Vanochtend was het voor ons weer vroeg op. Vanaf vrijdag had Heiko het rustiger aangedaan. En dan bedoelen we uiteraard voor wat betreft zijn elleboog en schouder. Niet in onkruid wieden of veel knippen. Dat was goed bevallen en de pijn bleef gelukkig weg. Daarom had hij gisteravond tegen zijn baas Örtengren gezegd, vandaag weer present te zijn. Om half zeven vertrok hij met twee collega´s wederom naar Motala, waar nog vele aangeplante boompjes gered moesten worden. Vrijdag waren weer drie mannen de hele dag aan het wieden geweest, maar het eind was nog niet in zicht. Ook niet, nadat Heiko vanavond rond half zes weer thuis was. Er waren twee blokken gedaan en nog velen te gaan…
Ja, met citroen schoonmaken. Echt! Zelf gelezen op internet! Onze kookplaat vertoont diverse vlekken, die er zelfs met een speciaal schoonmaakmiddel voor kookplaten niet af gaan. Daarom gezocht op internet en daar kwam ik meerdere middeltjes tegen. Daarvan koos ik de twee meest voorgestelde uit. Dat waren tandpasta en citroen. De tandpasta, waar ik het meeste vertrouwen in had, gebruikte ik voor de ergste kant (links voor) en de citroen voor eentje die er minder erg uitzag (rechts voor). De tandpasta met een beetje water met een tandenborstel in rondjes over de plaat ingesmeerd en de citroen middendoor gesneden en met een helft daarvan hetzelfde gedaan. Daarna alles met een afwasmiddel verwijderd en gedroogd. Beide hadden ze een goed resultaat: de meeste vlekken zijn weg!
Ahhh… Wat een dotje, dat kleine kikkertje! Hij liep voor me aan naar de vijver, waar ik zou beginnen met het weghalen van het gemaaide gras. Ik kon het niet laten, om dat kleintje even op te pakken en te bewonderen. Hij was niet groter dan de nagel van mijn duim! Veilig zette ik hem op een plekje, waarvan ik zeker was, dat ik er niet zou lopen. Ik pakte een grote, ijzeren hark met een lange steel en daarmee haalde ik voorzichtig het gras uit het water. Voor zover er nog water op dat plekje in het vijvertje zat. Niet alleen het afgemaaide gras nam de hark mee. Ook “overjarig” goedje, het meest van een soort riet dat in de vijver groeit. Daar schoonde het van op. Uiteindelijk kon ik twee grote kruiwagens vol afvoeren!
Ahhh! Wat een engerd! Deze grote jongen trok ik met het gras uit de vijver. Hij lag op zijn rug met de poten omhoog. Het witte van zijn lijf was daardoor duidelijk zichtbaar. Zie je links, tussen de voorpoten, zijn ogen en snuit? Nee, deze heb ik niet even opgepakt en bewonderd. Op een afstand was het voor mij genoeg. Nadat ik de foto had gemaakt, verloste ik hem (er zaten een paar grassprieten over hem heen), waarna hij terug in het water sprong. Gelukkig sprong hij de goeie kant op. Ik weet nog niet wat ik gedaan zou hebben, wanneer hij mijn kant op gesprongen was…
Er staat hoog gras in de vijver. Aan het eind van het beekje en aan het begin van de vijver. Het zou ook best een soort riet kunnen zijn, want het is dikker dan gras. In ieder geval is het vervelend spul. Het groeit niet alleen enorm snel in de hoogte, het verspreid zich eveneens. Heiko heeft er twee jaar geleden heel veel van uitgestoken en achter de vijver gegooid. Dat leek destijds heel mooi. Alleen kon je daar nu niet veel meer van terugvinden. Daar waar het volledig weggehaald was, stak het alweer boven het water uit. Dat wil zeggen, toen er water in de vijver zat. Ons een doorn in het oog. Omdat de bodem van de vijver nu nagenoeg droog was, ging ik er met de trimmer door.
Jammer genoeg, kon hij niet alles aan. Te dik. Aan de zijkanten was het gras dunner en kon de trimmer het wel doen. Maar verder naar het midden werden de stengels dikker en dan haperde de trimmer te veel. Soms kwam er een spriet in de machine vast te zitten, die dan handmatig weer losgetrokken moest worden. Daar was de trimmer niet voor gebouwd. Nog een paar van die leuke sprieten met de heggenschaar weggeknipt en toen was het bijna allemaal weg. Helaas kon ik niet alles krijgen, omdat het in het midden van de vijver toch te nat was. Daar raakte ik een paar keer bijna een schoen kwijt, doordat hij in de grond werd gezogen. Nu zijn we natuurlijk heel nieuwsgierig hoe het er in en rond het beekje en vijvertje uit zal gaan zien, wanneer er weer water in komt te staan…
Weet je wat we laatst zagen? Een paar lupines. En dat is natuurlijk op zich niets bijzonders, want dat is hier in dit land nagenoeg een plaag te noemen. Althans dat doen de Zweden zelf. Wij vinden ze geweldig, gewoon omdat ze de bermen zo kleurrijk maken. Maar het seizoen is over en bijna alle bermen zijn al voor de winter klaargemaakt. Oftewel: gemaaid. Hier en daar zien we toch nog weer een paar bloeien. Zoals deze langs de weg naar Aneby. En zelfs voor ons huis staan er nog een paar te bloeien. Waarom ze zo laat nog bloeien? Dat is mij totaal een raadsel.
Ongeveer drie weken geleden, had ik een mailtje gestuurd naar het boekingsbureau, waar we de kaarten voor het concert van André Rieu hadden gekocht. We hadden deze immers in februari van dit jaar gekocht, voor het concert van woensdag, 28 oktober aanstaande. In Oslo. Alleen door de pandemie wilde ik weten, of het concert nog doorging. Op de site van Rieu zelf, kon je nog steeds kaarten kopen. Een goed teken, want dat wees erop, dat het door zou gaan. Echter… Noorwegen is nog steeds gesloten voor Zweden. We kregen niet meteen een antwoord op onze vraag, maar er werd ons wel verteld, dat we op de hoogte gehouden zouden worden. En inderdaad. Vanmiddag kregen we een mailtje, met daarin de melding, dat het concert in Oslo is uitgesteld. Het gaat in oktober niet door. De nieuwe datum is zondag, 30 mei 2021. Daarvoor gelden nu de, door ons reeds aangeschafte, kaarten. Meteen het hotel voor oktober maar geannuleerd en voor mei volgend jaar weer een aantal dagen vastgelegd. Of we in mei kunnen gaan? Zou het rond de pandemie dan rustig zijn?
