Wij waren vanmorgen begonnen met het leegruimen van het tuingereedschap-kast. Zo noemen we de kast onder de keukentrap, ten noorden van het huis. Daar leken steeds meer spullen bij te komen. Leek niet alleen, het was een feit! Vorig jaar had ik alles netjes van de vloer gehaald en opgehangen aan haken. 12 Maanden later was het opnieuw een chaos. Je kon er je kont niet meer keren, zoals dat dan heet. De hoogste tijd om het helemaal leeg te halen, te sorteren wat weg kan, beter ophangen, anders ophangen en schoonmaken. Op zich viel het mee wat er weg kon. Joke bracht namelijk dat wat niets te maken had met de tuin, meteen naar de garage. Ook de ladders bijvoorbeeld. En de jerrycan met benzine ging naar de container. Voor datgene wat wel weg ging, hadden we toch de aanhanger klaarstaan. “Oh! De oude vaatwasser staat daar ook nog steeds.” Die hebben we 2,5 jaar geleden uit de keuken gesloopt en daar neergezet. “Wat doen we daarmee?” Joke weet daar over het algemeen wel raad mee: “Op de aanhanger en naar de stort!”
Naast de vaatwasser stonden nog enkele deurtjes van de oude keukenkastjes (van de vorige eigenaars). Te mooi om weg te gooien, maar na 2,5 jaar zonder bestemming daar te hebben gestaan: weg ermee. Op enig moment bleef er alleen tuingereedschap over en dat maakte Joke allemaal schoon. Het werd aan de muur gehangen, in de reeds bestaande houders en een paar nieuwe haken kwamen in de rechtermuur, voor bijvoorbeeld de kniekussentjes en grote scheppen. Ik maakte zelfs nog een tafeltje, om er emmers óp te zetten en potgrond en turfmolm er ónder. Zoveel mogelijk de vloer vrijhoudend. Wat hebben we een ruimte gemaakt. Wat hebben we het netjes gemaakt! Wat moeten we dit zo houden! Na de tuingereedschap-kast hadden we de aanhanger nog niet vol en de smaak van het opruimen wel te pakken!
We gingen nog even verder en daarom: naar de garage. Daar was al een gedeelte klaargezet, wat niet meer te gebruiken was. Of omdat het kapot was of omdat het overbodig was. We werkten zo lang door tot de aanhanger vol was. Daar sorteerden we het afval meteen zoveel mogelijk: hout (achteraan op de aanhanger), ijzer (rechts) en plastic (links). Dat scheelde later bij de stort weer tijd. Even checkten we nog hoe laat de vuilstort in Aneby open was: om 15:00 uur. Mooi! Nog even tijd voor een kopje koffie. Na de koffie reden we samen richting Aneby. Alleen kon ik de aanhanger niet leegkrijgen en je weet nooit of er hulp aanwezig is op de stort. We reden lekker rustig, want we hadden toch geen haast? Ter plekke bij de vuilstort, in het Zweeds återvinningscentral of kretsloppgården aangekomen was het hek dicht! “Wat krijgen we nou?” Het was 15:45 uur: ze zouden om drie uur open gaan. Nee hoor: gesloten en geen mens te zien! En nu? Met alle rommel weer terug naar huis? Weet je wat? We rijden naar de vuilstort in Tranås!
Zo gezegd, zo gedaan. Via de weg met nummer 32 reden we naar Tranås. Gelukkig weet ik daar inmiddels de weg en zodoende waren we ruim een half uur en 30 kilometer later bij de vuilstort in de grotere stad. Wat? Ook daar de poort dicht? Ah nee! Moeten we dan toch alles weer meenemen naar huis? Ja, er zat niets anders op. Tegenvallertje! Ineens realiseerden we ons waaróm ze gesloten waren. Het is morgen 1 mei, de dag van de arbeid. Op die dag zijn de meeste bedrijven gesloten. Waar wij niet aan gedacht hadden was, dat op de nacht van 30e april (vandaag dus) en 1 mei de “Walpurgisnacht” wordt gevierd. De viering houdt blijkbaar in, dat op de 30e een aantal bedrijven eerder sluiten, waaronder de vuilstort. We waren even na 15:00 uur weggereden met onze rommel en kwamen uiteindelijk even na 18:00 uur weer thuis. Mét de rommel. Morgen zijn ze gesloten vanwege 1 mei en zater- en zondag gaat het ook niet lukken. Maandagmiddag gaan we weer op pad.
Walpurgisnacht is een van oorsprong Europees voorchristelijk feest, dat wordt gevierd in de nacht van 30 april op 1 mei. Het is genoemd naar de heilige Walburga, wier translatie op 1 mei werd herdacht. Walpurgisnacht vindt zijn oorsprong in enkele prechristelijke tradities, die plaatsvonden op de vooravond van 1 mei. Een van deze tradities is Beltane, een Keltisch voorjaarsfeest. Op dit feest werd het begin van de lente gevierd, vaak gepaard gaande met vreugdevuren. Veel ceremonieën leven voort in verschillende rituelen, zoals de meiboom. De viering verschilt per regio en zelfs per stad. Een van de tradities in Zweden is het aansteken van grote vreugdevuren. Deze traditie is in de 18e eeuw begonnen. Een oudere traditie is, dat jongeren in de schemering takken en ander groen in het bos verzamelen en deze gebruiken, om de huizen in het dorp te versieren. Hiervoor worden ze met eieren beloond. De langste traditie is waarschijnlijk die van het zingen van liedjes over de lente. De meeste van deze liedjes komen uit de 19e eeuw en werden gezongen op lentefeesten van en door studenten. We hopen maar, dat enkele tradities dit jaar kunnen doorgaan. Op 1,5 meter van elkaar toch kijken naar vreugdevuren?
En dan iets heel anders. Vanmiddag moest mijn vader voor een afspraak naar het ziekenhuis in Scheemda. Hij had sinds enkele dagen bloed in zijn urine en dat was natuurlijk niet goed. Mijn ouders waren hier beide van geschrokken. Via de weekendarts op maandag (Koningsdag) en de eigen huisarts op dinsdag, konden ze vanmiddag terecht bij een uroloog. Zonder verwachtingen gingen ze daar samen heen. Naar we hebben begrepen kom je het ziekenhuis momenteel alleen maar binnen als je een afspraak hebt. Mijn vader moest derhalve alleen met de arts praten, terwijl mijn moeder in de wachtkamer moest wachten. En waar ze gedacht hadden, dat het gewoon een gesprekje zou zijn, met misschien het afnemen van en hooguit een urineonderzoek, wilden ze mijn vader graag een nachtje daar houden. Dát was schrikken! Op zich niets ernstigs, maar het was zo onverwachts. Als een donderslag bij heldere hemel. Vooral voor mijn ouders. Toen moest er een pyjama komen en schoon ondergoed en een tandenborstel en weet ik veel wat nog meer. Mijn vader bleef immers in het ziekenhuis. Een probleem was, dat mijn moeder al langer dan een half jaar niet meer in de auto had gereden vanwege haar eigen gezondheidsklachten.
Toen heeft ze onze oudste dochter Elise gebeld en die stapte gelukkig meteen in de auto en reed naar Scheemda. Ze mocht niet naar binnen, maar kon wel mijn moeder oppikken en samen naar Hoogezand rijden, om de spullen op te halen én om even als klankbord te fungeren. Even praten. Met de spullen reden ze weer samen naar Scheemda, waar ze mijn moeder nog een uurtje de tijd gaf om bij mijn vader te zijn. Elise moest wederom in de auto blijven wachten. Na het bezoek van mijn moeder aan mijn vader, zijn ze samen weer teruggereden naar Hoogezand. Ondertussen hadden wij contact gehad met Elise en ze vertelde van mijn moeder haar twijfels en angsten. Mijn moeder dacht, dat er misschien ´s nachts vanuit het ziekenhuis gebeld zou kunnen worden en dat ze acuut naar het ziekenhuis zou moeten komen. Dan moest ze vervoer hebben en zou ze nu dus zelf in hun eigen auto naar huis moeten rijden. Maar eigenlijk was dat niet verstandig. Met name gezien de spanningen.
Een taxi bellen kon ook, maar dat zou minstens een uur duren volgens haar voordat die er was. Elise wilde ook klaarstaan, maar ook dat zal een uur duren vanuit Onstwedde. Toen konden wij gelukkig een beroep doen op onze vrienden Geert en Froukje in Kolham. Zij wonen op 5 minuten afstand van mijn ouders en kunnen er ook ´s nachts snel zijn. Ze gaven zonder te aarzelen meteen aan, dat het geen enkel probleem was en dat ze graag standby wilden staan. Dat stelde mijn moeder enorm gerust. ´s Avonds hadden we nog even telefonisch contact met Elise én met mijn moeder. De schrik zat er goed in, uiteraard. Niet zo zeer vanwege de klachten, maar van de onverwachte ziekenhuisopname. We gaan ervan uit, dat mijn vader morgen weer gewoon thuiskomt trouwens. De blaas bleek vol te zitten en die is geleegd. Nu moest hij vooral erg veel drinken, om de nieren weer flink aan het werk te zetten. Poeh, best even spannend, ook voor ons hier. Gelukkig hebben we ondanks de afstand tóch iets kunnen betekenen. Beterschap, pap!
En nu de container met tuingereedschap netjes opgeruimd houden.
Mooi gezicht alles zo netjes aan de wand. Kan ik een puntje aan zuigen……. eerlijk is eerlijk.
Wens jullie sterkte met je vader. Hoop dat het goed gaat verder.
Dank ook voor de mail!
We proberen het inderdaad netjes te houden, maar dat was het voornemen vorig jaar ook al, ha ha… Het is ook niet erg om het jaarlijks even leeg te halen, schoon te maken en op te ruimen. Kleien moeite, groot plezier. Met Heiko zijn vader gaat het goed gelukkig.