Oh, oh… afvoer verstopt…

 
Goedemorgen! Onze visite kwam opnieuw tegen de klok van elf uur bij ons via de keukendeur binnen. Net mooi op tijd voor de koffie. Vandaag niet op het terras, maar binnen aan de keukentafel, omdat het regende. In de loop van de dag zou het beter worden, echter de start van de dag was erg nattig. Na het eerste kopje koffie wilden we de gebaksbordjes afspoelen en toen bleek plotseling dat de afvoer van de keuken verstopt zat. Het water spoelde niet meer weg, of in ieder geval heel erg langzaam. Oei, vervelend en dat juist op dit moment, nu we visite hebben. Gelukkig zat alleen de afvoer van de keuken verstopt en niet meteen alle afvoeren van het hele huis. De afvoer van de wc´s waren als vanouds goed en ook de riolering vanuit de tvättstuga was prima. Er lopen drie gescheiden afvoersystemen vanuit het huis naar de septictank, wat naar nu blijkt een groot voordeel is. Alleen die ene buis vanaf de keuken zat verstopt. De gootsteen liep slechts héél langzaam leeg. Na een kort onderzoekje in de kelder kon Heiko de exacte locatie van de verstopping aanwijzen. Een stukje buis dat verticaal loopt, gevolgd door een haakse bocht zat dicht. De horizontale buis die daarna langs de muur loopt gaat met in de hoek met een haakse bocht verder over een andere wand.

Vlak voordat die ijzeren rioleringsbuis de grond in gaat is een ontstoppingsluikje gemaakt. Die haalde Heiko eraf om te bekijken of hij de verstopping vanaf de onderkant weg kon halen. Met een ontstoppingsveer en een slang waar Heiko warm water door liet lopen, kon hij het eerste deel van de buis schoon krijgen. Maar die veer én slang kreeg hij niet de bocht om en al helemaal niet naar de plek waar de verstopping zat. Er zat niets anders op dan Rörservice AB in Tranås te bellen voor hulp. Die hebben apparatuur voor verstoppingen van rioleringen. Helaas hadden ze vandaag geen tijd. De meeste monteurs hadden nu vakantie en met een meer dan gehalveerde bezetting probeerden ze de meest urgente zaken op te pakken. Dat waren verstoppingen en lekkages. Omdat bij ons alleen de keukenafvoer dicht zat was de urgentie lager dan de verstoppingen van bijvoorbeeld een wc. Logisch en alle begrip voor. Wij konden de keukenkraan gewoon gebruiken en het water opvangen in een teiltje. Die gooiden we vervolgens leeg in het toilet. Een beetje lastig, maar niet onoverkomelijk.
 
Omdat de rioleringsklus niet verder aangepakt kon worden, begonnen de mannen met het uitgraven van een sleufje langs de oprit. Daar moet een kantsteen komen zodat het grind op de oprit blijft en niet richting het gras springt én het gras niet meer in de oprit kan groeien. Onze visite (de jongste van het gezelschap) had al voordat hij bij ons kwam, aangegeven dat hij ons wilde helpen met “iets.” Hij weet namelijk wel dat wij altijd bezig zijn. Speciaal daarvoor had hij oude schoenen, een werkbroek en werkhandschoenen meegenomen. Om hem niet teleur te stellen hadden we dan ook een paar klusjes bedacht, waarvan het plaatsen van de kantsteen langs de oprit er één was. Een klus, die gezien de grootte van de inspanningen, het beste met twee personen gedaan kon worden. Eerst het grijze steenslag van de oprit opzij harken, daarna een sleufje graven, vervolgens de kantsteen langs een lijntje én op de juiste hoogte plaatsen en aanvullen met zand. Tenslotte de grijze steenslag terug harken en klaar!
 
De grootste klus was het uitgraven van het sleufje. Vanzelfsprekend kwamen ze vele stenen en keien tegen en was het zodoende onmogelijk om te graven met een grote schep. Die kwam de grond niet in. Met een klein harkje kon het zand met de stenen los geharkt worden en dat konden ze vervolgens met een klein schepje uit het sleufje halen. De oprit is ongeveer 15 meter lang tot aan de bocht en de sleuf moest 15 cm diep worden. Na drie uur harken, krabben en scheppen waren ze er voor vandaag eerst wel klaar mee. Het toeval wil dat het begon te regenen. Dat was het teken om te stoppen.

Voor de lunch had ik een broodje garnalen geserveerd. Een räkmacka zoals dat in het Zweeds heet. Bij Erikshjälpen maakte ik die elke zaterdag en voor onszelf ook regelmatig. Nu dus ook voor de visite. Men neme een broodje, daarop smeer je boter, een slablaadje erop, mayonaise eroverheen, dan een hardgekookt eitje in plakjes erop en vervolgens de garnalen erop. Tenslotte een schijfje citroen en eten maar! Voor de jongste had ik de garnalen willen vervangen door ham, maar hij wilde wel eens proeven. En de drie losse garnalen smaakten hem zo goed, dat hij ook voor een broodje garnalen ging!

Ze smulden er dit keer dus beide goed in: een goede keuze gemaakt. Na de middag werd het weer gelukkig iets beter en kwam de zon tevoorschijn, vanachter de grijze wolken vandaan. We hadden geen zin om de hele dag binnen te zitten en daarom besloten we om nog even weg te rijden. Op 20 minuten rijden bevindt zich de plaats Aneby waar ook de hoge waterval genaamd “Stalpet” is.
   
Het is de hoogste waterval van Zuid-Zweden. Daar waren we vorig jaar ook met onze visite geweest om wafels met slagroom te eten. Dat was toen goed bevallen en wilden we om die reden nu nóg wel een keer doen. Op slippers en in korte broek stapten we in de auto. Het was immers zonnig. We stapten droog uit en bestelden koffie met wafels.
 
Op het moment dat de wafels gebracht werden begon het te regenen, te regenen en te regenen! Niet te zuinig! Gelukkig hadden we een tafeltje onder een afdakje kunnen bezetten en zaten we droog. Warm was het echter allesbehalve in onze té zomerse outfit. Na het tweede kopje koffie, toen de druppen iets langzamer vielen stapten we weer in de auto. Snel naar huis om weer een beetje warm te worden.

Op de terugrit van Aneby naar Ödarp zagen we in een weiland deze koeien liggen. We vonden dit een grappig gezicht en wel om de reden dat ze nagenoeg op een afstand van 1,5 meter van elkaar lagen. Meestal liggen koeien redelijk dicht tegen elkaar aan, maar deze kudde hield keurig de corona-afstand aan. Althans zo leek het.
 
De tijd verstreek met praten en meer praten en op enig moment was het tijd voor het avondeten. Deze keer stond er patat met bitterballen op het menu. Ik had in de week voordat de visite kwam zelf bitterballen gemaakt en die had ik onze visite beloofd. Uiteraard hadden we ze zelf al even geproefd, want je moet natuurlijk wel weten wat je je gasten voor zet. Heiko zorgde voor de patat die we sinds we hier wonen altijd in de oven warm maken (veel minder vet) en ik frituurde mijn bitterballen en de gekochte kipnuggets. Of de bitterballen smaakten hoefde ik niet na te vragen. De schaal ging namelijk helemaal leeg.

Na het eten bewogen we ons naar de kamer voor een kop koffie, waarna onze viste al vroeg in de auto stapte om naar Solviken te rijden. Ze zagen aan mij dat de rek eruit was bij mij en dat ik het meeste gebaat zou zijn bij rust. Dat hadden ze goed gezien. Nadat we hen hadden uitgezwaaid rookte ik nog een sigaretje en om negen uur lag ik op bed. Bekaf! Buiten regende het toen behoorlijk, maar veel heb ik daar niet meer van vernomen. Als een beer in zijn winterslaap kreeg ik niets meer mee van de wereld om me heen.