Gewoontes hebben we allemaal. In diverse “soorten en maten”. Eentje van mij is bijvoorbeeld, om ´s avonds de beide fotocamera´s leeg te maken. Zo ook gisteravond. Dacht ik. Vanochtend stond de kleine nog op het bureau en daarom kreeg ik twijfels. Terecht. Want nadat ik even had gekeken bleek, dat er nog inderdaad een paar plaatjes niet waren overgezet naar de laptop. En dat waren eigenlijk nog wel een paar leuke ook. Van het moment, dat Heiko op het balkon de sneeuw aan het verwijderen was. Het moment was een beetje aan de late kant, ik had namelijk niet door dat hij daarmee bezig was. Toen ik buiten stond was het klusje al bijna geklaard: de meeste sneeuw lag al op de grond. Vast niet voor de laatste keer, want het sneeuwpakket dat nu nog op het hoge schuine dak ligt, komt zonder twijfel binnen twee maanden nog omlaag. Dan kan Heiko opnieuw op het balkon aan de slag met de schep.
Vanmorgen kwam ik beneden en vernam meteen, dat het in huis frisser was dan gisterochtend. Hmmm, vreemd. Gisteren had ik Heiko nog gevraagd om de kachel voor de nacht een beetje hoger te zetten. Dit in verband met de voorspelde strenge nachtvorst. Hij zei, dat hij dat al had gedaan. Desondanks was het kouder. Het duurde niet lang voordat Heiko ook beneden was en die constateerde hetzelfde. Overigens was het niet steenkoud, alleen de thermometer gaf 19 graden aan in de kamer en normaal is het daar toch minstens 21. Een teken dat er iets niet klopte. Heiko ging daarop meteen naar beneden om in het stookhok te kijken wat de oorzaak kon zijn van de temperatuurdaling. Hij zag direct, dat de keteltemperatuur op slechts 50 graden stond en dat de warmtewisselaar alle warmte uit de accumulatietanks had gehaald. Mooi, dat functioneert in ieder geval goed. Dankzij die warmteopslag en terugwinning is het gelukkig toch nog 19 graden gebleven. Uiteraard was het hout, dat net voordat we naar bed gingen in de kachel was gedaan, allemaal verbrand na 8 uur slaap. Dat vuurtje was uit en niet meer dan logisch. Echter ook de pelletkachel deed niets. Dat was de boosdoener!
Als eerste stookte Heiko de houtkachel weer op, zodat er in ieder geval warm water via het cv systeem onderweg was in de leidingen en radiatoren. Tevens stookte hij het houtkacheltje in de kamer even op. Daarmee was het binnen een half uurtje daar alweer aangenaam warm. Na het ontbijt ging hij daarop naar de kelder, om de pelletkachel schoon te maken. Er bleek erg veel, tot as verbrande, pellets in het verbrandingsbakje te zitten en in de ruimte achter de pelletsbrander. Het was de hoogste tijd om dat te reinigen. Heiko demonteerde het een en ander en ging eveneens de rookkanalen van de kachel controleren. Dat is een klusje die de schoorsteenveger twee keer per jaar doet, maar dat is niet voldoende. De metalen veren (zie foto links hierboven) haalde hij uit de rookgaskanalen (foto rechts hierboven) en toen viel er erg veel as in de ruimte achter de pelletskachel. De kanalen zaten blijkbaar helemaal dicht. Daardoor kon de kachel zijn uitlaatgassen niet kwijt, stikte en sloeg de beveiliging uit. Ook hierbij kan geconstateerd worden dat de beveiliging werkt zoals het zou moeten.
Ongeveer twee uur later was alles gedemonteerd, gereinigd en weer geïnstalleerd. De houtkachel en de pelletkachel, die na de schoonmaak even voor het testen aangezet was, brandde weer als vanouds (dacht Heiko…). Eerder maakte Heiko de pelletskachel en de rookkanalen wel eens spontaan schoon, ook zonder dat er een storing was. Omdat we nu hoofdzakelijk op hout stoken, leek het hem niet nodig. We hebben de pelletkachel nu alleen ´s nachts aan vanwege de strenge vorst. Bij normale nachttemperaturen kunnen we volstaan met de overdag opgeslagen warmte in de 1.000 liter water van de accumulatietanks. Over een dikke week komt de schoorsteenveger trouwens. Die veegt de schoorsteen én maakt de pelletkachel schoon. Hetzelfde wat Heiko nu ook heeft gedaan. Daar konden we nu echter niet op wachten. Ach, nu is het maar weer achter de rug. Weer een ochtend om…
Terwijl Heiko beneden aan het werk was, deed ik dat een verdieping hoger. Eergisteren had ik de bovenverdieping schoongemaakt en nu volgde de begane grond. Veel energie had ik er trouwens niet voor. De wandeling van gisteren zat me in het lichaam. Het was geen lange afstand, echter wel een zware vanwege de vele sneeuw. Spierpijn, ongemak en sowieso niet helemaal fris. Ondanks dat deed ik wat ik op mijn planning had staan. Ook bereidde ik natuurlijk het warm eten voor. We zouden stamppot wortels met ui, oftewel hutspot, eten. De dikke wortels hadden we vorige week gekocht, alsmede een mooie voorraad grote uien en aardappelen. Dat werd vanochtend meteen maar allemaal geschild respectievelijk geraspt en gesneden én gekookt. Toen Heiko na zijn klusje in de kelder boven kwam, zei hij dat het wel erg lekker rook. Daarop stelde ik voor om tussen de middag warm te gaan eten. Het was immers toch bijna klaar. Dat voorstel werd zonder enige spoor van twijfel aangenomen en zodoende werden er nog even spekreepjes gebakken en de rookworst warm gemaakt. Ineens zaten we tussen de middag al aan de warme hap! Niet gepland, maar zo liep het gewoon.
Na de warme maaltijd ging Heiko nog eventjes weer naar de kelder, om voor de volle 100% overtuigd te raken, dat de pelletkachel nu goed brandde. In deze tijd van het jaar is het immers belangrijk om de verwarming goed voor elkaar te hebben. Natuurlijk stoken we vooral op hout, alleen vanaf het moment dat we naar bed gaan stoken we op pellets. Als het erg hard vriest ´s nachts, gaat de temperatuur in huis ook snel omlaag als de warmtebron uitvalt. Die controle bleek niet overbodig te zijn. De pelletkachel deed het niet! Na de grote schoonmaakactie van de ochtend deed die het eventjes, echter was er blijkbaar nóg een probleempje. Heiko ging systematisch aan het werk en zocht de mogelijke oorzaak van het haperen. Hij kwam tot de conclusie, dat er geen pellets ingevoerd werden. De schroef, die de pellets uit de voorraadbak haalt, draaide wel, maar er kwamen geen pellets uit. De schroef kreunde en steunde overigens wel in de witte buis. Er zat duidelijk iets klem.
Dat betekende dat óf de witte buis (waardoor de pellets via een schroef omhoog worden getransporteerd) verstopt zat óf dat onder in het pelletsreservoir de boel verstopt zat. In beide gevallen moest de voorraadbak leeggeschept worden om het probleem te kunnen verhelpen. Met een klein bakje werden alle pellets handmatig uit het voorraadvat geschept en teruggegooid in de, gelukkig, bewaarde lege zakken. In totaal moesten 11 zakken weer met pellets gevuld worden, voordat de bodem in zicht kwam. Daar onderin werd het probleem zichtbaar. Er had zich onder in de bak daadwerkelijk een grote klomp “gesmolten” pellets gevormd. Blijkbaar is daar vocht bijgekomen, waren de pellet opgelost en daarna weer aan elkaar geplakt. De invoer voor de pellets zat volledig dicht! Hoe het vocht daar gekomen kan zijn? Nou, er zit een kraan naast de voorraadbak die Heiko gebruikt voor het wassen van de auto´s. Zeer waarschijnlijk is er een keer wat water weggespoten tijdens het afkoppelen van de tuinslang.
De witte aanvoerbuis met de lange schroef werd er uitgehaald en leeggemaakt, net als de bodem van de voorraadbak. Alles werd goed schoongemaakt en daarna kon het weer in elkaar gezet worden. Drie zakken pellets erin en testen. De schroef in de buis draait erg langzaam en dat betekent, dat het erg lang duurt voordat de eerste pellets vanuit de voorraadbak weer boven in de buis zitten, om vervolgens in de pelletkachel te vallen. Het motortje moest minstens een kwartier tot twintig minuten draaien voordat de eerste pellets eruit kwamen vallen. Toen alles weer correct aangesloten was en het systeem herstart werd, gebeurde er echter helemaal niets. Geen enkel lampje brandde op de pelletskachel, terwijl dat vanochtend wel het geval was. Opnieuw werd de pelletsbrander eruit gehaald en opengeschroefd. Het kon niet anders dan dat er een zekering kapot was. Er zitten vier zekeringen in dat apparaat en uiteraard kan daar wel eens een van kapot gaan. Dat was niet het geval. Alle zekeringen had Heiko er wel even uitgehaald en teruggezet en wellicht was dat al voldoende. Toen het apparaat vervolgens weer geplaatst werd deed ie het ineens wel! Wellicht heeft er toch iets losgezeten. Het was een tijdrovend klusje, die Heiko vele uren heeft gekost, maar gelukkig werkt het nu wel weer zoals het moet. Toen hij eindelijk weer bovenkwam was het inmiddels zes uur.
Nadat de begane grond, kelderhal en kelder schoon genoeg waren, naar de maatstaven van “Johanna oet Ödarp”, had ik nog een klusje te klaren: het maken van een worteltaart. De laatste stukjes taart waren uit de diepvries verdwenen en daarmee moest er nieuwe komen. Ik had er al rekening mee gehouden, toen we de boodschappen deden: een extra zakje met wortels in de kar gelegd. Op zich is het maken van deze taart niet eens zo moeilijk, alleen het raspen van de worteltjes neemt veel tijd in beslag. Daarmee hadden, zowel Heiko, als ik een tijdrovend klusje en dan kun je toch spreken over “gedeelde smart”? Na het bakken werd nog even glazuur gemaakt van boter, suiker en roomkaas. Toen die tenslotte op de cake lag werd deze in stukken gesneden en voor de helft in de diepvries gelegd. Als we na morgen, met het eten van al die wortels, de brillen niet aan de kant kunnen leggen, geloof ik er ook niets meer van, dat wortels goed zijn voor je ogen…
Of het één iets met het ander te maken heeft weet ik niet, maar dit artikel las ik in een krant. Met het “één” bedoel ik de coronapandemie en met het “ander” bedoel ik de grote toename van het aantal persoonlijke kentekenplaten. In Zweden kun je namelijk je eigen kentekenplaat kiezen. In ons geval zou dat bijvoorbeeld Leugs1 kunnen zijn. De meesten kiezen voor hun eigen naam. Er schijnen nu ruim 20.000 auto´s met persoonlijke kentekenplaten rond te rijden. Van de 5.020 aanvragen werden er in 2019 4.125 goedgekeurd. In het jaar 2020 waren er over de eerste tien maanden al 5.264 eigen kentekenplaten aangevraagd. Een behoorlijke stijging. Niet alle aangevraagde teksten worden akkoord bevonden. Het schijnt dat er op een zaterdagavond veel online verzoeken binnenkomen, voor een eigen tekst op de kentekenplaat. Waarschijnlijk heeft het alcoholpercentage op het moment van aanvragen met de afgekeurde namen te maken. Het aanvragen van zo´n eigen kenteken kost 6.200,- Zweedse kronen, ongeveer €.620,- en geldt voor een periode van 10 jaar. Op zich vallen de kosten erg mee. Vanwege het aantal té lollige teksten, denkt men erover na, om de aanvrager meteen te laten betalen bij de online aanvraag. Waarschijnlijk zal het aantal aanvragen op de gezellige zaterdagavond dan afnemen.
