Vanochtend reed ik om kwart voor negen van huis vandaan. Met een lege maag. In een koele Hyundai. De airco is nog steeds stuk, maar de auto stond voor mijn vertrek achter het huis, onder het terras en daarmee in de schaduw. De zon kan daaronder uiteindelijk nooit komen. Hooguit een beetje aan de zijkant, maar daarmee houdt het dan ook op. Het was lekker koel binnen in het voertuig. Sterker nog: het was frisjes en ik zette de temperatuur binnen zelfs op 20 graden. Het was vanochtend in Ödarp namelijk volledig bewolkt. Dat zou tijdens de terugreis wel een stuk onaangenamer in de Hyundai kunnen worden, omdat het vandaag opnieuw een warme dag zou worden. Waarom ik naar Eksjö ging? Voor een maagonderzoek, een gastroscopie.
Ongeveer een jaar geleden was dat onderzoek voor het laatst gedaan en ze wilden me nu graag weer voor controle zien. In het ziekenhuis te Eksjö kom je binnen op de 2e verdieping en moet je je op de 3e verdieping aanmelden. De afdeling waar ik moest zijn zat echter op de 2e verdieping. Zonder na te denken liep ik de trap op, naar de derde verdieping en zag daar het hokje, waar eerder altijd twee dames zaten. Die noteerden jouw aanwezigheid voor de afspraken en vroegen altijd om een legitimatie. Maar vandaag zaten er geen dames. Het glazen hokje was zelfs helemaal afgesloten. Dat was vreemd. Wat te doen? Terug naar de tweede verdieping en daarna naar de afdeling waar ik moest zijn. Daar ging ik naar de receptie, in de veronderstelling, dat ik me daar tegenwoordig zou moeten aanmelden.
Een toevallig passerende verpleegkundige groette mij en vroeg of ik me al had aangemeld. Nee, want er zat immers niemand boven. “Nee, dat klopt. We hebben een nieuw systeem. Een geautomatiseerd systeem” zei ze. Oh? De verpleegkundige was zo vriendelijk, om met me mee te lopen naar de plaats waar de aanmeldcomputer stond. In dit geval ongeveer 25 meter. Direct nadat je de tochtsluis van het ziekenhuis binnenkomt! Ik was er gewoon aan voorbij gelopen. Je verwacht het immers niet. Bij die computer kon ik me heel eenvoudig aanmelden, door mijn personsnummer in te voeren. Daarna werd gevraagd of ik meteen het eigen risico bedrag wilde betalen of hiervoor een nota wilde. Ik heb meteen betaald, waarvan ik een bewijsje uitgeprint kreeg. Eveneens werd een papiertje uitgeprint, als bewijs dat ik me had aangemeld voor deze afspraak. Erg handig!
Hierna nam ik plaats in de wachtkamer en werd even later uitgenodigd, om voor het onderzoek in een van de onderzoeksruimten plaats te nemen op een bed. Op een karretje lag de inmiddels bekende zwarte slang met filmcamera voorop, die via de keel naar binnen gaat, om via de slokdarm in de maag en twaalfvingerige darm te komen. Er werd een verdovingsmiddel in mijn keel gespoten, moest op mijn linkerzij gaan liggen en niet lang daarna kwam er een arts bij en begon het onderzoek. Op het computerschermpje kon ik de beelden meekijken. Het verslag van dit onderzoek zou vandaag nog in mijn digitale medische dossier komen te staan, via 1177 te bereiken. En inderdaad, vanavond stond het er. Helemaal top! Er stond onder ander in, dat er veel rode vlekjes te zien waren, wat kleine, niets betekenende, puntbloedingen zijn. Dat had ik gelezen en met hulp van Google vertaald. Bij de overgang van de maag naar de twaalfvingerige darm, de maagportier, was het slijmvlies ontstoken. Net als de vorige keren. Waarom dat (nog) zo is weten ze niet en zodoende hebben ze opnieuw hapjes genomen voor nader onderzoek. Verontrust waren ze echter (nog) niet. Nou, dan zijn wij dat ook (nog) niet. Nu alleen de uitslag van de “hapjes” afwachten. Waar ik later nog navraag over wil doen is het feit, dat ze noemden, dat ze een hernia hadden ontdekt. Maar waar? In de buik, in de maag, in de darmen? Dat stond namelijk niet in het verslag.
Koffie en een broodje! Helaas, ik moest in verband met de verdoving in mijn keel nog wachten tot half elf. Daarom ging ik na het onderzoek niet het restaurant in, maar reed ik naar de winkel Jysk. Een paar rolgordijnen halen. We hadden besloten, om in de kamer voor de twee grote ramen aan de voor- en zijkant, een rolgordijn te monteren. Eentje die het directe zonlicht een beetje reflecteert, waardoor het hopelijk niet zo extreem warm wordt in de kamer. De afgelopen weken was een temperatuur van 28 – 29 graden eerder regel, dan uitzondering. In de winkel maakte ik foto´s en die stuurde ik via WhatsApp naar Heiko en zo kon hij op afstand meebeslissen. Na de koop van de rolgordijnen reed ik vervolgens naar de supermarkt voor een paar boodschappen. Waaronder een paar bolletjes, waarvan ik hoopte, dat Heiko die wel zou lusten. Daarna snel naar huis! Het was ondertussen tropisch warm geworden. Buiten en in de Hyundai. Bah!
Op de terugreis zag de wereld er een stuk vrolijker uit dan op de heenreis. Toen nog overal bewolkt, nu met een strakblauwe lucht en een heerlijke zon erbij. Ondanks de verlammende hitte in de auto zonder airco, maar wel met “Ar&dko”, reed ik weer naar huis. Overigens de afkorting “Arko” kent eenieder denk ik wel. Dat staat voor “Alle Ramen Kunnen Open”. Mijn variant is “Alle Ramen & Dak Kunnen Open”! Er zit namelijk een mooi glazen dak in mijn Hyundai en het voorste gedeelte daarvan, boven de bestuurders- en bijrijdersstoelen, kan open. Heerlijk! Alleen kun je er ook snel verkouden van worden. Ik hield het bij het openen van de achterste ramen. De wind die daardoor naar binnenkwam was prima!
Toen ik rond het middaguur terugkwam in Ödarp lag Heiko met een T-shirt, een trui en sokken aan onder een deken op de bank. En dat, terwijl het in de kamer 26 graden was! Dat dat niet goed was kon iedereen wel begrijpen. De eerste uren van de ochtend waren goed verlopen qua koorts. Tegen elf uur was de koorts echter toch weer opgekomen. De koortsthermometer gaf namelijk 40,5 graden aan. Dat de koorts was opgelopen had hij zelf ook al door en inmiddels was hij weer begonnen met de ibuprofen. De afgelopen nacht had Heiko trouwens een iets betere nacht gehad dan de nacht ervoor. Gisteren had hij consequent elke vier uur een 500mg pilletje met ibuprofen genomen en daarmee hield hij de koorts onder controle. Zo ongeveer rond de 37,5 graden. Dat is goed, al heeft hij wel erge hoofdpijn, druk van binnenuit en suizende oren. Omdat het zo goed ging wilde hij het vandaag eens testen zonder ibuprofen, maar bleek dat geen goed idee te zijn. Na de middag was de koorts gelukkig weer gedaald en voelde Heiko zich weer ietsje beter. Het is dus nog niet goed met zijn lichaam. Zelf denkt hij nog steeds, dat hij last heeft gehad van de warmte. Dat hij te lang in de zon aan het werk is geweest voor Örtengren en thuis.
Nadat ik de boodschappen had opgeruimd en even een rustmomentje had genomen, aten we samen een broodje. Eindelijk! Die smaakte mij zo goed! Daarna wilde ik graag aan de slag met de vanochtend gekochte rolgordijnen. Op dit moment staat een groot deel van de dag de zon op het grote zijraam. Die richting de veranda. Daarmee komt er uiteraard warmte de kamer binnen. Hetzelfde is het geval, een paar uur later, met het grote raam aan de voorzijde van het huis. Die opwarming van de kamer via de twee ramen wilden we graag proberen een beetje te temperen, door er lichte rolgordijnen voor te maken. We waren via Marketplace trouwens al een tijdje op zoek, naar twee markiezen voor aan de buitengevel. Jammer genoeg is tot nu toe nog steeds niet de juiste breedte gevonden. De zon en de warmte buiten houden is via markiezen uiteraard nog beter dan rolgordijnen aan de binnenzijde. We blijven zoeken.
Onder het toeziend oog van Heiko, die op de bank in de kamer lag, deed ik mijn ding. Af en toe kon hij me even kort assisteren of adviseren, maar dat was inderdaad sporadisch. Ik wilde het uiteraard zelf doen. Het meest vervelende van alles was, dat het stof goed op de stangen werd gerold. Dat moest ik bij beide meerdere keren doen, omdat het steeds aan het einde scheef bleek te zijn opgerold. Verder met het monteren. Een kleine tip van Heiko: “Gooi dat zakje met de plugjes en die schroefjes maar in de prullenbak. Pak onze eigen schroeven maar, die zijn veel beter”. Met de accuboormachine en daarin het juiste bitje ging dat inderdaad prima. Vooral nadat ik de plaats waar de schroeven moesten komen, eerst even had voorgeboord. Dat was overigens tip 2, die Heiko mij gaf.
Het werd weer warmer en warmer in de kamer. Met de nodige “cooling down-pauzes” kon ik een paar uur later alle gereedschappen opbergen en konden de rolgordijnen dicht! Heerlijk gevoel was dat. De zon wordt een beetje tegengehouden. We kunnen nog wel steeds naar buiten kijken en het blijft lekker licht in huis. Heerlijk, hier zijn we heel erg blij mee. Omdat het voorste raam van onze slaapkamer en het voorste raam van de kamer boven elkaar zitten, wilde ik even zien hoe het er aan de buitenkant uitzag. In de slaapkamer hebben we namelijk grijze verduisteringsgordijnen en in de kamer “gewone” roomwitte rolgordijnen. Het verschil bleek heel erg mee te vallen. Beide rolgordijnen zijn aan de buitenkant nagenoeg wit. Zij het dat die van de slaapkamer iets intenser wit zijn. Heiko zijn opa zei dan altijd: “Iemand die snel loopt ziet het niet en iemand die langzaam loopt denkt er niet om”, maar dan in het plat Gronings. “Zo is het maar net, opa Pietersen!”
Behalve de rolgordijnen had ik ook vier gordijnhaken meegenomen van Jysk. De gordijnen in de kamer hangen namelijk aan een ronde buis en die hangt op steuntjes. De steuntjes waren echter te kort, net niet lang genoeg, waardoor de gordijnen tegen de vensterbank hingen. Je kon precies de knik in het gordijn zien, ter plekke van de venterbank en dat hoort natuurlijk niet zo. De nieuwe haken zijn twee keer zo lang als de oude. Het verwisselen van die haken was een fluitje van een cent. Met het juiste bitje in de accuboormachine gingen de schroeven van de oude haken er zonder problemen uit en in dezelfde gaten konden, met dezelfde schroeven, de nieuwe gordijnhaken vastgezet worden. Gordijnen met buis er weer aan en klaar! Hé, dat lijkt een stuk beter. Weer een klusje afgerond!
Als ik een kaartje verstuur naar Nederland doe ik dat bijna altijd via de website van Kaartjeposten.nl. Dat doe ik eigenlijk best vaak en dat bevalt me uitstekend. Alleen telkens als ik een kaartje verstuur en moet afrekenen op de laatste pagina, wordt gevraagd of ik een kortingscode heb. Nee, die heb ik niet, nog nooit gehad en ik heb ook geen idee hoe je daaraan zou kunnen komen. Dat intrigeerde mij en zodoende schreef ik een vriendelijk mailtje naar het bedrijf. Dat begon met “Nee, niet schrikken, ik heb geen klacht. Ik ben juist een grote fan van jullie site…” Daar werd snel op gereageerd. Eveneens met zeer vriendelijke woorden. Ze vonden het mooi, om een dergelijk berichtje te ontvangen. Ze werden er vrolijk van. Leuk! De inhoudelijk reactie was “Op dit moment hebben we geen kortingsacties lopen”. Tja, dat is dan wel weer een beetje jammer. Wie weet komt er in de toekomst een keer iets voorbij. We blijven uiteindelijk Nederlanders en blijven gek op kortingen!
Over de kapotte airco gesproken: net na de middag kreeg Heiko telefoon vanuit Hullaryd. Van de garage. Het bestelde onderdeel, de condensator, was vandaag binnengekomen. De monteur wilde wel een afspraak inplannen. Deze week zat hij al redelijk vol. Alsook volgende week. Hij begreep echter, dat wij wel heel graag voor onze vakantie (“Huh? Welke vakantie?”) en de huidige temperaturen, de airco weer klaar wilden hebben. Jazeker! Na even zoeken in zijn agenda deed hij het voorstel, om de auto vrijdag onder handen te nemen. Meteen accepteerden we die afspraak uiteraard. Zodoende mogen we vrijdagochtend om zeven uur (!) in Hullaryd zijn. De hele operatie zou vier tot vijf uur duren. Op de vraag of we dan een leenauto meekregen was hij onduidelijk. Hij wist niet of die er dan was. Daarom moeten we samen heen… Jippie… Gezien de nevel van vanavond hebben we de indruk dat het morgen opnieuw warm gaat worden, dus des te eerder de airco weer klaar is, des te beter. Toch vond ik het wel een bijzonder mooi plaatje met die nevel! Mysterieus!
