Plaatje past nooit weer…

Vorige week schreven we al over de kansloze afspraak van Heiko bij de tandarts. Toen kwam hij daar aan zonder plaatje… Gelukkig had de tandarts voor vandaag, aan het einde van de ochtend nog even tijd. Dat plaatje met de twee kunstkiezen is denk ik ongeveer vier of vijf jaar geleden gemaakt in Winschoten. Nee, wacht eens even! Dat zou ook wel eens zeven of acht jaar geleden geweest kunnen zijn. Oei! In ieder geval: het plaatje paste niet meer. Aan de tandarts de schone taak, of beter gezegd de “uitdaging” om te proberen dat ding weer passend te maken. Heiko meldde zich aan via de “paal” en nam plaats in de wachtkamer. De “paal” bevestigde dat hij een afspraak had bij tandläkare Ing-Marie Jager. Het wachten duurde niet lang. Hij mocht meelopen naar een van de vele behandelkamers. Ze sleep iets van de vullingen af en haalde haakjes van het plaatje af, maar wat ze ook deed, het plaatje paste niet meer. Die is te oud en het gebit is te veel veranderd. De tanden en kiezen hebben een andere stand gekregen, waardoor dit plaatje in de grijze container kan. Jammer, maar we hebben het in elk geval geprobeerd.

In Zweden zijn lange wachttijden voor tand specifieke werkzaamheden vertelde de tandarts. Heiko denkt er nu over, om een nieuw plaatje te laten maken in Winschoten. Misschien is dat te combineren met ons bezoekje in augustus. In de wachtkamer stond overigens een grappig krukje, naast de kinderstoeltjes. Die had het model van een kies. Of dat kinderhoekje nu de juiste plaats in de wachtkamer had durf ik te betwijfelen. Kijk eens naar die stroomkabels, het stopcontact en meteen rechts van de blauwe kies staat een groot aquarium… Hoe dan ook, onverrichte zake reed Heiko terug naar huis.

Vanochtend had ik een recept van het internet geplukt en geprint. Een recept voor het maken van frikandellen! Jawel, vandaag zou het gebeuren! Vorig jaar had ik ook een keer “iets” gemaakt van gehakt. Dat mocht de naam frikandel eigenlijk niet dragen. Hopelijk worden ze met dit recept en bereidingswijze, beter.

De vijfhonderd gram gehakt werd vermengd met een half, fijn gesnipperd uitje en de kruiden uit Nederland. Maar liefst twaalf gram moest worden gebruikt! Na het erg goed kneden, waarna het gehakt heel fijn werd, moesten er balletjes van 70 gram worden afgemeten. Die werden vervolgens in de hand iets gerold en op keukenfolie volledig uitgerold tot langwerpige worstjes. Spannend… De worstjes moesten ongeveer achttien centimeter lang worden en twee centimeter in doorsnee. Dat deed ik (zelfs met de liniaal erbij) en kreeg zodoende zeven frikandellen! Ze werden allemaal in folie gerold en daarna in bijna kokend water een kwartiertje geweld. Het model is redelijk gelukt en het rook heel goed. Hopelijk smaakt het ook goed, maar dat testen we later. Ze gingen eerst de diepvries in. “Wanneer eten we patat met een frikandel, Heiko?”

Terwijl ik in de keuken bezig was hoorde ik buiten de kettingzaag knetteren. “Oh jee! Heiko gaat weer bomen vellen! Achter ons beekje, ter hoogte van de witte deur, waren een paar weekjes geleden twee bomen half omgewaaid. Die wilde Heiko opruimen. De grond is daar altijd erg nat en daardoor moeilijk begaanbaar. Nu zat er nog vorst in de grond en kon hij er fatsoenlijk bij komen. Daarom wilde hij dat klusje nu graag doen en niet over een paar weken, als de grond weer ontdooid is. De omgewaaide bomen waren binnen een kwartier in kleine stukjes gezaagd en eventjes later op ons gras gestapeld.

Het is ongeveer 1/3 kuub. Het betrof “onkruidbomen” en het hout is dan ook niet van de beste kwaliteit. Ach, het brandt wel. Heiko was van plan om het hout met de kruiwagen te verplaatsen naar de houtstek, maar vanwege de dikke laag sneeuw, zeker twaalf centimeter, liet hij dat plan varen. Om daar een volle kruiwagen doorheen te duwen is geen pretje. Later maar eens, als het gras weer groen is.

Nu hij de kettingzaag toch in zijn handen had, de zaagbroek aanhad en de helm op had, liep hij nog even via de weg naar ons “bosje”. Daar stond een dikke berk erg schuin. Hij was net niet omgewaaid, maar stond zodanig scheef dat die omgezaagd moest worden. Eerst even inzagen aan de kant waar die naar toe zou vallen en daarna aan de andere kant. Zonder problemen kwam de dikke, lange berk met een dreun op de grond. Kijk! Dat is nou mooi brandhout! Het moet alleen nog even in stukjes gezaagd worden, daar weggesleept worden, gekloofd worden, gestapeld worden in een houtstek, een jaar gedroogd worden en dán is het perfect brandhout. Voor nu was het belangrijk, dat de berk van de wortels werd gescheiden, om te voorkomen dat de sapstromen weer op gang zouden komen. Als dat gebeurt, zal het drogen van het hout veel meer tijd kosten dan nu. Dat hebben we het allereerste jaar dat we hier woonden wel geleerd. Toen was Heiko in april begonnen met zagen en kloven. Die bomen waren zo nat vanbinnen, dat het sap er gewoon uitliep. Overigens schijnt het sap van een berkenboom lekker en gezond te zijn. Deze berk ligt plat en te zijner tijd zal dit klusje voortgezet worden. Voor vandaag was het over. Genoeg lichamelijke arbeid verricht!

Eenmaal in huis kreeg Heiko een berichtje binnen via Snapchat. Het was de chauffeur uit Onstwedde. Die had doorgekregen van zijn baas, dat hij vannacht met de vrachtauto naar Zweden moest. De chauffeur had meteen gekeken waar in Zweden en dat bleek in Nässjö te zijn. Dat is vanaf ons huis slechts 45 minuten rijden. Helemaal perfect! Zweden is groot en als hij dan relatief gezien zo dicht bij ons moet zijn, is dat wel erg fijn. Morgen aan het einde van de middag hoopt hij in Nässjö te zijn. Hij gaat daar lossen en kan Heiko onze doos met de lucht-geveerde autostoel voor in de camper ophalen. Eveneens de lange buis en de hulpstukken voor het project water-kracht-centrale. Helemaal blij! De chauffeur zou vanmiddag de spullen bij Gert en Elise ophalen. Tegen half zes gaf Elise een seintje dat hij was geweest. Niet met de vrachtauto, maar met zijn personenauto. Daar pasten de twee dozen prima in, alleen die lange buis van bijna drie meter niet… Met de achterklep open reed hij vanaf Gert en Elise naar zijn eigen huis. Wat fijn dat we het morgen al kunnen ontvangen. Zodra het weer het vervolgens toelaat zal Heiko met de buis aan de slag gaan. En met de autostoel.

Tijdens het wachten op de frikandellen, tot die lang genoeg geweld waren, deed ik voorbereidend werk voor het avondeten. Bami stond op het menu. De kipfilets werden gesneden, alsook prei, paprika en tomaatjes. Daarnaast maakte ik nog een schaaltje met zilveruitjes en gesneden augurkjes klaar. Toen het eten bereid kon worden, was het een kwestie van kip braden, de groenten erbij in en een zakje mix, die Heiko had meegenomen van een supermarkt in Hoogezand. Er werden een paar eitjes gebakken en klaar! Het heeft ons weer goed gesmaakt!

Plotseling zagen we in een van de bomen naast onze oprit het vogeltje met de typische oranje buik. Geen roodborstje, maar een goudvink! Maar wacht! Niet eentje, geen twee, maar drie stuks zelfs! Niet alleen de mannetjes lieten zich zien, er was namelijk een vrouwtje bij. Die zocht de hoge boomtop op, terwijl de mannetjes iets lager bleven zitten. Mooie vogels hoor. Fijn dat ze weer bij ons in de buurt zijn. Men had gelijk, toen ze vertelden, dat de kersenbomen geliefd zijn bij deze goudvinken: ze zaten daadwerkelijk in onze kersenboom en deden zich tegoed aan bloemknoppen…