Ons huwelijksdag: eendjes op bezoek!

Hoera hoera hoera! Gebak gebak gebak! Het is vandaag de 29e april en het is nu 9 jaar geleden dat we zijn getrouwd. Voor ons beiden is het ons tweede huwelijk, vandaar dat er nog geen 35-40-jarig jubileum is. Toen wij trouwden woonden we in ons woonboerderijtje in Blijham en vlak bij ons was een mooi natuurgebied, waar een camping gevestigd is en een park met vakantiehuisjes. Daaromheen kronkelt een watertje, waarop je met een rondvaartboot tochtjes kunt maken. Dat hebben we in 2011 gedaan. Met Joke haar moeder en mijn ouders. In besloten kring zijn we toen gaan varen en voeren we richting het gemeentehuis van Wedde. Daar kwam een ambtenaar van de Burgerlijke Stand aan boord en hij verbond ons in de echt. En zo zijn we beiden letterlijk het schip ingegaan. Een prachtige dag om op terug te kijken! Vandaag 9 jaar geleden en dat vieren we groots. Met corona, zonder familie in de buurt: oké, met z´n tweeën. Wel met kaartjes, felicitaties via WhatsApp, telefoontjes en uiteraard een paar videogesprekken. Joke had een lekkere monchoutaart gemaakt en daar hebben we samen van genoten. Volgens een lijstje op het internet konden we zien, dat we nu in het aardewerken huwelijk zitten. Geen goud, geen zilver, zelfs geen koper, slechts aardewerk. Maakt helemaal niets uit, want er is wél veel liefde!

Als ik op deze feestelijke dag toevallig even door het keukenraam naar buiten kijk, zie ik Jikke op onze oprit héél stil zitten en heel strak kijken naar iets wat zich verderop, ergens op onze oprit afspeelt. Dan schuifelt ze wat heen en weer, sluipt een beetje naar voren. Haar blik echter heel strak naar voren gericht. Als ik haar roep reageert ze niet. Dan is mijn nieuwsgierigheid ook gewekt. Ik kijk via een ander raam naar buiten en probeer te ontdekken wat Jikke nu precies ziet. Zou het weer een vos zijn? Of misschien die eland, die we met Klaas en Reinie hebben gezien? Nee! Het zijn eendjes: een moeder vijf jonge kuikens! Dát is bijzonder hier en ook nog eens bij ons op de oprit. Snel pak ik de kamera en schiet enkele plaatjes. Daarna ga ik naar buiten, want ik wil ze uiteraard heel graag van dicht bij bekijken. Wat fantastisch om te zien. Alleen dat gewaggel van moeder eend al. En dan het rennen van de kleintjes. Zo lief. Oh ja, Jikke heb ik maar even een andere kant opgestuurd. Die keek nét even té geïnteresseerd naar de kuikens…

Om eerlijk te zijn, kon ik niet precies zien wat voor soort eend het was. Ik denk, gezien witte ogen en witte flanken, dat het hier gaat om de kuifeend, maar ik denk ook aan een toppereend. De toppereend is komt hier namelijk meer voor dan de kuifeend. De toppereend is een trek- en duikvogel, welke wel heel veel op de kuifeend lijkt. De toppereenden kunnen het best aan de bovendelen herkend worden, de rug bijvoorbeeld is (licht-)grijzig. De kop van de topper is donkergroen, echter de groene kleur is vaak door lichtomstandigheden moeilijk te zien. Meestal lijkt de kop daarom ook zwarte of gewoon donker. En toch hebben, zowel de kuif-, als de toppereend gele ogen en deze had duidelijke witte ogen. Welk ras is dit nou?
 
Dat is ook wat. Moet je op je huwelijksdag naar de huisarts. Maandag had ik, Heiko, gebeld voor een afspraak en daar kon ik vanmiddag terecht. Het werd geen bijzonder mooi weer, we zitten nog midden in de coronacrisis, dus een uitje met z´n tweetjes naar een terrasje of een etentje zat er toch niet in. Om 15:15 uur kon ik terecht bij de vårdcentral in Aneby. Mijn klachten? De rechter elleboog, wat waarschijnlijk een tenniselleboog is en mijn linker duimgewricht. De assistente had nadrukkelijk gezegd, dat ik meteen moest afbellen als ik moest hoesten of koorts had of andere griepverschijnselen. Gelukkig is dat allemaal niet van toepassing en daarmee kon de afspraak kon doorgaan. De arts vroeg naar de klachten en wat daar de mogelijke oorzaak van kon zijn. Hij was het vrij snel met me eens, dat de 400 bomen en daarmee de duizenden geknipte takjes, in drie maanden tijd, geleid zal hebben tot een overbelaste elleboog. De enige oplossing is rust en eventueel fysiotherapie. Dat had ik al een beetje geschoten en daarop reeds voorgesorteerd. De afspraak bij de fysio staat al voor volgende week dinsdag. Het probleem met de linker duim leek hem een gevalletje artrose. Niets aan te doen.
 
Vanochtend hebben Heiko en ik samen een poosje in de groentetuin gewerkt. Het is immers de tijd voor het zaaien van de diverse groenten. Omdat we de tuin het vorig jaar nagenoeg vol hadden met aardappelen worden die niet gepoot. Je mag schijnbaar geen twee jaar op dezelfde plek aardappelen verbouwen. Geen enkel probleem: des te meer ruimte voor wortels en rode bieten! Heiko nam dit gedeelte voor zijn rekening, terwijl hij de rest van de groentetuin netjes maakte. Zelf zaaide ik bloemzaad in het onlangs schoongemaakt stukje tuin, wat wel een beetje kleur kan gebruiken. Daarnaast heb ik in de bakken de eerste slazaadjes gezaaid. Een paar aardbeien stekjes had ik nog verpoot en daarbij in de buurt ook peterseliezaad gestrooid, naast de stengelui. In een paar potten kwamen kersen- en pruimenpitten, zonnebloemen- en tomatenzaad. Die potten zullen we alleen bij mooi weer buiten zetten, omdat het nu nog te koud is. Spannend of er iets van opkomt!
   
Terwijl we in de tuin ons dingen doen komt onze grote vriend, de witte kwikstaart, ook weer bij ons langs. We vinden het altijd fijn, wanneer we hem weer mogen begroeten. Of het met het voorjaar te maken heeft? Het vorig jaar hadden we een nestje in de stapel haardhout. Dit dapper vogeltje is niet alleen hier ons vriendje. We kwamen hem ook geregeld in Blijham tegen en in Hällaryd (vakantiehuisje). Zelfs toen we nog met de camper op stap gingen kregen we vaak bezoek van dit grappig vogeltje. De bewegingen van de kop en het wippen van de lange staart tijdens het lopen zijn niet alleen typerend voor de witte kwikstaart, maar je moet goed je best doen een glimlach te onderdrukken, wanneer je dit diertje zo vrolijk ziet rondhuppelen.
 
Niet alleen zijn bewegingen, maar ook de kleuren zijn heel herkenbaar. De bovenzijde is grijs van kleur, terwijl de staartzijden wit zijn. De kruin, keel en een gedeelte van de borst weer zwart en de rest van de kop is helder wit. Even later zien we er twee, waarvan er eentje zelfs de tijd neemt om een “bad” in het vijvertje te nemen. Even helemaal koppie onder, om vervolgens zijn veren schoon en droog te maken. Op de onderste foto staat hij helemaal links onderin. Ondanks het feit, dat wij op nog geen twee meter afstand in de tuin aan het werken zijn. Volgens mij kennen ze ons al wel een beetje en hebben ze vertrouwen in ons!