Naar Skatteverket en Slogebo

Het was een beetje somber deze ochtend. De lucht zat vol met grauwgrijze wolken. Nee, we hebben wel eens iets vrolijker ochtenden meegemaakt. Het was daarentegen wel droog en dat was dan weer het pluspuntje. Stand negatief 1 – positief 1 en daarmee een voldoende goede morgen! Omdat we om half elf een afspraak hadden staan bij het kantoor van de Belastingdienst in Jönköping waren we al vroeg uit de veren. Voor een vrije dag dan hè. We wilden zeker rond negen uur in de auto zitten. Je weet maar nooit wat je onderweg tegenkomt. Nog geen halve kilometer van huis bijvoorbeeld staat nog steeds de schuine berk, die door de stevige winden van augustus scheef is komen te staan. Hij hangt nu nog schever. Dat moet een keer fout gaan…

Wat je ook kunt tegenkomen onderweg zijn natuurlijk reetjes. Precies voorbij de scheve boom riep Heiko ineens: “Een reetje!” Ik keek in de verte, maar hij stond bijna op de weg! Naast de auto in de berm! Het mooie dier bleef even stil staan, om vervolgens toch van ons af te rennen. Op dat moment dook er nog een reetje uit de berm op. Die hadden we niet gezien en toch stond die ook vlak bij ons. En er volgde nog een! Met z´n drietjes liepen ze een beetje verward heen en weer. Af en toe even stoppend om te kijken wat wij deden. Tja, wij keken slechts toe en genoten van die mooie dieren. Een mooi begin van de rit!

En wat je óók kunt tegenkomen (en tijd kost) was bij Bordsjö te zien. Bij de afslag naar Blå Grindar zagen we een aantal oudere mannen een typisch Zweeds hekwerk, een jämtgärsgård, maken. Rondom het erf van het landgoed. Het maken van dat hekwerk is een zeer oud en typisch Zweeds ambacht. We zwaaiden enthousiast naar ze, terwijl de mannen enigszins verbaasd naar ons keken. Net als de reetjes… Toen we ook nog eens de duimen omhoog staken kwamen er grote glimlachen op de vele gezichten. Met recht mogen ze trots zijn op hun werk, want het is bijna een kunstwerk. Over dit soort hekwerk en het maken ervan zal ik later nog eens meer aandacht schenken. Wij moesten nu verder, om uiteindelijk wel op tijd in Jönköping zijn…

Zoals gezegd stonden we op tijd in de startblokken. Onze Zweedse ID-kaarten liepen af en moesten verlengd worden. Nou ja: moesten… We wilden ze graag verlengd hebben. In 2017 hebben we die Zweedse ID-kaart aan moeten vragen, om Mobilt BankID bij de bank te kunnen krijgen. Nu vinden we het gewoon handig om zo´n ID-kaart te hebben naast het Zweedse rijbewijs, waarmee je je eveneens kunt identificeren. Alhoewel die mogelijkheid volgens mij gaat verdwijnen, conform Europese wetgeving. Het aanvragen en verlengen van de Zweedse ID-kaart doe je bij de belastingdienst, Skatteverket. Dat kan niet bij elk belastingkantoor, maar bijvoorbeeld wel in Jönköping en Linköping. Daarvoor moet je digitaal een afspraak maken en die hadden we een flink aantal weken geleden online gemaakt. Heiko zijn ID-kaart is inmiddels twee dagen verlopen en de mijne loopt eind oktober af. Gelukkig kan Heiko zich nog wel legaal identificeren via zijn Nederlandse ID-kaart, zijn Nederlands paspoort en zijn Zweedse rijbewijs.

Om negen uur reden we uit Ödarp en een uur later stonden we in Jönköping naast de auto, op een parkeerplaats waarvan we niet helemaal zeker wisten of we daar wel mochten parkeren. Iets anders zagen we niet zo snel, dus waagden we het er maar op. We staken de weg over naar het kantoor van Skatteverket, liepen de paar treden van de stoep op en… zagen een plakkaat op de deur hangen: “We zijn verhuisd naar…”. Oh jee! Op de digitale bevestiging van de afspraak stond wel een adres, maar daar hadden we niet naar gekeken We waren er immers eerder geweest en wisten precies (!) hoe we daar moesten komen. Geen seconde aan gedacht, dat ze verhuisd zouden kunnen zijn. We hadden gelukkig nog twintig minuten over en liepen daarom snel terug naar de auto, toetsten het nieuwe adres in op de mobiele telefoon, in de app Google Maps, en ongeveer een kwartier later stonden we op de juiste plaats, in centraal Jönköping.

Doordat we fout waren, reden we nu dwars door het centrum van de grote stad! Op zich vond ik dat helemaal niet erg. Behalve het feit, dat we op tijd stonden. We hadden weer eens ontzettend veel geluk: precies tegenover het pand, bijna bij de voordeur, konden we de auto parkeren!
Wel nog even een kaartje kopen bij een parkeerautomaat. Nee, toch niet! Dat ging allemaal digitaal. Er werd geen kaartje geprint die achter de vooruit gelegd moest worden. “Ergens in die paal” stonden, na onze betaling, de gegevens van de Volvo: het ingevoerde kenteken en de duur van het parkeren. Controleurs kunnen dat uiteraard ergens uitlezen. Weer wat nieuws gezien!

We liepen naar binnen en meldden ons aan bij een zuil, door de bevestigingscode van de afspraak in te toetsen. Binnen een minuut stonden we aan een balie en werden we verder geholpen. Prima geregeld! Er waren op dat moment toevallig twee balies vrij en we werden tegelijkertijd geholpen. Er werden ons een paar vragen gesteld over persoonsnummer, adres enzovoort en daarna werden we gemeten. Even de schoenen uittrekken en bij de meetlat staan. We zijn beide drie (3!) centimeter gekrompen in vijf jaar tijd! Van mij wist ik het al, maar nu weten we dat Heiko eveneens korter is geworden! Daarna moesten we een digitale foto laten maken en bij hetzelfde apparaat een digitale handtekening zetten. Klaar! Over ongeveer twee weken zijn de ID-kaarten klaar en krijgen we een sms. Dan kunnen we wederom digitaal een afspraak maken en het ritje herhalen. Dan om de ID-kaarten op te halen. We liepen terug naar de auto en toen Heiko de deuren wilde ontgrendelen merkte hij, dat hij die helemaal niet op slot had gedaan! Nee, natuurlijk niet: het parkeerkaartje moest immers nog achter de voorruit! Maar er kwam geen kaartje uit de automaat: dat ging digitaal. En zo werd vergeten om de auto af te sluiten. Dom, dom, dom, maar gelukkig geen probleem.

Hadden we nu alleen voor dit “15-minuten-durend-bezoekje” aan de balie bij Skatteverket een uur gereden en moesten we nu weer een uur terug rijden? Nee hoor! We combineerden het met een bezoekje aan de winkel Biltema en Ikea. Daar waren al een tijdje niet geweest. Bij de Biltema kochten we een groot grijs dekkleed, die over de camper gaat. De oude is stukgetrokken en zit inmiddels vol gaten. Die biedt onvoldoende bescherming. Eveneens was het tijd voor een eenvoudige lunch. Bij Biltema hebben ze hele lekkere worstenbroodjes en ook de koffie is goed. Daar gingen we voor. Maar ja, er lagen ook nog andere lekkere broodjes en bij de koffie was een kanelbulle inbegrepen… Ach, we hadden tijd en een lege maag. Waarom niet? We hebben ervan kunnen genieten. De kanelbulle heb ik meegenomen naar huis, want de combinatie worst, balletjes met rode bietensalade en een bulle? Nee dank je, dat gaat niet goed in mijn maag. En voor Heiko? Geen enkel probleem…

Met een goed gevulde maag stapten we even later bij IKEA naar binnen voor iets heel kleins. We zochten namelijk een paar plastic stootdopjes, voor aan de binnenkant van de keukenkastdeurtjes en -laadjes. Niks bijzonders. Voor de rest hadden we eigenlijk helemaal geen boodschappenlijstje. Toch kwamen we er met een grote tas vol spullen weer vandaan. Een extra dekbedovertrek en hoeslaken is niet verkeerd, zo ook een paar doosjes waxinelichtjes voor het geval de stroom uitvalt… Zo gaat dat nu altijd. “Levensgevaarlijk” die winkel. Net voor de uitgang namen nog even een kopje koffie, cappuccino deze keer, en daarna werd de thuisreis weer aanvaard.

Om drie uur in de middag waren we weer thuis. En wat hebben we genoten van de herfstkleuren van bomen en struiken. Ze zijn nog lang niet allemaal “op kleur”, maar wat toch een prachtige beelden. Het waait de laatste tijd veel en dat maakt wel, dat er al veel bladeren vallen… Nadat we de auto achter het huis hadden geparkeerd werd die leeggehaald, dronken we een kopje koffie, om vervolgens nog even te rusten, want we hadden nog een andere afspraak vandaag.

We waren namelijk uitgenodigd in “huisje Slogebo”, zoals wij het inmiddels noemen!

Afgelopen zondag hadden we kennis gemaakt met Norbert en Cecile uit de Achterhoek en die hadden ons voor vanmiddag uitgenodigd, om bij hun in het vakantiehuisje “Slogebo” te komen eten. Leuk, leuk, leuk! Om iets na vijf uur stapten we daar binnen en werden we heel hartelijk ontvangen door deze twee vriendelijke en enthousiaste mensen. We begonnen met een glaasje wijn, bier, respectievelijk frisdrank en een hapje. Op de tafel voor de bank lagen twee van Heiko zijn boeken! De eerste twee uitgebrachte boeken. Die waren ze aan het lezen. Wat grappig. Het gesprek kwam weer op gang en de woordenstroom was vanaf het eerste moment niet meer te stoppen.

We spraken, aten, spraken, aten, aten nóg een beetje en spraken nog een tijdje. Cecile had een lekker visgerecht voor ons gekookt met daarin drie soorten vis (zalm, makreel en witvis), doperwten, eieren en nog een heleboel andere ingrediënten. Maar die kan ik me niet meer herinneren. Dit gerecht werd geserveerd met aardappelen en een frisse salade. Heerlijk!

Op enig moment liet Norbert Heiko een glaasje Whisky proeven. Op de een of andere manier kwam het gesprek daar op en Norbert is een kenner, althans naar onze maatstaven. Wij hadden in het verleden voor vrienden regelmatig een aantal flessen whisky meegenomen vanuit Nederland naar Zweden, omdat het in Nederland veel goedkoper was. Dat was Ballantines. Dat had Heiko ook eens geproefd, maar dat was niet zijn drankje. De fles die Norbert tevoorschijn haalde zag er erg degelijk en duur uit. Dat was zijn keuze whisky van het merk Highland Park en het drankje bevatte 40% alcohol! Dat hij er verstand van heeft is duidelijk, maar ook deze whisky kon Heiko niet bekoren. Nee, hij houdt het bij Southern Comfort. Toch was het voor deze avond lekker en gezellig.

Toen het zitten voor, zowel Cecile, als mij te ongemakkelijk werd keken we op de klok en zagen we dat het al negen uur in de avond was. Jeetje zeg! De tijd glipt je door de vingers. Dat gaf wel aan hoe gezellig of het was. Het was al pikdonker buiten. De hoogste tijd om te vertrekken. Over en weer werd trouwens veel informatie uitgewisseld over hun en ons leven, familie, hobby´s en meer. Het was alsof we elkaar al jaren kenden, zo natuurlijk ging het allemaal. De rit terug reden we heel voorzichtig en met groot licht aan. Je weet immers nooit óf en wanneer er een ree of eland denkt de weg over te moeten steken. Gelukkig (of helaas) kwamen we niets tegen en bereikten we, tien minuten later, veilig Ödarp. Wat een mooie dag. Proost, lieve mensen!