Mist blijft hangen…

Dit was het beeld van slechts een week geleden. Toen zaten de bladeren nog aan de berken, tegenover ons huis. En met het zonnetje erop was het een prachtig aanblik. We hadden die week te maken met lichte vorst. Daardoor is het overdag vaak, niet altijd, helder in de lucht en staat niets de zon in de weg. Naar een beetje nachtvorst kijken we momenteel wel uit. Want… we hebben de zon al een week nagenoeg niet gezien!

Vanmorgen zeiden we nog tegen elkaar, dat we de afgelopen week wel een erg trieste week hadden, voor wat betreft het weer dan hè. Bijna dagelijks miezerde het wel een beetje of vielen er concrete buien. Daarnaast hebben we ook erg vaak mist gehad. Ook dan voelt het nattig aan en voel je je snel koud. Het is de tijd van het jaar, maar desondanks… De mist heeft, zeker in combinatie met Halloween, wel iets mysterieus. Iets geheimzinnigs, iets spannends… Vind je ook niet? Ach, je moet er iets van maken toch? Zie je de verschillen in de berken trouwens? De bomen zijn binnen een week kaal geworden en dat lijkt met die mist somber. Vorst moeten we nu maar hebben!

Gisteren hadden we van Kenth Örtengren een boeket bloemen meegekregen, als dank voor de hulp bij het opruimen en schoonmaken. We hadden hem dit aangeboden, als vriendendienst. We weten hoe hij zelf is, ook altijd klaar staan voor een ander en op deze manier wilden wij hem een handje helpen. Voor wat betreft het boeket weet hij natuurlijk als geen ander, hoe je een boeket moet samenstellen en het ziet er dan ook heerlijk vrolijk uit. Het boeket staat op mijn bureau, zodat het meteen opvalt, wanneer je de kamer binnenstapt.
 
Tot vandaag om drie uur ´s middags zag de voorzijde van onze veranda, de wegzijde, er zó uit. Het zwart geverfde hekwerk was de afscheiding. We hadden het er samen al een paar keer over gehad, dat juist vanaf die kant vaak een koude wind waait. Tevens waait er vaak vanaf die kant blad en zaadjes van, met name de berkenbomen, op onze veranda. Én als het sneeuwt waait eveneens de sneeuw een paar meter op de veranda. “Wat kunnen we daar nu eens aan doen?” De hele kant dichtzetten met een borstwering en glas? Dat was een optie geweest, maar vooralsnog kozen we voor alleen een borstwering. Het benodigde hout daarvoor lag nog wel in de garage. Het regende vandaag, of eigenlijk was het slechts een beetje miezerig, maar in ieder geval geen ideaal weer voor een buiten klus. Onder het dak van de veranda was het uiteraard geen probleem.
 
In de garage begon Heiko te zagen met planken, die hij een keer vanuit Aneby had gehaald. Als zijnde sloophout. Daar zaten een heleboel schrootjes bij van ongeveer een meter twintig hoog. Daarvan konden hij nu 75 cm gebruiken. De onder- en bovenkant werden van elk plankje afgezaagd, omdat daar geen verf op zat. In totaal werden er 36 plankjes aan beide kanten afgezaagd. De vele restjes verdwenen in de houtkachel, die er goed op wilde branden. Tevens zaagde Heiko vier lange balken op lengte en verbond hij die per twee met elkaar via een lange las.
 
Toen al het benodigde materiaal voorbereid was kwam het op de veranda te liggen. Tezamen met de benodigde schroeven en de accuboormachine. Alles werd aan de voorzijde van het huis uitgelegd en verder voorbereid. Toen was het echter eerst tijd voor koffie! Zoiets belangrijks mag je natuurlijk niet vergeten! De inwendige mens moet wel verzorgd én onderhouden worden uiteraard. Na de koffie werden de schrootjes in een rap tempo aan de balken geschroefd. De geverfde kant van de schrootjes naar buiten toe, zodat dat er meteen verzorgd uitzag. Die zijde is straks ook lastiger te verven, omdat je dan last hebt van het zwarte hekwerk. De binnenkant is op dit moment nog ongeverfd, maar dat kan eenvoudig onder het dak van de veranda gedaan worden. Als het een keer een drogende dag is.
 

Als laatste kwam er een lange dikke plank boven overheen, ter bescherming van de verticale schrootjes. Het water moet daar niet de hele tijd in kunnen regenen. Dat zou de levensduur van het wandje enorm verkorten. Die afdekplank moet ook nog een keer geverfd worden, maar ook daarvoor geldt, dat het een drogende dag moet zijn. En dan ziet het er ineens zó uit aan de voorzijde van het huis. Dat scheelt vast een hoop tocht, regen, sneeuw én blad op de veranda.
In Tranås ligt de een na grootste pompoen van Zweden. Zeggen ze… Uiteraard ligt die daar in verband met Halloween en daarnaast is het ook gewoon een mooi herfstplaatje. Toen we laatst in Nässjö waren, donderdag toen we de bril haalden, zagen we ook daar op een rotonde pompoenen. Netjes geplaatst op een bedje van stro. Toen we er dichtbij langsreden zagen we echter, dat deze twee pompoenen van kunststof waren! Tja, beter voor de houtbaarheid natuurlijk, alleen tegelijkertijd ook een beetje nep. Nee, dan doe ons die maar van Tranås. De vraag is natuurlijk wel, hoe lang hij daar kan blijven liggen, voordat de invloeden van het weer hem hebben ingehaald.
 
Na het wandje van de veranda was er nog een beetje daglicht over. Nog net genoeg tijd om het stopcontact bij de caravan weer in ere te herstellen. Dat stopcontact zat eerder aan de wand van de oude container. Toen die ontmanteld werd en niet veel later werd afgevoerd, was het stopcontact eveneens weg. Nu het naar de winter loopt en het ´s avonds eerder donker is, vind ik het wel fijn, dat er weer een lichtpuntje is aan het einde van de oprit. Net als vorig jaar. Het oude stopcontact had Heiko bewaard en de kabel lag er nog steeds. Die kabel komt vanaf het huis en loopt door een ingegraven buis.

Nu maakte Heiko een balkje in de grond en daaraan werd het stopcontact weer vastgeschroefd. Draadjes aangekoppeld en klaar. Daarna werd de lantaarn met drie lampen op de juiste plaats gepoot en kon de stekker in het stopcontact. Aan de andere kant van de kabel zit een tijdschakelaar en die hebben we ingesteld om half vijf. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten om te zien of het werkte. De werkdag zat erop, want het was donker! De vroeg invallende duisternis maakt ons trouwens wel een beetje in de war, voor wat betreft het eten. Normaal begin ik aan het voorbereiden van het eten als het begint te schemeren. Dat wil ik nu nog steeds doen, alleen is dat nu natuurlijk véél te vroeg. Wat dat betreft moeten we beiden weer erg wennen aan de wintertijd en de kortere dagen.
 
Maïs is een enorm groot gewas. Als dat eenmaal op z´n volle lengte staat kun je van het landschap erachter helemaal niets meer zien. Lopen er reeën? Of elanden? Geen idee, het zicht is immers volledig geblokkeerd. Dit stukje maïsland passeren wij als we vanaf ons huis via Hestra naar Tranås rijden. Een alternatieve route. Aan het einde van het maïsveld staat een huis, maar ook die was niet meer zichtbaar. Tot het moment, dat je er naast reed. Nu is de maïs weer van het land en wat ons opviel was, dat men zeker vijftien centimeter van de stengels heeft laten staan. Was dat met een zekere bedoeling? Het is nu weer een kale vlakte. Verrassend, dat midden op het land een uitkijktoren voor de jacht staat. De maïs stond dus zo hoog, dat we die niet zagen. Zou men daadwerkelijk in de toren midden in de maïs gejaagd hebben?

De Schotse acteur Sean Connery, de allereerste James Bond, is overleden. Wie kent hem niet? Thomas “Tommy” Sean Connery was geboren op 25 augustus 1930, als zoon van een vrachtwagenchauffeur en een poetsvrouw. Als 8-jarige was hij al gefascineerd door film. Op zijn 13e stopte Connery met school en ging hij aan de slag in een melkbedrijf. Drie jaar later ging hij in dienst van de marine, waar hij ook na drie jaar weer stopte. Door vrienden werd hij ingeschreven voor de verkiezing van Mister Universe en eindigde hij als derde. Op dat moment werd hij opgemerkt door een lokale regisseur, die Connery uitnodigde voor een rol in de musical “South Pacific”. Dankzij de musical kreeg hij de smaak van het acteren te pakken. In 1962 kreeg Connery de hoofdrol aangebonden in een spionagefilm, gebaseerd op een van de boeken van Ian Fleming. Als de Britse geheim agent en vrouwenmagneet James Bond in “Dr. no” weet Connery door te breken. Er volgen nog eens zes hoofdrollen in de Bondreeks. Connery gaf twaalf jaar na de laatste van die zes nog één keer gestalte aan Bond in “Never say never again”, in 1983. Deze keer verdiende hij meerdere miljoenen, terwijl zijn eerste vertolking in “Dr. No” “slechts” 12.000 euro opbracht. Hoewel Connery voor altijd zal gelinkt worden aan 007, maar speelde ook belangrijke rollen in andere succesvolle films. Voor zijn rol van Jimmy Malone in “The untouchables” ontving hij een Oscar. Zijn laatste film speelde hij in 2003. Daarna kwam Connery vooral in de media met berichten over zijn gezondheidstoestand. Eind augustus vierde hij zijn 90e verjaardag. Een groot acteur is heengegaan…