De nieuwe mobiele telefoon is ontvangen! Het is een Motorola Moto E6 Plus. Eentje met 64 GB aan intern geheugen. Nou, voordat die vol zit met programma´s, foto´s en filmpjes moet er heel veel gebeuren! Vanochtend begonnen met het leeghalen van de oude. Niet zomaar weggooien van programma´s, maar eerst even óf bestanden op laptop zetten óf een back-up maken. Daarna op de nieuwe mobiele telefoon de diverse programma´s installeren. Niet alleen die, die op de oude stonden, ook een paar meer. Alles ging goed. Met uitzondering van het werken met het Zweedse DigiD, BankID, want daar moeten nog een paar extra handelingen voor verricht worden. Dat kan de komende dagen wel. En laat ik nou van WhatsApp geen back-up hebben gemaakt!?! Alle gesprekken waren weg. Althans die van na 12 april. Meteen degene van wie ik het nog wist, dat we na die datum nog contact hadden gehad, gevraagd om mij het laatste berichtje nogmaals te sturen. Geen probleem! Wat ik er tot nu toe van kan zeggen is, dat het een goed toestel is! En het meest belangrijke: ik krijg niet na slechts één foto te hebben gemaakt een melding. De foto´s zijn overigens scherper dan die met de oude werden gemaakt!
Hmmm… dat maken… Vanochtend had ik het idee opgevat, om voor tussen de middag maar weer eens een broodje te bakken. De vorige was niet helemaal goed gegaan. Eigenlijk kan ik gerust zeggen: volledig mislukt. Het brood werd gebakken van zogenaamde rågsiktsmjöl, een licht roggenmeel en het was een recept zonder gist. Alleen was hij niet te eten! Het deeg was totaal niet gerezen! Nog maar eens proberen, want dat het mislukt was kon ik niet hebben. Dit keer wel hetzelfde recept, alleen nu met een zakje gedroogde gist en een scheutje olijfolie. Het leek allemaal goed te gaan. Toen ik na een half uurtje de keuken weer binnen liep rook het er al heel erg lekker. Na het einde van de baktijd was er wederom een teleurstelling. Ik heb meteen maar brood uit de diepvries gehaald, want het was nog niet goed. Een klomp deeg met een gigantisch harde korst… Binnenkort probeer ik het nog één keertje: drie keer scheepsrecht?!?
“Wie heeft er in mijn beton gestaan?” Dat kunnen er maar twee zijn geweest. Of Jikke of Ebba. Die tanties! We weten allemaal wel, dat katjes best wel nieuwsgierig van aard zijn. Dat ze ook zover gaan om met hun poten in het beton te gaan staan wisten wij niet. Een van de twee was benieuwd naar dat vreemde spul bij die stok, de waslijnpaal. Dat goedje lag er immers gisterochtend nog niet. Tja, dan wil je als kat weten wat het is. Maar die nieuwgierige kwam van een koude kermis thuis. Of liever gezegd “met een beton-pootje”. Deze tante heeft inderdaad met een pootje in het beton gestaan en daarmee en leuke pootafdruk achtergelaten. We weten hierdoor, dat het een van de dametjes was. Even later wisten we ook welke van de twee, want er liep een spoor door de kelder: “Jikke, wat heb jij gedaan?” Nou, als je de blik in haar ogen zou kunnen vertalen was het iets geweest in de geest van “Ik? Ik weet van niets! Is er iets gebeurt dan?” Haar witte rechter voorpoot zei me genoeg…
Dit keer ging Heiko nog wel even in de border naast de oprit, alleen niet met het idee om onkruid te wieden. Er lag namelijk een groot stuk beton, welke hij wilde gebruiken. Op het moment, dat hij de zware plak had opgetild bleek, dat het een flagstone was, die aan de onderkant volledig in het bezit was van mieren. Tientallen. Honderden! In de grond, daar waar de steen op gelegen had, zag je inderdaad meerdere holletjes en gangen van deze bezige beestjes. Om niet door deze diertjes aangevallen te worden, ze kunnen immers heel vervelend bijten, veegde hij de meeste van de steen af, zodat hij die onder een van de wielen van de caravan kon leggen. De caravan heeft al een paar maanden op dezelfde plek gestaan en door weer en wind zijn de wielen een beetje (te) ver in de grond gezakt. Auto ervoor, een centimeter of twintig vooruit gereden, stenen op de grond gelegd en daar vervolgens de caravan weer op gereden. Prima voor elkaar. En de mieren? Die waren weer rustig geworden. Die moeten nu op zoek naar een nieuwe “overkapping”…
“Zo een wil ik ook! Joke, mag ik die?” Het gaat hierbij om een machine, welke zeker twee keer per jaar hier te zien is. Wat het precies voor een geval is? Ik heb totaal geen idee. Wat hij doet? Nou, achter de voorwielen zit een schuiver, als in sneeuwschuiver. Daarmee wordt de grusväg (grintweg) naar boven als het ware glad geschoven. Alles wat boven een bepaalde hoogte ligt wordt meegenomen en veelal verspreid over de rest van de weg. Achter de grote achterbanden hangt een ijzeren staaf met kettingen, die op zijn beurt de boel weer aanharkt. Daarmee maak je met één ritje naar boven de weg én egaal én het wordt keurig geharkt! We hebben er zelf niets aan, maar het is natuurlijk een geweldige machine. Daar heeft iemand goed over nagedacht!
Het zijn niet alleen bomen en struiken die in bloei staan. Ook onze heg laat bloempjes zien. Hele kleine, witte bloemetjes komen her en der nét boven het jonge groen uit. We dachten nog, dat iemand iets uit de auto in de heg had gegooid, want we konden ons geen van tweetjes herinneren dit eerder te hebben gezien. Zal wel, maar heeft toen waarschijnlijk geen indruk achter gelaten. Over diezelfde heg heen kijkend zagen we vanochtend een geheel ander beeld: een donker beeld. Zie je die dreigende lucht op de achtergrond? Er was geen regen voorspeld, alleen dat is natuurlijk geen garantie dat er ook niets valt. Het liep met een sisser af. Alleen de wolken waren te zien. Een half uur later waren ze volledig verdwenen. De mysteries van de natuur…
Volgens ons hadden we de deur ergens in 2018 gekregen van Jan en Ria. Vrienden in de buurt van Sävsjö. En die deur zou destijds in de kamer komen, voor de sier. Alleen is de deur nooit verder gekomen dan Heiko zijn werkplaats. Ook hier was het een gevalletje “Wat gaan we hiermee doen?” Zelf had ik steeds geroepen, dat hij ergens in de tuin moest komen te staan, alleen zaten daar te veel haken en ogen aan. Het liefst had ik hem in het gras gezet. Grote nadeel: met grasmaaien zou het een sta-in-de-weg zijn. Vandaag kregen we het weer over de deur en ineens had ik het! Hij zou leuk lijken aan de andere kant van het beekje, in de buurt van het bruggetje. En daar heeft Heiko hem vandaag geplaatst. Vastgezet met een paar palen, zodat omvallen niet kan. We vinden het beide bijzonder grappig. Het is als het ware de toegang tot het land van de buurman, een onbekende, maar ook de toegang naar “het onbekende”. Snap je dat?
