Het hebben van een eigen huis is leuk, maar je hebt er uiteraard wel werk van. Het moet immers onderhouden worden. Het hebben van meerdere huizen geeft nog veel méér onderhoud. Dat bleek vandaag. Wij hebben namelijk één huis voor onszelf en een stuk of zeven huizen voor de vogels. Die zeven hingen aan bomen in onze tuin en redelijk verspreid rondom ons huis. Sinds ze er hangen wonen er elk jaar een paar maanden vogels in. Het mooie is, dat er twee vogels in gaan wonen en er komen een stuk of vier-vijf extra weer uit. Leuk toch? Dáár doe je het voor. De vogels huren de huisjes vanaf de maand april tot medio juni. Nu de huurders er weer uit zijn, was het tijd om de huisjes eens goed schoon te maken en hier en daar te renoveren. Bij de ene konden we een poging tot inbraak via de zijgevel zien. Bij een ander was het dak verrot. Bij een derde was de voordeur gemolesteerd. Kortom: tijd voor actie.
Alle nestkastjes had Heiko gisteren al uit de bomen gehaald en verzameld in de werkplaats. Een voor een werden ze van buiten afgeveegd en licht geschuurd. Daarna werden de oude nesten uit de hokjes gehaald. Dat bleek vooral te bestaan uit een hele dikke laag mos en een paar achtergelaten veertjes. Na deze schoonmaakactie moest er bij het ene huisje het gat gevuld worden. Dat had een specht aan de zijkant gemaakt. Die wilde blijkbaar de eitjes of de jongen opeten, van de vogel die in dat huisje een nestje had. Gelukkig is dat niet gelukt en nu is de zijgevel van het broedkastje weer helemaal wind- en waterdicht. Van een ander huisje was het dak volledig verrot. Daar kon eenvoudig een nieuw dak op geplaatst worden, want speciaal daarvoor bewaard Heiko uiteindelijk altijd kleine restjes planken.
Bij een derde huisje was de opening, de voordeur, kapot gehakt door een vogel, die er blijkbaar net niet doorheen kon. Daar heeft Heiko een metalen rand omheen gemaakt, zodat het gat weer zijn oorspronkelijke maat heeft en niet opnieuw vernield kan worden. Die metalen rand werd trouwens gemaakt van een dekseltje van een lege pot augurken! Na deze acties besloot Heiko om er nog een huisje bij te maken. Hij had immers toch al wat restjes planken bijeengeraapt voor de renovatie en toen kon hij er net zo goed meteen nog eentje bijmaken. Nadat alles naar tevredenheid van de huisbaas was konden alle woningen opnieuw geverfd worden. Dat was een leuk klusje voor mij. In de garage had Heiko een kleine stelling neergezet, waar alle huisjes op een rijtje lagen. Emmer met verf en kwast erbij en zo kon ik er rechtop bij staan en ons vastgoed mooi donkerrood, het typische Zweedse faluröd, verven.
Gisteravond had Heiko nog wel even zin aan een wandeling. Mijn lichaam gaf te kennen dat het beter was dat ik niet meeging en zo werd het een solotocht. Deze keer liep hij langs de weg naar het noorden, om na twee kilometer rechtsaf te gaan naar Edhult. Daarna de eerste weg rechts en zo liep als het ware achter ons huis langs terug. De route liep via Noråsen, Söråsen, Tällåsen en Västorp terug naar Ödarp. Zijn er dan zoveel plaatsen bij ons in de buurt? Nou, die eerste drie bestaan allemaal slechts uit één huis. Een echt dorp is Västorp met maar liefs zeven huizen. Onderweg zag hij op bepaalde plaatsen enorme stapels bomen liggen. En nog minstens zoveel, die nog bij elkaar gezocht moesten worden. Die laatsten waren wel al gezaagd, van takken ontdaan en in stukken van drie meter gezaagd. Ze verzamelen moest nog. In onze tuin hadden we, bij een oostenwind, de bomenrooimachine wel gehoord, maar nu ook het resultaat ervan gezien.
Bij het huis in Tällåsen ontmoette hij Roy en Maria, buren uit Västorp, nog. Die waren daar om hun schapen water te geven. Het enige huis in Tällåsen hebben ze er vorig jaar bijgekocht. Met 18 hectare grond, waarvan 10 hectare bos. Dat bos waren ze nu aan het rooien. De aanleiding daarvoor was dat er een vliegje of torretje in een groepje bomen zat. Die moesten sowieso om en weg. Om de rest van de bomen te beschermen gingen ze maar meteen verder met het omzagen van (bijna) alles. Op enig moment moet er gerooid worden, alleen wordt het wel kaal… Gelukkig is herbeplanten een vereiste volgen de Zweedse bosbouwwet.
“De pa-ha-ha-den op, de la-ha-ha-nen in, vooruit met volle pas!” Ja hoor, hij werd weer gezongen. Bij wijze van spreken dan hè. Mogelijkheden genoeg om een leuke wandeling te maken gelukkig. Al was Heiko wel verrast deze keer door de snel invallende duisternis. Hij was tegen zeven uur weggelopen en een uur later terug. Toen was het al behoorlijk donkerder geworden, met name in de bossen. Op de open stukken was het geen probleem, echter voor een volgende keer is het toch verstandiger, om iets eerder weg te lopen. De wandeling was er eentje van zes kilometer en dat deed hij in een uur. Althans volgens de app Strava op zijn mobiele telefoon. Hmmm, als hij alleen loopt gaat het toch wel een stuk sneller dan wanneer ik mee ga. Dan moeten we uiteindelijk heel vaak stoppen omdat ik onderweg zo veel foto´s wil maken…
Nadat ik de vogelhokjes had geverfd, had Heiko de kliko container van de buitenkant goed schoongemaakt. Ik wilde die namelijk beplakken met leuke, kleurrijke plaatjes. Een stickervel daarvoor hadden we in Nederland gekocht, tijdens ons laatste verblijf aldaar. Hier in zweden hebben we ze nog nooit gezien. Op de vorige had ik grote zonnebloemen geplakt. Alleen ging de container met de stickers weg. Deze keer werden het fleurige plaatjes met allerlei kleuren bloemen. Daar fleurt een grauwe container erg van op. Nu is het leuker om naar te kijken, dan wanneer het een standaard grijze, ehhh… groene bak is. Volgens mij vindt de persoon die de container moet legen dit ook wel. Toch?
Nadat Heiko twee dagen geleden de uitgebloeide lelies had weggeknipt, kwam er een lelijke muur tevoorschijn. De zijkant van het trapje naar de voordeur. Daar moest iets aan gebeuren. Dat ontsierde het huis! Vanmiddag was het droog en ging Heiko daar meteen mee aan de slag. De muur eerst goed schoongemaakt, een beetje opgeruwd, losse delen verwijderd en daarna een beetje cement gemaakt. Een halfuurtje later was het gepiept. Met een speciaal gereedschap, een schuurbord, maakte hij er een beetje structuur in, zodat het goed aansluit op de rest van de fundering. Nu moet het drogen en als het droog genoeg is kan het gesausd worden, waarna er niet veel meer van de lelijke plek te zien zal zijn.
Later op de middag keek Heiko nog weer even op Marketplace, om te zien of er nog iets werd aangeboden, wat we zouden kunnen gebruiken. Toen kwam hij een advertentie tegen van een mevrouw uit Tranås. Ze bood een naaimachine te koop aan. Nu heb ik natuurlijk een hele goeie naaimachine van mij moeder geërfd, maar die krijgt nukken. Naast een paar “ouderdoms-mankementjes” is het ook een erg gevoelig apparaat. Na verschillende onderhoudsbeurten is de draadspanning van één van de draden ook niet meer goed te krijgen. De machine lust steeds een beetje en dat is erg vervelend. Daarover had ik geklaagd en zodoende gaf Heiko deze advertentie aan mij door.
“Is dat iets voor jou?” Het bleek een naaimachine te zijn die de Lidl een jaar geleden in de verkoop heeft gehad. Op zich niks mis mee. We konden het merk en type goed op de foto van de te koop aangeboden waar zien. Zodoende konden we op het internet de specificaties vinden en recensies lezen. Gewoon een goeie machine! Met genoeg mogelijkheden voor dat waar ik de machine voor zou gebruiken. Ik zei tegen Heiko, dat hij wel mocht bieden. Uiteraard bood hij veel minder dan de vraagprijs en zodoende kwamen we heel voordelig aan een tweede naaimachine. Voor 700 kronen, ongeveer €.70,-. Om acht uur konden we in Tranås terecht om de naaimachine te halen. Op het moment, dat we uit Ödarp vertrokken kregen we fantastische kleuren in de lucht te zien.
De heenreis verliep is trager dan anders, omdat de lucht zo bijzonder aan het kleuren was. Daar moeten dan weer de nodige foto´s van gemaakt worden. We willen dat fenomeen later nog wel eens nakijken en goed kunnen bewonderen. Op het moment dat je naar een dergelijke lucht kijkt verandert het immers per seconde. Eenmaal in Tranås, zagen we dat de verkoopster een plastic beschermingshoes om de naaimachine had en dat die in de originele doos zat. Daarbij had ze hem ook nog eens in een gesloten kast staan. Onze conclusie was, dat ze er erg zuinig op was. Ze vertelde, dat ze er feitelijk geen werk meer voor. Ze had er alleen maar een paar gordijnen (!) mee ingekort. Ik probeerde de naaimachine bij haar aan de keukentafel uit en het leek allemaal goed. Goedgekeurd! Even betalen via Swish en klaar. Een halfuurtje later reden we terug naar huis met de naaimachine op de achterbank. Van het mooie schouwspel van de wolken was niets meer terug te vinden…
