Kijk eens: wat een stapel boeken! En die komen allemaal van Jan en Ria! Ria gaf eerlijkheidshalve aan, dat er ook een paar tussen zaten die zij zelf had gekregen. Toch geweldig, dat ze niet in de kachel of bij het oud papier komen? Nee, integendeel. Ze liggen nu bij ons te wachten tot ze verslonden worden. Recycling is hier van toepassing en hoe! Tegen de tijd, dat wij ze uit hebben zullen we dat zeker melden en misschien kunnen wij er ook nog weer anderen blij mee maken. Ria heeft mij in ieder geval op een goed idee gebracht. Niet alleen daarvoor, maar uiteraard ook voor de vele boeken hebben we Jan en Ria erg bedankt!
Dat wij de boeken in de aanbieding doen duurt zeker nog een poosje. In ieder geval een paar weken of maanden. Een jaar? Zou best kunnen, want we hebben eerst nog een paar klusjes af te maken, waaronder de houtvoorraad voor de volgende winter. Daarnaast heb ik natuurlijk mijn e-reader en daar ben ik met de serie van Agatha Christie’s Poirot bezig. Korte(re) verhalen met de nodige spanning zijn voor de nacht perfect. Die wil ik eerst even uitlezen. Maar dan… Nee, dan duurt het vast geen jaar, dat we in ieder geval zijn begonnen aan het lezen van de boeken van Jan en Ria. Nadat ik ze allemaal even had bekeken op inhoud, had ik een selectie gemaakt tussen thrillers en spionageboeken. Zo zijn ze ook in de boekenkast gelegd. Die is nu nagenoeg vol.
Nadat ik de boeken op hun plek had liggen nam ik een kop koffie en daarna ging ik boven even aan de slag. Het luik naar het dak en schoorsteen moest nog zwart geverfd worden en dat heb ik maar even gedaan. Ondanks een pijnlijke knie wilde ik het klusje wel graag afmaken. Begrijpelijk toch? De behang op de deur naar de andere kant van de zolder was bruin-ig en die nam ik meteen maar met het zwarte verf mee. Dat ging niet zo gemakkelijk. Althans het verf werd er zó snel ingetrokken, dat ik na drie keer verven de bruine kleur er nog steeds doorheen zag komen. Morgen nog maar een keertje, want drie keer is op een dag scheepsrecht.
Eerder had ik al zoveel mogelijk opbergboxen naar de andere kant van de zolder geschoven. Alleen de koffers en zomerkleding van Heiko staan er nu nog. Kerst- en Paasspullen stonden altijd al voor, alsook een krat met schaatsen en de wijnattributen. Daar zijn nu nog de spulletjes van de caravan bijgekomen. Valt mee toch? Misschien dat we op dit gedeelte van de zolder nog ooit eens een bed plaatsen. Er is immers nu zoveel ruimte ontstaan. Om het alvast een beetje gezelliger te maken hadden we gisteren al een paar schilderijen opgehangen en een paar bloemetjes neergezet. Toen werd het ineens stukken donkerder op zolder…
Nieuwsgierig? Ik? Ja. Dus ik keek meteen maar even uit het raampje naar buiten. En alles wat ik zag was een sneeuwbui. Sneeuwbui? Warempel, het sneeuwde! Dat het flink waaide was me al bekend, maar dit keer zag ik ook iets wits voorbij komen. Zie je het, hierboven? Eerst dacht ik aan hagelstenen, maar even later werd ontdekt, dat er sneeuw op het gras lag. Daar keek ik wel even van op. Dat was totaal niet verwacht! Op het moment, dat ik ernaar keek stopte het ook eigenlijk meteen weer. Het was ook natte sneeuw wat er viel en binnen een half uurtje was er geen spoor meer van sneeuw te bekennen. We hebben het hier althans even wit gehad. Met natte poedersneeuw.
Na het winterachtig tafereeltje ging het klussen op zolder weer verder. Waar was ik gebleven? Oh ja: ik kon met de trap verder. Die hadden we bewust nog niet geverfd. We zouden immers tijdens de klus heel vaak heen en weer moeten lopen en daarmee misschien de trap wel beschadigen. Dat zou jammer zijn. Daarom bewaarden we dit voor het laatst. Bijna voor het laatst. In de emmer met verf zat nog precies genoeg, om de trap een keer mee te verven. Morgen de tweede keer en dan is het welletjes. Wat is het al een stuk lichter geworden. Wanneer alles klaar is, komen er nog even een paar “voor en na”-foto´s”. Daar kan ik me nu al op verheugen.
Bij het Ryhov ziekenhuis in Jönköping waren gisteren weer een aantal bomen, een seringstruik en een drietal klim hortensia´s geleverd. Die konden vandaag gepoot worden. Tevens waren er twee kratten met plantgoed geleverd, die mee terug moesten naar Tranås. Samen met collega Håkan werden de bomen en het andere door Heiko geplant en van steunpalen met juteband voorzien. Dat klusje gebeurde deze keer in de stromende regen. Na enkele onderbrekingen in de keet, om toch een klein beetje weer op te drogen, was alles gepoot en moesten alleen nog de laatste 500 bloembollen in de grond. Met twee man was dat een mooi lopend werkje en snel klaar.
Tegen twee uur ´s middags reden ze weer terug naar Tranås, met een bus vol aan plantgoed. Eenmaal weer terug konden ze de 15 coniferen meteen afleveren op de plaats waar die de volgende dag gepoot moesten worden. Een ander deel van de inhoud van de kratten kon op het stuk grond dat Örtengren huurt neergelegd worden. Dat waren namelijk stekken sering en die gaat hij in potten zetten. Daar kunnen ze groeien, net zoals de waarde van de seringen. Die planten worden hier erg veel verkocht en zodoende dacht Örtengren, om er maar een paar stekken van te kopen. In plaats van kant en klare struiken. Misschien een interessante belegging. Nadat de bus bijna leeg was werden er weer vijftig andere planten ingezet, die morgen naar Boxholm gaan om gepoot te worden. Zoals het nu lijkt kunnen Heiko en Håken die maandag planten. Heel veel werk is er op dit moment niet meer, maar af en toe een dagje vindt Heiko best leuk.
“Zweedse interesse in Hoogovens!” De geruchten waren er al en nu hebben het Zweedse SSAB en Tata Steel het bevestigd: er lopen gesprekken over een overname van Tata Steel Nederland. De eerste reacties vanuit IJmuiden, de vakbonden én het kabinet zijn positief, al is er wat voorzichtigheid omdat er over de voorwaarden nog niks bekend is. De Zweden zijn daarover in gesprek met het Indiase moederbedrijf. Wel is bekend dat SSAB in de staalindustrie geldt als een voorloper op het gebied van een duurzamere staalproductie. En die verduurzaming is ook in Nederland hard nodig. Want als over tien jaar alle kolencentrales in Nederland gesloten zijn, is Tata Steel IJmuiden zoals het er nu voorstaat, het laatste bedrijf in Nederland dat nog “kolengestookt” is. Even een weetje: de staalfabriek in IJmuiden stoot nu net zoveel CO2 uit, als ruim de helft van alle personenauto’s in Nederland. Erg toch? De omgeving klaagt over voortdurende stofregens en er zijn zorgen over de gezondheid van met name kinderen wat door het RIVM wordt onderzocht. Daarnaast is het Openbaar Ministerie een strafrechtelijk onderzoek gestart naar overtreding van de milieuregels.
Een overname door het Zweedse SSAB zou volgens deskundigen een enorm goede stap zijn, als het gaat om duurzaamheid. De huidige leiding van Tata Steel IJmuiden ziet pas na 2040 ruimte voor alternatieven die kolen vervangen door waterstof. Bij de productie van staal zijn de kolen niet alleen brandstof, maar zorgen ze ook voor het chemische proces om ijzer en later staal te maken. Dat maakt het complex. Het industriële complex van Tata in IJmuiden is zo groot als de plaats Bussum en heeft maar liefst negenduizend mensen in dienst. Het maakt op jaarbasis zeven miljoen ton staal, met tien miljoen ton ijzererts en 5 miljoen ton kolen. Daarbij stoot het 12 miljoen ton CO2 uit. Het bedrijf wil een derde van de CO2 gaan “afvangen” en opslaan onder de zeebodem, om in 2030 te voldoen aan de eisen van het klimaatakkoord. Waarschijnlijk dat Tata Steel Nederland na de overname kan meeliften met kennis die de Zweden al hebben. Het Indiase moederbedrijf heeft aangegeven een eventueel overnameproces in 2021 te willen afronden. SSAB benadrukt dat de overname nog geen gelopen race is: “Het is niet zeker dat er een transactie komt en wat dan de voorwaarden van die potentiële transactie zouden zijn.” Wel vermelden ze op hun eigen site, dat ze in gesprek zijn met Tata.
