Je gaat na weken weer aan het werk en valt meteen met de neus in de boter: je mag om half zeven aanwezig zijn! Daarom waren we even voor half zes beneden. Meteen koffie gezet voor in de thermoskan, broodjes en drinken ingepakt en samen van een ontbijtje genoten. Heiko had alles gisteravond al klaargezet, waardoor hij niet nog vroeger hoefde op te staan. De reis ging vanaf Tranås, via het kantoor van Örtengren, naar Motala. Samen met twee nieuwe collega´s: Anton en Jonas. Ze moesten onkruid wieden. Waarschijnlijk de hele dag, zo niet langer. Daar bedoel ik mee, dat hij misschien morgen nog wel weer heen moet. Sterkte…
Na een paar huishoudelijke taken maakte ik daarna het in huis op een meer aangename temperatuur. Eerst maar eens een vuurtje gestookt. Dat ging dit keer vrij snel. Vaak heb ik ruzie met dat ding en sta ik eerder in vuur en vlam dan hij. Nu hielpen papier, takjes (die Heiko laatst van de grote boom had gezaagd) en een aanmaakblokje. Het was vanochtend koud en er stond veel wind. Dat was een reden om de kachel aan te slingeren. Eveneens om ervoor te zorgen, dat er (genoeg) warm water zou zijn, wanneer Heiko thuis kwam na het werk en wilde douchen.
Omdat ik toch al beneden was, ging ik de “nieuwe” naaimachine uitproberen. We hadden gisteren gordijnen meegenomen en die wilde ik met deze machine naaien. Het was natuurlijk gemakkelijk om de oude te gebruiken, echter was dat volgens mij niet de manier van doen. Ik had nu immers een andere! Dankzij de handleidingen in het Zweeds en Nederlands heb ik veel over de machine geleerd en toen het garen ingeregen was, pakte ik een lapje stof en ging aan het naaien. Dat verliep goed, alleen had hij veel lawaai en daarom heb ik hem even van binnen schoongemaakt. Met zo´n klein borsteltje al het stof weg en ik deed, met behulp van de aanwijzingen in de handleidingen, een paar drupjes olie bij het gedeelte rond het spoelhuis (daar waar spoeltje in komt). Gelukt: de machine liep toen als gesmeerd en was klaar voor gebruik!
Aan het eind van de ochtend kreeg ik een berichtje van Heiko. Het voelde goed om weer aan het werk te zijn, alleen de omstandigheden waren bar en boos. Ze hadden slecht weer. En als hij dat zegt, dan is het ook slecht geweest. Ze hadden zelfs een poosje onder bomen moeten schuilen voor een hoosbui. Daarna gingen de drie heren weer verder, alleen leuk was anders. Het was een klus, waarbij stekjes weer uit het onkruid tevoorschijn getoverd moesten worden. Die 5.000 stekken waren in juni-juli gepoot bij een tiental woningblokken, als afscheiding van de tuintjes. Nu waren ze door het onkruid echter nauwelijks terug te vinden. Ze dachten het klusje met drie personen in twee dagen te moeten klaren, maar of dat kan?
Ook hier werd het erger met het weer. Was het vanochtend alleen koud, werd het in de loop van de middag ook steeds winderiger. Ik denk dat we konden spreken van een storm. Zelfs de grootste bomen in de buurt gingen flink heen en weer. En er vielen zoveel buien, dat Jikke en Ebba zowaar in huis kwamen. Schuilen, want ze waren behoorlijk natgeregend! In de kamer gingen ze elk op hun plekje liggen: eerst volledig wassen en daarna slapen. Bij Ebba ontdekte ik nog een wond op haar achterlichaam. Het was al aan de beterende hand trouwens. Het zou best eens kunnen, dat dit eveneens bij de eerdere wond hoorde. Van die is niets meer terug te vinden en daarmee volledig geheeld. Nu deze nog even.
Gelukkig had Heiko vanaf half een een pauze van een uur. Zijn nieuwe collega´s gingen in de stad bij een pizzeria eten, maar daar bedankte Heiko voor. Hij had brood meegenomen en we gingen vanavond samen warm eten. Daarom ging hij alleen naar een kamertje van de beheerder, om daar van de droogte en warmte te genieten. En van zijn lunch natuurlijk. Een uur pauze! Hij had zich totaal niet verveeld: mobieltje was uiteraard mee. En een voordeel van een langere pauze was, dat zijn kleding weer droog was. Met name de broek was doorweekt geweest. De kans dat dat vanmiddag weer zou gebeuren was nagenoeg nihil, omdat er geen regen meer was voorspeld.
Voor mij begon aan het eind van de ochtend het klusje “laatste gordijn naaien”. Met de nieuwe naaimachine. Het begon met het strijken van het gordijn. Precies in het midden, waardoor ik hem precies in het midden kon doorknippen. Toen er een naad ingenaaid en wederom gestreken. De naad moest wel strak zijn. Het gordijn meegenomen naar boven en opgehangen! Afgespeld en met de hand er een blinde zoom in gemaakt. Nog even weer gestreken en klaar. Het klusje werd overigens toch wel een klus, want het duurde ongeveer twee uur! Met name doordat ik nu elke keer bijvoorbeeld voor het strijken naar beneden ging en het gordijn weer van de roede kon halen. En die lag hoog! Eigenlijk te hoog. Ik liet me echter niet kennen!
Nu de geraniums in de bak onder het raam van de kamer dood waren hadden we ze in de loop van de week maar weggehaald. Het kon niet meer. Echter een lege bak is ook maar een lege bak. Toch? En er zat geen kleur meer aan de voorgevel. Omdat Heiko dinsdag nog naar Tranås was geweest, naar de pedicure, was hij bij Örtengren langs gegaan en had daar een viertal heideplantjes meegenomen. Mooie, frisse met een leuke zachtroze kleur. En die stonden te wachten om gepoot te worden. Tussen de buien door heb ik dat vanmiddag gedaan. Drie voor het kamerraam en eentje bij de voordeur. En wat denk je? Het lijkt weer stukken beter!
En terwijl ik de lege bloempotjes wilde opruimen keek ik even over het land van buurman Tommy. Gewoon uit gewoonte? Of toch wellicht uit nieuwsgierigheid? Maar nieuwsgierig naar wat? Daar gebeurt toch nooit iets. Ja, af en toe staat er een koe van de buren en af en toe een ree. Nu zie je, dat de varens bruiner en bruiner worden. Daar in het midden van de foto. Huh? Varens die bewegen? Natuurlijk kon dat door de wind, echter dit keer waren de varens veel te hoog en bleek het wederom een reetje te zijn. Pippi of Annika?
Heiko kwam rond half zeven, dertien uur nadat hij van huis gegaan was, weer thuis. En inderdaad: hij nam een lekkere douche. Ik was daarom blij, dat ik de kachel opgestookt had, zodat er warm water was. Het onkruid wieden was nog lang niet klaar. Van de tien woningblokken waren er nu twee gedaan. Dat had wellicht sneller gekund, als het niet van dat slechte weer was geweest, waardoor ze af en toe moesten schuilen. Er zullen nog een aantal uurtjes gewied moeten worden. Zoals het er nu uitziet nog zeker vier dagen met drie mensen. De nieuwe collega´s, Anton en Jonas waren aardige lui. Ze babbelden gezellig en wilden wel werken. Ook niet onbelangrijk… Tegen de tijd dat we de warme maaltijd op hadden, ik had een zuurkoolschotel gemaakt, werd het al snel schemerig. We hadden hier in Ödarp sinds een uur of vier geen regen meer gehad en voor morgen zijn de voorspellingen goed. Zou Heiko dan droog blijven?
