Vanmorgen bleek het alsnog redelijk mooi weer te worden. Volgens de weersvoorspellers zou het na drie uur gaan regenen, maar wel met een temperatuur van 21 graden: op pad! Uiteraard met een goedgevulde picknickmand achter in de auto. Vanaf ons huis reden we richting het noorden, echter de eerste de beste afslag naar rechts, naar het dorpje en gelijknamige boerderij Edhult, sloeg Heiko in. Het werd een mooie route langs smalle zandwegen en mooie hoogtes en laagtes.
Bij het meertje waar Heiko en ik al een keer omheen gelopen waren, namen we de tijd voor een paar foto´s. Beeldherinneringen voor ons bezoek, als ze weer terug zijn in Nederland. Net voordat we weer op de asfaltweg verder reden, kwamen we langs een gigantische uitgestrekte vlakte met blåbärbosjes en er zat ook heel veel aan die bosjes. Helaas hadden we de schepjes niet mee, want hier hadden we vrij snel een emmertje vol gekregen denk ik.
Desondanks plukten we er een paar, die we meteen in de auto opaten. Door de een meer gewaardeerd dan door de ander, maar zo is het nu eenmaal. Smaken verschillen (gelukkig). Toen we weer op de asfaltweg reden, gingen we richting Hestra. Deze route kennen we goed en is gewoon erg leuk om te rijden. De route bood ons veel hoge uitzichtpunten, waar we ver weg kunnen kijken en mooie foto´s konden maken. We passeerden onder andere de ostkaka boerderij van Brostorp, waar we nog steeds een keer naar toe willen én de bierbrouwerij van Nääs, voordat we in Hestra richting Tranås reden.
Na Tranås verraste Heiko ons met een mooie route, die hij wel eens voor het werk had moeten rijden richting Ödeshög. Ergens halverwege die weg wist hij een meertje te liggen, waar je heerlijk op een picknickbankje kunt zitten aan de waterkant of op een vlonder boven het water. Daar reden we naar toe voor onze picknick. Het was een schot in de roos, want we vonden het allemaal een perfecte plek. Aan het Vagnsjö, want zo bleek het meertje te heten, genoten we een lekkere lunch. Er was een steigertje gebouwd vanaf de oever nabij de parkeerplaats en aan het einde van die steiger was een vlonder met een picknickbank. Boven het water en in de zon konden we met z´n vieren genieten van het uitzicht. Het was windstil, het water was zonder rimpels en de aanwezige bezoekers verlieten een na de ander deze prachtige locatie. Het werd stiller en stiller, waardoor wij de serene rust in ons op konden nemen. Meteen naast de stijger zagen we bloeiende waterlelies en andere waterplanten. De meegebrachte picknickmand kwam op de picknickbank en… aanvallen! Koffie, fris, broodjes, worstjes, koeken: van alles hadden we meegenomen. Het is vreemd, maar normaal eten we maar een of twee broodjes. Zijn we echter in goed gezelschap, dan eten we onbewust meer. Gewoon om dat het zo gezellig is.
Na de lunch, waar we ruimschoots de tijd voor hadden genomen, omdat het er heel goed vertoeven was, reden we verder de eerder ingeslagen weg op, om bij een grote kruising naar links te gaan richting Gränna. Deze weg begon als een asfaltweg, maar ging al snel over in een zandpad. Gelukkig wel eentje die goed aangereden was en zodoende uitstekend berijdbaar. Onderweg passeerden we veel huizen en dan vroegen we ons af hoe de mensen daar in vredesnaam konden wonen. Zó ver van alles en iedereen af, maar wel in een prachtig natuur. De rit door het bos eindigde uiteindelijk in Linderås. Daar kwamen we weer op een asfaltweg, precies tegenover de midgetgolfbaan en het kleinste café van Zweden. Onze bedoeling was om daar een ijsje te kopen, alleen was het er zó druk dat we ons bedachten en doorreden. We wilden de drukte absoluut niet opzoeken vanwege het corona risico. We reden verder richting Frinnaryd en daarna door naar Sunhultsbrunn. Daar aten we alsnog het ijsje die we bij een restaurant wat tevens hotel bleek te zijn, konden kopen.
Eenmaal thuis bleef het verder rustig en ging ik aan de slag met de voorbereidingen voor het avondeten. Deze keer stond er een broccoli-ovenschotel op het menu. Dat was voor ons en onze gasten de eerste keer en het smaakte iedereen prima. Na het eten liepen we nog even een kort stukje langs de weg voor het huis en zaten we nog tenslotte een tijdje onder het veranda-dak, waar de temperatuur nog steeds zeer aangenaam was. De veranda ligt op het zuiden en de warmte van vandaag bleef er mooi onder hangen. De wanden van het huis hadden de warmte trouwens ook geabsorbeerd en doorgegeven aan de kamer. In de kamer was het namelijk 26 graden Celsius! Oef! Blij dat we buiten zaten… We spraken onder andere over het feit, dat we het zo goed hebben met elkaar en dat we daar erg dankbaar voor zijn.
