We hadden er weer eentje: een zonnige morgen! Alleen hij was minder zonnig voor Heiko. Alsof we elkaar afwisselden, want nu voelde hij zich verre van lekker. Met name zijn maag speelde hem parten. Nadat hij een poosje in de kamer had gezeten pakte hij zijn telefoon en stuurde een berichtje naar Örtengren. Hij bleef thuis vandaag en binnen een kwartiertje lag hij alweer in zijn bed. Tussen de middag is hij even beneden geweest. We aten toen samen een broodje. Dat smaakte hem redelijk goed. Een half uurtje later ging hij weer naar bed en kwam pas rond half vijf weer beneden. Op dat moment was hij volledig uitgerust en zijn maag voelde stukken beter. Nog niet zoals het zou moeten zijn, maar wel zo goed, dat hij vroeg wanneer we gingen eten. En dat is natuurlijk heel positief!
De foto is niet je-van-het. Ik weet het. Om een en ander duidelijker te krijgen moest ik de foto behoorlijk bewerken. Het “een en ander” was namelijk een pootafdruk. Zondag, nadat we de spulletjes bij het meer hadden klaargezet voor het grillen met de buren, liep ik nog even naar het huisje wat daar staat. Toen zag ik een spoor. En de afdrukken waren gróót! Dat is wat ik duidelijk wilde laten zien in de foto. Ik dacht meteen aan een beer! ´s Middags vroeg ik Erling om even met me mee te lopen, naar mijn ontdekking. Op het moment, dat ik hem vertelde, dat ik pootafdrukken van een beer had gevonden, begon hij te lachen. Nee, niet van een beer. Die komt hier nauwelijks (!) voor. Waarschijnlijk van een wild zwijn of een hele grote hond. Dat laatste betwijfel ik dan weer, omdat die minder “tenen” heeft. In ieder geval had Erling voor die dag zijn lach-momentje gehad. Even later Britt en Heiko ook…
Zoals gezegd reden we zondag niet in één keer vanaf de grill-plaats naar huis. Het was nog vroeg en een mooie dag, waarmee we besloten om nog een stukje te toeren. Wandelen zat er eigenlijk niet in, want de wind was kouder geworden. Vooral uit de zon was die te fris. Heiko koos een route, die we nog nooit hadden gereden. Wederom een prachtig stukje natuur in winterse sferen. Wat meteen opviel was, dat de weg wel geschoven was, alleen zoals het leek, niet al te vaak. Met de spijkerbanden onder de auto was het overigens geen probleem om deze weg te rijden hoor. Na een paar kilometer kwamen we bij een hek langs. Die stond weliswaar open en was volledig ondergesneeuwd, echter toen begon bij mij de twijfel toch meer toe te slaan.
Het duurde niet lang, dat mijn twijfels bewaarheid werden: de weg liep dood! Nee, dat is ook niet waar. We konden de weg niet vervolgen, omdat de sneeuwschuif de weg had geblokkeerd met een behoorlijke berg sneeuw. De weg die wel wel konden kiezen kozen we echter niet, want daar was tijdens deze winterse periode nog geen andere bestuurder langs gekomen. Vast om een reden. Eveneens een doodlopende weg? We hadden de mazzel, dat we op de driesprong konden draaien, zodat we dezelfde route maar terugreden. Eigenlijk nog niet eens zo vervelend. Je ziet de weg immers nu van de andere kant en daarmee zagen we ook weer nieuwe dingen. We kregen de zon nu meer schuin naast ons, soms recht voor ons. Daarmee zagen we de zon prachtig door de bomen schijnen.
De tulpen van Heiko, die ik voor Valentijnsdag had gekregen, groeien flink. Elke dag komen er twee of drie tulpen open. Daarbij komt er zeker ook een centimetertje bij de stengel aan. Die stegen de vaas uit en kwamen zelfs boven het groen van het boeket. Het groen, in de vorm van takjes gipskruid en buxus konden we nauwelijks nog terugvinden. Het moment om de stengels een beetje korter te maken. Tijdens dat werkje brak me een tulp af. Ohhh… dat was jammer. Hij was immers nog goed. Nee, die ging niet weg. Maar wat doe je ermee? Toen herinnerde ik mij, dat mijn moeder wel eens “kunstwerkjes” van de stengels maakte. Korte stukjes werden aan de boven en onderkant ingesneden en in het water gelegd. Dat deed ik ook. Samen met het afgebroken tulpje kwamen ze in een wijnglas. ´s Avonds was er trouwens totaal niets veranderd. Geen gekrulde stengels…
Al een hele tijd liggen hier twee multomappen van Heiko zijn opa, Arend Leugs. Het zijn twee van negen, met daarin gedichten: duizend stuks. Door Arend Leugs bedacht en getypt. Ze zijn allemaal in het Gronings dialect, op een paar na. Hoe lang die “enige tijd” eigenlijk is weten we niet eens meer. We hadden ze ooit meegenomen, met het idee om de gedichten digitaal te maken. Met het opruimen van de fotoalbum-kast kwam ik ze weer tegen en nam ze meteen mee naar beneden. Aan het eind van de middag begon ik er maar eens over na te denken, hoe ik dit klusje zou aanpakken. “Ga ik alle duizend gedichten overtypen in Word?” Daarbij ben je de originaliteit van Arend Leugs kwijt en dat wilde ik niet. De notities die hij erbij heeft gezet ben je dan immers ook kwijt. Nee, dat moest anders! Na overleg met Heiko besloot ik, om van alle gedichten een foto te maken en ze dan in een PDF-bestand op te slaan.
Met mijn mobiele telefoon maakte ik eerst maar eens vijftig foto´s. Die sorteerde ik en deelde ze in de app “Adobe Scan”. Zo maak ik tegenwoordig ook PDF-bestanden van bijvoorbeeld polisbladen of nota´s. Alleen zijn dat er nooit zoveel! Al snel bleek, dat de volgorde precies fout was: van 50 terug naar 1. Dat stond me helemaal niet aan. Maar om ze via het genoemde programma in de juiste volgorde te plaatsen was geen optie. De letters en cijfers werden zó klein, dat ik met een vergrootglas de paginanummers moest zoeken. Daarom foto´s verwijderd en opnieuw de gedichten gefotografeerd. Eerst maar eens twintig. Door ze niet vanuit de camera, maar middels de app te openen, kon ik de volgorde zelf bepalen. Vanuit de camera pakte de app gewoon de laatste eerst! Vanaf dat moment was het helemaal duidelijk hoe het digitaliseren van de gedichten zou moeten gaan. Morgen ga ik ermee beginnen. Vanmiddag was de generale repetitie.
Vanwege de maagklachten van Heiko, koos ik vanavond maar voor een licht verteerbare maaltijd. Vanochtend had ik meteen al rijst en kip in gedachten. En dat werd het ook. De kipfilet had ik in kleine stukjes gesneden en die langzaam gaar gebraden in olijfolie. Een beetje, want te veel is weer niet goed. Omdat scherp eten even niet voor Heiko was weggelegd vandaag, nam ik in plaats van de hele inhoud, de helft van de inhoud van een zakje mix. Daarbij werd water gedeeltelijk vervangen door melk, wat het gerecht eveneens zacht(-er) zou maken. Er werden een paar boontjes gekookt en die kwamen heel fijn gesneden door het gerecht. Net als de omelet. Hoewel er voor Heiko zijn gevoel te weinig “pit” in zat heeft hij er lekker van gegeten en er nadien geen nadelige gevolgen van ondervonden. Zou het dan toch een eendagsgriepje zijn geweest?
Wat een leuk spoor Joke! En laat ze maar lachen hoor, het gaat hier zeker niet om een spoor van een wild zwijn, deze hebben hoeven en daar lijkt dit spoor niet op. Mijn gedachte gaat uit naar een zogeheten dubbel spoor, dus een samen stelling van voor en achter poot bijna op de zelfde plek afgedrukt, heb je ook foto’s gemaakt van de loop richting, hieruit kun je opmaken hoe de gang van het dier is, en misschien ontdek je dan ook een enkel afdruk. Wat zal je het warm gehad hebben bij het ontdekken van dit spoor …., jou kennende heb je thuis gekomen vast al even gegoogeld naar het spoor van een beer, wolf, lynx, das, vos enz. , leg die van een wolf en hond maar eens naast elkaar en ontdek de verschillen, in die van de wolf kun je een denkbeeldige kruis zetten en die van de hond niet. Heel veel speur plezier gewenst.
Liefs, Phaedra
p.s. mijn ogen waren ook heel veel op de grond gericht tijdens mijn sneeuw wandelingen, haha.
Dank voor je reactie en toelichting Phaedra. Het blijft leuk om te proberen de sporen in de sneeuw te herkennen. Helaas dooit het nu en verdwijnen de sporen. Volgende winter nieuwe kansen.