Vroeger, als kind, waren we vaak de nachtjes aan het aftellen, als er iets belangrijks stond te gebeuren. Bijvoorbeeld voor je verjaardag of voor Sinterklaas of voor een vakantie. Later, als je ouder wordt doe je dat niet meer. Dan heb je niet meer die gezonde spanning voor dergelijke gebeurtenissen. Toch wordt er hier in Ödarp afgeteld. Voor een activiteit die in theorie helemaal niet leuk is eigenlijk, namelijk een operatie. En toch zijn we hier beiden heel erg blij én positief gestemd, dat morgen D-Day is voor Joke haar galblaasoperatie. Om 07:00 uur gaan we ons melden bij de afdeling chirurgie in het ziekenhuis te Eksjö. Dat betekent om 06:15 uur wegrijden uit Ödarp. Tegen 05:00 uur daarom opstaan morgenvroeg. Poeh… je moet er wat voor over hebben. Uiteraard geen enkel probleem. We rekenen erop, dat na het herstel van de operatie de pijn ín de maagstreek weg is en dat Joke weer “normaal” kan eten en dat we samen “iets” kunnen ondernemen. Als we terugkijken naar de eerste maanden van dit jaar, dan zijn de keren dat Joke met mij buitenshuis is geweest, te tellen op de vingers van één hand. Eigenlijk geldt dat, als we er goed over nadenken, voor het laatste half tot driekwart jaar. Hopelijk komt daar nu snel verandering in, zeker nu de lente in aantocht is. Zodra het mooie weer begint, begint het immers te kriebelen in je lijf. Dan wil je naar buiten. Iets in de tuin doen, maar ook een keer op stap in de mooie natuur, hier om ons heen of naar een stadje om te bekijken. Nog een paar weekjes wachten misschien…
Vandaag was het een grauwe dag trouwens. Toen we opstonden was het mistig. Flink mistig zelfs. Tegen 08:30 uur reed ik naar Tranås om voor de baas weer een aantal bomen te snoeien. Ja ja. What else? Het was best frisjes vandaag, omdat de mist erg vochtig was. Dagelijks kleed ik me goed warm aan met meerdere laagjes, maar desondanks drong de vochtigheid en de daarmee gepaard gaande kou door tot op het bot. Het werk leent zich er ook niet voor om warm te blijven. Je staat lange tijd stil rondom een boom en later vanaf een trap, om alle takjes te knippen. Daar wordt nu niet bepaald warm van. Dan kun je beter gaan grasmaaien of bomen en struiken poten, waarvoor eerst gaten gegraven moeten worden. Nee, dat doen we natuurlijk in de zomer. Als het lekker warm is… Ha, ha! Zo is het nu eenmaal. Vandaag was mijn laatste werkdag van deze week alweer. Morgen gaan we uiteraard samen naar het ziekenhuis en de rest van de week wil ik bij Joke in de buurt blijven, om haar waar nodig te ondersteunen. We gaan ervan uit, dat het allemaal soepeltjes verloopt en dat het bij een kijkoperatie blijft. Dat zou betekenen, dat we morgen in ieder geval weer samen naar huis gaan. Daarna hopen we op een voorspoedig herstel en dat ze weer snel weer op de been is. Maar ook dan mag ze zich nog best een beetje laten verwennen. Van diverse kanten kwamen vandaag trouwens berichtjes met de tekst “Sterkte morgen” in vele varianten voorbij. Ook mijn baas wenste Joke via mij veel sterkte. En toen ik zei dat ik zondagmiddag wel even weer zou bellen om te vragen wat er volgende week maandag voor werk was, zei hij “Nee, bel donderdag maar even. Hoe het gegaan is met de operatie.” Nou, dat is ook attent toch? Uiteraard is Joke heel erg blij met alle goeie wensen! Zodra we iets weten, zullen we het zeker melden!
Enkele mensen vroegen zich af of Joke ook angstig of zenuwachtig was voor de operatie. Nou nee, helemaal niet. Het is ondertussen al de zoveelste operatie die ze in haar leven heeft ondergaan. Op z’n Zweeds zei ze: “Det är ingen ko på isen.” De letterlijke vertaling daarvan is: “er staat geen koe op het ijs”. Hmmm, wat zou Joke hier nu weer mee bedoelen? Nou gewoon, geen paniek of don´t worry. Komt allemaal goed. Grappig gezegde toch?
