Loslopende koeien

 
Gisteren schreven we al, dat er veel kleur van bloei in de tuin aanwezig is. En in de slechts vier dagen die we weg waren, was de berm ook in een zee van kleuren veranderd: de lupines bloeien! We vinden ze beide heel mooi en daarom besloot ik om een paar te plukken. Het zou één groot boeket worden. Alleen thuis bedacht ik me en maakte ik er twee van: eentje met paarse bloemen in de keuken en eentje met de roze lupines in de kamer. Dat ze die bloemen hier als onkruid zien is ons een raadsel, want ze lijken toch zo vrolijk! Hierna ging ik maar verder met onder andere het wasgoed. Omdat het qua temperatuur zo lekker was en er een windje waaide, kon ik mooi van de gelegenheid gebruik maken: een en ander wassen, op de lijnen hangen en een uurtje later droog er weer vanaf halen. Daarna in de tvättstuga in de kelder, waar het altijd lekker koel is, strijken. Al klaar!

Terwijl ik me daar mee bezig hield, reed Heiko naar Eksjö. Hij had op Marketplace gezien, dat iemand veertig pallets aanbood en wij hebben er nog een aantal nodig. Voor een tweede houtopslag. De eerste is nagenoeg vol. Met droog hout. Als we nu nieuw hout zagen en kloven kan dat niet vooraan in de huidige houtstek gelegd worden, want dat nieuwe hout moet immers zeker een jaartje drogen. Daarvoor maken we nu een tweede opslagplaats. Die komt ergens achter het trollenhuisje, in de buurt van de te zagen bomen. Heiko had een paar weken geleden al een tweetal grote berken omgezaagd en die kunnen nu in mootjes gezaagd worden en daarna gekloofd worden. Er staan echter nog een paar grote berken, die hij weg willen halen. Wanneer de tweede houtstek daar in de buurt gemaakt wordt, hoeft hij niet zo ver met het hout te lopen. De aanbieder van de pallets in Eksjö bleek een Fin te zijn, die al vele jaren in Zweden woonde.

Eerder bood hij hout in de vorm van boomstammen aan en daar had Heiko nét te laat op gereageerd. Het was al weggegeven aan iemand anders. Nu was Heiko de eerste die reageerde en kon hij alle pallets meenemen. De man herinnerde de naam Heiko Leugs echter en refereerde er nog even aan, dat Heiko de vorige keer te laat was. Maar hij wilde zijn buurman wel even bellen, omdat die volgens hem nog wel wat hout had liggen wat weg kon. Oké, prima, doe maar. En terwijl Heiko de pallets op de aanhanger gooide, belde de Fin zijn buurman. Inderdaad, daar lagen nog een paar stammen, die we wel mochten meenemen. Dat betekende echter, dat er wel twee keer gereden moest worden. Geen enkel probleem: de te overbruggen afstand is slechts vijfentwintig kilometers en in een half uurtje te doen.
 
Ook vertelde de Fin, dat hij zelf eerder altijd op hout stookte, echter nu vanwege gezondheidsproblemen op pellets was overgestapt. Hij kon geen zwaar werk meer doen vanwege een nieuwe heup. Hij vertelde, dat er nog twee omgewaaide bomen in zijn bos lagen en die moesten weggehaald worden. Dat kwam later wel. Het hout was in ieder geval voor Heiko. Toen bood Heiko aan, om de man te helpen met het zagen en weghalen van die twee bomen. Hij noteerde zijn naam en telefoonnummer op een papiertje en de Fin zal hem bellen, als hij Heiko zijn hulp kan gebruiken. Voor wat, hoort wat!
 
Thuis werd de aanhanger meteen gelost en de pallets op een grote stapel gelegd. De boomstammen van de buurman van de Fin zaagde Heiko meteen maar in korte moten en werden op een stapel gegooid. De twee grote berken zaagde Heiko toen eveneens maar in mootjes, zodat het hout nu allemaal klaarligt om te worden gekloofd. Met de kloofmachine uiteraard. In de loop van de week wil Heiko kijken of de nestkastjes leeg zijn, zodat hij nog twee of drie berken achter het trollenhuisje om kan zagen. Die zijn erg groot geworden en staan op plekken, waar we ons grasveld willen gaan uitbreiden. Dat zou al eerder gebeuren, maar toen ontdekten we dat de nestkastjes, die aan die berkenbomen zaten, allemaal bewoond waren. Tja, dan wacht je even…
    
Vandaag was het zoals gezegd, prachtig mooi weer Met een strakblauwe lucht en temperaturen van rond de 26 graden. Gelukkig was er ook een beetje wind bij. Het was vorige week eveneens al mooi en ook voor de komende twee weken wordt hetzelfde weertype voorspeld. Morgen wel een beetje nattigheid, maar dat is zeer welkom. Er worden namelijk al door diverse gemeenten weer stookverboden afgegeven. En er gaan meerdere waarschuwingen uit voor bermbranden. De zomer is nu echt begonnen en het lijkt erop, dat aanstaande vrijdag, als het midsommar is, sinds jaren weer eens heel mooi weer wordt. Dat is wel een beetje zuur, want de midsommar-feesten zijn allemaal afgelast vanwege het coronavirus. Ís het eindelijk eens mooi weer, kan er geen midsommar gevierd worden. Geluk bij een ongeluk is dan weer, dat de meeste mensen het thuis met familie vieren. In de tuin en dat kan dit jaar heel goed.

Toen we ´s middags op het terras zaten te genieten van een kopje thee hoorden we plotseling iemand roepen. Het klonk bijna als een noodkreet. Op de weg, richting Tranås, zagen we een tractor staan en een man liep midden op de weg. We konden niet verstaan wát hij riep, maar we waren verheugd te merken, dat hij niet de indruk gaf, dat hij hulp nodig was. Ineens ziet Joke in het lage bos tegenover ons huis iets bewegen. Ze roept: “Hé, twee elanden!” Maar een tweede blik leverde een andere conclusie op. Het waren twee loslopende koeien! Die gingen in een draf richting het bos. De man op de weg was die twee koeien aan het roepen! De koeien hadden echter totaal geen zin om naar die man toe te gaan. Juist het omgekeerde was het geval. Ze liepen naar het laantje tegenover ons huis en daarna omhoog naar het vakantiehuis van de twee zussen uit Stockholm.

In de hoop, dat de koeien iets verderop zouden blijven staan, ging ik achter ze aan. Dan zou ik ze weer naar de weg kunnen drijven, richting de eigenaar. Helaas hadden de koeien daar geen zin in. Als reeën sprongen ze over het land en over het laantje, om vervolgens in de verte in het dichte bos te verdwijnen. De eigenaar was intussen ook aan komen lopen en vertelde, dat de koeien meteen nadat ze van weiland werden verplaatst, waren ontsnapt. Dat was twee weken geleden! Ze leefden daarmee al twee weken in het wild, in het bos! Bijzonder hoor. De beide dames waren nu bij een weilandje met andere koeien gesignaleerd en daar was de boer op afgekomen. Hij hoopt, dat de koeien weer een keer naar die andere koeien toe trekken en dat hij ze dan kan vangen. De boer en ik hebben telefoonnummers uitgewisseld, zodat we contact kunnen hebben zodra wij de koeien hier weer signaleren. Na dit avontuur keken we nog een paar keer uit het raam aan de voorzijde van ons huis. Dit keer of we reeën zien, vosjes, elanden óf… koeien!

´s Avonds belden we via een videogesprek met Heiko´s ouders. Die waren samen naar het ziekenhuis in Scheemda geweest. Heiko´s moeder moest daar zijn voor een botscan van de voeten. Die scan duurde een half uur, maar vier uur daarvoor moest ze een vloeistof toegediend krijgen en zodoende moesten ze er al op tijd zijn. Daarna wachten, wachten en wachten. Na de scan konden ze weer samen naar huis rijden, waarbij de strijd inmiddels weer oplaait over wie er rijdt. Na de periode van de lichamelijke klachten van Heiko´s vader, heeft zijn moeder het autorijden weer opgepakt. Ze had daarvoor ongeveer een half jaar niet meer gereden. Nu heeft ze de smaak weer te pakken. Alleen voel zijn vader zich ondertussen ook weer prima en wil ook weer rijden. Ha, ha! Een heel goed teken en gelukkig kunnen ze er samen smakelijk om lachen. Voor ons een goed gevoel, dat het nu echt weer de goede kant op gaat met de gezondheid van Heiko zijn vader. Nu afwachten of de medici nog iets voor de pijnlijke voeten van Heiko´s moeder kunnen betekenen.
 
Bij het naar bed gaan werden we nog even verrast door een prachtige zonsondergang,
als geweldige afsluiting van een mooie dag.