De laatste weken had Heiko ´s morgens erg veel last van zijn nek. Met name als hij ´s morgens van bed kwam. Daarvoor was hij begin deze week al een keer naar de fysio geweest. Gisteren kon hij daar opnieuw terecht voor een tweede massage van de nek. Net als de vorige keer kwam eerst een rode lamp op zijn nek te schijnen, die de huid intensief verwarmde. Dit werd gevolgd door de fysiotherapeut zelf, die met een apparaatje aan de slag ging. Die bruine op de foto hieronder. Ik kon Heiko later vertellen, dat het schijnt te gaan om “Shockwave therapie”. Daarbij behandelt de fysiotherapeut met schokgolven (geluidsgolven) de pijnlijke zones, in Heiko zijn geval de nek. Deze geluidsimpulsen verplaatsen zich via een apparaat vanaf de buitenkant van het lichaam naar het gebied dat wordt behandeld.
Hierdoor verbeteren de stofwisseling en de bloedcirculatie van het pijnlijke gebied. Zo wordt het lichaam gestimuleerd om te herstellen en neemt de pijn af. Direct na de behandeling voelde hij inderdaad, dat de pijn verminderd was en dat hij zich beter kon bewegen. Shockwave therapie is een manier om het zelf genezend vermogen van het lichaam te prikkelen. Tenslotte volgde er nog, net als maandag, een massage van de spieren met de handen. Het lijkt er sterk op, dat de behandeling werkt, want inmiddels kan Heiko zijn hoofd weer buigen. Zowel omhoog en omlaag, als naar links en naar rechts. Over twee weken staat een afspraak gepland, maar of die nodig is?
Wat is er nou mooier met warm weer, dan spelen met water? Ik zou het zo snel niet weten. Alsof het je terugvoert naar je peuter- en kleuterjaren: met waterpistolen schieten, snoephappen uit een bak met water, met waterballonnen spelen, waterestafette, als moeders de tuin besproeide even door haar natgespoten worden: leuke herinneringen. Met dat in het achterhoofd en de warmte van vanochtend, sloot ik de slang weer eens aan. Dit keer om de auto nog maar een keer schoon te maken. Er lag wederom een dikke laag stuifmeel op. Onvoorstelbaar hoe lang dat stuiven dit jaar aanhoudt. Naar mijn idee was het eerdere jaren sneller over. Zou het dit keer dan echt de laatste keer zijn? Ik hoop het wel. Ondanks het feit, dat het momenteel leuk werk is, heb ik het nu wel gehad. De auto is nog nooit zo vaak schoongemaakt!
Terwijl ik de spulletjes van het autowassen opruimde, hoorde ik ineens een geluid die ik niet kon thuisbrengen. Het was een redelijk hard geluid en werd nog eens gevolgd door een tweede. Op dat moment liep ik toch maar even om het huis. Het waaide namelijk behoorlijk en dan zou er best een tak van een boom gewaaid kunnen zijn. Of stond er een auto op de oprit, waarvan de bestuurder en bijrijder de deuren heel stijf hadden dichtgegooid? Eenmaal op het terras zag ik de parasol tegen de markies hangen. De nieuwe markies! Door de wind was de parasol, die overigens gewoon dicht was, omgewaaid en de poot was helemaal gebogen. Tot Heiko vanavond thuis kwam. Die draaide de dop los, draaide hem opnieuw vast en de poot stond weer recht… Geen schade, behalve een deuk in mijn trots…
Terwijl ik na het parasol-avontuur (toen ik die op het terras had gelegd en overtuigd was, dat de markies onbeschadigd was) terugliep naar mijn “waterspullen”, dacht ik aan de tuinset op de vlonder. Daar zitten zou met de hitte van vandaag en de komende dagen heel goed kunnen: in de schaduw en toch met een beetje wind. Alleen was het setje verre van schoon. We hadden het uiteindelijk nog niet gebruikt en daarnaast hebben we er een boom in de buurt staan die luis heeft: plakspul! Met een sopje stoelen, tafel, kussenkist en parasolpoot schoongemaakt. Aan het water wat later weggegooid werd was te zien, dat het geen overbodige luxe was. Als we nu willen, kunnen we met een gerust hart de stoelkussens in de stoelen leggen en de tafel gebruiken. Zonder dat we ergens last van hebben.
Terwijl ik in onze tuin was, was Heiko vanochtend begonnen met het werken bij een nieuwgebouwd appartementencomplex, genaamd Nötskrikan, Vlaamse Gaai. Dat gebouw staat in Tranås, vlak bij de zaak van Örtengren. De wens was, dat het hoge gras gemaaid zou worden. Daarvoor hadden ze, zowel een grasmaaier, als een trimmer meegenomen. Dat laatste omdat het gras enorm hoog stond en de grasmaaier het alleen maar plat zou drukken. Heiko liep daarom eerst met de trimmer over het gazon, gevolgd door Anton met de grasmaaier. Mooi voorbeeld van teamwork! Hierna reden ze met een tweetal bomen naar een ander nieuwbouwproject, genaamd Vitsippan, de bosanemoon. Dat gebouw wordt zo langzamerhand opgeleverd en daar mogen ze veel plantjes in de grond stoppen en eveneens een aantal bomen. Twee bomen waren inmiddels geleverd en konden wat Örtengren betrof in de grond. Maar… Toen ze ter plekke kwamen bleek dat men rond de plek waar een van de twee bomen moest komen te staan, net gras uitgerold hadden en dat ook hadden gesproeid. Langdurig hadden gesproeid.
Uiteraard alleen maar goed in verband met de hitte. Alleen konden ze onmogelijk over het zompige gras en de zeer weke ondergrond lopen. Laat staan met een grote boom, met daaraan een zware kluit. Er zat niets anders op dan de boom ergens te parkeren en het de volgende week maar weer eens te proberen. De tweede boom moest volgens de tekening op de hoek van twee gebouwen gepoot worden, maar daar lag nog geen zwarte grond. Ook die boom moest derhalve geparkeerd worden. Om de kluit tegen uitdrogen te beschermen, gooiden ze er een aantal jutezakken over, die flink nat gemaakt werden. Het laatste klusje van vandaag was het ophalen van 60 rollen gras. Die waren overgebleven bij een klus en de klant wilde ze niet de hele tijd bij hem op de oprit hebben staan. Met de aanhanger achter een auto reden Heiko en zijn collega twee keer van de klant naar de opslagmogelijkheid, vlak bij de zaak. Daarmee was het half een. Normaal lunchpauze, maar voor vandaag einde van de werkdag. Het was te warm! Dit besluit hadden ze ’s morgens meteen aan Örtengren medegedeeld trouwens. De warmte van gisteren en de vermoeidheid dientengevolge zat nog in het lichaam en daar kwam de warmte van vandaag nog weer overheen. Nee, dankjewel. Gelukkig dacht Heiko goed om zichzelf!
Meteen na deze halve werkdag reed Heiko met de aanhanger naar de bouwmarkt Optimera in Tranås. Daar hadden ze de benodigde balken van 4,5 centimeter breed, 22 centimeter hoog en 5,40 meter lang wel in voorraad. Heiko nam er acht stuks mee en legde die op de aanhanger. Deze keer niet boven op het houten rek, maar onder op het ijzeren frame van de aanhanger. Daar kon uiteindelijk niets mee gebeuren. Een lesje geleerd van de vorige keer… Eveneens nam hij een aantal bouten, waaiers en schroeven mee, voor de bevestiging van deze zware jongens aan de palen die er nu al staan. Misschien een klusje voor in het weekend? Hopelijk gaat dat lukken, maar dan moet het niet zo vreselijk warm zijn. De plaats van de carport ligt namelijk de gehele dag volledig in de volle zon.
Niet wetende, dat Heiko vanmiddag thuis zou komen, was ik net na de middag naar Tranås gegaan om boodschappen te doen. Dit hadden we vanochtend niet afgesproken, maar vanwege het weer wilde ik Heiko niet ook nog eens de supermarkt in laten gaan. Die mij niet op de hoogte van zijn vrije middag had gebracht, om mij te verrassen. Misschien zijn we elkaar in de stad zelfs nog wel tegengekomen. In ieder geval kwam ik twee reetjes tegen. De eerste stond langs de kant van de weg en leek net als wij eerst de weg te verkennen, alvorens over te stappen. Toen ze mij zag rende ze echter terug het bos in. Daarna stond er nog en reetje midden op een groot weiland, waarin eveneens een paar kraanvogels stonden te eten.
Voor de grillpartij voor zondag had ik alles in een uurtje in de auto. We hebben namelijk de vorige bewoners uitgenodigd. Eenmaal in de auto werden de achterramen meteen een stukje opengedraaid. De airco van mijn auto is nog steeds niet gemaakt en het was er dan ook bloedjewarm. Snel naar huis! Op de terugweg zag ik, zoals elke keer hoor, twee van die grote jongens staan: windmolens. Daarvan zijn er nog een aantal meer, maar die wilde ik vandaag even niet zien. Wat zijn wij toch blij, dat we ze hier niet in de directe omgeving krijgen te staan. Daarover was een van de windmolens wel heel erg droevig om en liet meteen zijn vleugels hangen… Ha!
Meteen nadat hij thuiskwam nam Heiko “een duik” in het zwembadje! Hij was zo warm van het werken geworden en zocht verkoeling. Net op het moment, dat hij heel voorzichtig over de rand stapte verschenen er een paar wolkjes. Wat waren die welkom zeg! Het was zo ontzettend verleidelijk om er ook bij in te stappen, dat ik het ook maar gedaan heb. Even later verscheen Ebba, die onder de boomstam-bankje ging liggen. Ook zij had zichtbaar last van de warmte. Net als wij, was ook zij langzamer dan anders.
Na de verfrissing namen we even iets te drinken, wat bij deze temperaturen natuurlijk heel belangrijk is. Hierna konden we niet langer zitten en ging Heiko nog een paar geraniums poten. De viooltjes waren uitgebloeid. Ze hadden het naar ons idee heel goed gedaan. Langer en beter dan verwacht. Waarschijnlijk doen we volgend jaar dit ook weer: eerst na de winter viooltjes kopen, die later vervangen worden door geraniums. Daarvan gingen er vier naar het balkon, vier in de bak onder het kamerraam en nog twee in potten. Eentje op het bistrosetje en eentje op de keukentrap. Het ziet er weer fris en fruitig uit!
“Zullen we vanavond even bellen?” Dat was de vraag die Heiko in de loop van de dag kreeg van Daniëlle. “Ja, gezellig!” was Heiko zijn antwoord daarop. Dat deden we dan ook zo rond de klok van half zeven. Rond die tijd hebben we namelijk nog grote kans om onze jongste kleinzoon Noud nog even te zien. En inderdaad: hij was in de buurt! Het duurde dan ook niet lang voordat hij ons in de gaten kreeg en ons begroette met “owa en owa”. Heerlijk ventje! Hij moest ons speelgoed laten zien, ging dansen en vervolgens kreeg hij iets lekkers van papa Peter. Toen konden we nog een poosje met Daniëlle praten over bijvoorbeeld haar zwangerschap. Ze is inmiddels thuis van haar werk en voordat we het in de gaten hebben is het 22 juli. De datum, dat ze is uitgerekend…
Na het eten, we namen een patatje met kipnuggets, belde Sietse spontaan. Daar hebben we regelmatig via WhatsApp contact mee, maar dit keer koos hij voor een babbeltje. Op enig moment hoorden wij bij hem lawaai op de achtergrond. Het bleek een fikse regenbui te zijn, gevold door hagelstenen! Het was daar de hele dag triest en grauw geweest. Wat een verschil bij ons. Op het moment van ons gesprek konden wij nog weer buiten zitten met een heerlijk temperatuurtje van rond de twintig graden. En we hadden er nog heerlijk zonlicht bij ook! Na dit gezellig gesprekje hebben we nog even gezeten, om vervolgens onze broeikas in te gaan. Onze slaapkamer. Daar was het zo warm, dat we wisten, dat het een vervelend nachtje zou worden. Maar deze dag was weer top!
