Geen widgets gevonden in de zijbalk

Gisteren kreeg ik nog een paar minuutjes bezoek! Er werd op de deur geklopt: buurman en vriend Erling stond op de stoep. Ik liet hem snel binnen, want er stond een gure wind, precies in het portiekje. Hij gaf mij een zakje met vlees. Zo te zien heel mager vlees. Hij wilde hij mij niet zeggen van welk dier het vlees afkomstig was. Zelfs niet na meerdere keren vragen. Zou het van iets bijzonders zijn? Het vlees was gerookt en ik kon het op een plakje brood doen of bij een borreltje nemen. Volgens de gulle gever. Ik moest meteen even een stukje proeven en het smaakte inderdaad prima. Maar wat voor vlees het is?

Het laatste contact met Heiko was van gisteravond, rond de klok van tien. Toen vertrok de boot en deed hij zijn telefoon op “vliegtuigstand”. Dit om hoge kosten te voorkomen. Eenmaal op zee heb je namelijk nog zo’n 10 kilometer bereik via zendmasten aan de kust. Daarna is bellen en internetten alleen nog mogelijk via de satelliet. Met je telefoon kun je geen satellietverbinding opzetten. Veel veerboten hebben echter een eigen zendmast aan boord, die data en spraak verzendt en ontvangt: via een satelliet. Hij fungeert wel als een normale zendmast, maar de kosten zijn vrij hoog. Hij heeft er één keer gebruik van gemaakt en snel afgeleerd: de nota was bijna 150 euro! Vanochtend zou de boot om ongeveer kwart over zeven in de haven van Malmö aanleggen. Zodoende verwachtte ik zeker rond die tijd een signaaltje. Maar niets. Om vijf voor acht kreeg ik van Heiko een berichtje: de boot had vertraging gehad en de geplande aankomsttijd was half acht, een kwartier later dan wij beiden dachten.

Het afmeren aan de steiger van Malmö had erg lang geduurd. De auto´s op de diverse dekken van de boot waren al minstens een half uur door de chauffeurs en passagiers bezet en mensen werden al een beetje zenuwachtig. Ze stapten uit, liepen naar voren of keken alleen naar voren, om te zien wanneer de laadklep nu eindelijk eens open zou gaan. Was er een technisch probleem? Zat er iets tussen? Uiteindelijk ging de klep om vijf voor acht langzaam naar beneden. Buiten begon het inmiddels te dagen en dat was uiteraard wel een prettiger omstandigheid om in te rijden.

Heiko vertelde me, dat hij gisteravond rond de klok van elf uur was gaan slapen en vanmorgen op enig moment wakker werd en zich afvroeg hoe laat het zou zijn. Voor zijn gevoel moest het ongeveer vier uur zijn. Hij dacht nog “Draai ik me om of kijk ik op mijn telefoon, om te weten te komen hoe laat het is?” Hij deed het laatste en schrok toen een beetje. Het was al kwart over zes! Omdat hij dacht, net als ik, dat de boot om kwart over zeven aan zou meren, ging hij snel uit bed en kleedde hij zich aan. Nog even naar boven, naar de bar voor een kop koffie en daarna terug naar de hut om alles bij elkaar te zoeken en in te pakken. Voordat hij ging slapen had hij zijn Sudoku puzzelboekje klaargelegd en een leesboek. Voor het geval hij niet zou kunnen slapen. Die twee boekwerkjes kon hij vanmorgen ongebruikt weer in de tas stoppen. Hij had geslapen als een roos! Om half acht werd omgeroepen, dat de chauffeurs en passagiers zich naar de auto´s konden begeven. Heiko was mooi op tijd.

De boot stond goed vol. Veel vrachtauto´s, maar eveneens veel particulieren, die blijkbaar voor de kerstdagen naar een vakantiehuisje of hotel in Zweden gingen. Met name veel Hamburgers, want dat kon Heiko aan de kentekens zien. Die beginnen met een HH, “Hansestadt Hamburg”. Vanaf de boot reden de vele vrachtauto´s en personenauto´s in een lange rij over het haventerrein richting de uitgang. Er was geen enkele vorm van controle en alles en iedereen kon zo doorrijden. Zo Malmö in. Heiko koos de snelste weg naar de E4/ E6 richting Helsingborg.

Onderweg hadden we regelmatig even contact via WhatsApp en kon ik op de Life360-app volgen waar hij reed. Op een bepaald moment besloot ik maar om de worstenstaafjes, die ik gisteren had gemaakt, alvast in bladerdeeg te pakken en in te smeren met eigeel met een beetje melk. Hierna moest het namelijk maar liefst een half uur intrekken. Daarmee zouden ze ongeveer een kwartiertje na Heiko zijn thuiskomst in de oven kunnen. Hopelijk zou hij op de weg niet met oponthoud te maken krijgen en kwam hij rond kwart voor twaalf aan.

En het was daadwerkelijk kwart voor twaalf, toen ik voor het huis stond en hem vanuit de richting Bordsjö aan zag komen rijden. Schijnbaar zag hij mij staan, want ineens deed hij het groot licht aan. En dat terwijl ik én zeker zo´n zeshonderd meter verderop stond én mijn zwarte jas aan had! Toch had hij mij gezien en knipperde meermaals met het licht. Even later draaide hij de auto de weg tegenover ons op, om vervolgens achteruit de oprit op te rijden. Hè fijn! Hij is weer veilig thuis! Het waren misschien maar slechts negen dagen, maar toch…

Na een emotionele begroeting gingen we naar binnen. Daar werd meteen eveneens Ebba begroet, die toevallig binnen was en op haar krabpaal lag. “Hé baasje! Ben jij dat?” Even snuffelen: ja hoor. Ze herkende Heiko nog… Hierna namen we eerst een kop koffie samen en begonnen elkaar bij te praten over de afgelopen dagen. Dat lukte niet tijdens één kopje koffie, dus namen we er meteen nog eentje. Daarbij aten we een zelfgemaakt saucijzenbroodje. Die smaakte prima. Zowel de eerste, als de tweede. Hiermee hadden we meteen onze lunch te pakken.

Hierna ging Heiko eerst de auto uitpakken en nam ik alles in de keuken in ontvangst. Jeetje, hij had de auto nu voller dan op de heenreis! Behalve de boodschappen, die hij bij de supermarkten had gedaan, waren er nog een grote envelop en twee andere dozen met inhoud. In de envelop zat een knutselwerkje van kleinzoon Noud. Die was speciaal voor Oma Joke gemaakt. Hoe lief is dat? De dozen met cadeautjes en lekkernijen kwamen van Thomas en Tineke en van Geert en Froukje. Die werden natuurlijk samen uitgepakt en daarin vonden we hele leuke verrassingen. Heel erg mooi en “goed eetbaar” allemaal. Bedankt, lieve mensen!

Hoewel de cadeautjes allemaal stuk voor stuk leuk en lekker (!) zijn, wil ik er toch eentje uitlichten. Die is wel heel bijzonder. Froukje noemt mij met enige regelmaat “Truus”. Met name op momenten, dat we via WhatsApp dingen niet of niet goed begrijpen of als we lollig willen zijn. Ik kreeg de naam ooit, omdat ik druk met het huishouden bezig was geweest die dag en zij mij “Truus de Mier” noemde. Truus de Mier, doorgaans Juffrouw Mier genoemd, ken je misschien nog wel. Dat was een personage uit de Nederlandse poppenserie “De Fabeltjeskrant”. Ze was een nerveus, haastig en gejaagd typetje en een ijverige huisvrouw. Dat vond Froukje wel gepast… Vandaag kreeg ik een “échte mier” van haar. Nou, toen werd er wel even gelachen. Geweldig!

Direct hierna werd zoveel mogelijk van de gekochte etenswaren opgeborgen. Er gingen metworsten en stukken grillworst de diepvries in, onder andere rookworsten en mix voor hartige taarten kwamen in de voorraadkast, terwijl vruchtenhagel achter een deurtje van een van de keukenkastjes verdween. Eveneens ging de wasmachine aan, vanzelfsprekend met het wasgoed van Heiko van de afgelopen week. Hè, wat fijn dat we weer herenigd zijn! De rest van de dag was bijpraten, bijpraten en bijpraten…

Zelfs tijdens het warm eten bleven we praten. Het was de Fransyska, de Zweedse rollade die gisteren gebraden was. We aten het vlees met gekookte aardappelen en gekookte ijsbergsla. Wil je wel geloven, dat het niet zo heel laat werd, dat we naar bed gingen? We waren moe. Moe van de lange reis, van de spanningen, van het weerzien en, je zou het misschien niet zeggen, van het praten!

2 gedachten over ““Lonely rider is back!””
  1. Hé, wat heerlijk dat Heiko weer gezond en wel terug is op het honk.
    Blijft toch altijd erg spannend voor de thuisblijver!
    Kan me ook voorstellen, ondanks de gesprekken per mobiel, dat je genoeg stof hebt om bij te praten.
    En wat een leuke kadootjes! Ook van kleinzoon.
    Nou, jullie voorraadkast zal wel weer vol zitten? Zal vast niet lang duren voordat hij weer leeg is.
    Tja, en nu kerstavond. Geniet van de mooie kerstaankleding in jullie kamer. Je hebt het in de vingers, Joke!
    Wij gaan 1e kerstdag gourmetten bij mijn broer en schoonzus in Uffelte. En de 2e kerstdag naar mijn zoon, schoondochter en kleinkinderen in Dronten. Lekker in de buurt dus. En wat eten we?
    Nou, voor de verandering: gourmetten. Maar dat vinden we helemaal niet erg. Is zo relaxed met kinderen. Genieten dan echt.
    En….. ook nog wat kadootjes onder de boom. Spannend…

    Wens jullie, jullie buren, ouders en kinderen, een hele fijne en gezellige kerst toe.

    Lieve kerstgroet van Wilma

    1. Dat bijkletsen doen we eigenlijk nog (hi hi).
      Was het vandaag gezellig in Uffelte? En lekker gegeten?
      Ohhh… Je maakt me heel nieuwsgierig wat er voor jou, jullie onder de boom ligt! Krijgen we het nog te horen? Veel plezier in ieder geval!
      Lieve groet terug!

Laat een antwoord achter aan Joke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.