“Melk is goed voor elk! Maar niet voor Jan, want die plast ervan”. Dat hoorden we vroeger wel eens, toen we jong waren. Inmiddels wordt er genuanceerder over het drinken van melk gedacht en blijken heel veel kinderen een melk intolerantie te hebben. Eveneens lezen we wel eens over andere “minder gezonde” eigenschappen van melk. We blijven melk drinken, maar met mate. Dat we melk ook konden gebruiken voor het verwijderen van schimmels, zoals meeldauw, was een compleet nieuwe toepassing voor ons. Vanuit Kolham hadden we van Geert en Froukje een paar eikenboompjes meegekregen en daarvan stond een foto op onze website. Een van onze vrienden en trouwe lezers bekeek die foto, die hierboven nogmaals is geplaatst, eens goed en meldde ons, dat er meeldauw op de bladeren zat.
Meteen ging ik op zoek naar advies met betrekking tot het verwijderen en bestrijden van meeldauw en vond, dat melk zou helpen! 40% Melk en 60% water mengen en de boompjes bespuiten. Dat heb ik direct gedaan. Melk en water in een plantenspuit gegoten en alle bladeren er goed van voorzien. Zelfs Wageningen Universiteit beweert dat het echt helpt. Ik zal de behandeling elke tien dagen herhalen, alvorens we de boompjes ergens gaan uitpoten. Super bedankt voor de opmerkzaamheid en het noemen, Phaedra! Stel je voor, dat we de boompjes al hadden uitgepoot en vele andere loofbomen daarmee hadden voorzien van meeldauw. De bomen gaan er niet van dood, echter worden wel aangetast. Zo is het beter!
Het sloophout, dat Heiko gisteren uit Aneby had gehaald, lag vanmorgen nog net zo in de aanhanger, als toen hij het er gisteren in had gegooid. De kaboutertjes hebben hier blijkbaar nog vakantie. Er zat niets anders op dan dat hij zelf de spijkers en nieten eruit moest trekken. Het bleef echter niet alleen bij spijkers en nieten trekken: het werd ook splinters trekken. Het was ruw vurenhout en af en toe pakte Heiko de plank nét verkeerd vast en trok hij die vervolgens aan. “Au, splinter!” Tja, dan had je maar handschoenen aan moeten doen Heiko (zei hij zelf hoor…). De splinter is snel te verwijderen en laat geen blijvend letsel achter. Het hout was gelukkig niet meer nat van de regenbui van gisteravond. Het kon bij wijze van spreken meteen de kachel in.
Met een bokhamer, een nijptang én een breekijzer werden alle spijkers en grote nieten uit het hout gehaald. Op zich zou het niet eens noodzakelijk zijn, want al het hout verbrand in de kachel en het ijzerwerk blijft vanzelf onder in de kachel liggen. Maar dat geeft achteraf veel troep in de kachel en het is niet zo fijn, omdat Heiko de as over het land uitstrooit. Dan moeten er natuurlijk geen spijkers, schroeven of andere metalen doorheen zitten. In een rustig tempo, met de radio erbij aan en de grote garagedeuren open, begon Heiko aan de tijdrovende klus.
Heiko sorteerde het sloophout in kortere en langere stukken en een beetje op dikte. Een aantal balkjes werden aan de kant gezet, omdat hij daar wellicht in de toekomst nog wel iets mee kan. Een fors aantal schrootjes werden eveneens aan de kant gezet. Je weet maar nooit. Hout in de kachel verbranden kan altijd nog. Los van deze actie bleef er nog genoeg sloophout over voor in de kachel, maar dat moet nog wel allemaal in kortere stukjes gezaagd worden. Morgen misschien. Alleen even voor koffie, lunch en thee heb ik hem nog gezien vandaag. Voor de rest van de dag had ik er geen kind aan. Zó lekker rustig… Het lukte hem niet om alles op een dag af te krijgen. Er lag nog een klein restje in de aanhanger, toen ik hem om half zeven vanavond riep voor het avondeten.
Niet alleen mensen genieten van het mooie zomerse weer. Onze huisgenoten Jikke en Ebbe ook! Kijk ze daar nu toch lekker lui liggen. Heerlijk toch? Volgens mij hebben ze het wel naar hun zin bij ons en kunnen ze volop genieten van de omgeving. Net als wij.
Deze geranium bloeit mooi, alleen daar hebben we wel wat extra energie in moeten steken en geduld voor moeten bewaren. Deze geranium was namelijk een van de eerste geraniums, die we in april bij Örtengren kochten. We hadden die gepoot in een plantenbak, onder het raam van de kamer. Aan de voorkant van het huis. Dat zag er lekker vrolijk uit. Het duurde echter niet lang. Er kwam nachtvorst en alle drie geraniums in de bak gingen dood. Althans, zo leek het. Het blad hing angstvallig slap en voelde aan als snot. Wij spoedden ons opnieuw naar Örtengren en die lachte ons uit. “Mooie handel!” zei hij. Ja ja, voor hem wel. Wij besloten om de deels bevroren geranium een aparte plaats te geven achter het huis en af te wachten wat ervan zou komen. Met een beetje extra liefde en aandacht is dit het resultaat geworden. We weten nu, dat je een deels bevroren geranium nog wel een tweede kans kunt geven!
Oef! Zoals op deze foto goed te zien is, is het onkruid is alweer flink gegroeid is. Op het stukje land, tussen de weg en het trollenhuisje, had Heiko het onkruid weken geleden met de trimmer weggehaald. Eerst het hele hoge van ongeveer 40 cm hoog. Daarna alles wat twee weken later weer was opgekomen nog een keer. Nu, na de week in Nederland, stond er alweer het een en ander en werd het tijd om de trimmer opnieuw ter hand te nemen. Door het steeds kort te maaien hopen we, dat het onkruid uiteindelijke door uitputting afsterft. De overige stukken grond, die we nu bij het grasveld hebben aangetrokken, heeft Heiko vlak kunnen maken en daar had hij gras in gezaaid. Voor dit stukje grond is dat niet te doen. Hier liggen erg veel keien en is niets vlak. Dit is zodoende ook niet met de grasmaaier kort te houden en kunnen we dat alleen doen met de trimmer. Een actie die Heiko vandaag tussen het spijkertrekken door nog even deed. Ter afwisseling. Het korthouden op deze manier kost iets meer tijd, maar dat is nu eenmaal zo. Het verschil is weer duidelijk te zien op onderstaande foto.
Na de trimactie komen de, vorig jaar aangeplante jonge, kerstboompjes ook weer in zicht. Heiko zijn vader vroeg er laatst naar. “Zijn ze aangekomen?” Jazeker, er staan een stuk of twaalf op dat kleine stukje grond. Nog een paar jaar en het zal helemaal dicht groeien. Dat is niet de opzet hoor. Als ze inderdaad allemaal opgroeien en mooi worden zullen er weer een aantal tussenuit gezaagd worden. Het trollenhuisje moet wel vanaf de weg zichtbaar blijven en wij willen vanuit het huis en vanaf de veranda wel uitzicht blijven houden.
Och, een libelle in de serre. Hij of zij wil naar buiten, maar kan de uitgang niet meer vinden. Het is geen kleintje. Het is niet de eerste keer dat er iets in de serre vliegt. Met succes is het ons al een aantal keren gelukt, om zo´n beestje veilig naar buiten te loodsen. Meestal pakken we een stoelkussen en houden die dicht bij het diertje. Daar gaat hij zich dan aan vasthechten en vervolgens lopen we er voorzichtig mee naar buiten, waarna het dier wegvliegt. Deze libelle maakte een hard ratelend geluid met zijn staart toen we dichterbij kwamen. Hij was bang of boos en probeerde ons af te schrikken met dat geluid. Maar ja, als we daar bang van zouden worden, zou hij nooit weer van zijn vrijheid kunnen genieten. Omdat hij immers niet zelfstandig de uitgang kon vinden. We lieten ons er daarom niet door afschrikken en hebben ook dit exemplaar gered. Met de stoelkussen.
Op het internet zocht ik dit modelletje op en het bleek een blauwe glazenmaker te zijn. Ik ontdekte dat er héél veel soorten libellen zijn. Nooit geweten! Deze had fluorescerende gele-groene strepen. Ringen eigenlijk. Een mooi exemplaar om te zien. Dat onze serre een gevaarlijke ruimte, bijna gevangenis is voor vliegende dieren is al eerder gebleken. Regelmatig vliegt er via de deur vanaf de veranda een vogeltje in. Daarna kan het vervolgens de uitgang niet meer vinden. Uiteraard bieden wij dan hulp. En laatst zat er op een avond een kleine vleermuis in de serre. Helemaal in paniek vloog die razendsnelle rondjes in de serre. Ik schrok me een ongeluk! Het was al donker en niets vermoedend stapte ik binnen en klikte het licht aan. Meteen vloog iets zwarts boven mijn hoofd. “Heiko!” Die zette vervolgens de tweede deur, die toegang biedt tot het terras open en dankzij de sonar van de vleermuis ontdekte hij die opening en vloog hij de wijde wereld weer in. Het leven in Ödarp is vol verrassingen.
