Geen widgets gevonden in de zijbalk

Nadat we donderdagavond teruggekomen waren van het etentje bij restaurant Strandbaren, kregen we van Thomas en Tineke beiden nog een “afscheidscadeautje”. Heiko kreeg een mooie flesopener, verwerkt in een stuk hout, dat uitgesneden was in de vorm van een eland. Voor mij hadden ze een mooie koelkastmagneet gekocht, met daarop een afbeelding van een moeder eland met een jong. Wat een leuke verrassing, nogmaals bedankt! En we hadden de dag van hun aankomst ook al presentjes gekregen. Een prachtige bolchrysant met drie kleuren, welke aan de carport is komen te hangen. Daarnaast kreeg ik een mooie “tomte” (kerstman/ -vrouw) en dit keer een vrouwtje. Verder zaten er nog een grote ronde Hollandse kaas in het tasje en drie metworsten. Een ervan is inmiddels gesneuveld… Heerlijk.

Altijd als er visite is, verstopt Ebba zich onder de bank, in de kelder of op de bovenverdieping. Op de derde dag van het verblijf van Thomas en Tineke hier liet ze zich plotseling aaien door Thomas en even later zelfs ook door Tineke! Toen liet ze zich ook een paar keer vaker zien. Vandaag, vrijdag de 17e, had ze in de loop van de ochtend echter door, dat het rustiger in huis was geworden: alleen zij en ik waren er immers. Ja, de visite was weer weg en Heiko aan het werk. Zoals verwacht kwam ons dametje toen weer onder de bank vandaan. Wat ik niet verwacht had, was dat ze helemaal door het dolle heen was. Ze ging van de bank naar de stoel, liep over de leuning en over de vensterbank, om zich tenslotte op haar kleedje te laten vallen. Nou, jij bent een lekkere tante: zo blij dat onze vrienden weg zijn? Dan ben je trouwens wel de enige… Terwijl ik in een rustig tempo een paar huishoudelijke klusjes deed (mijn lichaam moest even bijkomen), bleef ze aldoor in de buurt. Zou ze mij of mijn aandacht voor haar hebben gemist?

Terwijl de gasten zich vrijdagochtend klaarmaakten voor vertrek was Heiko al een paar uurtjes in Tranås aan het werk. Daar werden eerst een paar palen geslagen bij een nieuw geplante boom. Die boom kreeg daarmee extra steun, om de harde wind te weerstaan en zodoende hopelijk rechtop blijft staan. Daarna kon hij een aantal lavendel planten poten, nadat een gemetselde plantenbak eerst was voorzien van tuinaarde. Vervolgens moesten er een aantal volledig wild gegroeide struiken geknipt worden. En dat deed Heiko dit keer met de motorheggenschaar. Op een adres daar vlakbij was eerder een heg gepoot, dat wil zeggen een heleboel stekken die als het goed is later tezamen een heg gaan vormen. Helaas waren er een aantal stekken dood gegaan en die konden naar de stort. De nieuwe stekken zijn besteld en komen binnenkort binnen en kunnen dan meteen gepoot worden.

De laatste klus van deze ochtend was in een rustige wijk in het noorden van Tranås. Heiko kreeg namelijk door, dat hij nog “even” gras mochten maaien. Bij een oudere mevrouw, die op haar 80-jarige leeftijd nog steeds alleen zelfstandig woont in een vrijstaande woning. Ze kan het maaien zelf niet meer doen en zodoende had ze, reeds enkele jaren geleden, Kenth Örtengren benaderd. Haar tuintje wordt al jarenlang door een medewerker van Örtengren onderhouden. Het is een grasveldje wat te klein was om met de zitmaaier te maaien. Dat gebeurt daarom met de loopmaaier. De mevrouw was anderhalf uur later zeer te spreken en bedankte Heiko hartelijk. Dat hij zelfs het stoepje nog even had aangeveegd was helemaal fantastisch!

De volgende klus, die meteen na de middag werd opgepakt, bestond uit het knippen van een hele lange heg van coniferen. Die werd te hoog en belemmerde het uitzicht van automobilisten, die uit de zijstraat kwamen waar de klant aan woonde. Die heg moest gekortwiekt worden tot ongeveer 90 centimeter. Dat koste behoorlijk veel tijd, omdat er zo’n 25 centimeter afgehaald moest worden en daarbij dikkere stammen doorgezaagd moesten worden. Nadat ongeveer de helft klaar was, zat de werkdag er echter alweer op. Volgende week is de rest aan de beurt. Overigens werd er na de middag de hele tijd in een miezerige regenbui gewerkt. Doorweekt, koud en moe kwam Heiko tegen half zes thuis. Meteen onder de warme douche en daarna een bord met lekker warm eten!

In Ödarp werd deze dag ´s ochtend de weg schoongeveegd: wel vijf keer! De “bezemwagen” bleef maar heen en weer rijden. Ze hadden immers op diverse plaatsen een beetje nieuw asfalt gelegd. Daarover was split gestrooid. Nu dat ongeveer een week heeft gelegen en is ingereden door de passerende auto´s, is het te veel aan split weer opgeveegd en meegenomen. De weg zag er hier en daar al uit als een lappendeken en dat is alleen maar meer geworden. Dat wil zeggen: meer lappen. Ik kan melden, dat het wel verbeterd is, maar nog steeds geen mooie vlakke weg is geworden. Ook wel begrijpelijk, dat men aan “onze” weg niet zoveel Zweedse kronen spendeert. Het is tenslotte ook maar een binnen weggetje. Die krijgt minder prioriteit dan bijvoorbeeld de weg met twee of drie cijfers, zoals onder andere weg 32 van Eksjö naar Tranås (en verder). Onze weg heeft vier cijfers… Toch zijn we blij met dit dekentje hoor!

Een berichtje in de digitale krant: “Laat u betoveren door Sundsvall van bovenaf te bewonderen!” Dat moest uiteraard meteen gelezen worden. Het blijkt, dat midden in het centrum van de plaats Sundsvall Europa’s eerste dak-wandel-pad ligt! Bij een van de hoogste gebouwen begint het verhaal van de geschiedenis van deze stad, met gehelmde, gecertificeerde en klimmende gidsen. De hoogte boven de grond is ontzagwekkend, maar niet angstaanjagend: vijfentwintig tot zevenentwintig meter. Hier kom je via loopbruggen en iedereen zit goed verankerd in een veiligheidssysteem. Het is geen klimavontuur, maar een rondleiding waarbij je in kleine groepjes met de gids rondloopt, het verhaal aanhoort én een beetje van bovenaf uitkijkt over de stad. Vanaf het dak kun je de hele stad zien, van de eerst gebouwde woningen tot de nieuwste, de nieuwe brug en ja… Eigenlijk de hele stad. Het idee was aan het begin van deze eeuw al geboren, dus 21 jaar geleden. Zakenmensen en gemeentevertegenwoordigers wilden nieuwe manieren vinden om bezoekers naar Sundsvall te trekken.

Dit idee werd geopperd, maar men voorzag (te) veel problemen. Natuurlijk gingen veel van de vragen over veiligheid. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een aansprakelijkheidsverzekering: in het begin wilde niet één maatschappij een verzekering met de stad afsluiten. Ondanks het feit, dat veiligheid voor de bedenkers bovenaan in het vaandel stond. “Zelfs als er geen hek is, is de beveiliging hoog: maar het moet toch ook een beetje in de maag kriebelen”, aldus een van de initiatiefnemers. De uitrusting is van het grootste belang. Daarom zijn er eisen aan, zowel lengte, als gewicht. Tegelijkertijd wordt benadrukt, dat deze wandeling in principe voor iedereen is die kan lopen. Het biedt zoveel meer dan alleen adrenalinekicks. Het is vooral een stukje geschiedenisles vanuit een ander perspectief. Een culturele reis over de daken, die niemand vergeet. “Heiko, wanneer gaan we?” Ik denk niet een dezer dagen, want de stad ligt behoorlijk noordelijk en alleen de heenreis is al bijna zeven uur. Misschien later, als we groot zijn.

Op Facebook had ik gelezen dat er zaterdag een grote loppis was in Aneby. Tegenover de oude brandweerkazerne. Ehhh… Als nieuwe(re) inwoners van Zweden en Aneby moet je dan maar net weten waar de oude brandweerkazerne staat. Gelukkig was er wel een straatnaam bij vermeld. Via Google Streetview wisten we de juiste locatie dan ook te vinden. Maar eerst reden we naar Sunhultsbrunn. Daar is sinds enige tijd een loppis-hotel geopend. Een loppis-hotel? Ja, inderdaad. Het gebouw is vroeger een hotel geweest en nu zijn een aantal hotelkamers verhuurd aan mensen, die tweedehands spullen te koop hebben. Als particulier kun je daar nu een kamer huren en als het ware je eigen loppis houden. Hoe origineel?! Ze hadden zelfs een kamer ingericht als koffiekamer. Zoals je misschien weet, moet je hier in Zweden voor het schenken van koffie en thee een diploma hebben, maar als je “de klant” het zelf laat doen mag het weer wel.

Overigens gingen we naar een loppis, omdat we op zoek waren naar een lampje. Voor alle ramen hebben we van die kleine lampjes met glazen kelkjes hangen. Dat is iets typisch Zweeds en vinden we leuk. Zowel op de begane grond, als op de bovenverdieping hebben we die in het midden voor het raam hangen. Een van de lampjes op onze slaapkamer was gesneuveld en in vele stukjes gevallen. Daarvoor moest een nieuwe komen, maar uiteraard wel het liefst eenzelfde als er hing. Eentje die bij de rest past. In het loppis-hotel vonden we die helaas niet. Wel vonden we daar een paar andere kleine dingetjes, onder andere een paar leuke eierdopjes, voor slechts een habbekrats. Beneden in de hal bij de in-en uitgang hingen een aantal affiches met de QR-code van Swish van de verkopers. Oftewel van de huurders van de hotelkamers. Daarmee konden we het geld aan de juiste persoon met Swish overmaken. Ideaal! Hier gaan we vast nog wel eens vaker naar toe.

Vanaf Sunhultsbrunn reden we door naar Aneby. Naar de loppis tegenover de oude brandweerkazerne. Die loppis was buiten op een grasveld en bestond uit diverse tafels van verschillende personen, die van alles en nog meer te koop aanboden. Het was een beetje een rommeltje: alles stond door elkaar en er lag veel op de grond. Wel leuk om daar even te neuzen hoor. Ondanks het ruime aanbod, met name kleding, handwerkspulletjes en serviesgoed, konden we niet slagen voor ons glazen kelkje. We waren overigens blij dat we weer in de auto konden stappen, want het was koud. Het was waterkoud. Mensen daar liepen al met mutsen op, shawls om en handschoenen aan. Nou vraag ik je, half september…!

Op een ander plekje in Aneby waren we ooit een keer naar een veiling geweest. Volgens mij twee jaar geleden. Vanwege corona hadden die veilingen al een tijdje niet meer plaatsgevonden. Nu was het een gewone loppis en kon je binnenlopen en langs de schappen kijken of er iets voor je bij was. Maar nee, ook daar geen glazen kelkje. Wel een apparaatje, waarmee je oude negatieven van foto´s kunt digitaliseren. Zo´n dergelijk apparaat hadden wij en heb ik heel veel gebruikt. Niet alleen om onze eigen oude negatieven te digitaliseren, maar ook die van familie. Ik denk dat er toen zeker een paar duizend foto´s op die manier digitaal gemaakt zijn. Nadat ik daar klaar mee was, hebben we het apparaat aan iemand uitgeleend, maar wie die iemand was? Geen idee meer, maar het apparaatje is ook nooit meer teruggebracht. Bij deze derde loppis van vandaag vond ik dus zo´n apparaat en de prijs was slechts 4 euro. Aan de manier waarop het was ingepakt, meende ik te zien, dat het nog nooit was uitgepakt en dus ook niet gebruikt. “Die neem ik mee!”

We reden vervolgens richting het centrum van Aneby en zagen dat een bepaald gebouw, Mejeriet, waarin een permanente loppis is gehuisvest, open was. Die is slechts twee keer in de week geopend en we weten nog steeds niet wanneer. Met enige regelmaat rijden we er langs, om te zien dat het gesloten is. Deze middag niet. Nog één keer stapten we uit de auto om ons geluk te beproeven. En ja hoor: bij de 4e loppis was het bingo! Op de bovenverdieping vond ik een wandlampje met exact hetzelfde kelkje als wij nodig hadden. Alhoewel het alleen om het kelkje ging kochten we het gehele lampje voor de prijs van 3 euro. Meteen bij thuiskomst zette Heiko het kelkje op het hanglampje in de slaapkamer en zette de timer weer goed. Een aantal lampjes, waaronder die twee in de slaapkamer, gaan daardoor automatisch om half acht ´s avonds aan en om tien uur weer uit. Dan hoeven we niet elke keer naar boven om ze aan te doen. Gemak dient de mens en ook Heiko en Joke. Fijn dat het lampje weer compleet is.

Op onze rit langs de vier loppissen reden ons op een gegeven moment een hele groep motorrijders voorbij. Heiko zag ze in de achteruitkijkspiegel aankomen en stopte even bij een zijstraat. Zo konden ze ons voorbijgaan. Een aantal groetten, als teken van “Dankjewel”. Het bleek een grote groep Harley Davidson motoren te zijn van minstens twintig stuks. Blijkbaar hadden ze die dag een toertocht georganiseerd. Nadat de laatste ons gepasseerd was reden we weer verder richting Aneby. De weg kwam uit bij de waterval van Stalpet. Daar zagen we dezelfde groep motoren staan. Op de parkeerplaats van de kerk, meteen naast de waterval. Wellicht gingen ze de waterval bekijken en hadden ze gehoopt, om bij de kiosk iets te kunnen eten en drinken. Helaas is het kioskseizoen al ten einde. Het gebouwtje is gesloten sinds 1 september. We lieten de motorrijders achter ons en reden naar onze loppis. Toen we Aneby later weer uitreden zagen we de hele groep motorrijders bij ons favoriete pizzarestaurant zitten. De motoren waren in een lange rij op het trottoir waren geparkeerd. Het zag er erg gezellig uit.

Nog een paar dagen en dan begint officieel de herfst. Officieel in de zin van de astronomische herfst. Voor de weerkundigen begint de herfst immers al op 1 september. Rond 23 september staat de zon precies boven de evenaar, waardoor dag en nacht overal op aarde even lang duren. Daarom begint de astronomische herfst meestal op 22 of 23 september. Officieel loopt de herfst van 21 september tot en met 20 december. Volgens de klimatologische indeling is de herfst dus al op 1 september begonnen en duurt het seizoen tot met 30 november. Of de natuur zich hier iets van aan trekt? Persoonlijk denk ik van niet. De bladeren kleuren gewoon grauwer. Daarna worden ze weer mooier. Ten minste als je van de herfstkleuren houdt. Vooral wanneer de zon erop schijnt vinden wij ze in ieder geval heel mooi.

Onze appels in de grote appelboom groeien gestaag. In tegenstelling tot vorig jaar zitten er nu vele appels aan die níet zijn aangetast. We hopen uiteraard, dat we in ieder geval een paar kunnen opeten. Ze zijn zó lekker. Precies op het moment, dat ik de fotocamera een beetje anders hield om vanuit een andere hoek een foto te nemen, zag ik hem: een grote bruine kruisspin! Je-ig! Ik weet, dat ze duizenden keren kleiner zijn, maar oh, wat heb ik een respect voor alles met meer dan vier poten! Jammer genoeg zien we de kruisspin juist vaak in de herfst en daarmee kan ik mijn geluk niet op… We kennen ze allemaal, want ze zijn uiteindelijk duidelijk herkenbaar aan de witte vlekjes op het achterlijf, die een kruis vormen. De kruisspin is erg variabel van kleur: van bleek geelbruin tot bruinrood en bijna zwart. Vrouwtjes kunnen (zonder poten) tot 17 millimeter groot zijn en een mannetje tot 9 millimeter. Je vindt ze in tuinen, bossen, heidevelden en tegen gebouwen. Een spinnenlichaam bestaat uit twee delen: het kopborststuk en het achterlijf. Aan het kopborststuk zien we onder andere twee ogen, de palpen (kaaktasters) en de acht poten.

Het lichaam en de poten zijn flink behaard. Spinnen zijn vrij kortzichtig en daarom gaan ze veelal op hun gevoel af. De haren maken deel uit van het zenuwstelsel. Ze kunnen er trillingen en luchtstromingen mee waarnemen. Bijzonder toch? Kruisspinnen maken verticale wielwebben, die tot 40 centimeter doorsnee kunnen zijn. Soms zit de spin midden in het web, maar vaker een eindje ervandaan, verbonden met een signaaldraad. Het web dient voor het vangen van voedsel. Het is erg sterk. Langpootmuggen, honingbijen en zelfs libellen kunnen ermee gevangen worden. Het web moet na zo’n vangst wel gerepareerd worden, hetgeen de spin zo geklaard heeft. De spin merkt door trillingen van het web, dat er iets in zit. Als de prooi rustiger wordt, gaat hij eropaf. Hij verlamt de prooi met wat gif en verpakt het in spinsel. Vervolgens wordt de prooi gekauwd en gemengd met verterend sap. Wat overblijft zijn meestal onherkenbare resten. Soms zie je wat pootjes die in het web zijn achtergebleven. De spin brengt ook kleefstof aan op het web, zodat de beestjes die erin vliegen niet gemakkelijk kunnen ontsnappen. De signaaldraad waar hij zelf overheen moet is niet kleverig. Wist je dat?

Naast de filmpjes van de eland, die bij ons in de tuin stond en zich tegoed deed aan valappels, stonden er nog eens 53 andere filmpjes op de wildcamera. Af en toe wordt de camera geactiveerd door het bewegen van een blaadje of een takje. Dan weer doordat er een vogeltje laag voorlangs vliegt. We zagen echter ook twee filmpjes, waarin heel onduidelijk trouwens een das te zien was. Ook die lust de appeltjes wel. Hij was dan ook behoorlijk gulzig. Even verderop kwamen er twee reetjes voorbij. Op de vroege morgen, waardoor de beelden niet helemaal zo donker waren als die bij de eland. Ze kwamen eerst als het ware even om het hoekje kijken, gingen toen aan tafel, om vervolgens door te lopen naar de buren ten zuiden van ons. Zouden dit onze Pippi en Tommy zijn? Geen idee, want het vervelende van deze mooie beestjes is nou eenmaal, dat ze op afstand enorm op elkaar lijken. De wildcamera is alweer opgehangen en een dezer dagen gaan we kijken wat er nu is opgenomen.

2 gedachten over ““Normale leven” begint weer…”
  1. Dag mensen. Hier is het “normale” ook weer begonnen. Sinds zondagavond zijn wij weer in Nederland na 8 weken Zweden. Eerst wat onwennig maar het went alweer aardig. In Lappland was de herfst al ingetreden, de berken waren al helemaal goudgeel en de bladeren van de lijsterbes werden al rood. Wij hebben er 4 in de tuin staan en ik heb er 10 potjes jam van gemaakt. Lekker op een toastje met brie. Deze week nog een beetje vakantie gevierd en dan begint volgende week het gewone leven weer. Ook wel weer gezellig dat het ‘s avonds al wat eerder donker wordt, maar ‘s morgens vind ik minder. Afijn, het is wat het is. Groetnis ut Fryslân

    1. Hej!
      Oh… Dat is eerder dan (wij hadden) verwacht! Dat zal inderdaad behoorlijk wennen zijn. Andere omgeving, andere werkzaamheden, andere mensen om je heen… Als jullie maar genoten hebben en nieuwe herinneringen gemaakt hebben!
      Wij hebben ook vele lijsterbesbomen in de tuin en zou graag iets met de bessen doen. Kun je het recept mailen? Ben heel nieuwsgierig hoe dat smaakt.
      Fijne dag, Rinske!

Laat een antwoord achter aan Rinske Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.