Pieep, pieep, pieep, pieep…

Tegenover ons huis loopt het zandpad schuin omhoog naar het huisje Hagen, van de twee zussen uit Stockholm. En daar was het me toch druk met verkeer! Grote vrachtauto´s reden af en aan. Grote stofwolken achter zich latend reden ze met een volle lading zand en stenen omhoog en leeg naar beneden. Boven stond een graafmachine de hele dag te draaien, om dat zand met de stenen te verwerken in een nieuw aan te leggen grusweg. De laatste weken hebben we al regelmatig een harvester en een forwarder omhoog zien gaan, die telkens een paar bomen weghaalden. Niet meer van de stormschade, maar om een andere reden. Dat vonden we vreemd, want we hadden geen idee waarom ze daar bezig waren. Nu blijkt dus, dat ze de voorbereidingen aan het treffen waren voor de aanleg van een weg door dat stukje bos. Vanaf vanochtend zeven uur tot vanmiddag een uur of vijf ging het de hele tijd pieep, pieep, pieep, pieep… Het geluid dat je hoort als een vrachtauto achteruit rijdt. Oei… Wat irritant. Terwijl het hier in Ödarp gewoonlijk zo lekker stil en rustig is! Gelukkig duurt dit niet zo heel lang. Toch?

In Tranås hoorde Heiko geen gepiep, maar slechts het geluid dat de accuboormachine en de afkortzaag gaf. Huh? Een accuboormachine en een afkortzaag voor een tuinman? Ja, soms heb je die ook nodig in de tuin. Bij een klant in Tranås waren eerder een paar fruitbomen aan de voorzijde gepoot. Langs de weg. De klant wilde graag, dat de zijtakken van deze bomen geleid worden. Net als de bekende leilinden. De klant had zelf al “iets” gedaan met bamboestokken, maar dat zag er erg fragiel uit. Örtengren werd daarom ingeschakeld en op zijn beurt stuurde hij Heiko. Vandaag was die met een andere partner op stap. Dat wil zeggen: een andere arbeidspartner.

Sinds deze week hebben ze een stagiaire bij Örtengren en die ging vandaag met Heiko mee. Örtengren had de nodige instructies meegeven over hoe de constructie moest worden gemaakt. Bij elke boom moesten eerst twee geïmpregneerde palen worden geplaatst. Eentje links en eentje rechts van de stam. Dat betekende, dat er acht palen de grond in moesten. Bij de meeste palen ging dat meteen goed, nadat er een gat was gemaakt met behulp van een lange ijzeren staaf. Op één punt zat echter een dikke steen in grond flink in de weg en ging de paalpunt opzij, waardoor de paal scheef kwam te staan. Dat kon natuurlijk niet: opnieuw!

Nadat alle palen naar tevredenheid stonden werden ze per twee met elkaar verbonden via latjes. In totaal kwamen er vier verbindingslatjes tussen de palen. De dubbele palen werden op hun beurt vervolgens met elkaar verbonden via panlatten, waar de zijtakken van de fruitbomen later aan vastgezet moeten gaan worden. Dat was het nog niet, want de klant wilde dat de palen 2,5 meter hoog werden! De palen waren echter maar 2,5 meter lang en verdwenen ongeveer 60 centimeter in de grond. Zodoende moesten alle palen verlengd worden. Veel werk en dat het nu echt fraai lijkt? Maar goed, zo luidden de instructies van de baas en daarmee wordt het zo uitgevoerd. Hij had het uiteindelijk zo met de klant afgesproken. De stagiaire verleende hand- en spandiensten: latjes zagen en gereedschap aangeven en af en toe iets vasthouden als twee handen niet voldoende waren.

Toen de constructie voor de lei-fruitbomen af was, werd in een hoekje van de tuin een stukje gras weggestoken. Daar moest een hokje gemaakt worden voor een vuilcontainer. Heel voorzichtig werd eerst de draad van de robotgrasmaaier opgezocht en boven de grond gelegd. Daarna werd het gras weggegraven en een beetje grond. Op de vier hoeken werd daarna een kartonnen buis met een diameter van 15 centimeter ingegraven. Volgende week gaan ze beton storten, waarna er een ijzeren houder in wordt gezet. Dat ten behoeve van vier palen voor het containerhokje. De uitgegraven grond werd tenslotte weer aangevuld met stenmjöl (grof geel zand), waarop klinkertjes werden gelegd. De hele dag waren ze op dat adres bezig en het wordt daar de volgende week vast nog voortgezet.

Terwijl Heiko zich aan het uitleven was in Tranås, kwam hier de grote rode tankauto de oprit oprijden. Het was weer tijd voor de jaarlijkse schoonmaakbeurt van de septictank. Ieder jaar in de maand juni komt er zo´n tankauto en wordt er een dikke slang uitgerold, waardoor de inhoud van de septictank wordt opgezogen naar de tank van de auto. Dit keer zag ik een vrouwelijke chauffeur de auto bedienen. Zoals gewoonlijk maak ik even een praatje met deze mensen, al was het alleen maar om ze ook even te bedanken voor het werk.

We spraken beiden in het Zweeds, maar ik hoorde meteen een zwaar dialect, ongeveer net zo een als ik zelf heb als ik Zweeds praat. Voorzichtig vroeg ik haar of ze misschien uit Nederland kwam. Ja, dat klopte. Uit Almelo! Aha! Daarna had ik het gevoel dat ik haar “kende”. Het gezicht kwam me erg bekend voor. Ineens wist ik het en vroeg ik haar of haar ouders een camping hebben in Vrigstad. Hagens camping. Ja, dat klopt ook! De jongedame leek namelijk sprekend op haar moeder en die hebben we een aantal keren getroffen, toen we daar met de camper op de camping stonden. Nou ja zeg, dat is toch toevallig…

Toen Heiko ´s middags thuiskwam viel het hem op, dat het in Ödarp zo nat was. Ja, duh… Het had immers geregend. “Oh ja?” was zijn reactie. In Tranås had hij de hele dag geen druppeltje regen gehad en kon op enig moment het jasje uit. Het was “T-shirt-weer” zoals ze dat onderling noemen. Hier niet hoor. Hier was het regen-jassen-weer. Vanochtend had ik onder andere een paar wasjes gedraaid en de eerste keer de inhoud daarvan op de waslijn gehangen. Een half uurtje later kon ik dat weer binnen halen, omdat het regende. Terwijl ik er nog mee bezig was kwam de zon er ook alweer bij. Dus alles maar weer teruggehangen. Binnen een uur kon ik het alsnog binnen halen, omdat er dikke druppels vielen. Tenslotte alles maar in de droger gedaan…

Regen is niet fijn als je buiten moet werken, maar voor de plantjes is het natuurlijk fantastisch. Kijk maar eens hoe de varens omhoog schieten. Ieder jaar vult het driehoekje, links van de voordeur, zich met varens. En ieder jaar komen er meer bij. Het is een ideaal plekje voor ze. Ze staan ons niet in de weg en we hebben ook zeker niet de neiging om alles daar weg te halen, om er bijvoorbeeld iets anders in te poten. Laat maar mooi dichtgroeien. Een mooie varen is tenslotte niet lelijk.