Interessant hoor, zo´n auto. Heiko had de auto achter het huis gezet en de deur opengelaten. Dát moest Jikke toch wel eventjes goed bekijken. Normaal kruipt ze er onderdoor en verstopt ze zich onder de auto, echter nu de deur openstond was dit toch een genereuze uitnodiging, om een keertje binnen te kijken. Toen ik even later bij de auto kwam, was ze al achterin gekropen en liep over het oprolbare doek van de kofferbak. Op mijn vraag of ze meeging boodschappen halen in Tranås kreeg ik geen duidelijk antwoord. Interessant was het echter wel. Ebba keek ook eventjes, maar bleef toch maar bij de deur staan en ging niet naar binnen.
Nee hè! Wat heb je nú weer gekocht via Marketplace, Heiko? We hadden afgesproken, dat we samen naar Tranås gingen voor een paar boodschappen. Dat moment greep hij met beide handen aan, om te combineren met iets anders. Via Marketplace had hij een advertentie gezien van iemand, die met zijn huis aan het verbouwen was geweest. Die had nu een heleboel restjes hout over. Deels hout van het gesloopte deel en deels van de nieuwe gevelbekleding. Dat hout wilde de man graag kwijt en zou hij naar de vuilstort brengen. Net op tijd bedacht hij zich, dat er misschien iemand was die het hout nog kon gebruiken. Tja, dat is Heiko natuurlijk op het lijf geschreven. Bij de advertentie stonden drie foto´s van drie verschillende stapels hout. Heiko zag daar wel bruikbare stukken tussen zitten. Én brandhout. Aangezien onze kachel op hout werkt, past ons dat prima. Zodoende werd de aanhanger achter de Volvo gehangen, daarom stond de auto ook achter het huis, en reden we mét aanhanger naar Tranås. Eerst naar de wekelijkse boodschappen opgehaald en daarna naar het adres van het hout.
Het huis stond op een heuvel en om in de achtertuin te komen, daar waar het hout lag, moest je redelijk omhoog lopen. De drie stapels van de foto werden aangewezen en we mochten alles meenemen. De man kwam meteen helpen met een elektrische zaag, om de stukken die te lang waren en niet in de aanhanger pasten, doormidden te zagen. Of in ieder geval in te korten. Helemaal perfect. Ze hadden een overdekte veranda gesloopt, vertelde hij, verduidelijkt met foto´s op zijn mobiele telefoon, en ze hadden een stuk bij het huis aangebouwd. Een compliment waard, want het zag er prima uit. Het huis stond er ook mooi trouwens. Op een grote rots. De man was blij, dat wij meteen vandaag al het hout konden ophalen. Dat scheelde hem een ritje naar de vuilstort én hij kreeg weer ruimte in de tuin. Met z´n tweeën brachten we de stukken hout naar de aanhanger. Die kon gelukkig op de oprit, aan het einde van het padje langs het huis, geparkeerd worden.
Nu liepen we als het ware vanuit de tuin zo omlaag en meteen de aanhanger binnen. Dat scheelde een hoop loop- en klimwerk. Ook werd mij een kruiwagen aangeboden, zodat ik daar de kleine stukjes in kon vervoeren. Naast een terrasje, bij een tuinhuisje, lag ook een grote stapel. Dat waren allemaal lange planken en latten. Die wilde de man ook doormidden zagen, maar dat leek Heiko geen goed plan. Die had hij liever in één lengte mee. Het waren een aantal panlatten van minstens vier meter en een paar andere bredere planken met messing en groef. Dat kon wel boven op de aanhanger liggen. Een stevige sjorband eroverheen en klaar. Oh ja, een vlaggetje erachteraan uiteraard. Dat “vlaggetje” maakten we van een plastic zakje, welke door de man nog even stevig vastgezet werd met het wonderplakband ducktape of silvertape, zoals dat hier heet.
Met de redelijk volle aanhanger én met het nodige er bovenop, reden we naar huis. De man (en zijn vrouw ook) waren heel erg blij dat ze het kwijt waren en wij waren heel erg blij, dat we het meegekregen hebben. Deels zal het verkregen hout in de hout gestookte cv-kachel verdwijnen en deels zal Heiko het hergebruiken. Waarvoor weet hij nog niet zo 1-2-3, maar er zal zich vast wel weer iets voordoen, waarbij deze plankjes en balkjes van pas zullen komen. Bij thuiskomst parkeerde Heiko de auto met aanhanger op het gras nabij de houtstek. Daar zou hij het gaan verzagen en opslaan.
Mijn voorgenomen klusje voor vandaag was het schoonmaken van een paar borders. Zoals je op de linker foto hierboven wel kunt zien was dat geen luxe. Wát een onkruid. Gelukkig kun je voor dit werk (nou ja werk: ontspanning) op de grond zitten en in alle rust met een klein harkje de grond schoonmaken. En het leuke is, dat er meteen resultaat zichtbaar is. Zeg nou zelf: op de rechterfoto ziet het er toch wel een heel stuk beter uit? We konden weer zien, dat plantjes in het bordertje stonden. Na deze border waren er nog twee die dringend op een beetje tuinzorg zaten te wachten. En toch was het nog maar drie weken geleden dat het schoongemaakt was. Net voor het bezoek van familie. Is het dan dankbaar werk, vanwege het snelle resultaat of is het feitelijk juist heel ONdankbaar werk, vanwege het feit, dat het er na drie weken alweer zo uitziet? Elke keer beloof ik mezelf, dat ik wekelijks “even” alle borders onkruidvrij maak, alleen komt er altijd wel weer iets tussendoor. Voor nu ben ik in ieder geval tevreden.
En dan mag je jezelf heus wel eens trakteren. Nou, eens? We doen dat hier eigenlijk best wel vaak. Dit keer had Heiko bij de supermarkt een sinasappeltaart in de diepvries zien liggen en die lachte hem meteen toe. Ondanks dat we al zoveel zelfgebakken taarten in delen in de diepvries hebben liggen, namen we deze toch mee. Een keer iets anders. En verandering van spijs doet eten. En dat klopte! De taart werd aangesneden. ´s Middags namen we een stukje bij een kopje thee. ´s Avonds een stukje als toetje na het warm eten. Kortom, er kwam niets in de diepvries en desondanks kreeg de taart niet de tijd om te bederven. Nee, hij is nog niet op. Dat gebeurt vast morgen wel. Volgende week weer zo´n taart meenemen, Heiko?
Toen ik in de tuin bezig was met de borders keek ik nog even weer op naar de grote appelboom. Tjonge jonge, wat hangt die vól met appels. Het lijkt wel of de boom de verloren oogst van 2019 goed wil maken. Vorig jaar was de opbrengst immers overal in het land niet zo groot. In deze boom zaten slechts een handje vol, zo meldde ik dat in ieder geval begin oktober op deze site. Zoals het er nu echter naar uit ziet, kunnen we onze lol straks wel op. Dat wordt in oktober waarschijnlijk appeltaart bakken én eten, appelmoes maken, stamppot appels eten, een appeltje voor de dorst eten én misschien wel weer appelwijn maken. Kan ik me nu al op verkneuteren.
Net als op het gebruiken van peterselie! Dit is de eerste keer dat we het zelf hebben gezaaid en kunnen oogsten! De jonge plantjes zien er heel appetijtelijk uit. Waarschijnlijk haal ik de eerste oogst er binnen de komende dagen af en gaat er iets van in de diepvries. Natuurlijk ook misschien meteen wel iets van gebruiken in een zelfgemaakte soep, of bij het bereiden van vlees of gekookte groente. Mogelijkheden zijn er volop en de smaak van de peterselie is lekker genoeg om het daadwerkelijk als ingrediënt toe te voegen.
Dit kiekje maakte ik onlangs in onze “achtertuin”. Het stuk land, dat grenst aan ons beekje, achter het huis. Het zijn takken, die vol hangen met een soort mos. Het is baardmos. Of men die naam eraan gegeven heeft, omdat het lijkt dat er baarden aan de takken hangen? Baardmos is een korstmossoort en korstmossen zijn een symbiose van een alg en een schimmel. “Symbiose is het langdurig samenleven van twee of meer organismen van verschillende soorten, waarbij de samenleving voor ten minste een van de organismen gunstig of zelfs noodzakelijk is”. De kleur van baardmos kan variëren van geelachtig tot groen tot grijs en eigenlijk alle tinten daartussenin. Baardmos heeft overigens geneeskrachtige eigenschappen en bevat een natuurlijk antibioticum. Het is werkzaam tegen vele ziekmakende bacteriën en gaat ook schimmelinfecties tegen. Vroeger werd Baardmos als een soort natuurlijk ontsmettend gaasje over een wond gelegd. Tegenwoordig wordt het voornamelijk aangewend bij ademhalingsinfecties, mond en keelinfecties, urinewegontstekingen en darmontstekingen. Je zou hier bij het zien van de baardmos toch niet meteen aan de geneeskrachtige eigenschappen denken…
