Naar optreden in Stalpet

Vanochtend ging Heiko het ravijn dichtgooien. Wablief? Ja, wij hadden een heuse ravijn of kloof in onze tuin. En dat kwam nadat de beeldbepalende sparrenboom aan ons vijvertje tijdens de tweede januaristorm op de 29ste omver ging. De wortels hadden een stuk grond mee omhoog getrokken. Maar, de boom stond langs de oever van het vijvertje en nam zodoende een stuk van de oever mee omhoog. Nadat Heiko de boom had afgezaagd, veerde de kluit terug op zijn plaats. Nou, bijna op zijn plaats. Er bleef een ravijn(tje) over. Eigenlijk hadden we nu een tweede eilandje in de tuin. Dat vonden we niet mooi en het was niet handig voor het grasmaaien.

Eerst dacht Heiko het ravijn dicht te kunnen gooien met zwarte grond, maar dat verdween allemaal over de tuin. Daar bleef uiteindelijk niets van over. Daarop bedacht Heiko, dat er heel veel grote en kleinere keien langs de nieuw aangelegde bosweg lagen, tegenover ons huis. Hij besloot om de kloof dicht te gooien met keien! Het aanhangertje werd achter de zitgrasmaaier gekoppeld en zo reed hij naar boven om keien te halen. Eerst twee ritjes met dikke, zware keien en de derde rit was met kleinere exemplaren. Daarmee werd de kloof helemaal gevuld, alleen bleven er nog wel “gaatjes” over.

Daarop bedacht Heiko, dat er langs de weg naar boven nog een klein hoopje met grind ligt. Dat hadden de wegarbeiders drie jaar geleden overgehouden van het wegonderhoud en daar maar gedumpt. Een half karretje vol werd opgeschept en verspreid over de keien in de kloof. Perfect! Nu moeten er nog een paar scheppen zwarte grond overheen en daarna kan er graszaad ingezaaid worden. Of het moet toevallig al zo zijn, dat Heiko op het werk graszoden moet afgraven. Die kunnen er dan ook een-op-een ingelegd worden. We wachten het even af. Het zal in ieder geval weer dicht worden en een geheel gaan vormen met de rest van het grasveld. Of zetten we plantjes in het grint?

“Nog even en dan kom ik voor een broodje binnen hoor…” Duidelijk een opmerking van Heiko. Hij kwam niet meteen, want hij wilde nog even de zwenksproeier op het grasland zetten. Gisteravond had hij die toch nog gevonden! De grond waar hij graszaad had gezaaid was ontzettend droog en toen bleek, dat er niet binnenkort regen zou vallen, besloot hij dat apparaat toch maar aan te sluiten. Eerst dachten we beide, dat die kapot was. Hij “tikte” wel, dat wil zeggen, dat er in kleinere porties water werd verdeeld. Alleen bleef hij op een punt staan. Dachten wij. Even later zagen we een groter gebied nat worden en daarmee was ons duidelijk, dat de sproeier wel degelijk ook de zwenkbeweging opzij maakte. Top!

“Ach, nu ik hier toch loop, pak ik nog even de heggenschaar…” Die gebruikte hij om de Japanse roos even bij te snoeien. Die was daadwerkelijk behoorlijk gegroeid en had daardoor een hele vreemde “uitdrukking” gekregen. Modelletje hopeloos… Toen hij dat gedaan had, liep hij nog even bij de heg langs. Dat was een fluitje van een cent. Het was eigenlijk gewoon een kwestie van er daadwerkelijk bij langs lopen. De machine haalde er wel alle sprietjes af. Ja, toch wel weer netter.

Het zou vandaag om ongeveer elf uur regenen. We zagen inderdaad tegen die tijd, dat een paar hele donkere wolken zich boven Ödarp verzamelden. Echter viel er geen drup regen uit. Mooi! We hadden voor vanmiddag een uitje gepland en dat was in de buitenlucht. Onder de blauwe, ehhh… grauwe hemel… Toen we rond half drie vertrokken was het nog steeds ontzettend donker. Maar onderweg werd het mooier. De wolken werden witter.

Vanmiddag gingen we namelijk naar Aneby. Naar waterval Stalpet om precies te zijn. Daar was voor het eerst dit seizoen een openluchtoptreden. Van niemand minder dan Daniel Undfors! Daniel komt uit Nässjö, is 21 jaar en studeert muziek aan de westkust. Hij heeft eerder met zijn band PULS het café van Stalpet bezocht, maar deze keer nam hij zijn gitaar mee en kwam hij alleen. Daniel begon rond drie uur zijn optreden met een paar “gouwe ouwe”. Vele “oudere” aanwezigen zonden uit volle borst mee. Helaas zeiden die liedjes ons niet veel (niets eigenlijk), maar alleen al door de sfeer was het een geslaagd uitje.

Ondanks de heenreis, toen het lichter werd, waren de weergoden niet met ons. Vanuit het noorden kwamen er meer en meer donkere wolken richting Stalpet drijven. Zo donker, dat je met zekerheid kon zeggen, dat daar nattigheid uit zou komen. Om een nat pak te voorkomen verlieten we Stalpets Café maar vroegtijdig. We hadden in ieder geval wel kennis gemaakt met Daniel, die de stemming er best wel in wist te krijgen. Leuk om hem eens te zien en om onder het genot van een liedje een kopje koffie te drinken bij de waterval. Samen met ongeveer vijftig medetoeschouwers!

We reden via een kleine omweg terug. Wat werd de lucht dreigend! Lichtgrijs, grijs, donkergrijs: “vijftig tinten grijs” zaten er zeker wel in de vele wolken. Heiko ontdekte ineens een paar witte stippen op een van die wolken. En ze bewogen. Het bleek een vlucht vogels te zijn. De zon, die toch nog kans zag om even door te wolken heen te komen, scheen met haar stralen op de vogels, waardoor ze wit werden. Onvoorstelbaar dat Heiko ze zag, want het waren hele kleine stipjes. Eenmaal ingezoomd werd het ook mij duidelijk, dat het om een aantal vogels ging. Grappig beeld: witte vogels tegen grijze lucht.

Uiteindelijk kwamen we weer op de weg tussen Blå Grindar en Bordsjö. Het kronkelweggetje. De zon scheen soms zelfs even. Regen? Dat hadden we niet moeten zeggen, want we kregen de bui wel degelijk. Een paar druppen. Aan de weg konden we wel zien, dat het toch al behoorlijk geregend had, want er stonden flinke plassen water op het wegdek. We hadden nog even een “Oei-momentje” vlak bij huis. Daar staan een paar berkenboompjes wel heel erg scheef! Ze hangen met hun dunne stammen al behoorlijk over de weg. Die hebben waarschijnlijk te lijden gehad onder de stevige wind van de afgelopen dagen. Nu het bos achter ze weg is krijgen ze natuurlijk de volle lading. Hopelijk wordt het door de eigenaar van het land opgemerkt en onderneemt hij actie. Dit is best wel een enge situatie. Want wat gebeurt er als het weer een beetje gaat waaien?

Eenmaal thuis bleek, dat de grond niet eens zo nat was geworden en daarmee was het maar goed, dat Heiko de sproeier nog aangezet had. We babbelden nog een poosje, waarna we rond zes uur gingen babbelen met Heiko zijn ouders. We hadden dit keer goed nieuws voor ze: we hebben besloten om naar Nederland te gaan! Dat vonden ze natuurlijk geweldig! We gaan met de camper en zullen maximaal 2 tot 2,5 uur per dag rijden. Eerst door Zweden, waar we halverwege de route naar een camping gaan. Dan de boot op voor een tocht van 9 uur, om daarna ook weer in Duitsland na 2 – 2,5 uur rijden een camping te bezoeken. Vervolgens gaan we naar een camping in Nederland en blijven we daar een paar dagen. Ondanks het feit, dat ik enorm tegen de reis aan zie, doen we het wel. Wij kijken immers ook erg uit naar een ontmoeting met familie!

Aan het einde van de dag, het was al zeker rond elf uur, was het nog steeds niet donker. Sterker nog, je kon buiten de krant nog lezen. Zonder leeslampje! De wolken van vanmiddag waren nog lang niet allemaal verdwenen. Juist daarom was het een pracht schouwspel daarboven. Het grijze had ruimte gemaakt voor een beetje bruin en oranje. Achter het huis leek het zelfs net, alsof de zon daar nog scheen. Hoe bijzonder! Een mooie afsluiting van een mooie dag!