Onkruid wieden in Ödarp

En opnieuw een berichtje vanuit Aneby. De man, waar Heiko al meerdere keren brandhout van had gehaald, had al aangekondigd, dat hij nog het een en ander zou slopen. Dan uit de keuken. Dat was nu blijkbaar klaar, want hij gaf door dat er weer een vrachtje hout klaar lag. Mooi schoon vurenhout dat, nadat het in kleinere stukjes is gezaagd, zo de kachel in kan. Dinsdag had Heiko het aan het einde van de dag opgehaald. De man is ontzettend blij, dat wij dat hout steeds bij hem weg komen halen. Dat scheelt hem een paar ritten naar de vuilstort. Omdat Heiko vrij snel reageert en het sloophout binnen een paar dagen weghaalt, houdt de man ook een beetje ruimte bij de achterdeur, want daar gooit hij alles neer. Het was deze keer niet zo verschrikkelijk veel, maar toch. “Wie het kleine niet eert…” We kunnen er de kachel wel weer mee aanmaken, want het hout is kurk en kurkdroog n daarmee brandt het uitstekend.

Wat zijn wij overigens blij met de aanhanger. Die is ondertussen al zó verschrikkelijk vaak gebruikt. Onvoorstelbaar. Elke week komt die wel een keer uit de garage om iets te halen of weg te brengen. Deze week dus al twee keer. Eerst voor de koemest en een dag later voor het sloophout. Trouwens, zaterdag alweer, want dat kan Heiko boomstammen halen in Eksjö. Daarover later meer. Oh ja, en vrijdag zelfs nog, want we kregen een seintje, dat volgende week de nieuwe plastic golfplaten voor het veranda-dak gebracht worden. Komend weekend kan Heiko het oude dak verwijderen, de houten dwarsbalkjes hier en daar vervangen en dan volgende week het nieuwe dak erop schroeven. Voor de dwarslatjes moet hij nog een keer naar de bouwmarkt in Tranås. Mét de aanhanger… Conclusie: de aanhanger is goud waard.

Mijn planning voor vandaag was het trimmen van, in ieder geval, het eilandje in ons vijvertje. Dat werd meer en meer overheerst door onkruid en is niet meer om aan te zien. Het was nog vroeg en daarmee best wel frisjes, maar toch nam ik het besluit om naar buiten te gaan. Uiteindelijk had ik een nieuwe jas van Biltema gekocht en die zou me wel warm houden. Het duurt altijd even voordat ik daadwerkelijk buiten ben en kan beginnen: andere kleren aan, de juiste schoenen zoeken, gereedschap bijeenzoeken, camera mee… Op het moment dat ik vanochtend eindelijk maar toch in de open lucht stond voelde ik regendruppels! Daarbij was een dreigende lucht te zien. Daar kon nog wel eens meer regen uit vallen. Eerst weer naar binnen. Er kwam daadwerkelijk nog meer regen.
  
Daar wachtte mij een volgende verrassing. Nadat ik gebruik had gemaakt van het toilet spoelde ik door, alleen kwam het water hoger te staan, dan toen het spoelen begon: verstopping! Eerst maar even geduldig afgewacht en boven meteen het toilet ook gespoeld. Daar geen problemen. Dat scheelde! Nadat het water beneden weer was gezakt tot normaal niveau, nogmaals gespoeld. En weer kwam het water omhoog. Niet goed niet. Om te voorkomen, dat het de volgende keer nóg hoger zou komen en over de rand van de pot zou gaan, direct actie ondernomen. Meteen een emmer gevuld met kokend water en daar een paar scheppen soda in opgelost. Die in de pot leeggegooid en direct de rode, rubberen ontstopper een paar keer in de pot op en neer bewogen. Daarbij kwamen geluiden te horen, alsof er lucht vrijkwam. Floep! Daar ging het water! Nog maar weer eens op de spoelknop gedrukt en het water spoelde in een keer door. Het euvel was gelukkig eenvoudig verholpen!

Vanochtend was het opnieuw vroeg toen we ons bed uitstapten. Heiko moest wederom om half zeven in Tranås zijn, om met dezelfde twee collega´s Jonas en Anton naar Motala te rijden. Dag twee van het onkruidvrij maken van, een in juni aangeplante, heg. Heiko vroeg zich al af hoe het in vredesnaam mogelijk is, dat er zóveel gras tussen de stekjes van de jonge heg kon staan. Nou, het antwoord was vrij eenvoudig. Bij de appartementen zijn aan de zuidzijde terrasjes aangelegd voor de bewoners van de begane grond. Althans, voor degene die dat destijds wilden. Om het terras zijn schuttingen gemaakt en zo kunnen die bewoners mooi buiten zitten met de nodige privacy. De grond achter het terras, richting een voetpad is daarna vlak gemaakt en volledig ingezaaid met graszaad.

Een maandje later bedachten ze zich, dat het terrasje wel erg klein was en dat de bewoners er alsnog wel een stukje grasveld bij konden krijgen. Om dat stukje gazon niet helemaal dicht te bouwen met schuttingen bedachten ze, dat er beter een ligusterheg geplant kon worden. En die werd, je raadt het al, gepoot tussen het graszaad. Daarvan hebben ze nu het resultaat gezien. Een erg bewerkelijke klus. Met drie man waren ze vandaag de hele dag bezig met één woningblok. Gisteren konden ze er twee doen, maar dit blok was nóg erger dan de eerste twee samen. Er zijn nu nog zeven blokken te gaan en daarmee in dit tempo nog minstens zeven dagen, met drie man naar Motala. Na het vrijmaken van de stekken, moeten namelijk alle dooie stekken nog vervangen worden en alles stekjes moeten worden geknipt op 40 centimeter. De reden daarvan is, dat de stam zich op die manier gaat vertakken en er een mooie dichte heg ontstaat. Werk genoeg dus nog de komende dagen.

Nadat het weer opgeklaard was, er was niet eens regen voorspeld, waagde ik een tweede poging: naar buiten! En meteen kwam het zonnetje achter de wolken vandaan. Dat was een leuke bijkomstigheid. Het project “eilandje trimmen” beginnen. Eerst moest ik toch wel even wennen aan het werken met een trimmer. Je moet de machine op een bepaalde manier vasthouden, om hem het gras te laten maaien. Het duurde wel even voordat ik het doorhad. Het ging eerst met horten en stoten en daarna best wel goed eigenlijk. Wat leuk werk! Het gras, tezamen met het onkruid, werd korter en korter en het werd steeds netter om me heen. Toen aan de kant van het grasveld alles boven op het eilandje kort was, besloot ik ook de wanden te doen. Het water is immers nagenoeg uit het vijvertje weg en daarmee had ik de kans om met de trimmer erbij langs te gaan.
   

Dat schoonde lekker op! Inmiddels had ik de batterij van de trimmer vervangen. Hij begon eerst af en toe te “stotteren” en daarna hield hij ermee op. Ik wist dat er een tweede batterij aan de oplader had gezeten en die haalde ik uit de schuur, terwijl ik de lege weer liet opladen. Niet veel later maakte hij ineens veel minder lawaai en werd er niets meer gemaaid. Even kijken: draad op! Geen probleem, dacht ik, want ik had gezien, dat Heiko onlangs nieuwe had gekocht. Even stoeien met het apparaat, om de spoel eruit te krijgen en de nieuwe kon erin. Alleen was dat nét even anders. Het draad lag namelijk los in de verpakking. Toen stopte mijn fantasie en daarmee ook het trimmen. Er was nog wel een ander klusje dat ik op het eilandje kon doen. Want op het moment, dat het gras verdween werd de stam van de boom weer meer zichtbaar en ook de vele jonge takjes. Met name onderin. Die knipte ik er nog even af, waarmee dit klusje (gedwongen) werd beëindigd.
 
Het was even een domper(tje), vooral omdat ik het werken met de trimmer eindelijk doorhad en het zo leuk ging. Omdat het goed voelde om bezig te zijn, even anders dan stoffen en strijken, zocht ik iets anders. En dat vond ik al heel snel! De aanhanger met het brandhout stond namelijk in de schuur en daar was ik inmiddels al een paar keer aan voorbij gelopen. Daar zou ik mij mee bezighouden! Morgen zou Heiko ermee aan de slag gaan, omdat de aanhanger zaterdag weer gebruikt moet worden voor een ander klusje. Maar zou Heiko, door gisteren en vandaag zoveel te hebben gewerkt, ook te veel pijn krijgen in elleboog en schouder om dit ook nog eens te doen? Om het zekere voor het onzekere te nemen koos ik ervoor om hiermee een aanvang te maken. Geen idee of ik het kon.
 
Maar waarom eigenlijk niet? Ik zette een workmate bij de aanhanger, zette een kruiwagen tussen aanhanger en workmate, pakte een emmer en, het belangrijkste, een hamer en nijptang. De planken en balkjes zaten vol met lange nietjes, maar ik had van Heiko al gehoord, dat hij die niet weer allemaal verwijderen zou. Ze gingen mee de kachel in en als de as daaruit werd gehaald, zou dat niet op de kompostbak komen, maar in de container. Dat had ik goed onthouden en ik beperkte me dan ook tot het verwijderen van spijkers. Vele spijkers! Toen ik een paar planken en balkjes spijker-vrij had gemaakt pakte ik de decoupeerzaag en begon de planken en balkjes in “kachel-klare-afmetingen” te zagen. Die gooide ik meteen in de kruiwagen. De volle gooide ik meteen leeg in de grote bak in de stookhok.
  
Daarna besloot ik, toen ik terugkwam van een, naar mijn idee, welverdiende pauze, om toch maar eerst alle spijkers te verwijderen, zodat in ieder geval de aanhanger leeg zou komen. Er zat meer werk en tijd in, dan verwacht. Eenmaal aan het zagen ging dat weer vlotter dan ik had gedacht. En dat toeval niet bestaat bleek wel weer. Ik had de kleinere plankjes net klaar, toen Heiko ineens bij mij in de schuur stond. Verwonderd keek hij mij aan. Hij had natuurlijk totaal niet verwacht dat ik dit zou doen. Meteen begon hij langere planken weg te pakken en die ergens anders in de schuur tegen de muur werden gezet. Die zou hij wellicht nog wel ergens anders voor kunnen gebruiken. Hij was daarmee precies op tijd, want die planken waren aan de beurt om in kleinere stukjes te worden gezaagd. Hiermee had ik ineens veel minder om nog te zagen en dat was de reden, dat ik het klusje kon afmaken!