Deze dag werden er geen oefeningen gedaan. Ik was daarvoor niet vroeg genoeg van bed gegaan. Al met al duren de oefeningen 30 tot 45 minuten en daarna moet ik even bijkomen. Toch ging ik nog wel even op de knieën. Voor Jikke. Die had iets gezien onder de koelkast en ik wist wel wat het was. Een van haar brokjes. Daar hadden we gisteravond mee gespeeld. Althans: ik gooide een paar brokjes naar de hal, waar Jikke en Ebba dan de aanval op openden. Ja, eentje ging onder de koelkast en dat was Jikke niet vergeten. Met haar pootje probeerde ze het eronder vandaan te halen, maar haar pootjes waren te kort. Even helpen. Mijn armen waren ook te kort! Met behulp van een lange vleesvork hebben wij, ik had controle van Jikke, het brokje uiteindelijk toch maar even kunnen pakken! En wat denk je? Na zoveel moeite te hebben gedaan, rook Jikke even aan het brokje, daarna draaide “madam” zich om en schudde ook nog eens met haar achterpootje: dat brokje werd niet opgegeten!
Vanmorgen had ik een afspraak staan bij de kapper. Nee, ik laat Heiko mijn haar niet knippen! Ik denk, dat ik na een knipbeurt van Heiko alleen nog maar met een bivakmuts over straat durf. Hij is best wel handig hoor, maar mijn haar knippen? Nee, daar heb ik geen vertrouwen in. Omdat het haar natuurlijk wel blijft groeien, had ik een afspraak gemaakt bij mijn vaste kapster in Tranås. De afspraak stond meteen om 10 uur, nadat de zaak geopend was. Er was zodoende geen sprake van andere klanten. Nu weet ik ondertussen, dat ze na afloop contant betaald wil hebben. Daarom zorg ik er altijd voor, om voldoende contanten bij me te hebben. Overigens is dit een van de zeldzame plekken, waar ze nog met contant geld werken. Het is overal zoveel mogelijk pinnen of via de app op de telefoon: via Swish. Contant geld is redelijk zeldzaam hier en daarom heb ik ook nooit zoveel in de portemonnee. Voor het betalen van de kapper had ik dan ook onvoldoende bij me en moest ik vooraf nog even pinnen bij een bankautomaat. Vlak bij de kapperszaak.
Pinpas erin, code ingetypt en een melding. Een melding? “Foutieve code!” Hé, wat is dat nou? Mijn code is toch xxxx. Hmmm, had ik die laatste twee cijfers nou per ongeluk omgedraaid? Nog eens proberen. Een melding: “Foutieve code!” Oh jee! Snel een WhatsApp berichtje naar Heiko: “Wat is de code van mijn bankpas?” Hij wist het ook niet op afstand. Als je namelijk voor het cijfertableau van de pinautomaat staat weet je het precies, echter op afstand zonder dat beeld erbij… Bij de derde poging wist ik toch eigenlijk wel 100% zeker, dat het de juiste pincode was. Of toch niet? Sejit! “Foutieve code! Uw pas wordt ingenomen!” En inderdaad: “Floep” en weg was mijn bankpas.
Geen pas meer en geen contant geld voor de kapper. Met oververhittingsverschijnselen (omdat ik zo dom was om drie keer achter elkaar een foute code in te toetsen) liep ik naar de kapperszaak en sprak met degene die mij altijd knipt. Ik vertelde haar wat er was gebeurd en vroeg haar om een nieuwe afspraak. Ik kon immers niet contant betalen. Toen reageerde ze heel spontaan “Je komt hier zo vaak, ik knip je gewoon en kom later maar een keer langs om te betalen.” Super toch? Gelukkig schoot me tijdens het knippen te binnen, dat je ook met Swish kunt betalen en vroeg haar of dat kon. Ja, dat kon op het nummer van haar man. Dat heb ik na de knipbeurt dan ook maar gedaan. Met een kort kapsel en zonder schulden liep ik de kapperszaak uit.
Na de kapper had ik een paar boodschappen willen doen, maar dat ging nu niet door! Net voor de uitgang van de winkels is het hier namelijk de gewoonte, dat je betaalt voor je boodschappen en dat kon ik nu niet meer… Balen als een stekkerdoos natuurlijk. Om zo snel mogelijk een nieuwe bankpas te ontvangen ging ik naar de bank. Onze bank, Handelsbanken, heeft gelukkig een groot kantoor in de hoofdstraat in Tranås. Daar spoedde ik mij dan ook maar naar toe. De deur zat echter op slot in verband met corona. Op een papiertje op de deur las ik echter, dat ik kon bellen of op de deur kloppen, waarna er iemand aan kwam die me binnenliet. En inderdaad kwam er een medewerker aan lopen. Ik deed mijn verhaal, met het schaamrood op de kaken en toen liet hij mij binnen. Meteen werden de nodige stappen ondernomen voor het aanmaken van een nieuwe bankpas. Geregeld! Binnenkort ontvang ik via de post een nieuwe bankpas en een paar dagen later een briefje met de nieuwe pincode. Oftewel: een weekje (of meer) geen mogelijkheid om betalingen te doen via de bank, anders dan via Swish.
Vanaf de bank reed ik linea recta naar huis. Ik was zó boos op mezelf! Bah! En dat, omdat ik mijn verstand er waarschijnlijk niet bij had. Je gebruikt de code immers vaak genoeg. In ieder geval bijna wekelijks tijdens het betalen van de boodschappen. Thuis had Heiko meteen door dat ik een onzichtbaar bordje “Niet storen” bij me droeg. Hij had natuurlijk ook al via het WhatsApp berichtje begrepen wat er gebeurd was en hoe ik me voelde. Toen hij de auto hoorde aankomen had hij me al een kopje koffie ingeschonken en liet me eventjes afkoelen. Wel zo verstandig! Na de koffie ging het weer goed met me hoor. Ha, ha! Wat een morgen zeg!
Heiko had ondertussen vanochtend teksten geschreven voor de website, zodat ik daar na de koffie en de “cooling down” mee verder kon en de items kon plaatsen. Ik houd er nog steeds aan vast, om over iedere dag iets te schrijven. Zo blijft het overzichtelijk en voor onszelf ook een dagboek. Leuk om later nog weer eens terug te lezen. Het item van afgelopen zondag ging vooral over de mooie sneeuwrit en -wandeling, waarvan ik een slideshow maakte. Daar gaat tijd inzitten, omdat elke foto kritisch bekeken moet worden, wel of niet geselecteerd wordt, elke foto afzonderlijk verkleind moet worden, eventueel aangepast moet worden qua lichtsterkte en in de slideshow gezet moet worden. Het selecteren is tegelijkertijd ook erg leuk om te doen! Het herinnert je immers meteen weer aan het moment, dat je daar werkelijk stond om die foto te maken.
Na de middag ging Heiko de laatste details in de hal afronden, door hier en daar grote naden af te dichten met witte, overschilderbare kit. De kozijnen en wanden zijn nu 100% afgerond en de volgende klus is het plafond. Daarvoor moet er eerst een nieuwe emmer witte verf gehaald worden. Eentje van vijf liter. Als hij deze week toch nog de boodschappen gaat halen, kan hij ook meteen bij de bouwmarkt langs voor die verf en voor een paar tubes witte siliconenkit. Langs de hoekplint aan het plafond lopen namelijk diverse stroomkabels. Die zijn hier nergens in de wanden weggewerkt, maar lopen gewoon over de muren. Op diverse plekken kunnen we dat wel een beetje verfraaien door er kit tussen te spuiten en het daarna te verven. Alleen is de kit vandaag opgegaan. Eveneens was Heiko nog weer aan het sneeuwschuiven geweest. Daarbij zag hij, dat onze fiets, op de hoek bij de oprit, al nagenoeg voor de helft is ingesneeuwd. En er komt de komende dagen nog meer sneeuw…
Ik hoop dat Heiko verstand er bij heeft met kitten en GEEN siliconen kit gaat gebruiken om later over te verven…..
🙂 Nu weet je hoeveel verstand ík van kit heb… Had het ooit ergens gehoord en vond het wel een leuk woord. Maar nee, dat gaat hij zeker niet gebruiken, Jan! Toch bedankt voor de tip. Stel je voor… 🙂
Ha ha, wel herkenbaar Joke, dat is mij dus ook eens overkomen. Ik stond in de winkel met boodschappen en plotseling was de pincode even tijdelijk uit mijn hoofd verdwenen. Daar sta je dan! Het is reuze handig zo’n betaalpas maar zonder code kom je nergens. Ik moest destijds Gerrit vragen om met zijn pas af te rekenen. Toen ik buiten liep was de code weer terug. Zo gaat het soms. Je moet het maar accepteren 🙂 Gelukkig kunnen we in Zweden ook nog Swishen. Ik heb zelf overigens ook nooit meer contant geld bij me, betalen lukt eigenlijk overal wel op andere manieren. Best handig!
Wel ik zou zeggen…. Laat het maar weer los.
Groet Johanna
Oh, jouw verhaal verzacht de omstandigheden een beetje, Johanna. Bedankt! Wat werkt het menselijk brein dan toch eigenlijk bijzonder. Vind je niet? Vaak als je er niet bij nadenkt is het geen probleem. Ga je er echter over nadenken, dan wordt het moeilijk(er). Ik zal jouw raad opvolgen en het loslaten! Tusen tack!