld, behoren tot dezelfde plantenfamilie van Geraniaceae. Maar waarom ze het voorzetsel “boeren” mee hebben gekregen blijft een raadsel.
