Deze dag begon met een mooie zonsopkomst. Het was rond vijf uur. Slaap zat er niet meer in en daarom kun je beter opstaan. Genieten van dit moment en een langere dag. Met een zonsopkomst als deze verwacht je toch geen regenachtige dag? Bijna geen wolkje aan de lucht, waaruit regen zou kunnen vallen. Ondanks dit waren de voorspellingen niet erg gunstig. Ja, voor de natuur, maar voor de mens… Regen verveelt zo snel. En toch was er genoeg te doen, waardoor we ons geen moment hebben verveeld.
Opnieuw hadden de weervoorspellers gelijk. Voor vandaag was er zelfs 80% kans op regen. En dat kwam er ook. Maar gelukkig niet gedurende 80% van de dag! Het kwam in buien en daartussendoor was het aangenaam. Wel erg benauwd vanwege de hoge luchtvochtigheid, desalniettemin beslist niet koud. Tenminste, als je uit de wind stond. Gisteren was Heiko aan het trimmen geweest met de randjes en de kantjes, maar niet meer toegekomen aan het stukje naast het trollenhuisje. Waar eerder de caravan stond, achter het trollenhuisje, hebben we nu ruim vijf meter schoongemaakt richting het zuiden en uitgevlakt. Dat is nu bij het grasveld aangetrokken. Vanaf die vijf meterlijn gaan we nu verder naar voren, naar de weg. Zo komt het huis meer in de ruimte te staan en wordt alles een beetje weidser.
Er is nog een behoorlijk stuk te doen. Daarom pakte Heiko vandaag opnieuw de trimmer en ging aan de slag met het stukje natuur, meteen naast het trollenhuisje. Daar stond het onkruid een halve meter hoog! Het was wel mooi onkruid trouwens. Met vele verschillende kleuren van de bloeiende onkruidbloemen. Het moest in twee keer getrimd worden. Eerst de lange stengels zoveel mogelijk afmaaien, daarna bij elkaar harken om te zien wát er nog stond en vervolgens nog een keer de korte stengeltjes die boven de grond stonden wegmaaien. Toen alles nogmaals bij elkaar harken en tegelijkertijd het mos eruit harken. ´t Is wat werk, maar het resultaat is er ook naar.
Wéér een stukje tuin erbij. Er zit nog wel een behoorlijke verhoging in, die ooit nog een beetje vlak gestreken moet worden. Dat wordt een klusje voor later. Het zal nog de nodige zweetdruppeltjes kosten, want dat heuveltje zit vol met boomwortels, wortels van eerder omgezaagde struikjes en veel onkruid. Later maar eens, als het koud is buiten. Net zoals de berkenbomen, die duidelijk te zien zijn op de grotere foto hieronder, nog een keer omgezaagd moeten worden. Die ene links van het trollenhuisje en die andere links van de grote kabelhaspel. Dat gaan we in de herfst doen. Als het blad eraf is.
Gisteren, toen Heiko de heg knipte bij Erling en Britt, had hij een probleempje met de motorheggenschaar. Hij deed z´n werk prima. Daar was op zich niets mis mee. Alleen toen Heiko klaar was met de heg en de heggenschaar uit wilde doen, werkte de aan- en uitknop niet meer. Oftewel: de motor wilde niet meer stoppen. Hmmm, was dat ook niet het geval met de grasmaaier op benzine? Dit was ook weer een lastige “uitdaging”, vooral als je net het tankje met benzine hebt gevuld. Door de heggenschaar een beetje opzij en op de kop te leggen én de choke open te zetten, smoorde de motor op de een of andere manier en sloeg die af. Errug lastig!
Omdat we de heggenschaar regelmatig gebruiken, moet die gewoon klaar staan voor gebruik. Daarom werd vanmorgen als eerste de heggenschaar door Heiko onder handen genomen. Eens kijken of die gerepareerd kan worden. Heiko zei: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!” Tekst van Pippi Langkous. De oranje aan- en uitknop zat in het handvat en die was door vijf schroeven los te draaien uit elkaar te halen. Er zaten twee draadjes aan de oranje knop. Een zwarte en een rode. Hmmm, hoe functioneert dat? De oranje knop is een schuif-schakelaartje. Als je die op “Stop” schuift, maken de draden contact en stopt de motor. Normaliter.
Nu niet! Analyserend ging Heiko de machine verder te lijf. Hij volgde de draadjes, die ergens binnendoor gingen en aan de voorkant van het motorblokje er weer uitkwamen. Hé, daar hangt een los stekkertje. Zou dát er iets mee te maken kunnen hebben? Hij verbond de stekkertjes, testte het aan- en uitknopje en… Ja hoor! Probleem opgelost. Het demonteren van het handvat was dus, achteraf gezien, helemaal niet nodig geweest, maar dat geeft niet. Hij heeft wel weer meer inzicht gekregen in de werking van een heggenschaar. En belangrijker: hij staat weer klaar voor de volgende klus!
Vanmiddag ging ik aan de slag met het bakken van een suikerbroodje! Het werd steeds uitgesteld, omdat ik met het bakken van brood niet al te veel succes heb geboekt. Op de een of andere, vreemde, manier lukt het me maar niet, om een luchtig brood te bakken. Elke keer blijft in het midden het deeg rauw en dat smaakt van geen méter! Toch was het idee, om een plakje suikerbrood met boter te eten groter, dan de angst dat het weer fout zou gaan.
Daarom alle (vijf) ingrediënten bij elkaar gepakt en aan de slag gegaan. Dit keer gebruikte ik de kant en klare meel voor witbrood met daarin al de nodige gist. Een voordeel? Samen met boter en water moest de meel tot een luchtig geheel gekneed worden. Daarna in een afgedekte bak tien minuten laten rijzen. Vervolgens konden de suikerkorrels, van de echte bakker uit Hoogezand, erbij in. Dat kneden ging iets moeilijker, omdat het deeg behoorlijk taai was geworden. Weer tien minuten laten rijzen en toen kon het de oven in.
Na bijna een half uur werd het brood met de nodige spanning uit de oven gehaald. Direct ging het mes erdoor, omdat ik ontzettend nieuwsgierig was hoe het suikerbroodje van binnen eruit zou zien. Van buiten goed en van binnen… Goed! Omdat het tegen theetijd liep, hebben we elk een broodje gepakt en warempel: het smaakte! Binnenkort maak ik er nog eentje, om te zien of het dit keer puur mazzel was of dat de mislukkelingen nu achter ons liggen.
Na het trimmen hoorde ik, dat Heiko de kettingzaag ter hand nam. In het bosje lag nog een stukje berkenboom van ongeveer drie meter. Dit was over het beekje gevallen en iets lastiger te bereiken. Eerder had Heiko al een keer getracht, dat varkentje te wassen, maar toen stond er te veel water in het beekje. Nu deed hij een nieuwe poging, in de wetenschap dat de regen van volgende week het waterniveau in het beekje weer zal doen stijgen. Nu of nooit. Nou ja nooit, dat valt wel mee. Alhoewel de stam wel steeds meer uitdroogt en daardoor het kloven erg lastig gaat worden. De berkenboom wordt dan namelijk erg taai.
Uiteraard is er maar één de baas en dat was… De kettingzaag. Het lukte hem, om zonder natte voeten of ongelukken, de stam in stukken te zagen. Nu nog even kloven en daarna het houthok in. Dat doet hij morgen misschien, want het begon weer te regenen. Eenmaal weer binnen voor een kop koffie zagen we de auto van Erling aan komen rijden. “Hé, zijn ze al terug? Ze zouden ná het weekend terug komen.” Op corona-afstand spraken we in het portiekje even met elkaar. Vanwege het weer waren ze eerder naar huis gekomen. Toen ze bij hun huis kwamen, viel het hen meteen op, dat de heg geknipt was. Die was nog nooit zó recht geweest, vertelde hij. Dat was een leuk compliment voor Heiko. Hij vroeg wat hij ons verschuldigd was, maar daar wilden wij uiteraard niets van weten. Het was immers een vriendendienst. Daarop nodigde hij ons direct uit voor koffie. Morgenvroeg om half elf. Leuk!
Nadat we beide, naar ons idee, genoeg hadden gedaan, was het tijd om de oven én de frituurpan aan te doen. Het menu voor vanavond was patat met… bitterballen! De laatste keer dat ik die heerlijke snacks had gemaakt, had ik een portie in de diepvries gedaan. Toevallig sprak ik die dag met mijn tante Heiltje en vertelde haar, dat ik de ingrediënten zou halveren. Voor twee personen waren het er gewoon veel te veel. “Waarom doe je niet iets in de diepvries?” Ha! Natuurlijk! Ik dacht, dat het “droge” paneermeel om de bitterballen niet in de diepvries konden, maar zo zitten ze immers ook verpakt wanneer je ze in de winkel koopt! Ah, het menselijk brein is soms moeilijk te vatten. Dankzij haar opmerking konden we vanavond aan de patat met bitterballen!
