Natuurlijk hadden we gisteren de naaimachine nog naar zijn nieuwe plek gebracht. En we dachten, dat het een fluitje van een cent zou worden. We hadden immers de machine zelf eruit gehaald. Dat was toch het zwaarste gedeelte? Die had ik als eerste naar boven gebracht, samen met de twee laden. Toch was de tafel ook nog behoorlijk zwaar. We moesten het tenslotte wel samen doen. Eenmaal op zijn plaats was natuurlijk het “leed” snel vergeten. De plantenrek ging in drie stukken naar de zolder, een paar planten de tuin in (geraniumstekjes) en de rest kwam op de machine te staan. Na vele jaren dan toch nog een ouderwetse trapnaaimachine in huis!
Toen de laatste leco betonblokken gistermiddag waren gelegd, liep Heiko naar de vijver. Waarom weet ik eigenlijk niet. Wat ik wel weet is, dat hij me heel enthousiast riep: “We hebben weer kikkerdril! En niet zo´n beetje ook!” Dan blijf ik niet zitten, maar neem een sprint. En een sprint terug, want ik was de fotocamera vergeten! Eenmaal bij de vijver aangekomen was de verrassing groot. Alsook de hoeveelheid van het aantal eitjes wat gelegd is. Honderden liggen weer aan de kant van de vijver. Nagenoeg op dezelfde plek als voorgaande jaren. Wederom te dicht aan de wal, want als het water een beetje zakt komen ze op het droge te liggen. Heiko heeft de kikkers echter beloofd, dat wij er om zullen denken en ze weer in het water zullen leggen, mocht dat nodig zijn.
Kijk nu eens hoe mooi of het grasveldje er alweer bijligt. Helemaal nadat ik alle losse takjes had verwijderd. Mooi fris groen. Binnenkort kan Heiko weer beginnen te maaien. Op deze foto lijkt het net een mooi vlak speelveldje, maar in werkelijkheid is het alles behalve vlak. Vele verhogingen en kuilen hebben we hier in Småland en dat is ook juist de charme van deze omgeving. Daar gaan we ook absoluut niets aan veranderen. Het heuvelachtige of hobbelige in ons gazon is een verkleinde afspiegeling van de grote bergen en dalen rondom ons. We hebben overigens de indruk, dat het alleen maar erger wordt in ons gazon. Op de plekken waar geen rotsen onder het gras zitten, zakt de grond en op andere plekken worden de keien omhoog gedrukt. Zodoende wordt het elk jaar iets meer “on-vlakker”. Het veldje voor het trollenhuisje is vorig jaar met de trimmer kort gemaaid, zodat al het onkruid verdween. In de grond zitten gelukkig nog wel de zaadjes en worteltjes van de vele witte bosanemoontjes. Die beginnen nu allemaal te bloeien. Een lenteplaatje!
De “onkruidboom” meteen achter ons huis, middenin de oprit, is zich ook flink aan het ontwikkelen. De katjes zijn inmiddels goed gegroeid en zijn van grijs veranderd in geel. Binnenkort verwachten we de eerste blaadjes. Heerlijk, deze periode van het jaar! En wie zag ik tijdens het zoeken naar losse takjes? Onze vriend de kwikstaart! Een vogeltje dat bij ons en bij Zweden hoort. Altijd tijdens vakanties, al dan niet met de camper, zagen we deze vogel bij ons in de buurt rondhangen. Het was net alsof die ons kwam opzoeken, waar in Zweden we ook waren. En nu we hier in Ödarp wonen krijgen we nog steeds bezoek van deze vogel. Ze hadden hier vorig jaar zelfs een nestje! Op de een of andere manier is dat vogeltje voor ons een symbool geworden. Een symbool van vriendschap en gastvrijheid tussen ons en Zweden.
In Tranås worden de bewoners ook wakker geschud door het mooie weer. Dat betekent voor Örtengren veel telefoontjes en veel werk. Hij vertelde Heiko laatst, dat hij dagelijks wel voor zo´n 50 uur werk heeft. Helaas zijn er maar vijf werknemers en dat betekent, dat er maximaal 40 uur per dag ingepland kan worden. Hij moet zodoende klanten teleurstellen. Heiko en zijn collega konden vandaag eerst drie aanhangwagens met zwarte grond ophalen en verspreiden over een grasveldje met matige kwaliteit. Daarna werd graszaad ingezaaid. De klant wilde de komende zomer graag weer en fraai gazonnetje. Nou, dat kan! Elders, bij een oude mevrouw van 92 jaar moest de bestrating rondom het huis schoon gespoten worden. Dat deden ze met een hogedrukspuit.
Althans, er werd een begin gemaakt met het schoonmaken, want dat bleek een erg tijdrovende bezigheid te zijn. De bestrating bestond uit grote plakken Ölandsteen, flagstones, met daartussen zand en veel mos. Het mos was een dag eerder dood gesproeid met ijzersulfaat en kon nu met de hogedrukspuit van de stenen en uit de voegen gespoten worden. Maar al dat water en die troep bleef op het terras liggen. Daardoor konden de heren niet meer zien wat al was gedaan en wat niet. Met een veger kon het een en ander op het gras geveegd worden, maar het bleef een smerig karweitje. Morgen verder.
Later op de dag kon Heiko nog even een start maken met het onkruidvrij maken van een heg. Bij diezelfde klant had hij al een keer drie grote fruitbomen gesnoeid en vandaag was de heg aan de beurt. Die moet ook nog geknipt worden, maar eerst moest al het onkruid eronder weg gehaald worden. Een strookje van 30 cm aan beide zijden van de heg moest weer schone zwarte grond worden. Geen vervelend karweitje met dit prachtige weer!
Gisteren waren Daniëlle en Peter 2 jaar getrouwd. Op een prachtige locatie aan de Loosdrechtse plassen gaven ze elkaar in 2019 het ja-woord. Die dag was het nét zulk fantastisch mooi weer als nu, waardoor de plechtigheid zelfs buiten kon plaatsvinden. Inmiddels alweer 2 jaar geleden, een zoon van ruim een jaar verder en een tweede op komst. Vandáág was het de huwelijksdag van Heiko zijn ouders. Op deze dag, 64 jaar (!) geleden traden ze in het huwelijk in de gemeente Hoogezand-Sappemeer. Daar hebben ze ook hun hele leven lang gewoond. Op vier verschillende plaatsen. Eerst aan de Kerkstraat, naast de fietsenwinkel van Heiko zijn opa Pietersen. Daarna vele jaren aan de Sportterreinstraat. Toen het onderhoud aan het huis en de tuin te veel dreigde te worden werd dat huis verkocht en vertrokken ze naar de Stadhouderslaan in een huurwoning. Die grensde aan het prachtige Gorechtpark. Op dit moment wonen ze dicht bij een winkelcentrum. Via het internet hadden we een kaart en een bloemetje laten bezorgen en uiteraard hadden we nog even telefonisch contact. Even elkaar zien en spreken en de felicitaties overbrengen. Wát een jubileum… 64 jaar getrouwd!
Tijdens het werk in de tuinen, draagt Heiko ter bescherming van zijn rug, een niergordel. Dat doet hij al vele jaren trouwens. Ooit mee begonnen op advies van zijn toenmalige fysiotherapeut Rob Slot. Een perfect advies, want het helpt enorm om de rug te ontlasten. Maar ja, iets wat dagelijks gebruikt wordt, slijt uiteraard ook. Vorige week was het begin van het einde voor de oude niergordel in zicht. Het klittenband was losgescheurd en na mijn “deskundig oordeel” niet meer te herstellen. Er komt immers veel spanning op te staan en herstel zou van zeer korte duur zijn. Zodoende bestelde Heiko een nieuwe via het internet en die kon hij vandaag ophalen bij een pakjes-afhaalpunt in Tranås.
Terwijl hij het pakje aannam, bedacht hij zich dat hij zijn ID-kaart nog in de jas in de auto had zitten. Zodoende zei hij tegen de man van de winkel, dat hij even terug naar de auto moest lopen. Dat vond de man echter niet nodig: hij herkende Heiko nog van eerder op de dag. Het was namelijk de man waar ze het grasveldje verbeterd hadden en graszaad ingezaaid hadden. Achteraf de eigenaar van deze zaak. Leuk! Hij wordt al een beetje bekend in Tranås! De nieuwe niergordel paste perfect en biedt weer voldoende steun voor de rug. Heiko kan weer even een paar jaartjes vooruit.
Eerder meldde ik het een en ander over de inentingen tegen Covid-19 en dat Heiko op de 29e de eerste spuit kan halen. Maar wanneer ben ik dan aan de beurt? Op een bepaalde site met veel informatie over de pandemie, kwam ik dit overzichtje tegen. Ik zit blijkbaar in fase 4 en ben, als de planning verloopt zoals men denkt, half mei aan de beurt. De tweede spuit na 6 weken: dat zou eind juni moeten zijn. Nou, ik kan niet wachten! Wat fijn, dat we dan net voor de zomer beiden beschermd zijn en weer wat meer bewegingsruimte hebben. Of een reis naar Nederland daar alweer bij hoort is nog maar de vraag. Het schijnt, dat je ondanks de vaccinatie nog wel drager kunt zijn van het virus en zodoende anderen zou kunnen besmetten. Zelf word je er echter niet meer zo ziek van. Daarbij komt, dat het virus in ongeveer 90% van alle gevallen bescherming biedt. Zoals het nu lijkt zullen we nog steeds een negatieve corona-test van maximaal 48 uur oud moeten hebben, om Duitsland door te kunnen rijden en in Nederland te kunnen komen. Zo´n test kost hier 145 euro per persoon en we moeten ze beide zowel voor de heen-, als voor de terugreis hebben…
