Gistermiddag hadden we nog een heel vrolijk ventje aan de (beeld-)telefoon: Jelte, de jongste telg van Gert en Elise! Jelte was vrijdag jarig geweest en had vandaag een heel klein “feestje”. Er heerst weer Corona op de lagere school in Onstwedde en daarmee konden er geen kindertjes komen… Wel mocht hij vanochtend de cadeautjes van papa en mama openmaken en vanmiddag die van “opa en oma Zweden”! Het was een broodtrommeltje en een flesje voor drinken, met Jelte zijn naam erop! Grote zus Merle en broer Daan hebben die ook en dan mag Jelte niet achterblijven. Daarnaast zat er nog een mooie puzzel bij. “Ben er heel blij mee!” was Jelte zijn reactie. En dan zijn wij dat natuurlijk ook!
Gisteren heb ik me nog even van mijn goede kant laten zien: ik ben in de tuin bezig geweest! Het weer was wederom zo lekker, dat ik onder andere een groot deel van het grasveld takjes-vrij heb gemaakt. Er was de laatste tijd heel veel uit de bomen gevallen. Van die kleine (af en toe een paar grotere) takjes, die net niet door de grasmaaier meegenomen kunnen worden. Ja, wat niet kan, maar voor de maaier zijn ze niet gezond. Al met al had ik ongeveer twee kruiwagens vol bij elkaar gezocht. Dat ging in de grote bak voor het vuurtje van de grill… Meteen maakte ik het op de vlonder netjes en werd een van Heiko zijn cadeautjes opgehangen: het groene schilderijtje! Met nagenoeg dezelfde kleur kaarsen weer een frisse uitstraling.
Daarna was het rond de groentetuin aan de beurt. Die kon wel een beetje aandacht gebruiken. Aandacht had het overigens onlangs nog van Heiko gehad, toen die de koeienmest eindelijk kon vermengen met de grond. De vorst had dat een hele poos tegengehouden. Nu maakte ik het een beetje netjes en daarbij zag ik, dat de rabarber alweer mooi boven de grond komt. Dat geldt ook voor de peterselie en bieslook. Handig: je hoeft er niets voor te doen en het komt gewoon weer op. Waarom kan dat niet met worteltjes en sla? De moestuinbakken werden onkruidvrij gemaakt en de hark ging nog even om de bessenstruik. Daar waar de primula´s staan. Daarmee had ik gisteren gedaan wat ik in mijn hoofd had!
Terwijl ik bij de groentetuin bezig was zag ik ook de citroenvlinder weer. Dat beestje is een van de eerste vlinders die we in de lente te zien krijgen. Hoewel, met zijn vleugels die op blaadjes lijken, is hij erg goed gecamoufleerd en als hij tussen de bladeren zit, is hij maar moeilijk waar te nemen. De citroenvlinder heeft een voorvleugellengte van 27 tot 30 millimeter en de mannetjes van de citroenvlinder zijn felgeel en de vrouwtjes groenig wit. De vleugels eindigen in een puntje en op elke vleugel staat een gele, oranje of bruine stip. De rups kan tot 35 millimeter groot worden en is groen, met zwarte spikkels. Deze vlinder drinkt nectar van allerlei kruiden. Hij komt tot ongeveer Midden-Scandinavië voor. Mooi, dat de vlinders er weer zijn!
Vanmorgen stapte Heiko een paar minuutjes voor tien in de auto. De aanhanger was er al achter gekoppeld. Hij ging naar Västorp, waar Erling en Britt op hem wachtten. De tweede aanhanger met gekloofd hout kon gehaald worden. Opnieuw een fluitje van een cent. In ongeveer een half uurtje tijd was de aanhanger gevuld. En dan écht gevuld! Daarna hielp Heiko nog even mee, om het apparaat weer “reis-klaar” te maken. Morgen gaat die monsterachtige machine weer terug. De transportband werd vastgezet aan de zaag-kloofmachine en als laatste kwam de trekstang er weer aan. Daarmee kan het apparaat achter een auto verreden worden naar een ander adres. Ingenieus! Toen dat alles was afgerond vertelde Erling aan Heiko, dat ze er een huisje bij hadden gekocht. Min of meer “noodgedwongen”…
Ze wonen in een huis in Västorp (in de cirkel onder in de foto). Het oude ouderlijk huis. In hetzelfde dorp hebben ze ook een tweede huis, dat ze verhuren (onder de cirkel bovenin). Naast dat tweede huisje staat een ander huisje (in de cirkel) al vijf jaar leeg. De eigenaar is overleden en de kinderen kwamen er zelden of nooit. Bij toeval had Erling gezien, dat het via Blocket te koop stond. Het huisje heeft geen stroom of water. Verder is er de laatste jaren uiteraard geen onderhoud gepleegd. Kortom: een uitdaging! Omdat de leidingen van het “verhuur-huis” van Erling en Britt door de tuin van dat andere huis lopen, hebben ze het er maar bijgekocht. Om problemen te voorkomen. Waarschijnlijk kostte dit huisje niet zo heel veel, wat bij Heiko meteen een gevoel van spijt bezorgde. We hadden er wel eens over gesproken: dát was namelijk net iets voor ons geweest! Samen met Erling en Britt bekeek Heiko het huis van buiten en van binnen. Al het meubilair en overige spullen stonden er nog in, zoals de overledene het achtergelaten had. Oh, dat had ik wel willen zien! Erling vertelde, dat ze het huisje langzaamaan gaan opknappen en dat hun oudste zoon het daarna gaat overnemen. Om te verhuren. Mooi voor hen, jammer voor ons: een gemiste kans!
Al met al was Heiko niet al te vroeg weer thuis en ik had eigenlijk best wel trek. Dan eerst maar even een kopje koffie met een koekje. De koffie heeft Heiko nog wel op kunnen drinken, maar de koekjes (!) nam hij mee in de auto: het de hoogste tijd om naar Aneby te rijden. Waarom? Nou ja… Ehhh… Heiko keek gisteren op Marketplace van Facebook en zag dat daar een originele, oude Singer naaimachine werd aangeboden. Op een bijbehorende tafel en voor slechts 350 sek, ongeveer 35 euro. Dat was al niet duur. Heiko bood echter 200 sek. En warempel: een paar uurtjes later kreeg hij bericht van de verkoper: “Kom de naaimachine voor dat bedrag maar halen”. Ze spraken af, dat Heiko vandaag tegen twaalf uur zou komen. En zodoende moest hij dus naar Aneby.
Terwijl Heiko even naar Aneby heen en weer ging, hij zou ongeveer een uurtje wegblijven, begon ik alvast met het leeghalen van de aanhanger. Maar dat gaat sneller met twee personen! Ik had eerst maar een klein stapeltje blokken uit de aanhanger gepakt en die op de pallets gelegd. Vanaf daar kon ik ze stapelen in de houtstek. Dat ging niet heel snel hoor… Gelukkig kwam Heiko, voor mijn gevoel, niet veel later thuis, waarna we het klusje samen afmaakten. Heiko had nog bijna een bedrijfsongevalletje, toen hij achter op de lege, losse aanhanger ging staan, die toen met een klap naar beneden schoot. Gelukkig liep het goed af. Met deze lading gekloofd hout kwam de houtstek nagenoeg vol. Heiko zal toch echt de houtstek moeten uitbreiden, om meer hout te kunnen bergen… Gelukkig lag dat sowieso al in de planning.
Eindelijk was er vervolgens tijd, om de naaimachine eens uitgebreid te gaan bewonderen. Samen tilden we hem uit de kofferbak. Toen die eenmaal achter het huis stond werd het pas duidelijk, hoe de staat van de machine was. Wat is het een mooie naaimachine! En dat voor slechts €.20,-… Woh, helemaal te gek. Ik verklaarde Heiko eerst voor gek, dat hij alsnog een trapnaaimachine met tafel had gekocht. “Dat was toch jarenlang een wens?” Ja, jaren geleden… We hadden toen, dan spreek ik over de tijd voor de emigratie, van onze beide moeders een oude naaimachine gekregen en wat was het leuk geweest, als we die op een tafel zouden kunnen zetten. Maar die waren toen natuurlijk niet te krijgen. Wel hadden we bijna eentje uit Zweden meegenomen. De machines werden verkocht en de wens bleef een wens. Nadat ik de aankoop eens goed had bekeken, bestond er voor mij geen twijfel meer: “Dit juweeltje komt op de overloop te staan!”
Na het opruimen van het hout was het al lang tijd voor een broodje. “Zullen we opnieuw gaan grillen?” vroeg ik Heiko. Die was daar meteen voor. Alleen gingen we eerst de grillplaats nog “even” verhuizen! Die stond meteen naast de vlonder. Eigenlijk te dichtbij en het leek daardoor een volle boel. Een beetje bij elkaar gepropt. En dat terwijl we er een behoorlijk groot stuk tuin bij hebben gekregen. Dan kun je het allemaal toch beter een beetje verdelen? Naast het trollenhuisje was voor ons geen optie, dan zit je behoorlijk dicht bij de weg en dan voelt het alsof je “te koop” zit. Mijn voorstel van gisteren, om het op de plek te zetten waar eerder de caravan overwinterde, werd direct aangenomen en vandaag dan ook uitgevoerd.
Gelukkig was die klus niet zo heel groot. De betonring waar we in branden en de boomstammen die als stoelen dienst doen konden we eenvoudig op hun nieuwe plek rollen. De houten driepoot, waar het rooster aanhangt, was ook geen probleem. Die is zelfs nu nog even netjes op maat gemaakt (alle poten zijn nu gelijke lang). Alleen het bankje van de boomstam: die moesten we samen rollen, want tillen was beslist geen optie. Na ongeveer een kwartiertje stond alles zo´n 40 meter verderop. Niet alleen komen de vlonder en de grillplaats beter tot hun recht, we zitten er ook nog eens meer beschut, dus iets meer uit de wind. Helemaal top! Slinger de grill maar aan!
Al snel waren de dunne takjes, die ik gisteren uit de tuin had gehaald, aan het branden en even later brandden de grotere stukken hout ook. Dat leverde eerst, zoals altijd, een behoorlijke rookwolk op. Niet lang daarna konden we beginnen met het braden van de worstjes. Twee waren gisteren overgebleven, die we vanmiddag lekker oppeuzelden. Daarnaast had ik voor ons elk een hamburger met een broodje erbij gepakt. Die konden niet aan de vork, maar legden we op een stuk aluminiumfolie op het rooster. Dat ging weer prima en we hebben vanmiddag opnieuw genoten van onze grill. Waarom deden we dat bijvoorbeeld in Blijham nooit eens? We hebben daardoor veel lekkers gemist. Alleen vraag ik me wel zo langzamerhand af, waarom mijn broekboord zo strak komt te zitten…
Om toch nog een paar calorieën te verbranden ging Heiko verder met de betonblokken. Gisteren werd hij daarin “gestoord”, doordat Erling ons hout aanbood en Heiko die moest halen. Vanmiddag werd het vervolgd. De lange waterpas vertelde Heiko, dat hij feitelijk het achterste stuk niet had hoeven uitgraven. Sterker nog: het loopt daar zo erg af, dat er zelfs twee blokken op elkaar moesten komen te liggen. Geen probleem uiteraard, maar dat betekent helaas wel, dat we hoogstwaarschijnlijk te weinig blokken hebben. Er liggen nog een paar onder het kleed, maar of die voldoende zijn voor de linkerkant?
Het was wederom een klusje van veel meetwerk. En niet te vergeten van veel tillen. Maar ook in dit geval geldt weer overduidelijk, dat de aanhouder wint. Na een uurtje, anderhalf lagen de blokken keurig op hun plek. Wat netjes! En volledig waterpas. Hierna was het welletjes voor vandaag. Binnenkort zal Heiko kijken of er genoeg aan betonblokken liggen. Mocht dat niet het geval zijn, dan moet hij weer vaker op Marketplace kijken, of ze worden aangeboden. Ik had nog wat energie over, om het in de tuin iets vrolijker te maken. In de “Flintstone-kar” van Heiko stak ik andere bloemen en ik zette de trap met boerengeraniums weer buiten. Nog even een paar neppers erin gestoken, tot de echte gaan bloeien. Na een lekkere douche en het wekelijkse, gezellige telefoongesprek met Heiko zijn ouders was het lampje vanavond uit…
