Ouders herenigd!

Na één nachtje in het ziekenhuis mocht mijn vader gelukkig weer naar huis. Want zoals bijna iedereen wel weet: “Het is nergens beter dan thuis”. Hij had ook heel slecht of eigenlijk bijna niet geslapen in het ziekenhuis. Er lag nog iemand bij hem op de kamer, die elk half uur van bed af moest. Uiteraard hoor je dat en als het licht dan ook nog aangaat ben je klaarwakker. Zodoende kwam hij erg moe thuis en wilde hij feitelijk maar een ding: slapen! We hadden van onze oudste dochter Elise vernomen, dat zij weer vanuit Onstwedde naar Hoogezand zou rijden, oma ophalen en dan samen naar het ziekenhuis in Scheemda om opa op te halen. Maar ja, hun auto dan? De verpleging vond het niet verstandig, dat opa zelf zou rijden en voor oma was het meer dan een half jaar geleden dat ze achter het stuur had gezeten. Dan ook nog de emoties erbij en eveneens een slechte nachtrust. Dat leek ons niet verstandig. Gelukkig had Froukje uit Kolham al aangeboden om mee te rijden, om de auto van mijn ouders op te halen. Geweldig! Zodoende was Froukje vandaag ook ineens bij mijn moeder en Elise in Hoogezand. Het was voor Froukje ook een beetje spannend, want ze was niet gewend om in een automaat te rijden. Thuis had ze van haar man Geert nog even een spoedcursus “rijden in een automaat” gekregen.
Samen met mijn moeder en onze kleinzoon Jelte stapte Froukje bij Elise in de auto om mijn vader op te halen. Mijn vader, opa, ging meteen bij Elise achter in de auto, naast kleinzoon Jelte zitten, toen ze naar huis reden. Mijn moeder, oma, zat naast Froukje in de auto van mijn ouders. Alles verliep voorspoedig en iedereen kwam veilig en gezond weer thuis. Tjonge, wat een opluchting en blijdschap dat mijn vader weer thuis is. 89 Jaar oud en dan voor het eerst in je leven een nachtje in een ziekenhuisbed verblijven. Dat is natuurlijk uitzonderlijk en getuigd van een gezond lichaam, maar het was wel heel erg schrikken nu het ineens tóch zover was. Gelukkig slechts één nachtje! Ze zijn herenigd, al klinkt dat misschien een beetje dramatisch, omdat het maar om één nachtje ging. Het was allemaal zo onverwacht gegaan: “even” voor een onderzoekje heen en meteen een nachtje blijven… Wat zijn wij blij, dat het allemaal zo goed verlopen is. Elise was meteen paraat, alsmede Geert en Froukje. Dat zij met elkaar zó behulpzaam zijn en klaarstaan voor een ander is voor ons hier op 1.100 kilometer afstand een hele geruststelling en een grote zorg minder. Vanaf hier zeggen wij nogmaals “Heel hartelijk dank allen!”
 
Ondertussen was het in Ödarp slecht weer. De zon speelde even verstoppertje vandaag en de regen greep zijn kans. Wat op zich overigens prima is, want het was alweer een paar weken erg droog en de ontluikende bomen en struiken konden wel wat water gebruiken. Hetgeen er nu gevallen is heeft een hele goede bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de natuur. Ons regenvat, waar 1000 liter in kan, is vandaag bijna helemaal volgelopen. Dat wil wel wat zeggen. Voor ons geen geschikt weer om in de tuin aan het werk te gaan en het onkruid te wieden, dat eveneens blij was met het regenwater. Dat slechte weer kwam Joke eigenlijk ook wel weer goed uit, want het was de 1e van de maand en dan verzorgd zij altijd de maandafsluiting van onze administratie. Dan gaat ze onder andere de financiële gegevens op orde maken, om vervolgens alles middels een aantal back-ups weer veilig te stellen. Net als de foto´s.
  
Om haar daar niet teveel bij te storen ging ik de kelder in. Sinds we hier wonen is daar veel ingebracht, uitgehaald, teruggebracht, opgestapeld, verplaatst… Kortom het was er een chaos. Voorin stonden bijvoorbeeld allerlei restjes planken, latjes en balken. Achterin stonden zelfs nog onuitgepakte dozen, die we hadden meegenomen vanuit Blijham. Die waren even “tijdelijk” geparkeerd in ons vakantiehuis in Hällaryd en daarna hier met hulp van neef Sietse in de kelder gezet. Daar stonden ze nog steeds. Op zich hebben we een grote garage, maar langs de beide wanden én aan de achterwand kwam steeds meer te staan, waardoor het te gebruiken vloeroppervlak steeds kleiner werd. Joke had al een paar keer aangegeven, dat het de hoogste tijd was om dat nu eindelijke eens een keer aan te pakken, maar ik weerhield haar ervan om dat samen aan te pakken, omdat ik er steeds geen zin in had. Vandaag wel! Het ging echter niet zo snel als ik hoopte. Het hout sorteerde ik en wat ik te kort vond of te oud zaagde ik in stukjes. Dat zou de kachel in! Je komt van alles en nog wat tegen in de dozen en alles moet beoordeeld worden op nut en noodzaak. Ik gooi niet graag iets weg, wat ik misschien een week later weer moet kopen. Maar ja, hetgeen daar nog in dozen lag, lag er al bijna 3 jaar. Dus ben ik best wel streng geweest en is er veel opgeruimd. Het werkje kwam vandaag niet af, maar het begin is in ieder geval gemaakt. Erg blij mee. Joke ook trouwens…
 
Voor ons 9-jarig huwelijksjubileum hadden we van mijn ouders geld gekregen. Een cadeau weten ze niet en daarbij komt uiteraard de afstand. Even iets opsturen is een optie, maar tevens een kostbare zaak. Vandaar dat ze liever hadden, dat we zelf iets uitzochten. Over zoiets moeten we altijd even goed nadenken, want op onze leeftijd (ahum…) heb je alles al. En tóch is het gelukt. Bij de Lidl hadden ze een draadloos elektrisch apparaat in de aanbieding, waarmee je de bouten van de wielen van de auto los kunt draaien. Twee keer per jaar moeten we de banden wisselen van, zowel de Volvo, als de Hyundai en dat betekent 2 auto´s x 4 wielen met elke 5 bouten losdraaien en dat is 40 bouten in totaal. Dan nog eens 2 keer per jaar: 80 bouten. Dat kan vanaf nu eenvoudiger met dit apparaat. Een mooie aanwinst op ons aanwezig gereedschap. Het banden wisselen zal vanaf nu een stuk eenvoudiger gaan. Dankjewel, pap en mam! Een mooi cadeau!