Reetjes en diva´s

 

Deze ochtend scheen het zonnetje alweer vroeg en dat betekende: opstaan! Dat bleek een goed idee te zijn, want op het moment, dat ik even over de landerijen van de overbuurman keek, ontdekte ik twee reetjes. Aan de andere kant van de oprit, tussen de struiken en kleine boompjes. Zie je ze staan? Nee, de foto is niet heel scherp geworden, helaas. Maar die bruine vlekken zijn ze toch echt hoor. Ik bleef even staan, om te zien of ik ze nog beter in het oog kon krijgen en dat kon. Ze liepen namelijk gezamenlijk naar boven. Achter elkaar aan. Goedemorgen!
 
 
De vroege ochtend liet nog meer moois zien. In de vorm van de rozen. Daar scheen het zonnetje op dat moment op en dat gaf een prachtig beeld. De witte, die gelukkig is blijven staan, nadat de containers zijn verwijderd, bloeit nu volop. En ruiken dat hij doet! Een zoete geur komt in je neus, zodra je in de buurt van die struik komt. Ook de geelrode roos aan de veranda muur heeft enorm veel bloemen. Daar zijn er al een paar van uitgebloeid trouwens. Na het maken van de foto heb ik ze maar weggehaald. Dat zou goed zijn voor de rozen die er nog in zitten. En niet te vergeten voor de knoppen. Daar zijn er nog genoeg van! Een prachtige plant en ook deze ruikt wel. Alleen niet zo lekker of sterk als de witte. Mooi zijn ze wel om naar te kijken!

De laatste kantstenen werden vandaag langs de oprit geplaatst. Keurig langs het blauwe waslijndraadje, dat Heiko vanaf de weg naar achteren, richting de tuin had gespannen. Opnieuw met enkele verplichte pauzes. In verband met de regen en zeker ook met het oog op zijn lichaam. Het is de hele tijd op de knieën zitten, voorover gebogen, om zo het zware werk te doen. Het weghalen van zand met keien en het plaatsen van de kantstenen. Toch is het af. Klaar! Weer een projectje, dat Heiko kan afstrepen! De kantstenen had hij vorig jaar een keer via Marketplace uit Aneby gehaald, vanzelfsprekend gratis en waren eerst zolang opgestapeld op het muurtje links (zie foto hieronder). Regeren is vooruitzien en in 2019 wist Heiko al, dat hij een keer kantstenen wilde plaatsen langs de oprit.

Nu, in de zomer van 2020 kreeg dat klusje prioriteit en werd het gerealiseerd. Eindelijk is het over en uit met het gras en ander onkruid dat tussen de steentjes van de oprit kruipt. Dit scheelt een hoop werk én het lijkt een stuk netter. Is het ook té strak geworden? Te strak voor Zweden? Ooit zei Heiko zijn moeder een keer, dat we het een en ander in het huis en in de tuin heel mooi maken. “Maar dat is niet Zweeds…” Daar heeft ze wel een punt. Voorlopig krijgen we nog steeds complimentjes van de buren, dus blijkbaar kan de Zweed het wel waarderen dat we zo actief zijn. Daar doen we het natuurlijk niet voor: we doen het voor onszelf.

Ook de betonbanden helemaal rechts op de foto, die er ter afscheiding van de border liggen, legde Heiko weer horizontaal én recht. Die waren namelijk door jaren heen flink verzakt. Vooraan bij de weg, ter plaatse van de roestige fiets, waren ze zelfs volledig onder het gras verdwenen en waren ze helemaal nutteloos geworden. Die had ik per toeval ontdekt en nu zijn ze weer opgegraven, om ze vervolgens te hergebruiken. De ruimte tussen het muurtje links en de oprit is nu weer overal even breed. Net als de ruimte tussen de kantstenen rechts en de border. Precies voldoende ruimte, om met de motormaaier het gras te kunnen maaien. De oprit is nu overal vier meter breed geworden. Die was aan de wegkant 4,20 meter breed en richting de tuin werd die steeds smaller en liep veertig centimeter naar binnen. Dat viel niet op, maar het meetlint liegt niet. Erg blij met dit resultaat.
 
Niet alleen wij zijn blij met de schone en afgebakende oprit. Een paar keer kwamen Jikke en Ebba langs. Even om te zien hoe bij Heiko de stand van zaken was. Of om een aai over de bol. Dit keer kwam Ebba hem zelfs een cadeautje brengen. Ze was van boven gekomen. Daarmee bedoel ik niet vanaf onze bovenverdieping, maar vanaf de andere kant van de weg, vanaf de heuvel. En ze kwam niet alleen. Ze had een muisje meegenomen. Heiko noemde nog, dat hij geen commentaar over zijn werk van Ebba had gekregen. Nee, natuurlijk niet! We hebben haar immers geleerd, dat ze niet met een volle mond mag praten!

Terwijl Ebba met het muisje aan het spelen was, kreeg ik Jikke in de gaten. Die zat aan de andere kant van de tuin, op het hondenhuisje. Zoals ik het kon zien, was ook zij op jacht. Ze had iets nauwkeurig in de gaten, ergens voor het beeldje. Dat beeldje is nog van de vorige eigenaren van Ödarp. Het lijkt enorm veel op de kleine zeemeermin van de haven van Denemarken. Dat bronzen beeld staat er sinds 23 augustus 1913 en is gebaseerd op het verhaal van de kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen. Het beeld werd gemaakt door Edward Eriksen. Wegdoen vonden we eigenlijk zonde. Ze staat sinds een paar maanden echter voor het hondenhuisje. Minder opvallend, want een Deense schone in Zweden… Overigens is het plaatje wel gepast. Twee diva´s bij elkaar…

Vergeet ik toch te vertellen, dat Sietse en mijn tante weer veilig en wel thuis zijn! Nadat ze zaterdagavond hadden ingecheckt in een hotel net boven Hamburg, reden ze daar zondag na het ontbijt vandaan. Ze waren in de middag, zo rond de thee thuis en hadden een paar leuke dagen gehad. De reis was heel aangenaam en relaxed verlopen. Vooral omdat ze ervoor hadden gekozen om er drie dagen over te doen. We kregen trouwens nog een fantastisch cadeau van ze, wat we nog niet hadden vermeld. Een oliepers! Sietse noemde het bedrijf van de fabrikant ooit eens en ik vond het een geweldig apparaatje. “De pers heeft een zeer hoge olieopbrengst en geeft je de mogelijkheid om je eigen pure onbehandelde, ongeraffineerde olie te persen. Sesamzaad, zonnebloempitten, pinda’s, koolzaad, walnoten, lijnzaad, amandelen, kokosnoot, sojabonen en mosterdzaad.”
 
We kunnen er ook pindakaas mee maken! Geweldig cadeau! Daarnaast werden we nog verwend met meerdere eten- en drinkenswaren. Bruine bonen en metworst bijvoorbeeld. Dat die hier niet te krijgen zijn wist Sietse nog. Het vorig jaar had ik hem namelijk gevraagd om een aantal van die producten mee te nemen en daarvan nam hij spontaan iets mee! Zelfs Jikke en Ebba kregen kattensnoepjes. Alleen zat er ook een heel vreemd presentje bij. Nou, presentje zou ik het niet willen noemen. Meer een grote fout! Hij had voor mij een potje “anti aging” crème gekocht. “Stond ergens bij in de buurt en vond dat wel grappig…” was zijn antwoord toen ik hem er zeer verbaasd naar vroeg. Zo jammer dit…