Ter info! Dit was het beeld van ons beekje, slechts een paar dagen geleden. Er lag nog veel sneeuw, terwijl het langzaamaan dooi werd. Er ontstond een sterke stroming door het smeltwater. Dat ging onder een laag ijs door, vanuit de vijver naar het lager gelegen beekje. Waar al het water vandaan komt is ons niet duidelijk. Dat het beekje ook bij de buren langs stroomt weten we inmiddels wel. Wat daarvoor nog is hebben we (nog steeds) niet uitgezocht. Misschien in de zomer het beekje maar eens richting het zuiden volgen. Wie weet waar het ons brengt…
Vandaag! Net als de afgelopen dagen, ook vanochtend meteen maar even de benen gestrekt. Nee, geen lange wandeling, maar een beetje slenteren. Ja, dat is denk ik wel het goeie woord. Gewoon lekker rustig even de boel weer bekijken, nu het meer en meer weer groen wordt. Dit keer ging ik over het bruggetje, rechts van de groentetuin. Daarna richting de houtstek. Wat staat het water hoog! Gedeeltes van het paadje, waar Heiko vorig jaar houtsnippers op had gelegd, liggen zelfs onder water. En het water in het beekje stroomt behoorlijk. Dat was natuurlijk te verwachten. Als je er echter dichterbij komt zie je pas echt hoe groot de stroming is. Zo ziet het er nu uit.
Dat het dan met dezelfde gang richting het sluisje gaat is duidelijk. Alleen kan het sluisje het vele water niet aan. Het water heeft al nieuwe wegen gevonden, om toch naar het lager gelegen beekje te gaan: over het land en langs het bruggetje. Wat een natte boel. Ik zou daar weer langs terug naar huis, maar dat durfde ik gewoonweg niet. Volgens mij was het hout zo glad, dat ik daar niet “heel” overheen zou komen. Toen ben ik maar langs het watertje gelopen, om die weer eens te volgen. Daar was ik in de zomer van 2020 voor het laatst langs geweest en toen gingen de beide dametjes Jikke en Ebba mee.
Dit keer maar even alleen. Beide dametjes lagen nog in de kamer te slapen. Best wel leuk, om die kant weer eens op te gaan. Daar komen we niet zo vaak. Als we even willen wandelen, gaan we bijna altijd naar boven. Het pad op, tegenover ons huis. Die route kennen we nu op ons duimpje. In tegenstelling tot dit stukje van onze omgeving. Ik volgde het beekje tot het een bocht naar links nam. Wilde ik het blijven volgen, moest ik van goede huize komen. Atletisch gezien. Dat heb ik ook maar gelaten voor wat het was. Ik liep nog even door naar de bosrand, om vervolgens over het land tussen ons en de buren terug naar huis te gaan.
Onderweg naar huis liep ik langs het trapje naar de keukentrap. De treden daarvan zaten onder zaadjes en vet van de vetbollen. Onze gevleugelde vriendjes hadden “een beetje” gemorst tijdens het eten. Nou kan ik niet zeggen, dat dit als een verrassing kwam, want het is elk jaar een rommeltje als de sneeuw is verdwenen. Gezien het feit, dat het lekker weer was en ik eigenlijk nog niet naar binnen wilde gaan, nam ik de veger maar even ter hand, om het een beetje fatsoenlijk te maken. Een beetje, want de spoorbielzen waar de treden van gemaakt zijn, zijn erg glad geworden. Niet alleen door het vogelvoer trouwens. Waarschijnlijk ook door de nattigheid. Volgens mij kun je dat schoonmaken met water en soda. Dat doen we binnenkort. Eerst maar eens kijken of die combinatie klopt. Google…
Wat is dat nou? Ehhh… dat is een vaatdoekje… Maar hoe komt die zo smerig? Ehhh… van het schoonmaken… Wat heb je dan schoongemaakt dat zó vies was? Ehhh… het plafond van de serre… De laatste dagen vernam ik een paar keer, dat de vloer weer vieze vlekken vertoonde. En dat terwijl alles toch schoongemaakt was? Maandag had ik de ramen van dit hokje gelapt en direct ook het beetje wat er in staat, met een doekje afgenomen en de stofzuiger er door gehaald. Waar kwamen die druppen dan vandaan? Logica: wat valt moet van boven komen. Lijkt me een eenvoudige verklaring. Op het moment, dat ik dan ook maar eens naar boven keek, kreeg ik gewoon een schrik!
De golfplaten, die dienst doen als dakje, zaten onder de vieze druppen! Natuurlijk doordat het zonnetje de laatste dagen zo lekker schijnt vormt er zich condens. Dat is vaak gewoon doorzichtig. Dat dit bruin was betekende maar één ding: het plafond was nog nooit schoongemaakt. Sinds augustus 2017. En misschien ook niet door de vorige eigenaar. Oh kee, het roken heeft er ook natuurlijk ook een steentje aan bij gedragen. Meteen pakte ik een sterk reinigingsmiddel en ging aan de slag. Om heel eerlijk te zijn, viel me het reuze mee: het ging er vrij gemakkelijk af. Na ruim een uur was het plafond zonder druppen en stond alles weer op zijn plekje. Nadat Heiko thuis kwam, begon ook hij te twijfelen of hij of ik dat klusje ooit hadden gedaan. Hoe dan ook: dit moet toch maar eens vaker dan eens per drieënhalf jaar. Het is wel een vervelend werkje, omdat je bovenhands moet werken. Het resultaat verzacht de “pijn”!
De eerste kaartjes voor mijn verjaardag zijn al aangekomen! De allereerste was er een week geleden al. Leuk hoor, die felicitaties. Dat geeft je een beetje het gevoel dat je al jarig bent! Nu zat er ook een kaartje bij met “60” erop, maar dat is niet mijn leeftijd hoor. Binnenin het kaartje stond namelijk nog een aanvullende de tekst. Dat ik nog maar even van deze jaren moest genieten, voordat ik 60 werd. Grappig! Ga ik zeker doen!
Heiko zijn werkschoenen waren af. Er zat zelfs een gat in. Kun je je dat nog herinneren? Zijn baas Örtengren had samen met hem meteen nieuwe uitgezocht. Omdat zijn maat er niet was had men die besteld en kreeg Heiko een berichtje, dat ze er waren en dat hij ze kon halen. Gisteren was hij vrij en daarom ging hij vanochtend iets eerder van huis om ze op te halen. Maar in de winkel waren ze niet. Niet meer! Zijn baas had ze al opgehaald. En jammer genoeg kreeg Heiko Kenth niet meer te zien vanochtend, waardoor hij tot de middag nog op zijn oude schoenen moest werken. Geluk bij een ongeluk, dat er momenteel geen sneeuw meer ligt, wat door de schoen naar binnen zou kunnen komen. Koud waren zijn voeten echter wel. Tijdens de lunch op het bedrijf, kreeg hij de nieuwe overhandigd. Ze zaten perfect en voelden goed aan. Vanmiddag heeft hij weer lekker warme voeten gehad. Én droge! Prettig geregeld, meneer de baas!
Je moet alles in je leven proberen. Zelfs rendiervlees. Ja, echt! In de folder van de supermarkt stond een paar weken geleden “Renskav” en ik kon niet thuisbrengen wat dit was. Ook omdat ik dacht dat het rens-kav was. Het is echter ren-skav en dan krijg je rendier plakjes (vrij vertaald). Vandaag was de dag, dat we het maar eens zouden moeten eten. Natuurlijk even opgezocht, wat je er zoal bij kunt eten en ik koos voor aardappelpuree en spruitjes. Het vlees, wat uit de diepvries kwam, moest bevroren in de pan worden gebakken in een koekenpan. Zonder toevoeging van bijvoorbeeld zout of peper. Men stooft het ook wel, samen met uien of champignons. Dan wordt het gebruikt voor onder andere spaghetti of rijst. Gaan we zeker ook nog een keer proberen.
Maar eerst met de puree. Het vlees werd met twee vorken uit elkaar getrokken, zodat het gelijkmatig bruin kon worden. Hmmm… Het rook niet écht lekker. Inderdaad was het overduidelijk, dat je te maken had met wild. Dat vond ik toch niet zo prettig en ik weet Heiko ook niet. Daarom deed ik er alsnog vleeskruiden bij en een paar druppen rundvleesfond. Ja! Op dat moment begon het lekker te ruiken. De smaak van het rendiervlees was prima! Het had inderdaad een rijke wildsmaak. Samen met de aardappelpuree en de spruitjes een super maaltijd. De lingon, rode bosbesjes, maakten het allemaal compleet. Een frisse, beetje zurige smaak van deze typisch Zweedse bosbesjes, voegde net dat beetje extra toe.
