Vol verwachting liep ik vanmiddag naar de brievenbus: “Zou er vandaag een brief voor Joke van het ziekenhuis in zitten?” Snel alle post gesorteerd en JA! Een witte envelop met de naam van de afzender Region Jönköping Län in het rood. Gauw de weg weer oversteken en in huis. Joke was net even boven, dus maakte ik de envelop zelf maar snel open. Oh, gelukkig: een oproep voor de operatie. Komende woensdag 4 maart om 07:00 uur wordt de galblaas en alle galstenen verwijderd in het ziekenhuis te Eksjö. Pardon? 07:00 Uur? Zoo.… die beginnen vroeg. Maar voor ons ook geen enkel probleem. Al was het om 05:00 uur ´s morgens of om 23:00 uur ´s avonds. We zullen er zijn! Als je al zo lang pijn hebt en alles zo verschrikkelijk ongemakkelijk is, wil je wel graag geholpen worden. De afspraak moeten we morgen nog wel bevestigen en daarmee is het definitief. Toen ik Joke ermee confronteerde sprong ze het spreekwoordelijke gat in de lucht. Wát een opluchting. Nu is het echt een kwestie van aftellen. Waar Joke eerder de uren tussen de pijnstillers aftelde, kan ze nu ook de dagen tot de operatie aftellen. Heel erg fijn. Een einddatum voor de pijn is in zicht. Het bericht komt een dag voor haar verjaardag, maar we tellen het als een mooi verjaardagscadeautje. Tot 6 uur voor de operatie niks meer eten en tot 2 uur voor de operatie niks meer drinken. Nou, geen probleem en daarmee is 07.00 uur een super tijd voor de operatie.
Sneeuw! Minstens 15 cm dikke, vette sneeuw… Mooi! Toch nog winter en mooie winterse plaatjes hier in Ödarp! Eerlijk gezegd hadden we er niet meer op gerekend. Het is immers al eind februari en de afgelopen dagen waren zo zacht, dat het er werkelijk op leek dat de lente snel in aantocht was. Vanwege deze sneeuwval hoefde ik vandaag niet aan het werk. Er waren een paar opritten en paadjes bij particulieren die sneeuwvrij gemaakt moesten worden, maar dat kon mijn, in Tranås wonende, collega Håkan mooi doen. Bomen snoeien met dit weer is echt geen doen. Het is glad en glibberig in de bomen en eromheen. Je kunt niet goed zien waar je je trap plaatst en de takken van de boom die je vasthoudt zijn koud én nat van de sneeuw. Binnen de kortste keren zijn je beide handschoenen doorweekt en krijg je zelfs bevroren vingers. Nee, geen werkje om te doen met dit weer. Daarom was ik vandaag mooi thuis.
Aan de vlag én aan de vlaggenmast was goed te zien dat het ook behoorlijk waaide en uit welke richting de wind kwam. Dat zag je uiteraard aan de stand van de vlag, maar ook aan de paal zelf kon je het zien. De sneeuw en het ijs zaten aan de zuidoost kant van de vlaggenmast. Dat betekent, dat de wind uit noordwestelijke richting kwam. Meestal een koude, venijnige wind. Onze kleine viervoeter Jikke staat nagenoeg elke dag te dribbelen van ongeduld bij het kattenluikje in de kelder om eruit te kunnen. Als ik ´s morgens de kachel weer voer met voldoende brandhout, staat ze al bij het luikje naar buiten te kijken. Zo ook vandaag. Luikje open, Jikke eruit en weg! Maar niet voor lange tijd. Er lag té veel sneeuw voor haar om fatsoenlijk te kunnen lopen en er was ook geen wild te vangen. De muizen komen nu niet boven de sneeuw uit. Al snel was Jikke bij ons en Ebba terug in huis, waar het aangenaam warm was. Helaas liet de zon zich vandaag niet zo heel veel zien en bleef het een grijze en grauwe dag. Dat leverde veel zwart-wit foto´s op, maar beslist niet minder leuke foto´s. Op de weg was het inmiddels een grote glibberpartij. De sneeuwschuiver kwam vandaag een aantal keren voorbij, maar desondanks was het oppassen als je er met de auto op uit ging. De banden gaven duidelijke sporen in de verse sneeuwlaag op de weg, dus er viel té veel sneeuw tussen de schuifbeurten door.
Op de leuning van ons terras aan de oostzijde was goed te zien hoeveel centimeter sneeuw er viel c.q. was gevallen. De laag die op de leuning bleef liggen werd hoger en hoger. Zodoende konden we eenvoudig vaststellen, dat er zo´n 15 cm lag. In de bomen bleef de sneeuw aan de takken plakken, wat een hele mooie, gewatteerde boom opleverde. Vooral toen na 17:00 uur het licht van de buitenlamp, die ter plekke bijna onder die bomen staat, op die boom scheen. Prachtig en sprookjesachtig. Het mag duidelijk zijn dat wij enorm genieten van dit witte landschap. Nagenoeg elk jaar vertelde Joke haar moeder haar, dat er sneeuw lag op Jokes geboortedag. Krijgen we dat nu weer? Ligt er morgen ook nog sneeuw op Jokes verjaardag? Zou mooi zijn.
´s Middags ben ik nog wel even met de auto en aanhanger naar Tranås geweest. Ik wilde nog een paar boodschapjes doen voor Jokes verjaardag en kon zodoende meteen de, van mijn baas geleende, aanhanger even terugbrengen. Die had ik dinsdagmiddag vol met boomstronken en dikke takken mee naar huis genomen. We moesten namelijk weer eens een paar karretjes met snoeihout wegbrengen naar het gft-afvalstation en toen zag ik daar die dikke stukken hout liggen. Voor mij! In de aanhanger met dat spul. Terug bij de zaak bleek al snel, dat ik die stukken niet achter in de Volvo kreeg. Ik vroeg netjes of ik de aanhanger mee kon nemen. Dat is gelukkig nooit een probleem. Onderweg maakte ik een groot aantal foto´s, zodat ik na thuiskomst Joke kon laten zien hoe het onderweg was. Ze komt immers de deur niet uit vanwege haar lichamelijke klachten. In een auto zitten te hobbelen is een straf, dus dat doen we nu maar even niet. Via de foto´s kon ze toch een beetje meegenieten van de witte wereld tussen ons huis en Tranås.
Waarschijnlijk vanwege de extreme sneeuwval was onze vogelvoederplek enorm populair vandaag. De pinda´s waren ´s morgens op toen wij aan het ontbijt zaten. Dus snel die lege koker gepakt en opnieuw gevuld. Ik bedoel maar: wij eten, dan zij ook eten. Nou, daarvoor waren de vele kool- en pimpelmeesjes ons enorm dankbaar. Met velen tegelijk stortten ze zich op de koker met de blijkbaar heerlijke pinda´s. Heel mooi om te zien! Terwijl wij binnen in de keuken ons eigen ontbijtje aten, konden we tegelijkertijd genieten van dat tafereeltje. En zo waren we aan beide zijden van het raam blij.
Een man in Göteborg is besmet met het coronavirus. Het is het tweede geval van deze besmettelijke virus. Het betreft een man die naar Noord-Italië is geweest. Hij ligt momenteel in quarantaine in een ziekenhuis in Göteborg. Gelukkig voor de man is hij niet ernstig ziek en zal daardoor de virus waarschijnlijk wel overleven. De man is ongeveer 30 jaar oud. Hij was naar Noord-Italië gereisd, waar het coronavirus zich de laatste tijd enorm had verspreid. Hij werd drie dagen na zijn terugkeer naar huis ziek: hij had koorts en ademhalingsproblemen. De man wist wat hem te doen stond en belde de gezondheidsdienst in Zweden. Hij ging niet naar een huisarts, waarbij hij andere mensen had kunnen besmetten. Goed over nagedacht. Daarna werd hij getest in een ziekenhuis in Göteborg. Gisteravond bleek uit de test, dat de man daadwerkelijk besmet is.
Nu is de gezondheidszorg op zoek naar die mensen die nauw contact hebben gehad met de man, nadat hij terugkeerde naar Zweden. Het gaat hen er daarbij om, om te zien of iemand anders is besmet. Men neemt nu contact op met alle mensen en geeft hen instructies. Ze moeten twee weken lang, elke dag de medische dienst bellen en vertellen hoe het met ze gaat. Ze moeten thuis hun temperatuur meten, om te zien of ze koorts krijgen. Als ze symptomen krijgen, worden ze getest op het virus. Dit is de tweede persoon in Zweden, die besmet is met het coronavirus. De eerste was een vrouw die naar China was geweest. Het risico is toegenomen sinds het coronavirus zich begon te verspreiden naar meerdere landen. Zweden reizen veel en iedereen die naar landen is geweest waar het coronavirus zich verspreidt, moet contact opnemen met de gezondheidszorg, als ze symptomen ontwikkelen zoals koorts, ademhalingsmoeilijkheden of hoesten.
