Muis in…?

Opnieuw waren we vanochtend op tijd en hadden we een mooie lange dag voor ons. Helaas een regenachtige dag. Ondanks dat het gisteravond al 5 graden vroor, getuige het laagje ijs op het water van de vijver. In de loop van de nacht werd het warmer en stond de thermometer vanochtend vier graden boven nul. Dat was misschien ook wel goed, want nu regende het en anders was het wellicht sneeuw of ijzel geweest. Nog wel lag het laagje ijs op het vijvertje. Heiko belde vanochtend als eerste met schoenenzaak Foten in Tranås. Daar heeft hij vorig jaar om deze tijd steunzolen laten aanmeten en de laatste weken kreeg hij redelijk meer pijn van/ aan zijn linkervoet. Tijd voor nieuwe of aangepaste steunzolen? Met de dame aan de telefoon maakte hij een afspraak voor twee uur vandaag. Heel fijn, dat het op zo´n korte termijn al kon.

Vervolgens verdween hij naar buiten. Hij ging de wildcamera ophalen, om te controleren of er weer “wild” in de tuin had gelopen vannacht. Dat bleek het geval! Opnieuw hadden twee reeën de appeltjes gevonden onder de appelboom en keken ze recht in de camera. We houden het erop, dat het wederom Pippi en Tommy zijn. Leuk hoor. Dit keer was de lens van de camera redelijk schoon, waardoor de beelden duidelijker zijn dan eerder. Daarom ook maar eens een filmpje. Is toch prachtig om te zien?

Even na drie uur ´s nachts kwamen ze in beeld. Een aantal filmpjes werden gemaakt, want elk filmpje duurt twee minuten en als ze daarna weer bewegen, begint het opnemen opnieuw! We hebben ze inderdaad toch maar allemaal bekeken, want stel je voor, dat er nog iets anders bij was gaan staan te eten… We blijven filmen tot we de eland voorbij zien schuifelen.
Oh, die wens is zo groot!
 
Samen gingen we vervolgens aan de slag met de vlierbessenwijn. Het papje met de vlierbessen, de rozijnen, het suiker en de gist had nu vijf dagen gestaan en dat is voldoende. De benodigdheden (een grote afsluitbare emmer, een vergiet en een trechter met zeef) haalden we van de zolder naar beneden, waarmee het “gedoe” kon beginnen. Alles werd eerst door de vergiet gegoten en het sap kwam in de grote, afsluitbare emmer. Daarna ging dat sap weer via de vergiet met het zeefje in een grote wijnfles van tien liter. Zowel in de vergiet, als op de zeef bleef veel drab achter. Met name de velletjes en zaadjes van de vlierbessen. Oh en natuurlijk de rozijnen.
  

In de wijnfles kwam uiteindelijk het gefilterde sap, dat al een behoorlijk lekkere geur heeft. De wijnfles sloten we af met een rubberen kurk en daarin een waterslot. In de sap zit nog voldoende gist, zodat de wijn nog wel een tijdje door blijft gisten. Het duurde inderdaad maar eventjes en de luchtbubbels borrelden via het waterslot naar buiten. Ondertussen rook de hele keuken naar wijn en was het een grote bende. Alle gebruikte materialen maakten we goed schoon en borgen we weer netjes op. Inderdaad op de zolder. Over een paar weken-maanden kunnen we de wijn nog een keer filteren, maar dan door een doek in de trechter. Dat doek is zó kleinmazig, dat ook de laatste “vervuiling” uit het sap gehaald kan worden en er een heldere rode wijn overblijft. Daarna blijft het nog een paar maanden staan, totdat de gist helemaal uitgewerkt is. Maar dat duurt nog even…

Vervolgens ging ik met het huishoudelijke werk aan de slag. Aanstaande zaterdag krijgen we bezoek uit Nederland en dan moet het uiteraard wel even weer lekker fris zijn. Het bezoek blijft nagenoeg een week. Ter voorbereiding keek ik nog even in de diepvries naar de voorraad gebak. Alhoewel er nog voldoende lag, was Heiko sneu, dat er geen rabarbertaart meer was. Tja, wat doe je dan hé? Nou dan pak je een zakje afgewogen rabarber (uit eigen tuin) uit de diepvries en alle andere ingrediënten en ga je een rabarbertaart bakken! Volgens mij kan ik Heiko daar midden in de nacht voor wakker maken. Nadat de taart klaar was, wilde ik de acht stukken in de diepvries doen. Maar gek genoeg werden dat er slechts zeven. Hmmm, Heiko was toevallig in de buurt…

Nu de winter overtuigender in aantocht is maakte Heiko de plantenbakken op het terras alvast leeg. De planten waren toch al afgevroren en konden zo op de compostbak. De tuinaarde gebruikte hij om een kuil in het grasveld mee op te vullen. Meteen wat graszaad er over en dan maar hopen dat het volgend jaar groen is. De plantenbakken werden opgeslagen in het trollenhuisje. Daar hebben we alle bloempotten en andere zomerspullen staan. Gelukkig dacht Heiko ook op tijd aan het 1.000 liter watervat. Als het serieus gaat vriezen, kan het kapot gaan en dat is niet de bedoeling. Dat zou zonde zijn, vooral omdat je het op een eenvoudige manier kunt voorkomen. Gewoon door het leeg te laten stromen. De slang van de watertank verlengde Heiko met een lange plastic buis, zodat het water verderop in het gras de grond in kon zakken. De vlonder maakte ik nog even herfst-klaar: even het blad eraf geveegd en de stoelen en tafel aan de kant gezet en de parasols, deze en van het terras, ook naar het trollenhuisje gebracht. Die gaan we de komende tijd vast niet gebruiken.

Daarna reed hij naar Tranås, om bij schoenenzaak Foten de steunzolen te laten bekijken. Voor de specialist duidde hij aan, wat het probleem was. Althans waar hij pijn had in zijn klinkervoet. De man liet hem nog even op een lopende band staan en mat de stand van de voet op. Die was inderdaad alweer een beetje scheef gaan staan, doordat het materiaal van de steunzool een beetje in elkaar was gedrukt. Hij nam de beide steunzolen mee, sneed er iets uit en maakt er iets nieuws weer in. Een beetje knutselwerk zeg maar. Daarna kreeg Heiko de inlegzooltjes weer terug. “Probeer het maar eens veertien dagen en als het niet goed is gewoon terugkomen.” Het was een snelle actie en de kosten vielen gelukkig ook erg mee. Slechts €.15,- moest er afgerekend worden. De zooltjes voelden meteen beter aan, maar een echt verschil merkt Heiko pas na een paar dagen. We wachten het af.

Toen Heiko weer thuiskwam pakte ik net een kleed achter uit mijn auto. Plotseling zag ik iets bewegen in de kofferbak. Een hele dikke muis! Die was erg snel en verdween in een seconde naar een, voor mij onbereikbare, plaats. Heiko werd opgeschrikt door mijn gil(letje van de schrik) en kwam kijken. Het kleed was door de muis al aangevreten zag ik en om verdere schade te voorkomen wilde ik de muis wel graag meteen uit mijn auto kwijt. We haalden alles uit de kofferbak, waarna Heiko twee muizenvallen in de auto zette. Een in de kofferbak en een op de grond voor de bijrijdersstoel. Toen Heiko een uur later ging kijken zat de muis al in de val die achter in de kofferbak stond. De pindakaas was blijkbaar té lekker om te laten liggen. Op slag dood. Heel jammer voor de muis, maar wel veel beter voor mijn auto en de inhoud. Ik vind muizen hele vervelende beestjes. Ze vreten van alles kapot. Wat dat betreft ben ik erg blij met onze twee muizenjagers Jikke en Ebba. Vandaag bijvoorbeeld kwamen ze beiden met minstens drie muizen binnen. “Even aan vrouwtje laten zien” en dan op de trap naar de kelder opeten. En tóch is het bij ons nog niet muisvrij. Misschien moet er nog een kat bij?

Even ter info: het Zweeds rijbewijs is op weg, om te verdwijnen als ID-document. “Men is van mening, dat het rijbewijs als ID-document te laag beveiligd is en daarom niet langer geldig zou moeten zijn als identiteitsbewijs. Tegenwoordig is er een overvloed aan verschillende geldige ID-documenten, waaronder het rijbewijs. Maar het rijbewijs en verschillende andere ID-documenten die zijn uitgegeven door bijvoorbeeld een bank of werkgever, zijn te slecht beveiligd en veroorzaken veel identiteitsdiefstal, waarbij criminelen beweren een andere persoon te zijn. Dit type fraude is de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen en sinds 1 juli 2016 is de misdaad het illegale gebruik van identiteit in het Wetboek van Strafrecht opgenomen. De enige geldige identiteitskaart van de toekomst moet volgens deskundigen veel veiliger zijn dan nu. Dat betekent, dat deze door de overheid moet worden afgegeven met een gezichtsopname, vingerafdrukken en dat het gekoppeld is aan een e-identificatie. Minister van Binnenlandse Zaken, Mikael Damberg, ondersteunt de conclusie van het onderzoek en hoopt dat het nieuwe identiteitsbewijs op 1 januari 2022 kan worden gebruikt. ID-documenten die op dat moment nog geldig zijn, zoals rijbewijzen, kunnen nog wel een jaar worden gebruikt. Slechts drie jaar geleden werd in Zweden een nieuw rijbewijs geïntroduceerd, dat toen als veilig(-er) werd beschouwd. Blijkbaar is dat niet veilig genoeg geweest.”