Heiko moest voordat hij weg reed vanochtend, eerst de autoramen weer krabben. Het had vannacht namelijk nog weer eens ongeveer drie graden gevroren. Was dat nu eindelijk voor de laatste keer? Het ijs zat gelukkig niet heel erg vast op de ramen, maar toch ging het er met de ruitenwissers niet af. Dankzij die vorst beloofde het vandaag een mooie dag te worden. Althans dat is meestal in de winter het geval. Het zonnetje scheen immers ook al. Zo hadden we dat in ieder geval wel gedacht en vooral gehoopt. Dat liep echter weer eens anders. Niets zo veranderlijk dan het weer!
Dít weerbeeld bleek het te worden! Dikke regenbuien trokken over ons gebied. Wát een hondenweer! Zelfs Ebba bleef nagenoeg de hele dag lekker in huis. Helaas moest Heiko wel buiten aan het werk… Een uurtje nadat de eerste foto was gemaakt, stuurde hij mij een foto van het weerbeeld in Tranås op dat moment. Er was toen net een fikse hagelbui overgetrokken. Nou ja zeg! Gelukkig waren we beide op dat moment onderdak. Heiko met Anton in de auto op weg naar een klant en ik was onderweg naar Tranås toe. Voorjaar, waar blijf je?
Onderweg naar de stad had ik bijna alle weertypes. Ik vertrok van huis met een hagelbui. Waarschijnlijk die, die even daarvoor over Tranås was getrokken. Een paar kilometer verder kreeg ik te maken met een fikse regenbui. Hmmm… Een verbetering… Daarna ging de regen over in natte sneeuw! Hmmm… Hoezo verbetering? Geduld was in deze een schone zaak, want eenmaal in de buurt van Tranås werd de lucht blauwer. Mooie witte wolken werden zichtbaar en daarmee had de zon ook weer kans om tussentijds de schijnen. Toppie!
Als eerste ging ik naar de Preem, de tankstation met een agentschap van PostNord. Daar kon ik het aangetekend stuk van Transportstyrelsen halen. Even een handtekening zetten voor ontvangst en… Hebbes! Mijn eerste Zweedse rijbewijs is een feit! Op zich ziet het pasje er nagenoeg hetzelfde uit als die van Nederland. Dat zal op Europees niveau afgesproken zijn. Snel keek ik nog (had ik eerder moeten doen, maar verzuimd) of het klopte wat ze me aan rijbewijzen hadden gegeven. Het klopte allemaal. Ik kan weer met een gerust hart auto en motorrijden. Dit pasje is geldig tot 3 mei 2031. Al met al is het de laatste week toch ontzettend snel gegaan met het verwerken van mijn aanvraag. Maandag foto gemaakt en handtekening gezet en nu heb ik hem al daadwerkelijk in mijn bezit!
Met een goed gevoel ging ik verder de stad in. Als eerste naar de apotheek. Daar was het druk! Ik kreeg bonnetje 40 en nummer 31 was aan de beurt. “Ta det lugnt, Joke.” Rustig blijven. Achteraf viel het nog mee ook! Daarna bezocht ik de winkel Fyndlagret, een soort warenhuis, waar ik op zoek ging naar kunstbloemen. Die voor de mandjes aan het balkon gebruikt zullen worden. Helaas. Bloemen genoeg, maar de prijs stond me totaal niet aan. Een klein plantje voor 112 sek, 11 euro, werd me te gek. Er moeten zes bloemen in! Nog even langs de Willy:s, die er boven zit, voor boerenkool en ik kon naar de supermarkt voor de rest van de boodschappen.
Daar was het drukker dan gehoopt. We gaan nauwelijks op de vrijdag boodschappen doen en op dat moment wist ik weer waarom niet: vele bezoekers. Binnen een half uur had ik alles in de auto en ging naar huis. In het centrum zag ik deze bomen in bloei staan. Volgens Heiko zijn het Japanse kersenbomen. Die bloeien namelijk roze. In Stockholm is een bepaalde straat/ plein, waar deze bomen ook staan en die zijn ook nog eens goed onderhouden en gesnoeid. De bomen in Tranås worden niet gesnoeid, althans er zit geen model in (volgens Heiko). Die in Stockholm (foto rechts) wel en dat levert een prachtig plaatje op. Nou scheen de zon daar ook en dat is überhaupt al veel mooier. Ondanks alles is de bloei van de Japanse kersenboom schitterend!
Onderweg naar huis kwam de zon me vergezellen. Zo veranderlijk was het weer dus vandaag. Doordat door de zonnestralen de bermen heerlijk werden belicht, zagen die er wel heel vrolijk uit. In de bermen staan namelijk momenteel een overvloed aan witte bloemetjes. De bosanemoontjes groeien werkelijk overal! Ja, een heel fris en vrolijk plaatje. En dan die grote keien ertussen… Persoonlijk vind ik dat wel wat hebben. Wat dat betreft, zou ik willen, dat wij rond het huis ook meer hadden liggen. Niet tegen Heiko zeggen, want die vindt het maar niets. Met name met het grasmaaien zijn het voor hem grote lastposten. Als hij het gras nou eens niet meer ging maaien en de keien zou uitgraven…
Om eens een andere weg te nemen en daardoor niet verveeld te raken van aldoor dezelfde weg te moeten rijden, ging ik via Hestra. Daar had ik nog even getankt ook. Ik reed net voor de benzinepomp en keek automatisch hoeveel diesel ik nog had. Even voltanken! Hierna ging ik rechtsaf richting Nääs. En daar liepen de schapen met lammetjes weer buiten. Maar wat zijn die kleintjes al gegroeid! Ze stonden ook bijna allemaal te eten. Het viel me meteen op, dat ze al hoorntjes hebben ook. Natuurlijk nog geen grote, maar zeker een centimeter of vier tot vijf. Als je de hoorns van beide volwassenen (op de eerste foto) met elkaar vergelijkt is er duidelijk verschil in die van de ram (de linker) en van het ooi (de rechter). Die van het mannetje is dikker en gaat in het rond, terwijl die van het vrouwtje duidelijk dunner zijn en naar achteren groeien. Waarschijnlijk kunnen we zo later ook zien van welk geslacht de lammetjes zijn.
Terwijl ik daar langs de weg stond, naar de schapen te kijken en kiekjes te nemen, zag ik ineens, dat er een lammetje buiten de omheining liep. Dat vond ik geen prettig idee. De weg is niet een drukke, waarmee er weinig verkeer langs gaat. Maar dieren zijn natuurlijk niet op de hoogte van verkeersregels. Als ze willen oversteken, zullen ze dan weten, dat ze de voorbijgaande auto voor moeten laten gaan? Ik wilde geen risico lopen en daarom reed ik de oprit op naar de bierbrouwerij. Die ligt achter dit stukje land. Gelukkig waren er mensen aanwezig en ik vroeg, of zij de eigenaren waren van de schapen. Die vraag werd positief beantwoord, waarna ik ze vertelde, dat er een lammetje buiten de omheining liep. Er ging een man met me mee naar buiten en nét op dat moment, ging het lammetje onder het gaas door, weer het land op. Naar zijn moeder. Toen voelde ik me even dom! De man was toch blij, dat ik de moeite had genomen om het hem te vertellen…
Heiko en Anton moesten op enig moment grof vermalen stukken boomschors halen. Dat moest tussen een, onlangs aangepote, ligusterheg gelegd worden. Bij een vereniging van eigenaren. In dit geval bij het wooncomplex Granaten. Er zijn meerdere in Tranås. Andere bekende klanten van Örtengren zijn onder andere Rubinen, Koralen en Smaragden. Mooie namen hé? Bij het wooncomplex Granaten moest overal ongeveer acht centimeter boomschors tussen de ligusterstekken gelegd worden, zodat het onkruid geen kans krijgt om er te gaan groeien. Het werden in totaal drie dikke aanhangers vol. De boomschors was vorige week geleverd. Een grote vrachtauto vol met 40 m3 schors. Dat had Örtengren laten storten bij de beoogde nieuwe locatie voor zijn bedrijf. Hij is namelijk al een hele tijd bezig met de aankoop van een heel groot pand, dat eerder een garage was voor een busmaatschappij. Voor dat pand is een enorm grote geasfalteerde parkeerplaats, die ruimte genoeg biedt voor auto´s, aanhangers én tuinmateriaal. Vooruitlopend op die aankoop heeft hij de parkeerplaats alvast in gebruik genomen, door daar die berg versnipperde dennenboomschors te laten storten.
Vandaag had Örtengren trouwens opnieuw een bespreking over de aankoop van bovengenoemd pand. Overigens heeft hij al contact met een paar huurders, want het pand is voor Örtengren alleen (voorlopig) iets te groot. Na afloop vroeg Heiko hem hoe het gegaan was. Toen kreeg hij de financiële onderbouwing voor deze transactie van Kenth overhandigd. Met het verzoek, of Heiko er eens naar wilde kijken. Eveneens de uitnodiging, om bij de volgende bespreking op 20 mei aanwezig te zijn. Thuis bestudeerde Heiko de cijfers eens goed en ontdekte dat er nog iets aan het financieel overzicht ontbrak. Een voordeeltje voor Örtengren in dit geval.
Heiko en Anton legden de boomschors met behulp van twee sneeuwschuivers (!) op de aanhanger en later met dezelfde sneeuwschuivers tussen de ligusterheg-stekken. Drie uur later was deze klus klaar. Daarna konden ze bij een oudere dame een stukje grasveld renoveren. Een andere collega was daar gisteren mee begonnen, maar die moest zich vandaag helaas ziek melden. Met een aanhangwagen met zwarte grond vermengd met turf vulden ze het uitgegraven stuk gras weer aan. Daarna graszaad erover, daaroverheen weer potgrond uitgestrooid en als laatste kunstmest. Als dát geen mooi gazonnetje wordt weet ik het ook niet meer. De dame was in ieder geval zeer tevreden. Het was toen precies lunchtijd, oftewel half een. Alhoewel er nog voldoende werk was lukte het Örtengren niet om de juiste mensen te pakken te krijgen en om Heiko en Anton ergens naar toe te dirigeren. Mede vanwege het slechte weer, boden Heiko en Anton toen aan, om de middag vrij te nemen. Dat viel in goede aarde en zodoende begon het weekend voor de beide heren al vroeg.
Heiko reed daarom even daarna met onze auto en aanhanger langs de plek, waar hij gisteren een paar dikke bomen had omgezaagd. De takken hadden ze al afgevoerd naar de stort, echter de dikkere stammen waren vanzelfsprekend apart gelegd. Die belandden vandaag op onze aanhanger. Vervolgens ging hij nog even langs de opslag van Örtengren in Hubbarp, waar een paar pallets lagen die weg mochten en bij ons óf gebruikt gaan worden óf in stukjes in de houtkachel komen. Daarna stuurde Heiko de auto richting Ödarp. Maar net buiten Tranås, op de weg naar huis, sloeg hij af! Bij het plaatsnaambordje van het dorpje Övrabo.
Gisteren had Heiko een betonmolen te koop zien staan op Marketplace. Geboden, gekocht en betaald. Vandaag kon hij die ophalen, inderdaad uit Övrabo. Een heel klein dorpje op de route naar huis. In de berm staat het bordje met de plaatsnaam, maar de verkoopster had al geschreven, dat hij daar niet links moest (zoals het bordje aangaf), echter ietsje moest doorrijden en dan juist rechtsaf moest slaan. Over een wildrooster en dan de grusväg (grindweg) vervolgen tot die zich zou splitsen. Het bleek een smal, kronkelig weggetje te zijn en ook nog eens met flinke dalingen. “Oh oh…”, dacht Heiko op enig moment: “Kom ik hier straks wel weer bij omhoog?” Hij had namelijk ook een redelijk zwaar beladen aanhanger met nat hout achter de auto. De wegbeschrijving klopte precies en bij het hek van het huis stond de gele betonmolen al klaar. Deze werd op de aanhanger gezet en vervolgens begon Heiko de uitdaging, om hetzelfde weggetje weer te berijden, richting de hoofdweg. Met af en toe slippende banden lukte het gelukkig, om weer boven te komen. Eenmaal thuis bleek duidelijk, dat de cementmolen overduidelijk nog nooit gebruikt was. Geen slechte deal!
Omdat hij vroeg thuis was, was er nog even tijd om een paar kleine klusjes in huis te doen. Het slot in de kelderdeur naar het stookhok werd teruggeplaatst, nadat die was schoongemaakt en geolied. Tegelijkertijd maakte Heiko daar een schildje om de kruk aan de deur, waardoor het er netter uitziet. Tenslotte maakte hij nog een klein kapstokje. Van een plank werd een stuk afgezaagd, de hoeken afgerond en daarna alles geschuurd. Een paar haken eraan en klaar! De kapstok werd in het opgeruimde stookhok opgehangen. Dat zou niet gekund hebben, als daar niet al gaten in de muur hadden gezeten. Je krijgt daar bijna geen boor in. Deze zaten precies op de juiste plaats. Nu kan hij bij thuiskomst meteen zijn werkkleding aan de kapstok hangen.
Afgelopen weekend, zondagmorgen om precies te zijn, waren we bij Erling en Britt voor een fika, een elfuurtje zoals ze het noemden. Toen had ik haar uitleg gegeven over Facebook, Marketplace en Messenger. De drie ingrediënten waarmee ze artikelen te koop kan zetten. Inmiddels heeft ze een aantal advertenties geplaatst. Tot zover ging het goed, maar toch had ze nog een aantal vragen. Zodoende belde ze vanochtend of ze na de middag nog even langs mocht komen. Ze noemt mij haar “mentor” op dit gebied. De vragen vielen erg mee en kon ze al snel weer verder. Terwijl we daar zaten kreeg ze een telefoontje, over een houten bankje. Een zitbankje, die vroeger op een houten wagen had gezeten, die door paarden werd voortgetrokken. Daarvan hadden ze er twee en de beller had belangstelling voor een ervan. De mensen wilden na een kwartiertje langskomen om het bankje te bekijken. Vanavond kregen we van Britt een signaal, dat het bankje daadwerkelijk verkocht was.
Met dank aan Ebba mocht ik vandaag drie keer de stofzuiger ter hand nemen. Ebba is lief. Ebba is heel lief. Ebba is een dondersteen! Tot drie keer toe kwam ze namelijk heel trots aan mij laten zien, dat ze een vogeltje had gevangen. Het lijkt er een beetje op, dat de muizen rondom ons huis zo langzamerhand op zijn en dat ze haar speren nu op vogels heeft gericht. Van een muis blijft na het nuttigen alleen het galletje liggen, alleen van de vogels ietsje meer. De veertjes liggen dan zo ongeveer overal. Zucht… Het is de natuur, ik weet het, echter persoonlijk zou ik het fijner vinden als ze het bij muisjes hield. Ik vind het gewoon erg verdrietig, als zo´n mooi vinkje, roodborstje of pimpelmeesje wordt gevangen.
Overigens was ik met het eten aan het voorbereiden, toen Ebba mij onderbrak. Als vlees bij de maaltijd voor vanavond had ik namelijk karréstek, een stuk varkensvlees gekocht. Het lijkt op rollade, met name door het netje. De karréstek had ik in de snelkookpan aangebraden en daarna met water erbij onder druk gezet. De karréstek lijkt op een rollade, maar heeft toch een hele andere smaak. Aan deze waren zelfs knoflookkruiden toegevoegd. Wij vinden het wel een goede vervanger van de Hollandse rollade.
Als groente hadden we een hele grote pan vol spinazie. Nou ja: voor het koken van de spinazie was de grote pan vól! Ik had de grootste pan gepakt, die we hebben. De twee zakken met verse spinazie werden schoongemaakt en in de pan gedaan, waar alles maar nét in paste. Totdat het daadwerkelijk gekookt was. Toen kon ik zo ongeveer met de kleinste pan verder. Herkenbaar toch? Het blad van de spinazie gaat enorm slinken nadat het gekookt is. De spinazie serveerde ik met een paar hardgekookte eieren voor Heiko, gebakken aardappelpartjes met kruiden. Én de “rollade” natuurlijk. Een heerlijk maaltje na een drukke dag!
