Kijk nou! Pippi en Tommy zijn terug! Zo heb ik de twee reetjes ooit genoemd, die met enige regelmaat bij ons achter het huis waren. We hadden ze al maanden niet gezien en vreesden het ergste. Hier lopen van die mensen met geweren rond en dan weet je wel wat dat betekent. Maar nee: ze zijn gezond en wel! Nou heb ik het wel over Pippi en Tommy, alleen kunnen dit vanzelfsprekend ook twee andere reetjes zijn. Wel zijn het een mannetje en een vrouwtje. Dit keer stonden ze achter het sluisje te eten. Heel rustig en kalm aten ze van het groen. Of ze het lampje van de fotocamera hebben gezien? Ineens keken ze me recht in de ogen en het volgende moment waren ze weg. Hoe dan ook: ze zijn hopelijk terug om zich weer wat vaker te laten zien!
Het was niet eens zo vroeg meer, dat Örtengren gisteravond nog belde. Heiko mocht vandaag wel vrij nemen. Nou, dat paste hem prima, omdat in het weekend veel tijd was opgeslorpt door het gekloofde hout. Daardoor was Heiko niet echt opgeschoten met zijn geplande klusje van het maken van het muurtje. Het blijkt, dat die naast de carport komt, terwijl ik steeds dacht, dat het de fundering was van de zijkant. Ik weet nu, dat die muur straks de verhoogde grond en het grind onder de carport moet tegenhouden… Vandaag kon Heiko mooi een vervolg geven aan deze klus. Het lukte hem dan ook. Uiteindelijk kwam het muurtje af. Maar laat nou net de laatste twee leco betonblokken, of feitelijk de eerste twee, nog even een obstakel vormen! Dat viel namelijk niet mee! Eerder schreef ik al, dat Heiko was begonnen met blok drie en 1,20 meter vooraan bij de oprit had vrijgelaten. Waarom? Omdat daar een enorme mei in de weg zit. Zat!
Vandaag heeft hij die met een drilboor, een zware bijl (achterzijde ervan werd gebruikt) en een groot breekijzer in kleinere stukjes gekregen. Daarna kon de kei dáár uit de grond gehaald worden. Daarnaast zaten nog een paar zware jongens in de grond, echter die kon hij er met een beetje bruut geweld (en het breekijzer) in verhouding vrij gemakkelijk uit krijgen. Tenslotte konden de twee eerste blokken gelegd worden en was de muur klaar. Die is ongeveer 10 meter lang geworden en vormt dus de afscheiding tussen het gras en het grind, dat straks onder de carport komt. De volgende stap is het ingraven van de 14 poeren, waar de houten staanders op komen. Die moeten straks het dak van de carport dragen. Dat zal ook wel de nodige uurtjes kosten vanwege de stenen, keien en rotsen in de grond. Gewoon beginnen en een voor een. Komt vast wel goed, Heiko.
Nadat ik mijn oefeningen en een paar huishoudelijke taken had verricht kon ik niet langer binnen blijven hoor. De thermometer bij het keukenraam gaf 18 graden aan en de zon was ongehinderd aanwezig. Eruit! In de werkplaats stond de naaimachine en het plan was, om die maar eens even schoon te maken. Nou ja even… Wát een hoekjes en laatjes en vakjes! Doordat de machine heel lang niet gebruikt was, was een schoonmaakbeurt verre van een overbodige luxe. Wat had ik een eer van mijn werk. Ik zou willen, dat dit ook het geval was met het schoonmaken van bijvoorbeeld de kamer en de keuken. Soms kan ik aan het water niet zien, dat er ook maar iets gebeurd is…
Nee, ik hoef mezelf niets wijs te maken: ik blijf het (bijna) wekelijks bijhouden en zal dat werk niet uitstellen. Maar goed: de naaimachine! Heiko had al gezegd, dat zelfs de gebruiksaanwijzing nog aanwezig was. De “bruksanvisning för Singer symaskin Klass 66” zag er nog geweldig goed uit. Ik denk, dat de machine toch al snel een jaar of zeventig-tachtig oud zal zijn. Zelfs diverse losse hulpstukken en onderdelen waren er nog bij. Die liet ik niet meer los in de laatjes liggen, maar deed ik in plastic bakjes. Oh, wat ziet de machine er nog mooi uit! Als laatste zette ik het houtwerk in de bijenwas. Even in laten trekken en toen uitwrijven. Om de naaimachine boven te krijgen maakten we hem even los van de tafel. Dat tilt straks wel zo gemakkelijk.
Pauze! Tijd voor een broodje! Het was inmiddels rond de klok van een, dat mijn maag een beetje begon te protesteren: het was al een poosje geleden, dat we iets gegeten hadden. We zaten ongeveer om half acht aan het ontbijt en behalve een kopje koffie had ik niets meer gehad. Heiko nam wel een lekkere koek erbij. Die kan het lekkers gewoon niet weerstaan. Voor vanmiddag had ik snel voor ons beide een paar broodjes gesmeerd. Omdat het voor Heiko nagenoeg altijd kaas is of zoetigheid, was voor mij de keuze niet moeilijk. Als op de automatische piloot smeerde ik de broodjes. Toen ik eenmaal de geur van pindakaas in mijn neus had gekregen was de keuze voor mij ook gemaakt!
We hadden de broodjes net op, toen ik hoorde, dat er een auto op de oprit stopte. Het was PostNord. De vriendelijke postbode Maria had een pakje voor ons en een paar folders. Pakje? Oh, het fotoalbum “Heiko 60 jaar!”. Die verwachtte ik niet eerder dan de 22ste, zoals men had aangegeven na de online bestelling. Meteen overhandigde ik het boek aan de 60-jarige, die me eerst een beetje verward aankeek. Al snel had hij door dat het zijn verlaat verjaardagscadeau was. En wat was hij er blij mee! De “Ohhh…”´s en “Ahhh…”´s waren niet uit de lucht. “Dat je daar foto´s van hebt…” Het werd even stil op het terras… Daarna werd ik meerdere malen ontzettend bedankt: dat had Heiko niet verwacht!
Vanochtend had ik de tas met tuinkussens van zolder gehaald. We zaten een paar dagen gewoon op de stoelen, maar waarom nog langer? De kussens zijn er, het weer is goed: uitpakken! Meteen het eerste kussen dat ik pakte had vlekken. Achteraf was dat door een van de barbecue etentjes gekomen. Een van de twee, ik denk dat het Heiko was, had gemorst. Die kussens konden dus niet zo in de stoelen worden gelegd. Maar hoe was je die dingen? Heel eenvoudig, want ik ontdekte een paar ritssluitingen. Drie om precies te zijn: een voor de zitting, een voor de rugleuning en eentje voor, zeg maar, het hoofdkussen. Dat had ik nog niet eerder ontdekt! Meteen de kussens eruit gehaald en de hoezen in de wasmachine gestopt!
Eventjes hielp Heiko hier nog. De plak boomstam, die achter het elandgewei was gemonteerd vertoonde een grote scheur. Dat kwam natuurlijk door de droogte. Het schijnt, dat een dergelijke plak minstens anderhalf jaar in het water (!) moet liggen en dat het dan gebruikt kan worden zónder dat het scheurt. Dat hadden wij niet gedaan en wisten daarom eigenlijk wel dat dit zou gebeuren. De scheur vormde een te groot risico voor het gewei. Stel je voor dat hij zou vallen en kapot zou gaan! We hebben dit voorkomen, door het gewei er maar weer af te schroeven, om hem vervolgens weer rechtstreeks op de wand vast te maken. Geen risico´s meer en hij zit zo vast als een huis!
Met de kussens nagenoeg schoon, het vetvlekje is nog een beetje zichtbaar, konden ze uiteindelijk in de stoelen komen te liggen. En toen moest ik gewoon door: diverse spulletjes werden uit de grote, grijze kast gehaald en hier en daar neergezet. Het was uiteindelijk een dag, dat voor een zomerdag had kunnen doorgaan. En in de zomer zit je buiten en dat deden wij vanmiddag ook. We namen de thee mee naar de veranda en lieten het ons goed smaken.
Als laatste voor vandaag haalde Heiko nog een boompje om. Meer een dikke tak eigenlijk, want het was een uit de kluiten gewassen tak van een boom, die in het beekje staat. Precies achter de vlonder. Nu valt het nog mee, maar als er over een paar weken blaadjes aan zitten, dan is het een wirwar. Die tak heeft namelijk enorm veel zijtakken. Met de kettingzaag was het een fluitje van een cent, waarna de tak van de zijtakken werd ontdaan en de stam in kleine stukken werd gezaagd. Dit bracht ik meteen naar de houtstek. Net als een kruiwagen vol dode takjes, die ik achter het beekje weggehaald had. Het lag daar vól en dat gaf een rommelige aanblik. Vooral bij Jikke haar grafje en dat was me een doorn in het oog. Het was duidelijk te zien wat de dode takjes waren: die waren licht van kleur. Heiko haalde nog even de as van de “oude” grill weg en klaar was Kees! Beter gezegd: “Klaar waren Heiko en Joke!”
