Pelletbrander brandt weer

Vanmorgen zette Heiko als eerste de nieuwe ventilator in de pelletsbrander. Toen hij de doos openmaakte zag hij in de doos een goed ingepakte en uitstekend voor transport beschermde ventilator, maar ook een afleveringsbon. Én twee snoepjes. Verrassend! Leuke geste van de verzenders. Die snoepjes waren uiteraard voor mij… De ventilator was inderdaad exact dezelfde als die eruit was geschroefd. Geweldig hoor, dat je voor de oude pelletsbrander nog steeds elk onderdeeltje online kunt kopen. Met vier schroefjes werd de nieuwe ventilator weer in de pelletsbrander vastgezet en werden daarna de stroomdraadjes er weer aangekoppeld. Tenslotte het omhulsel er omheen gedaan, het apparaat in de grote kachel geschoven, vastgezet en getest. Yep! Hij werkt! Fijn. Nu kunnen we weer, zowel op hout, als op pellets áls op stroom het water in de kachel voor onze radiatoren verwarmen.

Nadat in ons huis heel veel kerstdecoraties waren aangebracht, bedacht ik me ineens, dat er buiten ook nog wel iets kon gebeuren. In ons portaaltje, bij de voordeur kon nu immers “iets” gedaan worden aan kerstuitstraling. Vorig jaar was het portaaltje nog open. Nu er aan beide zijkanten een wandje met glas erboven zit, blijft het daar droog en hebben we geen last meer van wind. Wat scheelt dat, wanneer je de voordeur open doet. Ja, daar moest iets komen. Leuk voor eventuele gasten, die de voordeur gebruiken. Op een trede van de stoep kwam de stenen kerstman. Die met zijn lantaarntje. Een kerstkrans aan de deur, een paar rode ballen onder de buitenlamp en twee grote kerstklokken voor het raam links. Die vond Heiko zo mooi en had ze meteen ook gekocht. Weken geleden, toen hij in Motala aan het werk was en even tussen de middag een supermarkt was binnen gelopen. Ja, nu is het bij de voordeur ook klaar!

Nadat hij de pelletskachel klaar had, ging Heiko naar buiten om hout te stapelen. De houtstek achter het trollenhuisje is onlangs vol gemaakt en het laatste gekloofde hout lag er nog voor. Op de grond en onbeschermd. Dat gekloofde hout moest naar de nieuwe bergplaats. Op de plek van de nieuwe houtstek lagen inmiddels zes pallets op een rijtje. Als basis voor de nieuwe houtstek en daar kon het gekloofde hout alvast neergelegd worden. Dan is het in ieder geval van de grond af en is het rond het trollenhuisje weer iets netter. Tevens werden de zes op elkaar gestapelde pallets bij het trollenhuisje bij de andere pallets teruggelegd. Die zes pallets had Heiko daar tijdelijk neergelegd, om de houtklover op te kunnen zetten. Dan stond die namelijk mooi op werkhoogte en kon Heiko rechtop staan te kloven.

Nu die houtstek vol is, konden die pallets immers weer weggehaald worden. Op die plek gaat hij nu toch niet meer kloven. De volgende kloofplek komt bij de nieuwe bewaarplaats van het gekloofde hout. Wanneer Heiko verder gaat met het bouwen van de houtstek weet hij nog niet. Hij wilde nu eerst even een beetje opruimen, voordat de winter eraan komt. Nu ligt het hout tenminste netjes gestapeld en droog. Althans niet op de natte grond. Morgen wil hij de motorzaag nog even “aanslingeren”, want er ligt nog een grote stapel takken. Naast het trollenhuisje. Die takken moeten in lengtes van ongeveer 35 centimeter afgekort worden, om vervolgens ook op de houtstapel te komen, bij de rest van het gekloofde hout.

In de tijd dat Heiko buiten bezig was werd hij nog gebeld door een assistente van het Ryhov ziekenhuis te Jönköping. Ik had op donderdag een afspraak staan, voor de controle van mijn mond. Gezien de explosie van corona patiënten in de regio Jönköping län (waar wij wonen), had ik die afspraak via de website 1177 afgezegd. Ik voel, dat de medicatie helpt en dan wil ik geen onnodig risico lopen voor een afspraakje van vijf minuten. Midden in de brandhaard van corona. De assistente belde Heiko om een nieuwe afspraak te maken. Dat kon bijvoorbeeld volgende week dinsdag. Zou de corona over vier dagen de wereld uit zijn? Nee, graag het volgend jaar. Oké, geen probleem. Men zocht een datum aan het eind van januari. Misschien is er dan een start gemaakt met vaccineren en wordt het daarmee veiliger. Uiteindelijk werd de afspraak gemaakt op de 27e januari om 10.00 uur.
   
Vandaag wilde ik graag de laatste stukjes wand van de tvättstuga verven. Er waren nog twee gedeeltes die gewit moesten worden. Ik begon met het stukje rond het kozijn, dat Heiko weer mooi wit had geverfd. Het verschil met het witte van het kozijn en het grauwe van de wand was wel heel erg groot. Na een week mocht dat klusje ook wel eens af zijn. Op woensdag, 25 november begonnen en nu zijn we precies een week verder en is het nog niet klaar! Dat duurde me alweer lang genoeg. Verf, kwast, doek (!) erbij gepakt en na het schoonmaken van die hoek kon er gesausd worden. Mooi, dat dat stukje nu ook klaar is. Het lijkt weer lekker fris!
 

Nu was het een kwestie van even doorzetten. Het laatste stukje was het deel van de wand tussen de hoge kast en de douchecabine. Achter het gordijn. Op het moment, dat ik aan het verven was zag ik niet eens zoveel verschil. Tot ik een stap achteruit deed. Dan hoefde ik me niet meer af te vragen waar ik nog verven moest. Na een uurtje was dat hoekje ook schoon en geverfd. En daarmee zat voor dit klusje mijn werk erop! Het gedeelte boven de douchcabine mag Heiko doen. Daar kan ik nét niet goed bijkomen. Zelfs niet op de trap. Binnen een kwartier had hij dat klaar en kunnen we een ander klusje bedenken, want dit is klaar!

Heiko zijn ouders hadden van hun zorgverzekeraar een brief gekregen. Daarin werd hun de mogelijkheid geboden, om het jaarlijkse eigen risico in maandelijkse termijnen te betalen. Heel attent, want zijn ouders maken het eigen risico geheid ieder jaar op. Waarom dan niet gewoon maandelijks een vast bedragje daarvoor betalen? Dat is fijner dan een groot bedrag in één keer. Heiko´s moeder had daarvoor met de verzekeraar gebeld, maar kwam er niet uit. Ze wilden namelijk een emailadres van zijn ouders hebben en die geeft zijn vader liever niet door. Heel begrijpelijk, want je wordt erg snel opgelicht via fake-mailtjes en op hun leeftijd is het soms lastig om mailtjes van die oplichters eruit te filteren. Op afstand konden wij het gelukkig voor hen regelen. De eerste hindernis was trouwens een 088 nummer van de zorgverzekeraar. Dat kunnen we vanuit Zweden niet bellen. Nu wil het toeval, dat Heiko vroeger bij de voorloper van deze zorgverzekeraar heeft gewerkt en dat hij daar nog steeds een aantal oud-collega´s kent. Daar heeft hij af en toe zelfs nog wel contact mee. Via een van die collega´s is het vanmiddag geregeld. Met ons emailadres erbij. Geen enkel probleem. Fijn, dat we zelfs op deze afstand dat soort dingen toch kunnen regelen voor onze (schoon)ouders.

Na de lunch ging Heiko opnieuw naar buiten om weer een stukje grond vlak te maken. Elke dag een klein stukje, om de rug te sparen en toch resultaat te zien. Deze manier van werken heeft hij zich eigenlijk hier in Zweden een beetje aangeleerd. Eerder moest het allemaal zo snel mogelijk af. Nu we hier ingeburgerd zijn neemt hij de werkwijze en gewoontes van de Zweed over: “Doe het rustig aan, morgen is er weer een dag. Het werk blijft wel.” En zo is het ook. Elke dag een klein stukje geeft ook resultaat en je houdt het langer vol. Twee uur later had hij weer een strook van ongeveer twee meter breed en vier meter lang vlak kunnen maken. Toen werd het schemerig en vochtig en daarmee tijd om naar binnen te gaan. Morgen misschien weer een stukje en overmorgen en de dagen daarna…