Geen widgets gevonden in de zijbalk


Vrijdagochtend had ik om elf uur een afspraak staan in Tranås: mijn wenkbrauwen weer bijgewerkt. Vele jaren geleden heb ik die laten tatoeëren, na mijn kanker periode. Ik was destijds zo bleek in het gezicht, dat ik besloot voor definitieve make-up te gaan. Waar ik geen rekening mee had gehouden was, dat na verloop van een paar jaar de kleur verbleekt. En dan moet het tatoeëren opnieuw. De laatste keer dat dit gedaan was, was zeker vijf jaar geleden. Toen in Scheemda bij een schoonheidsspecialiste. Vrijdag in Tranås. Bij toeval zag ik een bord in een etalage hangen, terwijl ik al meerdere keren had gezocht naar iemand die dat zou kunnen doen! Heiko reed met me mee en zou tijdens mijn behandeling de boodschappen halen. De verwachting was namelijk, dat het ongeveer een uur zou duren. Voor de zekerheid vroeg ik vooraf even naar het verwachtte tijdsbestek. “Twee uur” werd gezegd. Oei! Dat gaf ik meteen aan Heiko door. Zo lang zou hij niet bezig zijn. Dat was binnen een half uur wel bekeken. Hij besloot daarop, om maar eerst naar huis te rijden en mij later weer op te halen.

Wat zat er anders op? Onderweg, zowel heen als terug, moesten de ruitenwisser continu aan. Het regende en eveneens spatte het water behoorlijk op van de weg. Het was dag drie op rij, wat de regen betreft. Gisteren hadden we slechts één bui: van acht uur ´s morgens tot negen uur ´s avonds… Overigens konden we wel weer onze normale route naar Tranås rijden. Het asfalteerwerk was al klaar. Aan het rode grit, wat over het asfalt was gestrooid, konden we precies zien, welk gedeelte ze gedaan hadden. Dat was gelukkig merkbaar vlakker geworden. Wat ons betreft hadden ze nog wel een paar kilometers meer mogen doen. Op sommige trajecten is de weg namelijk bijzonder slecht. Voor Heiko nam het heen en weer rijden, naar huis en terug naar Tranås, een uur in beslag en hij was maximaal een half uurtje thuis. Het alternatief was 1,5 uur wachten in Tranås…

Sandra, de vriendelijke dame die de wenkbrauwen weer zou tatoeëren begon met het afmeten. Met behulp van een potlood langs mijn neus ging ze de juiste positie van het begin en het einde van de wenkbrauwen bepalen. Daarna kwam er een pleister op met iets van verdovende zalf en daarna begon ze te prikken. Uiteraard is dat gevoelig en na verloop van tijd zelfs zeer irritant pijnlijk. Maar “wie mooi wil zijn moet pijn lijden” zeggen ze toch? Het verwelkomen en het afmeten nam ongeveer een half uur in beslag en het daadwerkelijke tatoeëren anderhalf uur.

Toen ze klaar was gaf ze aan, dat ik over vier weken terug kon komen. Dan zou ze kijken naar het resultaat en het tatoeëren voor een tweede keer doen. Dan blijft het volgens haar langer zitten. Prima. Nu is het de kunst om het uitdrogen van de wenkbrauwen te voorkomen. Daarvoor kreeg ik een klein tubetje zalf mee. Als het te droog is en de verf eraf zou vallen, is het overbodig geweest. De wondjes van het prikken moeten nu eveneens herstellen. De definitieve kleur zal trouwens ongeveer de helft zo donker zijn als dat ze er nu uitzien hoor. Ik ben er erg blij mee. Het geeft me weer meer kleur in mijn gezicht.

Toen ik buiten stond stuurde ik Heiko een berichtje. Het was op dat moment tien voor een. Hij had gerekend op een uur, want dat was immers precies twee uur, nadat ik de salon binnen was gestapt. Hij was gelukkig al onderweg en zou over vijf minuten bij me zijn. Toen ik ingestapt was vertelde hij, dat hij in principe op tijd had kunnen zijn maar… ´s Ochtends waren we met de Hyundai gereden. Toen hij me ophaalde, dacht hij snel met de Volvo te gaan. Toen hij echter de weg opgereden was en in de achteruitkijkspiegel keek, merkte hij dat hij werd achtervolgt door onze aanhanger. Met daarom de vier balken die hij gisteren had gehaald! De Volvo ging zodoende in z´n achteruit. Helaas kwamen er op dat moment natuurlijk net een paar auto´s voorbij en moest hij wachten, om die veilig te laten passeren. Daarna de aanhanger achteruit de oprit ingereden, losgekoppeld en opnieuw weggereden richting Tranås. Nog even een check in de achteruitkijkspiegel: nee, geen achtervolgende aanhanger meer. Dat geintje kostte hem ruim vijf minuten.
  
   
Op de terugweg zagen we nog een omgewaaide boom liggen. Een half verrotte berkenboom had de windvlagen van de afgelopen dagen niet kunnen weerstaan. Zo te zien was het nog niet zo heel lang geleden, dat de boom erbij was gaan liggen. Gelukkig was er al iemand met een kettingzaag geweest, om de boom in stukjes te zagen en aan de kant te leggen. Dankzij die actie konden wij nu gewoon doorrijden. In het half uurtje dat Heiko thuis was geweest had hij snel de boodschappen opgeruimd, de gekochte bloemkool gesneden en in een pannetje met water gedaan en aardappels geschraapt en eveneens onder water gezet. Het eten voor vanavond stond al klaar. Wat leuk! Ook had hij nog snel een paar broodjes voor mij gesmeerd en in een broodtrommeltje meegenomen. We waren immers om half elf weggereden en ondertussen was het een uur in de middag. De hoogste tijd om iets te eten. Dat laatste heb ik dan ook meteen gedaan nadat ik was ingestapt. Honger is een groot woord, maar trek had ik zeker!

Ondertussen regende het en regende het. Pas tegen drie uur vanmiddag werd het iets droger en durfde Heiko het aan om nog naar buiten te gaan. Het vierde spant van de carport wilde hij er graag opzetten. Dat lukte hem precies voor de volgende bui begon. De drie achterste spanten heeft hij zekerheidshalve nog even aan elkaar gekoppeld en aan een ander deel van de constructie. Stel je voor dat het hard gaat waaien en de spanten als dominostenen omvergeblazen worden! Nee, niet aan denken! Met deze constructie hoopt hij dat te voorkomen. Na deze actie kwam hij snel weer binnen.

Vandaag was een bijzondere dag: jongste dochter Daniëlle was namelijk jarig en werd 31 lentes jong! Ze vierden haar verjaardag deze keer niet in Rotterdam, maar in het noorden van de lage landen. Bij Peter zijn ouders thuis. Zodoende konden familie en vrienden gemakkelijk even langskomen voor een stukje taart. Gisteren waren ze al bij Heiko zijn ouders geweest. Met Noud en natuurlijk met Mason. Eindelijk konden de overgrootouders de jongste telg van de familie bewonderen. Het werd een hele mooie en gezellige middag. Wij kregen vele foto´s en filmpjes toegestuurd als een beeldverslag van het bezoek.

Bij ons in Ödarp werd het opnieuw een regenachtige dag. Volgens de voorspellingen voorlopig de laatste gelukkig! Als het goed is en ze hebben gelijk, dan blijft het zeker een week droog en zullen de temperaturen iets stijgen. Of dat nog aanleiding is om de camper een nachtje uit te proberen? Hmmm… Bovenstaand plaatje schoten we gisteren trouwens nog op onze rit naar en van Tranås. We vonden de bloeiende heide daarin zo mooi uitkomen, dat we het snel op de digitale foto vastlegden. Die kleurencombinatie is toch schitterend? Met de bloei van de heide is het einde van de zomer overigens in zicht en zal binnen afzienbare tijd de herfstperikelen beginnen!

Deze ken je nog wel! In de middag vroeg Heiko mij om hem eventjes te helpen in de kelder. Hij wilde de zitmaaier-aanhanger graag van de bokjes af hebben, zodat die op zijn eigen bandjes stond. Even testen hoe de kar eigenlijk rolt. “De wielen draaien stuk voor stuk wel vrij gesmeerd rond een asje, maar staan ze allemaal wel in een lijn?” Hij vroeg me, om de kar aan de voorkant op te tillen, zodat hij dat aan de andere kant kon doen. Vervolgens was het plan, om de bokjes er met de voeten onderweg te schoppen en de kar te laten zakken op zijn bandjes. Nou, de theorie was goed, maar de praktijk weerbarstig! Jeetje, wat een gewicht! Dat kon ik absoluut niet tillen. “Waar heb je die kar van gemaakt, Heiko? Van gietijzer? Van beton?” Deze methode lukte ons niet. Snel bedachten we iets anders.

Heiko tilde de kar aan de voorkant op, ik haalde de twee bokjes weg en zette er een jerrycan onder wat lager was dan de bokjes. De voorkant zakte daarmee al behoorlijk richting de betonvloer. Daarna de achterkant: bokjes er onderweg en meteen op zijn bandjes. Toen terug naar de voorkant, om daar de jerrycan weg te pakken om ook die bandjes op de vloer te zetten. Gelukt! Het zware “kreng” staat op zijn bandjes. Meteen probeerde Heiko de kar heen en weer te duwen en dat ging uitstekend. Mooi, verder bouwen! Als eerste moet nu een van de vier bandjes vervangen worden. Er was immers een buitenband volledig opengebarsten. Op het ergste voorbereid, pakte hij de zwaarste sleutels die hij had en een busje met kruipolie. Tot zijn verbazing kon hij de verroeste moeren vrij eenvoudig losdraaien en de band er onderweg pakken. Maandag maar eens even op zoek naar een nieuwe band. De kar biedt overigens plaats voor twee stoelen zoals je op de foto kunt zien. Niet dat de kar daarvoor gemaakt is, maar toch… Je weet maar nooit waar het goed voor is.
    
Vanmorgen zeiden we tegen elkaar: “Waarom slaapt Ebba eigenlijk nog in de houten bench? Ehhh… Tja… Nou… Ja waarom eigenlijk nog? Overdag laten we haar de gehele tijd uit de bench en is ze aldoor bij ons in de buurt. Af en toe loopt ze de trap op naar boven, springt wel eens op de vensterbank, maar ze doet het verder erg rustig aan. “Waarom kan ze dan niet weer in haar eigen mandje slapen in de kelderhal?”  Dat zou inderdaad best wel weer kunnen. Als ze de trap naar boven veilig af kan lopen, kan ze de trap naar de kelder ook op en af lopen. De spieren rond de heup zijn blijkbaar wel alweer zo sterk, dat ze dat kan. Zodoende besloten we om de houten bench, die Heiko en Sietse samen gemaakt hadden, weer te ontmantelen. Ze hadden het in de kelder in elkaar getimmerd en samen, buitenom, naar boven gedragen. Ook dat ding was zeg maar “solide” gemaakt en daarmee zwaar. Heiko besloot om het ter plekke te demonteren en de losse onderdelen in te hanteren porties naar de werkplaats in de kelder te brengen. Ebba gaat weer meer richting haar “normaal” leventje.

2 gedachten over “Nieuwe wenkbrauwen”
  1. Ik kreeg van de week foto’s te zien van de heide op de Veluwe! Eén grote paarse deken. Ze vermoeden dat het komt door de vele regenbuien. Wel heel mooi!
    Mooie wenkbrauwen hoor. Staat inderdaad weer netjes.
    Handig dat karretje. Daar zullen jullie veel plezier mee beleven.
    Handig zo’n handige man! 2 rechterhanden. Maar jij Joke, kan er ook wat van. En jij hebt ook weer andere kwaliteiten.
    Heet dit niet: teamwork?

    1. Hallo Wilma!
      Mooi van die heide. Vind het ook zo prachtig.
      De wenkbrauwen worden nog iets lichter hoor. In ieder geval bedankt voor compliment 🙂
      Dat karretje moeten we binnenkort maar eens even achter de zitmaaier koppelen: ik ben bang, dat hij te zwaar is… Zó degelijk gemaakt…
      Dank je, dank je… Ja, samen komen we een heel eind!
      Geniet van de dag!

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.