En als je denkt, dat “de staart van Maart” nu wel stil gelegd is, heb je het mis. Volledig mis! Het was vanochtend weer helemaal wit om ons heen! Wat weer een fantastisch gezicht! We vinden het nog steeds mooi om te zien hoor. Vooral omdat de bomen nu ook weer totaal wit waren. Maar mogen we ons nu toch zo langzaamaan geestelijk gaan voorbereiden op de lente? De sneeuwklokjes zijn in volle bloei, de bollen van de krokussen komen uit en de eerste kraanvogels zijn alweer gesignaleerd: dat zijn tekenen van het volgende jaargetijde. Natuurlijk begint het officieel pas op de 21ste van deze maand, maar dat hoeft de natuur, en dan met name “Koning Winter”, toch niet te weten?
We hadden afgesproken, dat we vandaag zouden beeldbellen met Elise. Die heeft het behoorlijk druk en daarmee is het handiger om even af te spreken. En we kregen niet alleen Elise in beeld: Merle wilde een mooie steen laten zien, Daan vertelde ons over zijn bezoek aan de kapper en Jelte had geen baby bedje meer, maar een “groot bed” en die moesten we uiteraard ook bekijken. Wat een gezelligheid! En dat allemaal tijdens de koffie (met een stukje mokkagebak…). Elise vertelde onder andere over Jelte zijn eerste nacht in het grote bed. Hij is helemaal verzot op zijn knuffelbeest, waarvan ik de naam weer kwijt ben, en die was vannacht uit bed gevallen. Dan is het over met de rust.
Nou hebben de drie kinderen geleerd, dat ze ´s nachts niet mogen roepen. Anders zijn de andere twee ook wakker en het is beter om ze te laten slapen. En wat deed Jelte? Die begon te hoesten! Wel twintig minuten lang. Uiteindelijk ging Gert naar hem toe en toen die zijn knuffel had teruggegeven, sliep de kleine Jelte alweer vrij snel lekker door. Dat hij nu zelf zijn knuffel kan pakken, was nog niet tot hem doorgedrongen. Hij had immers eerder een bedje met hoge zijkanten met spijlen… We hebben nog even gezellig bijgepraat en gezien hoe Elise en Gert hun benedenverdieping hebben gerenoveerd. Met onder andere een nieuwe vloer en frisse kleurtjes op de gestucte wanden. Heerlijk, dat beeldbellen. Dat maakt de afstand net even weer iets kleiner!
Meteen nadat ik gistermiddag terugkwam, heb ik de nieuwe sandalen aangedaan. De tijdelijke inlegzooltjes deed ik er ook direct in. Kan ik een beetje wennen aan hetgeen me over twee weken te wachten staat. Dan mag ik er overigens de eerste dag maar een uurtje op lopen, de tweede dag twee, enzovoort. De voeten moeten er dus echt aan wennen. Aan de tijdelijke ook wel een beetje. Met name onder de wreef van de voet. Onder de steunzolen is namelijk een bobbel geplakt. Dat drukt nu onder het midden van de voet. Voelt overigens niet verkeerd hoor! De zijkant van mijn rechtervoet heb ik al niet meer vernomen. De stekende pijn is weg! Had ik dan misschien toch beter eerder een afspraak kunnen maken?
Een van de laatste dingen die ik aan het plaatje van Jikke moest doen, was het te verven. Om het allemaal vrij natuurlijk te laten blijven wilde ik het verven met blanke lak. Alleen waar moest ik die zoeken? Heiko is op den duur ook nog maar even mee gaan kijken. Nee, geen potje met lak meer. Ineens herinnerde Heiko zich, dat we nog een spuitbus met blanke lak hadden. En die pakte hij zonder erbij na te denken. Die heb ik gebruikt. Er zijn nu twee laagjes opgespoten, waarmee ik hoop, dat het plaatje een beetje lang (er) meegaat. Als het droog is kan hij op de steen geplakt worden. Wanneer de sneeuw eenmaal verdwenen is, zullen we die bij het grafje van ons dametje zetten… Tjonge, wat mis ik haar toch…
´s Middags even ontspannen. Even weg. En dan niet voor boodschappen of andere noodzakelijke dingen, maar gewoon even weer een eindje rijden. We reden richting Eksjö, via Askeryd. Het weer was goed. Zo goed, dat we de zon veel te zien kregen. In het begin van ons ritje. Dat veranderde, doordat er meer en meer bewolking kwam. Natuurlijk is het leuker de omgeving te bekijken met zonlicht, maar even zonder was ook geen probleem. Want zelfs toen zag Heiko ineens iets bewegen. Tegen de bosrand. En ja: het waren twee reetjes. Wat was het al lang geleden, dat we wild hadden gezien. Nou, dat moet ik meteen terugnemen: dat ik wild had gezien. Heiko vertelde me even daarna namelijk, dat hij vorige week naar zijn werk maar liefst acht reetjes onderweg had zien lopen!
We hebben het vaak over typisch Zweedse dingen, waaronder de houten huizen. Die mooie rode woningen, met vaak witte lijsten om de ramen, witte windveren en als het meezit ook nog een prachtig wit portaaltje. Natuurlijk zie je hier ook andere kleuren en dan denk ik dat geel, grijs en blauw wel goeie opvolgers van het rood zijn. Vanmiddag zagen we een huis met een kleurencombinatie van… tja… iets aparts. Het huis, inclusief het dak, was zwart en de lijsten oranje. Een beetje naar roze zelfs. Ieuw! Dat vonden we geen van tweeën mooi. Bijzonder? Ja. Apart? Ja. Mooi? Nee. Niet voor ons in ieder geval. Smaken verschillen gelukkig. Wij houden het, helemaal nu we dit hebben gezien, bij typisch faluröd. En natuurlijk de kleur van ons huis: grijs met witte lijsten!
Dat we uiteindelijk in Nässjö uitkwamen was een verrassing van Heiko. Die had het stuur in handen en was daarmee de reisleider. We gingen even “neuzen” in Rusta en Öob, twee warenhuizen, waar we graag even doorlopen. Aangezien het inmiddels ruim na een uur was, reden we daarna spontaan langs de winkel Biltema. Daar zijn namelijk heerlijke worstenbroodjes te koop en daar trakteerde Heiko op. Binnen was het even zoeken hoe we moesten lopen, want in verband met corona was er een andere looproute en wachtrijopstelling gemaakt. Terwijl wij even stonden te kijken en te twijfelen vertelde een man ons, in het Engels, dat we buitenom moesten en via de buitendeur van het restaurant weer naar binnen moesten gaan. Dat deden we. Maar de man dacht dat we naar het restaurant wilden om te eten en wist niet dat wij slechts een worstenbroodje wilden kopen. Gelukkig kon dat ook via die andere ingang en kregen we alsnog wat we wilden hebben. Dat aten we vervolgens buiten op, lekker in de frisse en gezonde buitenlucht.
Plotseling stopte er een zilvergrijze auto naast ons, met die man achter het stuur. De man excuseerde zich, omdat hij ons de verkeerde kant op had gestuurd, duidend op het worstenbroodje. Ondanks dat hadden we ons broodje toch gekregen en daarmee was het geen probleem. Er ontstond een zelfs leuk gesprekje, heel spontaan. Grappig hoor. Na deze stop reden we via een andere, toeristische route weer terug naar Ödarp. Bij de Öob kochten we nog een andere deurmat voor de keukendeur. Alleen blijkt die een beetje aan de kleine kant te zijn: we hebben niet goed nagedacht over de afmetingen… Daarnaast kochten we een handig “ding”, waar vetbollen ingestopt kunnen worden. Hier kunnen wel vier tegelijk in. Dat is handiger, dan die moeilijk te vullen spiralen. Meteen na thuiskomst werden er bollen ingedaan, zodat de vogeltjes voldoende te eten kunnen krijgen.
We hebben onlangs de tijden van het wekelijks bellen met Heiko zijn ouders aangepast. Voor hen kwam het beter uit, wanneer we rond zessen zouden bellen. Geen probleem! Wij hebben alle tijd. Altijd gezellig om zo weer bij te praten over de wederzijdse gebeurtenissen van de afgelopen week en de agenda voor de komende week. Een uurtje met elkaar bellen is dan ook zomaar voorbij. Helaas heeft Heiko zijn moeder pijn in haar rechterschouder. Daarvoor had ze al een afspraak gehad met de fysiotherapeut, maar die verwees haar door naar de huisarts. Daar kan ze gelukkig morgenmiddag al terecht. Hopelijk krijgt ze iets tegen de pijn. Na ons plezant gesprekje, bakte ik voor Heiko een paar peperbiefstukjes en voor mij een schnitzel. Biefstuk komt er bij mij namelijk niet in. We aten het vlees met gekookte aardappelen en spinazie. Waar Heiko er een tweetal eieren doordoet, maakte ik de spinazie een beetje zachter met een scheutje kookroom. En met deze maaltijd waren wij alweer aan het eind van dit weekend. En deze week. Morgen begin er weer een nieuwe. De tijd gaat snel…
