Printplaat pelletkachel kapot?

 

Gisteren waren we trouwens ook nog even aan de rit gegaan. Het zonnetje trok ons naar buiten. Daar waaide het wel een beetje, maar op een beschutte plek was het heerlijk. Uiteraard hadden we koffie bij ons en was de picknickmand verder ook weer goed gevuld. Je weet immers maar nooit waar je terecht komt! We hadden eerst het idee om naar Vetlanda te rijden, alleen gezien het late tijdstip zagen we daar maar van af. Dat is namelijk een uur rijden. We kozen voor de route naar Österbymo. Via Hestra, Asby en Sund. In Sund zijn we nu drie keer geweest, omdat daar de Seloberg ligt. Daar kun je een hele mooie wandeling maken. In Asby ligt een heuse skipiste. In Österbymo is volgens ons niets te beleven, behalve dat er een heel goed restaurant schijnt te zitten, net als je het dorp binnenkomt. Daar zouden we in de zomer met neef Sietse en tante Heiltje naar toe, echter is het er niet meer van gekomen. Er moest namelijk een afspraak gemaakt worden en die was ons te laat op de avond. Na Österbymo gingen we van de asfaltweg af en volgden we een bosweg, totdat we een leuke picknickplaats hadden gevonden.

 


De route leidde ons daarna via een mooie omgeving terug naar huis. Tegenover het meer bij Bordsjö stopten we nog een keer. Voor een tweede kop koffie. Daar weten we namelijk een picknickbank te staan. Mooi in het zonnetje, met een schitterend uitzicht over het meer. Toen we naar het meer keken, hadden we achter ons een helling. Heiko was nieuwsgierig wat er achter die helling lag en klom naar boven. Tja, feitelijk was er niets bijzonders achter de heuvel te zien. Behalve dan dat hij er precies op het randje, op een grote rots, een bergje verse elandkeutels aantrof. Blijkbaar heeft die daar ook van het uitzicht staan te genieten. Na deze koffiestop waren we vijf minuten later weer thuis en hadden we toch even een frisse neus gehaald.


Nu de winter voorbij lijkt en de wegen weer een beetje schoner zijn geworden, was het vandaag tijd om mijn auto te wassen. Overigens zijn de wegen sneeuwvrij, alleen niet stofvrij. Het zand, waarmee de wegen zijn bestrooid toen er sneeuw lag, is nu zo droog, dat het enorm stuift als je er overheen rijdt. Van menig auto, en dat zijn er echt diverse, is het kenteken niet meer te lezen, door de grote hoeveelheid zand wat achter op de auto zit. Mijn kenteken was nog wel te lezen, maar de auto was verder heel erg smerig. Daarom pakte ik de hogedrukspuit en spoot ik de auto eerst maar eens schoon. Daarna met een emmertje sop erbij langs en tenslotte opnieuw met de hogedrukspuit afspoelen. Wát een verschil! Vervolgens het ergste vuil binnenin nog schoongemaakt en toen met een tevreden gevoel weer onderdak. Het windje maakte het frisjes, alhoewel het er om me heen fantastisch uitzag door de zon.
   
Na het wassen moest ik eerst nog iets corrigeren voor ik écht klaar was. Toen Heiko de spoiler weer vast had gezet, had hij de oude lijmresten, of beter gezegd de oude kitresten, verwijderd en de ondergrond goed gereinigd. Dat deed hij destijds met benzine! Niks mis mee, alleen de letters van de kentekenplaat losten op! De letter H en het cijfer 9 waren daardoor erg onduidelijk geworden. Dat kan natuurlijk niet. Bij een aanhouding zou dat waarschijnlijk een boete opleveren en bij de Apk-keuring zou het een reden kunnen zijn om de auto af te keuren. Die risico´s wilde ik maar niet lopen.

Alleen vroeg ik me af, waarmee ik de letters en cijfers weer duidelijker moest krijgen. Zou dat gaan met een dun kwastje met zwarte verf? Hmmm… Geen zwarte verf te vinden. Waarom dan niet meteen zwarte stift? Ik wist, dat ik nog een zwarte stift had. Een zogenaamde “permanent marker”. Die vond ik meteen en daarmee ging ik aan de slag. Mijn handen trilden wel een beetje van het wassen van de auto, maar met veel geduld kleurde ik de letters en cijfers toch opnieuw netjes in. Met de stift ging het dus prima. De kentekenplaat was weer super duidelijk geworden. Hij lijkt weer als nieuw! Hopelijk blijft het voldoende en lang zitten…

Toen ik de waterslang voor de hogedrukspuit afkoppelde van de kraan in het stookhok, spoot het resterende water in de slag als een fontein in het rond. Shit! Wellicht ook weer in de voorraadbak met de pellets. Die had Heiko een paar weken geleden net helemaal weer schoongemaakt. Het was hem namelijk ook een keer overkomen en daardoor waren er pellets aan elkaar gesmolten en zat later de invoer verstopt. Als dat zo is, is het wel weer te herstellen. Kost alleen wat tijd. Overigens was er ook water op de pelletbrander gekomen. Op de printplaat. De pelletsbrander heeft normaliter een beschermende kap over de gevoelige apparatuur, maar er zat nog ergens een storing in die printplaat. Ergens maakte hij slecht contact en zodra de kap er omheen ging, sloeg de pelletbrander uit. Om die minimale storing snel op te kunnen lossen, had Heiko de kap er gewoon maar afgelaten.

Maar… Nu was er water op de printplaat van de pelletbrander gekomen, waar op dat moment stroom op stond. Oei, oei, oei! Ik hoorde dat er iets niet goed ging en heb daarop meteen de stroom eraf gehaald. Toen Heiko thuiskwam vertelde ik hem direct wat er gebeurd was. Hij zag meteen, dat er twee zekeringen geknapt waren. Die had hij wel in voorraad. Na het eten ging hij de zekeringen verwisselen. Daarmee deed de pelletbrander het wel weer. Maar niet goed. Het motortje voor de pelletsinvoer bleek continu te gaan. Hij lijkt het besturingsprogramma kwijt te zijn. Heiko besloot daarop om de printplaat eruit te halen. Om die te laten drogen én om het apparaat tevens de kans te geven zich te resetten. De printplaat legde hij boven de radiator, zodat die een nachtje en dagje kon drogen.

Nadat ik nagenoeg zeker wist, dat er met de kachel iets “goed fout” was, had ik de kachel opgestookt met hout. De stroom had ik immers van de pelletbrander afgehaald, om erger te voorkomen. Er moesten nog even een paar hendels de juiste kant opgedraaid worden, zodat de accumulatietanks ook in werking gezet werden. Alles liep als een trein. Later vertelde Heiko mij, dat de ketel liep als een “sneltrein”! Wat was het geval? Ik had de hendels de verkeerde kant op gezet en daarmee was de temperatuur in de kachel gestegen tot over de tachtig graden! Dat was gelukkig snel verholpen en de temperatuur werd weer normaal. Ik keek voor alle zekerheid nog even in de gebruiksaanwijzing, want dat was de reden, dat ik die hendels uiteindelijk had gedraaid. Al snel bleek, dat het verkeerd in de zelfgeschreven handleiding stond…

Omdat het weer best lekker was en ik buiten toch nog even iets wilde doen, besloot ik Heiko een handje te helpen. Hij had gisteren hout gehaald en dat lag in de aanhanger, die bij de oprit stond. Die zou ik wel “even” voor hem leeghalen. Dan kon hij woensdag meteen met een lege aanhanger weer naar Blå Grindar. Ha! Mooi niet! Wat was dat zwaar! Nee, dat kon ik gewoonweg niet doen. Daarom zocht ik naar een klusje, dat minder zwaar was. Dat vond ik al heel snel. De julbock was weer tevoorschijn gekomen en die kon nu wel afgebroken worden. Althans, de takken konden eraf. Ik moet zeggen, dat het er óp maken leuker was dan dit. Ik had veel draad gebruikt en alles lekker vastgedraaid en die draden moesten een voor een weer losgemaakt worden.

Maar het draad was inmiddels aan het roesten gegaan door de weersomstandigheden. Het terugdraaien vergde veel geduld. Lang leve de werkhandschoenen, want de punten van de draden gingen daar zelfs af en toe doorheen. Mijn vingers zouden kapot geweest zijn, als ik die handschoenen niet aangehad zou hebben. Nadat het lint en alle ijzerdraadjes verwijderd waren, konden de takken weggehaald worden. Ook daar zaten aan sommige uiteinden nog draden! Na bijna een uur aan het stoeien te zijn geweest, was de kruiwagen vol en het houten geraamte van de julbock weer leeg en schoon. Die zette ik meteen weer achter de houtstek. De takken kwamen op de houtwal en het lint in de asemmer. In totaal had ik een bloempotje vol met draad gekregen. Er was veel te veel gebruikt, dat kan de volgende keer zeker anders. Voor nu is de julbock eerst weer opgeruimd.
 
Zoals gezegd, had Heiko een aanhanger vol hout op de oprit staan. Via Marketplace had Heiko gisteren namelijk gezien, dat er gratis hout werd aangeboden. Vlak bij ons huis ook nog eens. Op slechts een kwartiertje afstand had iemand een enorme fruitboom, een kersenboom, omgezaagd. Ook waren ze al met de stam aan het zagen gegaan, maar blijkbaar was de klus hen te groot. Nu boden ze de hele boom aan. Gratis. Tja, dat hoef je Heiko niet voor te houden. Hij reageerde en kon er ´s middags nog terecht. De voorwaarde die de man stelde was “Alles of niets”. Heiko bekeek het aantal takken en het volume daarvan en vond dat het in verhouding tot de hoeveelheid hout in de stam en de dikke zijtakken, erg meeviel.
   
Meteen vulde hij de meegenomen aanhanger. Eerst met takken, om daar de reeds gezaagde blokken bovenop te gooien. Zo werden de takken immers in elkaar gedrukt door de zware houtblokken en nam het minder ruimte in beslag. Het hout van deze fruitboom was erg dicht en daarmee erg zwaar. Op een gegeven moment was er nagenoeg geen ruimte meer tussen het spatbord en de wielen. Toen moest Heiko wel stoppen met laden. Met deze volle aanhanger reed hij naar huis, nadat hij de eigenaar van de gezaagde boom had verteld, dat hij woensdag terug zou komen. Dan neemt hij namelijk een dag vrij, om zijn ellenboog rust te gunnen. Hij weet namelijk al, dat hij weer aan het snoeien moet. Door tussentijds rust te nemen, hopen wij, dat zijn ellenboog niet weer zal gaan opspelen.
   
Vanavond zette ik iets “nieuws” op tafel. En nou weet ik absoluut niet meer hoe het heet! Ik had ook hier de verpakking van weggegooid. Dit, om de rollen tijdens het bewaren in de diepvries, niet te veel ruimte in beslag te laten nemen. Ik kon me gelukkig nog herinneren, dat het gehakt in witte koolbladen was. En hoe ik het moest klaarmaken. Dat was een kwestie van braden. Het gehakt was al voorgekookt. Dat deed ik dan ook. Daarbij had ik aardappelen gekookt en nog een zakje witte kool erbij klaargemaakt. Die paar bladen om het gehakt was toch niet genoeg? We hadden geen van twee een idee, hoe de smaak zou zijn. Of wat we ervan konden verwachten. Tegelijkertijd namen we de eerste hap van de rol en werden verrast op een positieve manier. Het gehakt was lekker gekruid en de kool knapperig. Een prima combinatie! Dit kunnen we wel vaker eten!