Als eerste gingen we vandaag, voor Zweedse begrippen, al op tijd naar Tranås. Het was ongeveer kwart over negen. Heiko had de aanhanger achter de auto en nam daarom de route door Hestra. Dat rijdt gewoon iets beter, omdat die weg namelijk beter is. Door de periode van vorst en sneeuw is het wegdek van de weg naar Tranås behoorlijk beschadigd en met een aanhanger achter de auto rijdt dat dan niet echt comfortabel. Het nemen van deze route, om reden van een iets comfortabele rit, bewijst maar weer eens, dat (bijna) alles met een reden gebeurt. Als we hier niet langs waren gegaan hadden we de lammetjes niet gezien! Eerst zagen we er twee in het weiland lopen, maar even later telden we toch zeker tien stuks. Oh, wat zijn ze mooi! Dat is zo geweldig om te zien! We hebben de auto een poosje aan de kant gezet en ze even uitvoerig bekeken. Super!
De reden, dat we naar de stad gingen was in eerste instantie voor de boodschappen. Heiko was vrij en daarom konden we dat mooi samen doen. Het was uiteindelijk Heiko zijn vrije dag. Dat bevalt hem uitstekend: twee dagen werken, een dag vrij, twee dagen werken, drie dagen vrij. Prima toch? Dat ritje naar Tranås combineerden we eveneens met het ophalen van het hout, dat hij gisteren bij de stort “gevonden” had. Hij en zijn collega hadden het hout meegenomen en ergens op een rustig plekje neergelegd. Daar konden wij het vanochtend oppakken. Toen we er aan kwamen rijden was mijn eerste reactie “Is dat alles?” Maar eenmaal op de aanhanger nam ik die woorden toch wel terug. Het bleek veel meer te zijn dan ik in eerste instantie dacht. Op de rotonde in Tranås zagen we de paasheks weer staan. Leuk dat ze daar ieder jaar aandacht aan schenken.
Op de eerste van de vele “rondellen”, rotondes die we in Tranås tegenkwamen, werden we vrolijk verwelkomd door de paasheks. Men kent hier in Zweden, net als wij, de Paashaas die eieren verstopt. Maar zoals wellicht al wel bekend, heeft Pasen voor Zweden ook te maken met heksen. Vroeger dacht men namelijk, dat heksen zich op Witte Donderdag in de kerktorens verzamelden. Volgens de legende, kwamen ze daar, om op hun bezem (met aan de steel een ketel en achter op een zwarte kat) naar het eilandje Blåkulla te vliegen. Daar kwamen de heksen samen met de duivel, tijdens de heksensabbat Ostara. Met Pasen waren de heksen extra actief. Ook hun krachten waren op dat moment op hun hoogtepunt. Dat was de reden, dat de mensen grote vuren aan staken, om zich te beschermen tegen al dat kwaad. Nu zijn het alleen maar “vriendelijke” heksen!
Nadat het hout op de aanhanger lag, reden we door naar de speciaalzaak, waar ik mijn definitieve steunzolen kon halen. Die waren vorige week al klaar, maar vanwege mijn verkoudheid ging ik er toen liever niet naar toe. We waren er om twintig minuten voor tien. In de veronderstelling, dat ze om negen uur open gingen. De eerste afspraak had ik daar immers om negen uur gehad. Blijkbaar beginnen ze alleen om die tijd als er afspraken staan. De normale openingstijden zijn van tien tot zes. Om daar twintig minuten te blijven staan wachten hadden we niet zoveel zin in. We reden eerst door naar de grote ICA-supermarkt voor een paar boodschapjes die de Lidl niet heeft. Daarna zette Heiko mij af bij de Lidl en reed hij door naar het adres waar Örtengren zijn ouders wonen. Daar had hij vorige week in een skylift twee grote bomen gesnoeid. Met Kenth zijn vader had hij afgesproken, dat hij de dikkere stammen zouden ophalen. Die had de beste man netjes op een aparte stapel voor Heiko klaargelegd.
Omdat er al het nodige hout in de aanhanger lag, kon helaas niet alles in een keer meegenomen worden. Wel het meeste en er restte nog slechts een klein stapeltje. De wielen van de aanhanger zaten daarmee nagenoeg aan de onderkant van de spatborden. Het werd een heel rustig ritje richting Ödarp… Ondertussen was ik klaar bij de Lidl en stond Heiko alweer op de parkeerplaats om mij op te halen. Voordat we naar huis reden stopten we nog even weer bij de schoenenzaak. Die was nu wel open en tien minuten later stond ik buiten met de steunzolen: een paar voor in de pantoffels en een paar voor in andere schoenen. De eerste dag mag ik een uurtje op de definitieve zooltjes lopen, de tweede dag twee uur, enzovoort. Thuis deed ik ze meteen in mijn pantoffels en dat voelde meteen heel anders. Het was duidelijk voelbaar, dat ze de stand van mijn voeten corrigeren. Wel even wennen hoor! Na een uurtje legde ik de zooltjes eerst aan de kant: ik kreeg meer pijn in de rug en in mijn knieën.
Gisteren, in de loop van de dag, kregen we een verdrietig bericht van onze vrienden uit Apeldoorn. Eerder schreven we al, dat Martin problemen had gehad met zijn hart. Daarvoor was hij in het ziekenhuis geweest en behandeld, waarna hij zich meteen een stuk beter voelde. De laatste weken zette dat gevoel door en hij ging al weer gedeeltelijk aan het werk. Voor deze week stond een “standaard controle” ingepland en zodoende bracht hij en Marijke een bezoekje aan het Apeldoorns ziekenhuis. Nadat de uitslagen bekend waren, met onder andere de fietstest, hadden ze en gesprekje met de cardioloog. Die was erg ernstig en verontrust. Hij vertelde meteen waar het op stond en gaf Martin het dringende advies om te blijven! Dat kwam bij hen binnen als een donderslag bij heldere hemel. De testresultaten gaven hele andere dingen aan, dan Martin zijn eigen lichaam aangaf. Onvoorstelbaar. Wat een schrik. Het wachten is nu op een plaats op de afdeling cardiologie in het ziekenhuis te Nieuwegein. Het wordt wederom dotteren of een bypassoperatie. We vinden het erg sneu voor ze, vooral omdat het juist zo goed leek te gaan. Sterkte, Martin en Marijke!
Na de lunch verdween Heiko naar buiten en werd de aanhanger leeggemaakt. Het was ongeveer drie kuub hout. Wel fijn hoor, dat Heiko voor een hovenier werkt. Zo loopt hij uiteindelijk af en toe tegen gratis hout aan. Daar kunnen wij de komende winter voordelig mee stoken. Met de Volvo en de volle aanhanger reed hij over het gras, richting de plek waar het hout opgeslagen moest gaan worden. Dat was even spannend en bij mij kwamen de beelden van de, in de modder vastzittende Volvo, weer boven. Toen probeerde Heiko de caravan te verplaatsen en kwam hij hopeloos vast te zitten in de modder. Het grasveld was toen te drassig, om er met de zware auto en caravan overheen te kunnen rijden. Er zat destijds nog vorst in de grond en alleen de bovenlaag was gesmolten. Buurman Erling moest er met de tractor aan te pas komen, om zowel de caravan als de auto er weer uit te slepen. Nu ging het gelukkig goed en kon het hout op de gewenste plek neergelegd worden. Werk voor komend weekend. Dat wordt een lang vrij weekend, in verband met Goede Vrijdag en de beide Paasdagen. De vrijdag en Tweede Paasdag zijn hier “röd dagar”, rode dagen, oftewel vrije dagen.
Na het legen van de aanhanger ging Heiko verder met het wisselen van de winterbanden. Van beide auto´s gingen de winterbandjes eraf en de zomerbanden er weer om. Dankzij de garagekrik van Heiko´s opa en de slagmoersleutel van de Lidl ging dat voortvarend. Per auto kostte het ongeveer een half uurtje tijd. De winterbanden liggen nu opgestapeld op de plek in de garage, waar eerder de zomerbanden lagen. Het viel Heiko wel op, dat dit waarschijnlijk het laatste jaar is voor de zomerbanden van de Volvo. Het meeste profiel is daar nu zo langzamerhand wel van af. Als we die moeten vervangen zullen we voor All-Weather banden kiezen, zodat we op die banden in de winter naar Nederland kunnen rijden zónder dat de winterbanden met spijkers er eerst weer afgehaald moeten worden. Blij, dat de banden zijn verwisseld!
Van één van de dikke boomstammen van Erling had Heiko een bankje gemaakt. Die moest bij de grilplaats komen. Vandaag heeft hij dat in orde gemaakt. Het bankje staat daar nu, met nog twee extra losse stammen. Een zwaar klusje, want de boomstam was erg dik en daarmee loodzwaar. Met gezond verstand en slim tillen, rollen en hefboomeffecten lukte het hem, om de boomstam op de twee steunders te leggen. Zo kwam de boomstam én hogerop én niet in het natte gras te liggen. De twee enorme stukken stam, die als losse zetels fungeren, bracht hij er in de kruiwagen naar toe. Die zware stukken heeft hij niet in de kruiwagen getild, maar erin gerold. De kruiwagen werd op z´n zij gelegd, de boomstam erin gerold en daarna de kruiwagen terug gekanteld en de stam lag erin! Rollen naar de juiste plek en daar weer op dezelfde manier eruit laten rollen. Wie niet de sterkte man van Europa is moet slim zijn… Nu is het wachten op mooier weer, zodat we daar gezellig kunnen gaan grillen. Brood en worstjes zijn er al!
Een van zijn laatste klusjes voor vandaag was het snoeien van de klimop voor ons huis. Die was de laatste drie jaar alleen maar gegroeid en nooit gesnoeid. Die klimop kan zichzelf als het ware omhoogtrekken aan een kunststof rekje, die aan de gevel is geschroefd. Maar… De klimop is door de strenge winter waarschijnlijk gedeeltelijk afgestorven en had zich losgelaten van het klimrekje. Het was namelijk een zielig, in elkaar gevallen, zootje geworden. Met de snoeischaar, dat is ondertussen Heiko´s belangrijkste werktuig geworden geloof ik, tezamen met de motorkettingzaag, werd het meeste weggeknipt. Nu lijkt het eerst even weer heel kaal, echter het is een snelgroeiende klimop. Dat moet wel weer goedkomen. Toch, Heiko?
Ik heb me na de lunch vooral beziggehouden met de website. We liepen inmiddels een paar dagen achter en het lukte me om twee dagen bij te werken. Verder heb ik wederom tijd besteed aan het werken aan de verrassing voor Heiko zijn verjaardag. Wat heb ik me op de hals gehaald! Daar gaat menig uurtje in zitten. Ach, hij wordt maar één keer 60! In de tussentijd had ik ons spinnenwiel nog op Marketplace gezet. Hij is kapot en ziet er niet meer uit. Om hem in de kachel te doen vonden we jammer. En was zowaar iemand, die meteen interesse toonde. Sterker nog: die haalde hem binnen een uur op! Het bleek, dat de man er onderdelen van wilde gebruiken, om zijn eigen te repareren. Top! Uiteindelijk zaten we rond zeven uur aan tafel voor het avondeten. Ik had het even simpel gehouden: aardappelpuree, met worteltjes en een gebakken visje. Een pangasius, vergelijkbaar met een schol. Heerlijk! Dit is overigens het bord van Heiko hoor. Die eet nét even een beetje meer dan ik…
