Vanmorgen waren we voor ons doen niet zo heel vroeg uit de veren. Zodoende zaten we ook pas tegen 09:00 uur aan het ontbijt. Overigens maken we ons daar niet druk om We hebben immers geen strakke planning en geen agenda meer sinds we hier wonen. We staan op als we uitgeslapen zijn en eten als we trek krijgen. Tegen 10:00 uur namen we een kopje koffie samen en toen kwam er een geluidje uit Joke haar telefoon. Ter informatie: een half jaar stond de lockmachine, die Joke van haar moeder had geërfd, te koop via Marketplace. Ze heeft een paar keer geprobeerd om “iets” met dat apparaat te doen, maar de pogingen stranden al vóórdat het een echte actie werd. Ze heeft er feitelijk geen werk voor én ook de interesse niet voor. Zodoende stond de Bernina lockmachine al vele jaren ongebruikt in de kast. Volgens onze berekening stond dat mooie, professionele apparaat al ongeveer 10 jaar stil. Vanmorgen kreeg Joke een berichtje binnen op haar telefoon van een mevrouw, die een paar maanden geleden ook al haar belangstelling had getoond. Ze vroeg of de lockmachine er nog was en deed een bod nét onder de vraagprijs. Daar hoefde Joke niet lang over na te denken. “Ja! U mag de machine voor die prijs komen halen.”
Zodoende stond haar man ruim 1,5 uur later ineens bij ons op de stoep, op deze zondagochtend. Ze wonen namelijk aan de andere kant van het Vättern meer en moesten 1,5 uur rijden naar ons toe. Vervolgens met de machine weer 1,5 uur terug. De man vroeg of we de machine even aan wilden zetten, zodat hij kon controleren of er überhaupt nog beweging in zat. Hij had immers zolang stilgestaan. Maar dat was geen enkel probleem. Stekker erin, schakelaar om en gasgeven met het voetpedaaltje. De lockmachine liep als een naaimachientje. Ehhh… is dat goed? Nou ja, in ieder geval deed die het zonder problemen en/ of rare geluiden. De man was tevreden, maakte het geld over via Swish en klaar. Met dubbele gevoelens gaf Joke het apparaat mee aan deze Zweed. Aan de ene kant verdrietig, omdat het een herinnering aan haar moeder was, maar aan de andere kant blij, dat het apparaat nu een goede bestemming krijgt en daadwerkelijk weer gebruikt gaat worden. Dat laatste overheerste, dus het is goed.
Na de middag ben ik nog even met een lege aanhanger richting Linderås gereden. Vorig weekend was ik daar ook al, om een eerste vrachtje gekloofd brandhout op te halen. Vandaag een tweede vrachtje. En binnenkort nog een derde vrachtje, want die 7 m3 kan ik niet in één of twee keer meenemen. Volgens mij berekening kan er 3,5 m3 op de aanhanger liggen. Dankzij de opstaande schotten past er zoveel op. Het vorige weekend had ik er inderdaad zoveel erop gegooid, maar toen sleten de wielen aan de spatborden. Oeps! De aanhanger was behoorlijk overbeladen. Deze keer een beetje minder erop en steeds gecontroleerd of de wielen nog vrij lagen van de spatborden.
Toen de aanhanger voor 3/4 vol was stopte ik met het gooien van de houtblokken. Overigens had ik de auto op de weg laten staan, net als de vorige keer. Het terrein waar de stapel hout ligt is namelijk erg drassig. Met een lege aanhanger is het geen probleem om daarnaartoe te rijden, maar als de aanhanger eenmaal volgeladen is, zit er veel gewicht op de wielen. Daardoor kan die wel eens vast gaan zitten in de blubber. En als de auto dan ook in diezelfde blubber staat is de kans groot dat het een grote slippartij wordt. Nu kon normaal wegrijden en omdat de aanhanger niet tot aan de kop vol zat kon ik deze keer met een fatsoenlijke snelheid weer terugrijden naar Ödarp.
Daar moest de aanhanger meteen weer leeggemaakt worden, omdat die morgen meegaat naar Tranås. De houtcontainer wordt op dit moment voller en voller. Het wordt zo langzamerhand tijd dat de houtstek gebouwd gaat worden van de eerder verzamelde pallets en balken. Morgen eerst een paar uurtjes werken, waarschijnlijk fruitbomen snoeien (!), waarna er een tweede vrachtje hout van de, zaterdag gedemonteerde, veranda opgehaald kan worden. Zo kan het mooi gecombineerd worden en hoeft er geen extra rit gemaakt te worden.
Vanavond hadden we zoals gebruikelijk nog telefonisch contact met mijn ouders. Bijpraten en natuurlijk wilden ze graag van Joke weten hoe het nu met haar ging. Vandaag is het nog maar 4 dagen geleden dat ze is geopereerd, maar ze merkt wel dagelijks een lichte verbetering van de pijn. Dat is op zich heel positief. Ze probeert ook steeds een beetje meer te bewegen en dieper adem te halen, want dat was (is) erg pijnlijk. Het gaat dus de goeie kant op, maar het heeft nog wel z´n tijd nodig. Mijn ouders konden smakelijk lachen om het avontuur met de veranda. “Oh oh oh, als het gratis is, is Heiko van de partij.” Tja, we blijven wel Hollanders hé. Mijn ouders hebben voor het eerst in hun leven nu een DigiD aangevraagd, want ze moeten beiden hun rijbewijs laten verlengen. Dat zal best spannend worden voor mijn moeder verwacht ik, want die heeft al bijna een jaar niet meer achter het stuur gezeten, vanwege allerlei lichamelijke klachten en ongemakken. We wachten het af. Mijn vader zal daarna aan de beurt zijn voor een medische keuring. Uiteraard zou het erg jammer zijn als ze beiden hun rijbewijs zouden moeten inleveren. Ze rijden nu namelijk nog zelf naar bijvoorbeeld Onstwedde waar de oudste kleindochter met drie achterkleinkinderen woont. Daar kunnen ze zonder rijbewijs alsnog wel komen met de deeltaxi, maar ze leveren dan toch een groot stuk vrijheid in. Eens komt die tijd, dat weten ze, maar liever later dan nu. Gelukkig is er een wachttijd of eigenlijk een achterstand bij de afdeling rijbewijsverlenging van ongeveer een jaar. Voorlopig kunnen ze dus nog 12 maanden aan de rit samen.
