Een plaatje met donkere wolken. Zo zien we de laatste ontwikkelingen rond de pandemie op ons afkomen. Luisterend naar de meest recente berichtgevingen is het vooralsnog heel onduidelijk of we in augustus wel naar Nederland kunnen reizen. Dan willen we immers graag de negentigste verjaardag van Heiko zijn vader meevieren. Zoals het nu is, komen wij dan van een land met code oranje en dat zou betekenen, dat we meteen na aankomst in Nederland twee weken in quarantaine moeten. Dat is geen optie. Doen we dat niet en er overkomt ons iets, dan zijn we niet verzekerd. We zien het dan ook somber in. We hopen uiteraard, dat er in positieve zin nog het een en ander gaat veranderen. Het is immers nog geen augustus. Of Sietse en tante Heiltje eind juli vanuit Nederland naar Zweden kunnen komen is net zo´n vraag. Peter en Daniëlle hebben al laten weten, om in plaats van eind augustus bij ons te komen, te bekijken of het eventueel in de herfstvakantie mogelijk is. Het is een “vreemde” situatie…
Vandaag was het een lange regenachtige dag. Geen stortbuien, maar een mooie gelijkmatige regenbui, die bijna de hele dag duurde. Een fantastische dag voor de natuur. Het was namelijk alweer enige tijd geleden dat het geregend had en dan zie je tijdens zo´n regenbui als die van gisteren bijvoorbeeld ook, dat de bomen ineens groeien. Tenminste het blad gaat ineens verder open. Eveneens spoelt het stof eraf en wordt het allemaal groener om ons heen. Over stof gesproken: we hopen met de buien, dat ook de “tranen” van de dennen wegspoelen. Alles is (nog) geel van het stuifmeel… Tenslotte kunnen we melden, dat ook ons grasveldje erg dankbaar reageert op het hemelwater. Na het sproeien met het middeltje tegen de paardenbloemen, was het gras hier en daar geelbruin geworden. Een beetje bijzonder misschien, dat je blij kunt zijn met een dag regen. Maar dat was zeker het geval. Het water was welkom!
Nee, dan is het zeker geen dag voor in de tuin. Voor mij betekende dat, dat ik achter de laptop zat en me onder andere met de website bezighield. Veel research over het corona- en de polyneuropathie-item, onze administratie: documenten scannen en op de juiste plek wegzetten en het invullen van het belastingformulier, waar ze het wereldinkomen wilden weten. Dat is nu ook allemaal weer aan de kant. Lekker gevoel is dat hoor! Het ingevulde formulier heb ik daadwerkelijk vanochtend in een plastic tasje in de brievenbus gedaan. Half erbuiten gehangen, zodat de postbode het goed kan zien. Die neemt het vervolgens mee naar het postkantoor, waar het verwerkt gaat worden. We blijven het een hele handige service vinden! Het scheelt ons toch een extra ritje naar de brievenbus in Tranås of Aneby.
Heiko ging nog wel naar buiten, maar tegelijkertijd bleef hij onderdak. De deur vanaf de veranda naar de serre was nog nooit door ons geschilderd. De buitenkant was op nog zich vrij redelijk, maar bevatte een aantal beschadigingen. De binnenkant was vorig jaar in de grondverf gezet en kon nu afgeschilderd worden. Met een busje verf in de kleur RAL9010, een verfbakje en een roller ging Heiko de deur verfraaien. Uiteraard nadat hij alles had ontvet en geschuurd. Dit klusje stond ook al enige tijd op zijn To-do-lijstje en kan nu doorgestreept worden. Klaar!
Omdat het vandaag een “snert-dag” dag was zo als gezegd, was het een goed moment om snert te koken en te eten. Blij toe, dat we altijd voorraad van het een en ander hebben. Zo ook van alle benodigde ingrediënten. Het belangrijkste: de spliterwten. Die hebben we hier in Zweden nog nergens gevonden en nemen daarvan af en toe een paar pakken mee vanuit Nederland. Alle ingrediënten tezamen in de snelkookpan en lekker laten koken en sudderen. Vervolgens de karbonades afgezocht en het bot zorgvuldig verwijderd en het vlees en de metworsten in plakjes gesneden. ´s Middags gekookt en ´s avonds gegeten.
Ach en toen ik toch eenmaal in de keuken bezig was dacht ik, om nog iets te gaan bakken. De rabarbertaart van vorige week was zo lekker, dat daar nog wel iets extra´s van in de diepvries mocht. Daarbij was het overigens ook nog eens zo, dat er alweer genoeg dikkere stengels rabarber aanwezig waren. Die mag je toch niet kapot laten gaan? Ik vroeg Heiko om die voor mij op te halen. Geen probleem! Een kwartiertje later stond hij al achter mij, met een grote hand vol zure rabarberstengels. Het was in totaal ongeveer een kilo, twee keer zoveel dan eerder: ik kon er twee taarten van bakken! Of je nu één of twee maakt, het werk is gelijk. Voldoende bakblikken. dus, aan de slag!
Toen er even een droog momentje was ging Heiko nog snel een ander actiepuntje van zijn To-do-lijstje afhandelen. Op het terras wilden we graag een stroompuntje hebben. Dat kan altijd handig zijn voor het aansluiten van iets, zoals bijvoorbeeld een beetje sfeerverlichting. De doos, waar de stroom vanaf de meterkast binnenkomt, zat er al. Daar zit de buitenverlichting ook op aangesloten. Zodoende was het slechts een kwestie van een stukje draad aankoppelen op de verdeeldoos, aan de ene kant, en op het stopcontact, aan de andere kant. Gepiept binnen een half uurtje. Net voordat de volgende druppels uit de hemel kwamen. Nu weer op zoek naar die verlichting… Lag die niet “ergens” beneden?
Zie hier het resultaat van het koken en bakken. Een grote pan vol geurende snert was het eerste. Natuurlijk veel te veel voor ons tweetjes. Geeft niets, daarvan gaat een gedeelte in de diepvries. Dat kan prima. En de smaak? Volgens Heiko: “Héérlijk!” Die had, uiteraard zou ik haast zeggen, al even een lepeltje (of twee) geproefd. Verder twee bakblikken vol met rabarbertaart. Eh, ja je ziet het goed: er staat nog een ronde bakvorm boven op de twee rechthoekige bakblikken. In die ronde zit een appeltaart. Als je toch eenmaal bezig bent… Er lagen namelijk nog zes grote appels in de koelkast en het aanrecht was gevuld met bakproducten. Waarom ook niet meteen een appeltaart erbij maken? Je wilt toch niet elke dag rabarbertaart eten? De appeltaart kan ook heel goed in de diepvries. Nadat er een paar stukjes voor de komende dagen apart werd gezet. Is er nog wel ruimte in de diepvries? We kunnen in ieder geval wel weer vooruit, voor wat betreft de fika!
Tijdens het tandenpoetsen keek Heiko door het raampje van de badkamer naar buiten en zag hij een ree staan. Aan de overkant van de weg. Eerst zag hij alleen de ree, maar een tel later ontdekte hij ook twee jonkies! De verrassing werd compleet toen het jonkie bij de moeder ging drinken. Ohhh… Dát was een mooi gezicht. En zo dicht bij huis! Het tafereeltje speelde zich precies tegenover ons huis af, rechts van de laan die naar boven leidt. Zó lief. De jonkies dartelden om moeder ree heen en liepen op een gegeven moment voor ons uit beeld. Ook voor de moeder trouwens. Moeder ree liep, vreemd genoeg, precies de andere kant op. Dichter naar ons toe. Heiko had mij inmiddels ingeseind en ik was uiteraard al druk met de fotocamera aan de slag. Het is weer gelukt om er een paar mooie beelden van te maken. Zeker een half uur later verdween de ree, nog steeds zonder jongen, in de nevel. Wat wonen wij hier toch mooi, tezamen met de vele bosbewoners. Dit is genieten!
