Oh, wat lief! Toen onze jongste kleinzoon Noud werd geboren en wij hem voor de eerste keer in levenden lijve konden bewonderen, hadden we een loopstoeltje voor hem meegenomen. Vaak krijgen de ouders voor de eerste maanden genoeg kleding en speelgoed en daarmee dachten wij daarmee een goede daad te hebben gedaan. Dat klopte. En vandaag kregen we een filmpje van mama Daniëlle, waarop te zien was, hoe Noud er al in zit! Hij wordt bijna zeven maanden en kan inmiddels in het loopstoeltje zitten. En ook nog eens met zijn voetjes aan de grond komen en achteruitrijden! Wat prachtig. De verwondering was al groot, dat hij zomaar achteruitging, maar dat werd nog groter, toen er geluid uit de diverse knoppen van het “dashboard” kwam. Fantastisch!
Even iets rechtzetten: Heiko had gisteren boodschappen gedaan en daarmee ook gisteren de schouderkarbonade meegenomen (en niet donderdag zoals eerder geschreven). En gisteravond had ik het vlees voorbereid. Vanochtend kon ik daar verder mee gaan: er moest een ragout van gemaakt worden, als zijnde de inhoud van de bitterballen en kroketten. Wist je trouwens, dat de bitterbal haar naam dankt aan het bittertje. Het bittertje is een glas jenever of wijn waar kruiden in hebben gezeten. De bitterbal werd bij dit bittertje geserveerd en zo werd de bitterbal geïntroduceerd. Binnen een half uurtje had ik er een ragout van gemaakt en middels diverse kruiden rook het heerlijk in de keuken. Hopelijk zou dat een voorbode zijn voor de smaak van vanavond. Op dat moment moest het trouwens de koelkast in en het moest daar maar liefst vier uur in blijven staan, voordat er verder mee gewerkt kon worden.
En we zijn weer een beetje verder gekomen met het vullen van de houtstek. Of het leeghalen van de container. Het is maar hoe je het bekijkt. Toch? Vanmiddag scheen het zonnetje achter het vijvertje en bij de houtstek en op dat moment was het werken daar goed te doen. Eerder, uit de zon en in de wind: geen denken aan. Het was namelijk weer eens een koude wind en die gaat dwars door twee laagjes kleding. Althans zo voelt het. Daarbij ook nog eens de wind uit het noordwesten. Zoals gezegd wilde het prima met het zonnetje erbij. De taken werden weer prima verdeeld: Heiko vulde de kruiwagen met gekloofd hout uit de container en bracht dan de kruiwagen naar mij. Die haalde ik leeg en de blokken stapelde ik weer op, terwijl Heiko terugging om twee grote bakken, een wasmand en een speciekuub, te vullen. Dit hebben we zo lang volgehouden, dat er in totaal drie rijen haardhout in de houtstek lag. En de container? Nou… Natuurlijk is het nu wel duidelijk, dat daar al het een en ander uit gekomen is. Alleen heb ik sterk mijn twijfels of de nieuwe houtstek genoeg ruimte biedt aan de voorraad die nu nog verhuisd moet worden. Heiko denkt van wel. Wie heeft het meeste inzicht?
Verder met de bitterballen en kroketten, want het einde was nog niet in zicht. Van de ragout moesten balletjes gedraaid worden, die door losgeklopt eieren en paneermeel werd gehaald. Ik schat dat er ongeveer twintig balletjes waren. De laatste vier maakte ik ietsjes dikker, waarna ik ze eerst door de paneermeel haalde, toen tot een worstje draaide, vervolgens door de eieren werden gehaald en daarna weer door de paneermeel gingen. En ja hoor: daarna moest het een en ander weer twee uur in de koelkast. Achteraf begrijpelijk. Terwijl ik de balletjes draaide ging het langzamerhand steeds moeilijker. De ragout werd namelijk zachter, doordat het in de keuken warm was. Het verwerken ging stukken beter toen het koud was. Om een goed resultaat te krijgen met het frituren is dat natuurlijk ook wenselijk. Prima…
Wat we nog niet hadden vermeld was, dat het pakketje van Klaas en Reinie niet “zo maar” bij ons in Ödarp aankwam. Voor Heiko zijn verjaardag hadden ze een verjaardagscadeau voor hem ingepakt. Dat bestond onder andere uit een sixpack bier. Dat woog er behoorlijk in. Of dat de aanleiding is geweest weten we natuurlijk niet, maar het pakketje viel bij de douane op. En ze hebben het pakketje daar zelfs open gehad! We zagen dat, toen Heiko de doos weg wilde doen: er zat tape op, met het logo van de Zweedse douane. In de doos (!) zat een papiertje, waarop vermeld stond, dat ze de doos hadden opengemaakt en de inhoud hadden gecontroleerd. Waarop? Waarschijnlijk of er iets in zat, waarvan ze dachten dat we er invoerrechten over zouden moeten betalen. In ieder geval zat dat er niet in, waarna de inhoud weer keurig ingepakt werd en de doos netjes dichtgeplakt. Alsof er niets gebeurt was…
Dat het voorjaar is, is nu wel duidelijk te merken. Meer zon, die best al wel kracht heeft en lekkere warme stralen geeft, hogere temperaturen en meer en meer knoppen aan de bomen. Ook in de tuin ziet het er lekker fris uit. Het jonge groen zie je overal. Ja, ook in het zevenblad, dat alweer op meerdere plaatsen boven de grond komt. Daar gaan we binnenkort iets aan doen. Maar waar ik vooral op doel zijn bijvoorbeeld de narcissen. Ze zijn niet groot, maar wel prachtig om te zien. En in datzelfde bordertje komen de tulpen weer boven. De bollen kregen we vlak voor onze emigratie van Jan en Sia. Het is nog steeds heel vreemd, dat Jan er niet meer is (hij overleed op oudejaarsdag). Als je de tulpen ziet is het alsof een stukje van hem nog in Ödarp is. Niet alleen in onze harten, maar ook in de tulpen…
In die wachttijd van twee uur hebben we even lekker een douche genomen en op de veranda zitten babbelen. Totdat we nagenoeg tegelijk tegen elkaar zeiden, dat we wel een beetje eten zouden lusten. Niet omdat de maag leeg aanvoelde, maar meer omdat we ontzettend nieuwsgierig waren. Hoe zouden de snacks smaken? Heiko ging met zijn specialiteit aan de slag: het klaarmaken van de ovenfrites. In de tussentijd zette ik de frituur aan. Oh, best wel een spannend momentje hoor. Nadat, zowel de patatjes, als de bitterballen en kroketten mooi van kleur waren gingen we aan tafel. De eerste hap was een daalder waard: ze waren goed gelukt! Heiko kon geen genoeg van de snacks krijgen: “Oei, oei, oei, wat waren ze lekker! Heerlijk, dat mag je vaker maken Joke!” Ik weet zeker, dat we ze vaker zullen eten en ik ben nu overigens ook heel nieuwsgierig geworden naar de eierbal. Die misschien het volgend weekend wel!
