Regen, zon, regen, zon…

   
Voor vandaag hadden weersvoorspellers regen voorspeld. En ze hadden opnieuw gelijk! In navolging van de buien van afgelopen zondag, afgewisseld met een zeer aangename zonnige pauze van gisteren, was het vandaag weer een kwestie van een heleboel nattigheid in Ödarp. Toch waren er spaarzame momenten van “droge buien”. Die korte periodes pakte Heiko met beide handen aan, om een begin te maken met het spijkertrekken. De eerste grote stapel met planken werd benaderd met hamer, knijptang en breekijzer. Om de rug te sparen maakte hij gebruik van de workmate van zijn vader. Oh ja, vergeet ik bijna de emmer te benoemen! Er moesten zoveel spijkers getrokken worden, dat hij er maar meteen een grote bouwemmer naast zette waar alle roestige en kromme spijkers in werd gegooid. Met de hamer timmerde hij de spijkers aan de achterkant uit de planken terug, om ze vervolgens met het breekijzer eruit te trekken. Een eenvoudig en absoluut geen zwaar klusje, maar erg tijdrovend, omdat er om zoveel planken zijn. En nog meer spijkers!
   
Nadat een plank vrij van spijkers was legde hij die op een stapel, op de plek waar eerder de containers stonden. Daar gaan de planken ook hergebruikt worden. Slim van hem, om ze niet te ver weg te brengen. Om ze vrij te houden van de vochtige grond legde Heiko eerst twee grote Leca betonblokken op de grond waar de planken opgelegd werden. Inmiddels heeft hij er twee extra naast gelegd, want de stapel met planken zonder spijkers groeide gestaag en werd a snel te hoog. Erg dreigde omval-gevaar. Dit klusje werd vandaag zeer regelmatig onderbroken door een bui. Soms kon hij vier planken behandelen en daarna heel snel wegleggen, omdat de volgende bui zich alweer aanmeldde. En wat doe je als je de bui moet afwachten? Dan pak je een ander klusje tussendoor.
  
Een klusje die je binnen kunt doen. Dat was het uitmeten van aluminium oprijplaten. Die had Heiko zondag van de container losgeslepen. Omdat de zitgrasmaaier af en toe op de aanhanger moet is het wel zo veilig, om dat met de juiste oprijplaten te doen. De laatste keer had hij twee lange balken daarvoor gebruikt, alleen waren die eigenlijk iets te smal. De banden van de zitmaaier gingen er precies overheen. Mits je de planken goed recht hebt gelegd én je het stuur goed recht houdt. Dat was best een beetje spannend. Deze oprijplaten zijn een stuk breder en daarmee veel veiliger. De vraag was alleen nog hoe hij die platen aan de aanhanger kon vastzetten.

Je wilt namelijk voorkomen, dat de oprijplaten wegglijden en van de achterkant van de aanhanger afvallen. Als ze dat beiden tegelijkertijd doen is het wel een klap, maar sta je nog horizontaal. Als er slechts eentje wegglijdt heb je een heel ander probleem. Dan kan de zitmaaier gaan kantelen en kom je er misschien onder te liggen. Voorkomen is beter dan genezen! Zodoende ging Heiko tussen het spijkertrekken door en de buien door, binnen met die oprijplaten aan de slag. In beide platen boorde hij twee gaatjes en eveneens in de rand van de achterklep van de aanhanger. Daarin liet hij twee dikke bouten zakken en zodoende kunnen de oprijplaten nooit verschuiven en blijft het geheel tóch eenvoudig demontabel. Goeie oplossing!
 
 
Onze wilde, witte rozen hebben veel last van een soort luis en de ene na de andere struik sterft af. Ik heb ze al met groene zeep, hier gul såpa oftewel gele zeep (!), bespoten. Over het algemeen doet dat wonderen. Maar misschien zijn we er te laat mee. Hopelijk sterft de boosdoener en krijgen de rozen nog een kans. De geelrode roos, die solitair aan de gevel van de veranda staat, doet het daarentegen heel goed. Uitstekend zelfs. De eerste knoppen komen open en er zitten nog vele in, die later zullen gaan bloeien. Ook de witte roos, die aan de containerwand stond, doet het goed. Stond? Nee, hij staat er nog, alleen is de container verdwenen. Om die roos toch een beetje steun te bieden, de wand is immers weg, zal Heiko een paaltje of twee plaatsen waar de roos aan vastgezet kan worden. Hij staat nu immers los en bij een beetje wind zou hij kunnen knikken. Dat zou jammer zijn, want hij bloeit volop.

Nog even weer over ons bezoek van afgelopen zaterdag. Met Jan en Ria spraken we onder andere even over de schade aan onze glasvezel. Die een muis had veroorzaakt! Wellicht herinner je je nog, dat in december 2018 we vijf weken lang geen internet, tv en telefoon hadden. Een muis bleek de glasvezelkabel, die onder de keukenvloer ligt, te hebben doorgebeten. De schade bedroeg ruim 400 euro. Zuur, maar helaas niets aan te doen. Jan en Ria vertelden ons echter, dat zoiets verzekerd is op je huisverzekering. Oh ja? In Nederland niet. Daar gelden dan wellicht andere polisvoorwaarden dan hier. We hadden er geen moment over nagedacht, dat zoiets hier verzekerd zou kunnen zijn. Zodoende gisteren toch maar even een berichtje gestuurd naar onze verzekeraar, met de vraag of dat verzekerd was. En vandaag al een schade-uitkering toegezegd gekregen. Na aftrek van het eigen risico krijgen we ruim 250 euro terug! En dat terwijl het al anderhalf jaar geleden is ook! “Heiko, ik trakteer op een ijsje!”
 
Onze Jikke is een vogelspotter geworden. En acrobaat erbij! In de twee broedhokjes aan de grote spar, naast het vijvertje, zitten nog steeds nestjes met jonge vogeltjes. De ouders, bonte vliegenvangers en boomklevers, vliegen af en aan. Dát vindt zij natuurlijk maar al te mooi. Zo kan ze bijvoorbeeld wel een half uur roerloos onder de boom liggen, alsmaar naar de hokjes kijkend. Dat ze geen stijve nek krijgt is een wondertje. Vanochtend wilde mevrouw Jikke het hokje wel eens eventjes van dichterbij bekijken. Ze klom voorzichtig op het linnenrek, die we nog van mijn moeder hebben gekregen. Eenmaal bovenop was het voor haar alleen maar kijken. Ze durfde niet over het rek te lopen, want het bovenste latje is een ronde stok. Wel over het latje, maar daarmee kon ze nog niet in het hokje kijken! Leuk geprobeerd, Jikke en bedankt voor het schouwspel!
 
Terwijl ik de post vanmiddag haalde zag ik weer eens zo´n dikke zwarte slak op het paadje naar boven lopen. Ha! Lopen! Kruipen, glijden is beter. Eigenlijk vinden de meeste mensen, waaronder ik, ze maar vies. Het is overigens een wegslak. Deze naaktslak kan tien tot maar liefst vijftien centimeter lang worden en is bij ongeveer drie centimeter al geslachtsrijp. Dus daarbij gaat het niet om de leeftijd, maar om de grootte. De jonge slak is trouwens bruin en de volwassen slak gewoonlijk zwart, terwijl ze ook steenrood, oranjeachtig, grijs tot zelfs wit kunnen zijn. Hoe noordelijker des te donkerder de slak is. Het mantelschild is ovaal en net voor het midden zit de ademopening. Bij verstoring krimpt de slak ineen en vormt een bal. De huid scheidt op dat moment slijm af ter verdediging. De huid van het mantelschild lijkt op fijn schuurpapier, de huid erachter is sterk in de lengte gerimpeld en heeft daardoor een regelmatig patroon van langwerpige bultjes.

De voet van de wegslak is gespierder dan bij veel andere soorten en kent een duidelijk golvende beweging bij het kruipen. De zwarte slak leeft van planten, rottend blad, schimmels, uitwerpselen en sommige insecten. Tijdens het kruipen wordt een dikke laag slijm aangemaakt. Deze soort is gevoeliger voor uitdroging, waardoor alleen na de dauw en na regenval gekropen wordt. Bij droger weer zit deze slak verstopt onder een object of in een dichte struik. Het slijm van de zwarte wegslak smaakt voor de meeste dieren niet lekker. Toch heeft deze slak natuurlijke vijanden. Denk hierbij aan mollen, egels, dassen, (spits-)muizen, padden, kikkers, slangen, vleesetende kevers en sommige vogelsoorten. Ach, nu je weer een beetje meer over dit slijmerig beestje weet is het eigenlijk toch ook wel weer een “aandoenlijk” diertje. Of niet?