Oh… Dit is niet een heel fraai beeld, om de dag mee te beginnen. Het was niet alleen behoorlijk donker en grauw door veel bewolking, maar het was zelfs frisjes vanochtend. Dat was even wennen. Oh, dat klinkt wel heel erg verwend! Zijn we niet hoor. Het was, om heel eerlijk te zijn, wel even aangenaam. De laatste dagen was het lekker van temperatuur, alleen word je er erg moe van. Dat is iets wat meerdere mensen herkennen en ervaren. Om met nog meer uitspraken over het warme weer, niet al te grote risico´s te nemen, dat er een “straf” volgt, hou ik me nu maar wijselijk stil. Het wordt aan het eind van deze week namelijk behoorlijk warm. Men verwacht rond de dertig graden…
Voor de verandering ging ik aan het bakken. Het werd een oer Hollandse appelkruimeltaart. Dat was zeker al meerdere jaren geleden, dat we die hadden gegeten. Appels waren onlangs al uit voorzorg gekocht, meel is er altijd voldoende in huis, dus waarom niet? Ik moest trouwens eerst weer op zoek naar een recept. Als je iets vaker bakt, weet je in grote lijnen wel hoe het recept eruit ziet en hoe je moet handelen. Hiermee niet meer. Al heel snel had ik een te pakken, want als je in Google zoekt op “recept appelkruimeltaart” krijg je binnen een seconde 70.000 resultaten! Het voordeel van een kruimeltaart is, dat je, zoals het woord ook al aangeeft, het deeg in de bakvorm kruimelt en niet hoeft uit te rollen en er plakken en strepen van hoeft te snijden. Gemak dient de mens en mij vanochtend ook!
Hierna nam ik een kopje koffie en het viel me op, dat er aan het steeltje bruine vlekjes zaten. Aanslag. Dat krijg je niet zo snel weg met de vaatwasser, omdat het er ietsjes vaster opzit. Maar… “Daar hebben we het volgende op gevonden!” Men neme een bakje van de Chinees (of een ander oud bakje) en legt alle lepeltjes erin. Als er eentje “lelijk” is, dan zijn het er tenslotte meer. Daar voeg je een paar drupjes bleekwater aan toe en vult het bakje met warm water. Vervolgens hussel je de lepeltjes even lekker door elkaar en dan zie je al dat ze schoner worden. Hierna is het een kwestie van goed afspoelen, even afwasborstel met -middel erover heen halen en afdrogen. Super schoon! Dit wil overigens niet met zilveren lepeltjes hoor!
De lucht werd in de loop van de ochtend lichter en dat gaf de burger weer moed! Ik ging de groentetuin in, om rabarber te plukken. Toen zag ik, dat er een gigantische tak over ons beekje lag. Na het stuwdammetje, helemaal links van het eilandje. Het bleek, dat de, onlangs afgeknapte tak, was komen te vallen. Die was in eerste instantie blijven hangen, doordat die was opgevangen door een andere boom. Waarschijnlijk is de wind de oorzaak geweest van het daadwerkelijk vallen. De tak ligt ons niet in de weg, maar te zijner tijd halen we hem wel weg. Kan later in de kachel. Terug naar de rabarber: de stelen ontdeed ik van het grote blad en stugge draden werden eraf getrokken. Een viertal zakjes van ongeveer een pond aan stengels van een centimeter of tien kwamen in de diepvries. Dit was op speciaal verzoek van Heiko: “Dan kun je later nog eens een taart maken, wanneer het rabarber-seizoen al ten einde is…”
Terwijl ik met de rabarber aan het plukken was, snijden schijnt niet te mogen, kwam het zonnetje tevoorschijn. Echt waar! Dat hadden ze ons overigens ook beloofd hoor. Door die zonnestralen kwam de rododendron wel heel erg mooi naar voren. De rabarber moest weer wachten, zodat er een paar foto´s gemaakt konden worden. Eerder werd ik immers afgeleid door de afgeknapte tak. Dat ik snel afgeleid was had ook te maken met het feit, dat ik wel genoeg dingen kon doen, maar eigenlijk nou net dáár geen zin in had. En dan zie je veel, te veel en spring je figuurlijk van de hak op de tak.
Voordat Heiko vanochtend aan het werk ging, reed hij eerst langs de praktijk van fysiotherapeut Richard de Boer. De half Nederlandse – half Zweedse fysiotherapeut. Daar was Heiko al vaker geweest en omdat die man een beetje Nederlands praat, vergemakkelijkt dat het gesprek soms een beetje. De reden van het bezoekje was een stijve nek. Al twee weken heeft Heiko moeite met het draaien van zijn hoofd. Met name ´s ochtends als hij van bed af komt. Wellicht ligt hij verkeerd op het kussen. De fysiotherapeut zette als eerste een rode lamp op zijn nek, die warmte uitstraalde. Daarna ging hij er met een apparaatje over, die geluidsgolven uitzend (dacht Heiko) en tenslotte ging hij de nekspieren masseren. De nek werd wat losser, maar nog niet naar tevredenheid. Vrijdag mag er zodoende opnieuw een bezoekje afgelegd worden.
Meteen na dat bezoekje reed hij naar de klant: de oudere dame waar hij vrijdag ook de hele dag geweest was. Vandaag ging hij samen met haar werken aan de uitbreiding van de kippenren! De palen stonden al in de grond en de planken, die alles met elkaar moesten verbinden, hadden ze vrijdag gehaald. Het monteren ging prima, echter de dame in kwestie had wel wat “noten op zang”, die ze vaak ook weer in moest slikken trouwens. Ze gaf toe, dat ze eigenlijk geen idee had hoe het moest en was blij met Heiko zijn inzicht en handigheid. Daaraan voegde ze toe, dat ze Heiko nóg wel een paar dagen kon gebruiken voor het verrichten van diverse klusjes. Er was genoeg te doen op de boerderij waar ze woont en waar eerder haar ouders hadden gewoond. Toen op een gegeven moment de accu van de schroefboormachine leeg was en die aan de oplader ging, bedacht ze snel een ander klusje.
Nog een paar palen in de grond slaan voor de afrastering van een ander weiland. Dat ging sneller dan de tijd die de accu nodig had voor het opladen. Nóg een ander klusje. Een hekwerkje langs een oprijdlaan moest verwijderd worden. Daar zou later een nieuw hekwerkje komen. Met een handzaag zaagde Heiko dat hekwerkje in een aantal delen en sloopte het vakkundig. Alles werd op een hoop gegooid, zodat ze het later zelf naar de vuilstort kon brengen. Vervolgens kon hij nog een kleinere border onkruidvrij maken, waar deels viooltjes in stonden en verder héél veel onkruid. Helaas was het daarna inmiddels vier uur in de middag en was de accu nog niet weer volgeladen. Ze zetten er echter op dat moment een punt achter de werkzaamheden. Volgende week mag Heiko nog weer een dag terugkomen voor, in ieder geval, de kippenren!
Ondanks dat Heiko het in zijn agenda had staan, leek het me wel verstandig, om hem alsnog een seintje te geven via WhatsApp, dat hij met de Volvo naar de APK keuring moest. Om tien minuten voor twee. Zelf had hij ook een waarschuwing op zijn mobiel gezet, die hem tien minuten vóór de afspraak een seintje zou geven. Maar ja, als hij op dat moment aan het grasmaaien of trimmen zou zijn, met gehoorbeschermers op, zou hij het niet horen. Of hij mijn berichtje dan had gehoord? Gelukkig kwam het goed en was hij tijdig bij het keuringsstation van Besikta. De keuringsmeester controleerde van alles en nog wat: de handrem, de voetrem, de autogordels, de banden, de vering, de stuurinrichting, las de computer uit, controleerde verlichting en nog meer. Dat alles binnen tien minuten trouwens.
Toen hij de verlichting controleerde stapte Heiko meteen naar voren en zei dat er twee nieuwe koplampen al besteld waren en onderweg zijn. We wisten zelf al, dat die plastic buitenkant zó verweerd is, dat die nog weinig licht doorlaten. Onze buurman Jörgen zal die er samen met Heiko inzetten. Helaas komen die lampen net te laat binnen voor de keuring. Toen de keuringsmeester klaar was en verslag uitbracht stonden er drie dingen op het verslag. De verlichting (bekend), de twee voorbanden waren glad (bekend) en een knipperlichtje in de rechter spiegel deed het niet (ook bekend). Bij het wisselen van de winterbanden had Heiko al gezegd, dat de zomerbanden niet meer zo geweldig veel profiel bevatten. Dat werd nu bevestigd door de keuringsmeester. In de garage liggen nog vier all-season banden en die kunnen er ondergezet worden. Kortom, de keuring bracht geen verrassende dingen aan het licht, alleen werd de Volvo er wel op afgekeurd. Nu maar hopen dat de lampen snel binnen komen. Daarna volgt een kleine herkeuring op die drie punten. Daarna kan de Volvo weer een jaartje vooruit.
Na afloop van de werkdag reed Heiko nog even langs een winkel waar hij een nieuwe accu kocht voor de zitgrasmaaier. Tevens bracht hij een bezoekje aan de winkel van Rörservice AB in Tranås, om een paar nieuwe waterfilters te halen. Die vervangen we elk kwartaal en binnenkort gaat het gebeuren. Daarom is het goed om er weer een paar filters op voorraad te hebben. De accu zette hij er thuis meteen in en de zitmaaier sloeg meteen aan! Na het eten ging hij dan ook nog snel een paar rondjes draaien met de zitmaaier. Snel, omdat de weer-app voorspelde, dat het binnen een uur zou gaan regenen.
Die app had trouwens gelijk! Gelukkig had ik met de loopmaaier de meeste kleinere hoekjes al gedaan, zodat hij inderdaad snel het gazon kon maaien. Omdat het draad van de trimmer afgebroken was en ik niet wist hoe die gemaakt moest worden, had Heiko mij even geholpen. De laatste hoekjes deed ik daarom nog even, terwijl hij het gras maaide. Helemaal droog zijn wij niet gebleven. Het buitje verraste ons toch nog. De meeste druppen vielen wel langs ons heen, maar het werd erger. Het werd een flinke bui en die kwam gelukkig nét nadat Heiko de grasmaaier had uitgeschakeld en onder een dekkleed had verstopt en ik de trimmer veilig en droog in de schuur zette. Douchen en klaar voor vandaag!
Wat we gegeten hadden? Chili con carne. Hoewel we nog een potje bruine bonen hadden staan, koos ik voor de onlangs gekochte “röda bönor”, rode bonen. Volgens mij zouden deze bonen wel eens goede vervangers kunnen zijn voor “onze bruine bonen”. Die namen we tot vorig jaar elke keer mee van Nederland, maar dat moet toch anders kunnen? De deksel kwam van de pot bonen en meteen rook ik de vertrouwde geur van de bruine bonen en daarmee stond niets ons meer in de weg om Chili con carne te maken. En mijn vermoedens waren juist. Verschil is er niet of nauwelijks te merken. We hebben dus lekker gegeten!
