Ontbijt-fika bij buren

Vanochtend waren we uitgenodigd door de buren in het dorpje Västorp. Misschien moet ik dat nu wel even een keer toelichting. We spreken steeds van “onze buren”, maar dat zijn er vier verschillende. Meteen naast ons (1), op 500 meter ten zuiden van ons dan welteverstaan, wonen Jörgen en Martina (2). Dat zijn feitelijk onze directe buren. In alle andere richtingen hebben we geen buren. Als we in zuidelijke richting, voorbij het huis van Jörgen en Martina lopen, krijgen we, na ongeveer 800 meter, een zijweg naar het dorpje Västorp. Daar wonen Lennart en Irene (3), Roy en Maria (4) en Erling en Britt (5). Met alle drie hebben we een goed contact.

Vanochtend waren we voor een fika uitgenodigd bij Lennart en Irene. Lennart belde ons een paar weken geleden, om te vragen of Heiko hun fruitbomen kon snoeien. “Ja natuurlijk wel. Geen probleem.” Zodra het blad eraf is gaat dat gebeuren. In dat telefoongesprek werd over en weer gevraagd hoe het met de gezondheid was. Toen hoorden we, dat bij Irene een paar maanden geleden, na vijf jaar, opnieuw kanker in haar mond was vastgesteld. Dat had niemand kunnen voorspellen… We schreven daarop een kaartje en nodigden hun uit voor een fika, mits ze daar de energie voor hadden. Het was tenslotte alweer een hele tijd geleden, dat we elkaar hadden gezien. Daarop belde Irene binnen een paar dagen, om ons te bedanken voor de lieve kaart. Meteen nodigde zij óns uit, in plaats van andersom. Oké, dat was uiteraard ook goed. We spraken voor vandaag af.

Precies op de minuut af, oftewel klokslag tien uur, klopten we op de achterdeur van hun huis. Lennart deed open en vroeg meteen of wij altijd van die vroege vogels waren. Hmmm… We hadden dus blijkbaar een beetje aan de vroeg kant afgesproken. Zij waren nu speciaal voor ons vroeger opgestaan. Toch was de koffie klaar en konden we ruiken, dat er net een appeltaart was gebakken. De heerlijke zoete geur hing in de keuken. In het grote pand waar zij wonen, wat eerder een schooltje was, namen we plaats in de ruimte waar de eettafel staat. Meteen naast de keuken. De tafel was gedekt en Lennart voorzag ons meteen van koffie. Die was op een speciale manier gezet, met een percolator. Daar moest ik meer van weten.

Het schijnt, dat een percolator (hiernaast aangegeven) uit vijf onderdelen bestaat: het waterreservoir, de filter waar de gemalen koffie ingaat, het filterplaatje met de filterring en de percolator-kan waarmee de koffie tot slot uitgeschonken wordt. De percolator maakt middels stoomdruk sterke koffie, maar wel met een zachte en diepe smaak. De percolator is echter niet gemaakt om espresso mee te zetten. Hoe gaat het zogenaamd percoleren? Het waterreservoir van de percolator wordt gevuld met water en verwarmd door een warmtebron. De warmtebron verwarmt vervolgens het waterreservoir. Zodra het water bijna het kookpunt heeft bereikt wordt dit door het holle buisje in de kan naar boven gestuwd. Het water gaat, onder druk, via het filterzeefje langs de koffie naar de uitschenkkan. Zo neemt het water de heerlijke smaken en aroma’s van de koffie mee. Je moet wel geduld hebben. Het duurt allemaal iets langer. Maar… De koffie was inderdaad heel smakelijk!

Uiteraard wilden we graag weten hoe het met Irene ging. Ze vertelde, dat ze al twee operaties had gehad en dat op de 18e oktober de derde en zwaarste operatie volgde. Ze legde uit wat er ging gebeuren. Dat is niet niks! We weten inmiddels uit eigen ervaring wat hier nu speelt en leven enorm met haar en haar man mee… Zij was de eerste die begon aan “het late ontbijt en vroege fika” en wij volgden haar. Als eerste kregen we zelf gebakken brood geserveerd met diverse soorten beleg. Waaronder een zelfgemaakte jam. Dit broodje was eigenlijk een soort voorafje voor ons en een ontbijtje voor hen.

Daarna kwam de versgebakken Franse appeltaart op tafel. Daar had Lennart zich die ochtend al op uitgeleefd. Het was gemaakt van eigen appels met gehakte amandelen en suiker. We namen allemaal twee stukken met slagroom en de schaal ging bijna leeg! Oei, wat lekker… Het laatste deel van het gesprek werd voortgezet in hun woon-televisiekamer. Ze vertelden onder andere over een vernissage die ze onlangs hadden bezocht en over hun driedaagse verblijf in Stockholm. Daar hebben ze nog een appartement, waar ze ook af en toe verblijven.

Toen we tegen half een weer op huis aan gingen liet Lennart nog even het bijgebouw zien, wat eerder een extra klaslokaal was geweest en/of gymnastiek zaaltje. Dat had hij verbouwd tot een gastenverblijf. Erg leuk gedaan en alles zat er in. Een grote kamer met de mooie kachel en een stapelbed in het grote lokaal en in de hal/ omkleedruimte was een keukentje gemaakt. Tenslotte was in de voormalig voorraadkast een douche gemaakt. De kleuren op de wanden en deuren waren die van 100 jaar geleden. Heel mooi gedaan! Tegen een uur waren we weer thuis, maar niet nadat we hen hadden bedankt voor deze ochtend en hen sterkte hadden gewenst voor de operatie, later deze maand.

Het was vandaag qua weer een beetje “onstuimig”. Zo had je de zon erbij, werd die verdrongen door donkere wolken, om te worden opgevolgd door een flinke regenbui. Even later scheen het zonnetje weer (even)! We besloten thuis te blijven, om samen aan de website te werken. Heiko voorzag mij van teksten en zocht de nodige informatie op. Ik was vooral met foto’s bezig, om die te selecteren, te bewerken, te uploaden en meteen ook te archiveren. De tijd vloog voorbij en het werd al snel zes uur. Het moment, dat we wekelijks beeldbellen met Heiko zijn ouders. Die waren beiden, zoals gewoonlijk, weer heel spraakzaam en ze genoten van de laatste zonnestralen in Nederland. Daar gingen de temperaturen nu ook omlaag, alhoewel ze de komende week nog wel 17 of 18 graden op de thermometer zouden krijgen. Nou, die hebben we al een tijdje niet meer gehad. Waarschijnlijk moeten wij daarop wachten tot volgend jaar! Na een uur sloten we het gesprek af en begon Heiko met het bereiden van onze pizza. De vaste menukeuze op de zondag. Lekker en gemakkelijk, omdat Heiko dan de pizzabakker is!