Leven in de houtstek

Vanochtend had ik een afspraak staan bij de huisarts in Aneby. De laatste weken staat het huilen mij nader dan het lachen. De pijn in mijn rug is verdubbeld sinds die val op de 17e januari. In het begin denk je nog, dat die pijn een “logisch” gevolg is van die val. Vervolgens verwacht je, dat het langzaam zal genezen en allemaal iets makkelijker zal gaan worden. Na 4,5 maand is er echter geen verbetering en is het allemaal nog erg pijnlijk, belemmerend, frustrerend en word ik er soms behoorlijk verdrietig door. In mijn dagelijkse beslommeringen word ik er sterk door beperkt, ik slaap zeer slecht, ben tussen 4 en 5 uur ´s morgens al van bed af, omdat ik niet langer kan liggen en ben vervolgens na de middag bekaf, zodat ik een paar uurtjes op de bank moet gaan liggen. En meteen in slaap val. De kwaliteit van leven is behoorlijk achteruit gegaan. In de tuin doe ik op dit moment niet veel en dat was toch echt wel mijn ding. Tijd voor een afspraak met de huisarts.

Mijn concrete vraag was of er andere, sterkere pijnstillers voorgeschreven kunnen worden en of ik een verwijzing kon krijgen naar een orthopeed in het Ryhov ziekenhuis te Jönköping. Ter voorbereiding op het gesprek met de huisarts had ik een mail opgesteld waarin ik mijn situatie zo goed mogelijk had beschreven. Die mail had hij goed gelezen en zijn reactie was kordaat. Een verwijzing naar de orthopeed en naar een afdeling pijnbestrijding (smärtenheten Ryhov). Tevens mocht ik de dosering morfine tabletten drastisch verhogen. Met een goed gevoel over het gesprek verlieten we de vårdcentral in Aneby, om vervolgens meteen bij de apotheek de nieuwe medicijnen op te halen. Daarna nog een paar kleine boodschapjes gehaald bij de Coop, in verband met het bezoek van het komende weekend. Omdat het daarna net na twaalf uur was, besloten we onszelf te trakteren op een “kycklingtallrik” bij de pizzeria. Ons favoriete menu. Tegen de klok van half twee waren we weer thuis en schoot ik meteen op bed. Bekaf.

Heiko ging naar buiten om de plantjes, die hij gisteren had meegenomen van Örtengren, te poten. Op het terras hadden we eerder al roze geraniums gepoot in bakken. De bloemetjes die nu gepoot werden hadden dezelfde kleur. Bij de keukendeur hadden we een rieten mandje staan en eentje aan het hekje hangen, waar iets in gepoot kon worden. Ook hadden we op een oude trap op de oprit, achter het huis nog een paar bloempotten staan. Daarin hadden we vorig jaar een paar boerengeraniums uit de vrije natuur gepoot, echter die waren doodgegaan nadat ze in goede grond gepoot werden. Dat accepteerden ze blijkbaar niet. In die felgekleurde bloempotten werden twee verschillende soorten bloemen gepoot. Een mooie combinatie: goede keuze gemaakt, Heiko!

Een paar dagen geleden schreef ik over onze plaatsnaam borden. De folie liet los en de leverancier weet dat aan de barre omstandigheden in Zweden. Flauwekul natuurlijk, want hier is het ´s winters wel echt winter, met sneeuw en vorst, maar bar zou ik het niet willen noemen. Ze deden echter totaal niet moeilijk en maakten meteen nieuwe borden voor ons. Deze keer niet met folie: “echte” plaatsnaamborden. Vanochtend kreeg ik al een mail met de melding, dat de borden onderweg waren. In de mail zat een bijlage. Dat bleek een foto te zijn van de nieuwe borden. Oh, wat staat daar nu? Ödorp? Nee! Dat moet natuurlijk Ödarp zijn! Meteen hun mail beantwoord en gelukkig reageerden ze ook direct. Ze zouden weer nieuwe maken. Daarmee wordt het toch nog een dure actie voor hen. De borden konden niet opgestuurd worden naar Zweden, maar gelukkig komen Wilfred en zijn vrouw Marian en (een gedeelte van) hun gezin hier binnenkort naar toe en mochten we de borden bij hen laten bezorgen. De nieuwe borden zijn nu zodoende onderweg naar Hoogeveen!

Gisteren had ik ´s middags de grote ramen van onze slaapkamer schoongemaakt. Reuze handig, dat je die ramen helemaal rond kunt draaien. Ik wilde die gele stuifmeel er van af halen. Dat er voldoende van dat spul op de ramen zat bleek later wel uit mijn schoonmaakwater. Overigens maak ik de ramen schoon met zo´n geel Kärcher apparaat. In het begin was ik er niet tevreden over, maar gaandeweg word je er handiger in en lukt het me nu redelijk om een streeploos raam achter te laten. We kunnen weer naar buiten kijken en alles scherp zien. Dat is uiteraard erg belangrijk, voor het geval er een ree staat of een eland. Dan moet ik wel scherpe foto´s kunnen maken…

Tijdens een stevige windvlaag vorige week was het wasrek dat we van mijn moeder hadden gekregen, omgewaaid. Precies op de stam van de omgewaaide sparrenboom. De bovenste, ronde stok was dwars doormidden. Deze week was Heiko langs een bouwmarkt gereden en had hij een nieuwe ronde stok meegenomen. Die zette hij er vandaag in. Dat is eerst weer klaar en daar ben ik erg blij mee. Dat wasrek heeft voor mij een emotionele waarde. Nu gaan we dat ding nog even helemaal weer lekker opfrissen met een beetje verf en dan kan die er weer een aantal jaren tegen.

Terwijl ik boven lag te slapen ging Heiko, hopelijk voor de laatste keer dit jaar, het terras, de stoepjes en de veranda schoonmaken. Daar was opnieuw van dat gele stuifmeel van de “huilende dennen” opgekomen. Alles werd geveegd respectievelijk gestofzuigd. De tuinmeubels werden daarna afgenomen en voorzien van alle kussentjes die we er altijd op hebben liggen. Die kussen hadden we er namelijk weer afgehaald zolang de dennen huilden. Nu lijkt die huil-periode voorbij en is het vertrouwd om ze er op te laten liggen. Daarmee is de veranda weer gezellig aangekleed. Mede leuker ook omdat we dit weekend gasten hebben en het lijkt mooi weer te worden.

De camper werd ook nog eventjes een beetje schoon gemaakt. Onze gasten blijven namelijk een nachtje hier slapen en maken dan gebruik van onze camper. Het bed moest dus opgemaakt worden en de camper moest representatief zijn uiteraard. De tafel werd omlaag gedaan en de kussen van de banken werden allemaal verdeeld over dat oppervlak. Daarna het losse matras erop. Maar ehhh, waar is het beddengoed? Even logisch nadenkend kwamen we tot de conclusie dat dat boven op zolder zou moeten liggen, in een plastic krat. Gelukkig had ik een aantal maanden terug alle kratten opengemaakt en de inhoud bekeken. Op de kratten had ik vervolgens een sticker geplakt met de inhoud van die krat. Het was dan ook een gemakkelijk om de juiste krat te vinden. Lieve vrienden, jullie zijn van harte welkom: het bedje ligt gespreid.

Tegenover ons bleven de vrachtauto´s vandaag af en aan rijden. Ontelbaar vele vrachten met geel zand en stenen werden naar boven gereden. Vanwege de droogte stoof het enorm en ik had gisteren net de ramen schoongemaakt… Het meeste waaide ons huis gelukkig voorbij. Aan het einde van de dag is Heiko nog even omhoog gelopen, om te kijken hoe ver ze waren gevorderd met de aanleg van de nieuwe weg door het bos. Hij zag dat de weg die er lag, een afslag naar rechts had gekregen. Van de nieuwe weg was al een behoorlijk stuk aangelegd. Een graafmachine had de zwarte grond, de toplaag van het bos, verwijderd en aan de kant gegooid. De inhoud van de vele vrachtauto´s was er vervolgens gestort. De zand en stenen was verdeeld door diezelfde graafmachine.

Een zware wals had het een en ander even stevig aangedrukt en uiteraard deden die zware vrachtauto´s dat ook, telkens als ze er weer langreden met een volle vracht. Op verschillende plaatsen zijn zwarte buizen onder de nieuwe weg gelegd, zodat het regenwater dat van boven komt, via die buizen door kan stromen naar lager gelegen grond. Heiko liep de nieuwe weg helemaal uit en zag op het einde de graafmachine staan en daarachter nog blubber liggen. De weg bestond trouwens uit vele keien. Daarover wordt later vast nog grijze, verpulverde rots gestort. Het doel van deze nieuwe weg? Wij denken, dat het bos tegenover ons volgend jaar gekapt gaat worden en dat deze weg nodig is om de gezaagde boomstammen op te kunnen laten halen. Wát een operatie!..

Er zit leven in onze houtstek! Ja, dat het hout leeft weten we, maar dit is een andere vorm van leven. Al eerder ontdekten we, na het weghalen van hout voor de kachel, vogelnestjes in onze houtstekken. En ook nu weer heeft een vogeltje in onze houtstek een plekje gevonden, om een nestje te maken. Er zijn vijf eitjes in gelegd. Als je er gewoon langsloopt zie je het niet. Het viel Heiko op, dat er telkens een vogel wegvloog als hij iets in de compostbak wilde gooien. Niet een keer, maar drie, vier keer achtereen. Zodoende ging hij op zoek en zag hij dit nest. Binnenkort meer nieuw leven hier in Ödarp. Volgens mij zijn dit eitjes van een merel. We wachten het af. Hopelijk krijgt Ebba dit nest niet in de gaten.

Later in de middag ging ik nog aan het bakken. Voor morgen, als ze aankomen na een lange reis van 4 uur, had ik al een rabarbertaart gemaakt. Maar onze gasten moeten toch ook iets lekkers bij de koffie hebben op de zondagochtend? Ik koos nu voor een Zweedse appelcake. Heiko schilde de appels en ik verzamelde alle ingrediënten en maakte het beslag. Ik houd ervan om alles eerst klaar te zetten, om vervolgens te beginnen met het proces. Ik las de beschrijving en zag toen ineens, dat de appels niet geschild moesten worden. Oeps… Sorry Heiko. Heb je zin in een lekker, al geschild appeltje? Dat was uiteraard geen probleem. Heiko is wat dat betreft net een afvalcontainer: je kunt er van alles ingooien. De cake is volgens mij wel goed gelukt. Morgen een bak met slagroom maken en dan zijn we klaar met de voorbereidingen.

Die Ebba toch… Heerlijk genietend van het buiten zijn en van het mooie weer. Wat een mooi leventje heeft zij hier. Veel ruimte, weinig verkeer, veel muisjes, veel vogeltjes: genieten! Geen enkele verplichtingen, geen stress. Zie je dat tongetje? “Lekker puh!” De komende dagen hebben wij vrienden op bezoek en zal de website niet bijgewerkt worden. Geniet van dit weekend en van de Pinksterdagen!