Op 1 april jongstleden kregen we bericht, dat de bestelde pallets met pellets op maandag 5 april zouden worden geleverd. Wij dachten, dat het een 1 aprilgrap was, want 5 april was immers Tweede Paasdag. Een röd dag, oftewel een vrije dag. Daarmee gingen we er totaal niet vanuit, dat er gisteren iets zou komen. Vast en zeker een fout in de planning. Men was vast even vergeten, dat het om het paasweekend ging. Toch stopte er gistermiddag om even over drie een grote vrachtauto met lange aanhanger voor het huis! De aanhanger werd losgekoppeld van de vrachtauto, die nog een paar meter vooruit richting onze oprit reed.
De deuren van de vrachtauto werden geopend en met de meegenomen heftruck werden onze pallets gepakt. Eerst zelfs twee tegelijk, waarmee Heiko de chauffeur nog wilde waarschuwen. Hij dacht dat er per ongeluk twee volle pallets aan de vorkheftruck zaten. Dat was echter overbodig, want de machine kon die twee pallets prima dragen. Hij ging ermee achter het huis. Heiko had de chauffeur gevraagd, om de pallets met pellets zo ver mogelijk onder het terras te zetten. Het liefst tegen de muur aan van het huis. Maar helaas… Dat lukte hem niet. Het hefgedeelte van de heftruck was te hoog en kon niet onder het terras door. De pallets werden zo ver mogelijk onder het terras gezet, echter nog niet op de helft. Er zit niets anders op, dan dat we ze samen het komend weekend “verhuizen” naar de achterwand. Maar… we hebben de pellets in ieder geval!
Deze ochtend begon met een “lach van de zon”! Die scheen al vrij vroeg vanuit het oosten over de boomtoppen. Je merkt nu meer en meer, dat de zon eerder opkomt. Ondanks de zomertijd, die het in principe een uur later maakt, dan het in werkelijkheid is. Dit plaatje was van zes uur en dus in feite pas vijf uur. Ook ´s avonds is het verschil groot. Was het een maand geleden nog om vijf uur donker, nu hoef je pas rond half acht het licht in de kamer aan te doen. Heerlijk! Het zal nog een paar weken duren en dan hoeft het licht bijna niet eens meer aan! We gaan een mooie tijd tegemoet!
Tja, Heiko moest vanochtend aan het werk. Na vier vrije dagen moest hij vanochtend om even voor half zeven toch achter het stuur plaatsnemen. Maar met veel plezier hoor! Samen met Ebba bleef ik in Ödarp achter. Meteen ging ik in de startblokken voor het afmaken van de verrassing voor Heiko. Ik had namelijk familie, vrienden, kennissen en oud-collega´s gevraagd, om iets voor Heiko op papier te zetten. Het was in eerste instantie de bedoeling, om er een boekwerkje van te maken. Ik had hierover een afspraak gemaakt met een drukkerij in Tranås. Helaas waren een paar belangrijke schrijvers net niet op tijd. Daarom besloot ik ze vandaag allemaal zelf te printen. En daar kregen wij dames behoorlijke trek van. Ebba ook. Tijd om een paar hapjes te nemen van een van de twee stukjes worteltjestaart van gisteren. Zelfs Ebba lustte de topping van de taart!
Hierna ging ik verder met deel twee van de verrassing voor Heiko: zestig cadeautjes! Van lucifers tot tandpasta, van shampoo tot batterijen. Een aantal moest nog worden ingepakt, omdat ik anders dat aantal niet haalde. Ik miste nog een paar. Vervolgens verstopte ik er al een behoorlijk aantal. Op zolder, op de bovenverdieping (met uitzondering van onze slaapkamer), in de kamer, de kelder en in de voorraadkasten. Eveneens een paar beneden, op plaatsen waarvan ik overtuigd was, dat Heiko niet zo snel zou komen. Niet die paar uurtjes van deze dag nog tenminste. Zo kon ik het vanavond iets rustiger aan doen. Als Heiko naar bed ging kon ik de laatste voorbereidingen treffen. Door al dit “werk” was het inmiddels elf uur geweest en daarmee tijd om me om te kleden en bijeen te zoeken wat ik voor straks nodig had.
Heiko was zich van dit alles niets bewust en was “gewoon” buiten in iemands tuin bezig, om orde te scheppen. Deze keer bij een echtpaar, dat net buiten Tranås woonde. Daar moest een aanhanger met grond naar toe, om sporen in het gras weg te werken, waarna er graszaad over uitgestrooid kon worden. Verder moesten er een aantal té groot gegroeide struiken opgegraven worden, die naar de stort gingen. Een tweetal bomen moesten met de motorkettingzaag in mootjes van 33 cm gezaagd worden en alle takken moesten eveneens naar de stort. Tenslotte moest er een stuk grasveld, dat op een talud lag, afgegraven worden. Het gras was meer dood dan levend. Daar komt straks weer nieuw gras in dat op de rol zit. Kant en klare gras dus. Gedurende hun werkzaamheden werden ze door Moeder Natuur verrast door regen, hagel, sneeuw, veel wind én… zon. Alle vier jaargetijden kwamen vandaag voorbij. In de tuin bij dit echtpaar stonden overigens een aantal houten beelden. Op de foto hierboven de collectie van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Grappig hé. Trouwens geen verkeerde plek om te wonen: aan een groot meer.
Het was precies kwart voor twaalf, dat ik de achterdeur op slot deed en het slot van de auto ontgrendelde. Ik ging namelijk naar Jönköping. De grote stad! Dat deed ik niet alleen met een gerust gevoel, omdat hetgeen ik vanochtend wilde doen ook daadwerkelijk gebeurd was, maar ook omdat het schitterend weer was om een stukje te rijden. Een uurtje heen en een uurtje terug om precies te zijn. Autorijden vind ik sowieso al erg leuk om te doen en met het zonnetje erbij: hmmm… Hoewel de route natuurlijk al vele malen gereden is, verandert die steeds. Bomen worden gekapt, bomen groeien, er worden huizen afgebroken, huizen gebouwd: er is altijd wel weer iets nieuws te ontdekken.
Had ik het niet onlangs over langzaam verkeer op de snel(-lere) wegen? Nou ik had er weer eentje hoor! En het vervelende was, dat ik het niet al te vroeg door had. Ik reed namelijk al een behoorlijk aantal kilometers achter een busje aan. Hij reed ongeveer 85 kilometer per uur, waar je 80 mag en daarmee vormde hij geen belemmering. Ineens schoot het busje naar de linkerbaan. In een paar seconden gaan er even zoveel gedachten door je hoofd: “Is er een ongeluk gebeurt?” “Moet hij uitwijken voor een mens of dier?” “Heeft hij pech?” Daarna werd duidelijk wat het “probleem” was: een tractor! De chauffeur heeft de snelheid waarmee de tractor reed waarschijnlijk niet goed ingeschat en op het moment, dat die rechtsaf sloeg, was het even kritisch. Alles is gelukkig goed gegaan. Waar het busje op de foto was gebleven? Die reed voor de tractor alweer “gewoon” verder…
Nagenoeg een uur na vertrek uit Ödarp stond ik op de parkeerplaats van het ziekenhuis Ryhov in Jönköping. Keurig op tijd. Om een uur had ik een afspraak met een arts van de afdeling “Orofacial medicin”, geneeskunde voor mond en gelaat. Ze wilde een controle afspraak en me vertellen wat de uitslag was van de biopsie. Alles was prima! Puh! Toch wel even een opluchting! Je hoopt op dit bericht, maar voor hetzelfde geld is het immers negatief. Na de biopsie op 9 februari had ik niets gehoord, waarmee ik er ook vanuit ging dat alles goed was. Toch was het woord uit de mond van de arts het belangrijkste. Ze was zo tevreden, dat ik niet weer voor controle terug hoefde te komen. Mocht ik klachten krijgen, kon ik contact opnemen met de tandarts in Aneby. Super! Bedankt voor alles!
Zo licht als een veertje stapte ik wederom in de auto. Ik wilde een bezoekje brengen aan de winkel 157, waar ik mezelf zou trakteren op een nieuwe broek. Maar daar ben ik niet gekomen. Het was zo ontzettend druk! De rotonde vanaf het ziekenhuis richting de snelweg stond vol met stilstaand verkeer. En juist daar waar het nog drukker was, in het centrum, moest ik zijn. Nee, dat idee liet ik meteen varen en koos ervoor om linksaf te gaan. Als eerste ging ik eventjes naar CityGross, waar onder andere grote witte bolletje worden verkocht. Die vindt Heiko zo lekker: en verrassing voor morgen. Daarna nog even bij Ikea naar binnen. Daar kon je overigens een kanon afschieten, zonder dat je er iemand raakte. Via de luidsprekers werd (meerder keren) verzocht om afstand te houden en dat er maximaal 200 personen tegelijk in de winkel mochten. Als ik er twintig heb gezien was dat veel.
Je hoort mij niet klagen hoor. Ik vond het prima! Het mondkapje deed ik daarom af en toe zelfs even af en dat was een prettige afwisseling. Ik vind het een erg benauwd gedoe. Nadat ik het dekbedovertrek dat we graag wilden had gevonden, snelde ik me naar de kassa´s. Dat is trouwens allemaal zelfbediening geworden. Er zit niet één caissière meer: alles gaat met streepjescodes en de scanner. Binnen een kwartier stond ik weer op de grote parkeerplaats en stapte ik voor de laatste keer vandaag in de auto in Jönköping: ik ging terug naar huis!
Ook de terugreis was een feestje! Wat toch heerlijk om er weer even uit te zijn en dan ook nog eens met mooi weer! Naarmate ik dichter bij huis kwam betrok de lucht overigens wel meer en meer. Echter ook dat zag er super uit! Het was denk ik ongeveer half vier, dat ik thuis was en alles had opgeruimd. De cadeautjes die ik nog voor Heiko had gekocht werden ingepakt en het verhaal dat erbij hoort werd geprint. Hij mag morgen namelijk niet de pakjes meteen uitpakken, maar aan de hand van een verhaaltje de genoemde nummers zoeken en dan uitpakken. Toen had ik eindelijk tijd voor een broodje en een kopje koffie. Nog geen kwartier later reed de Volvo de oprit op. Puh! Net op tijd! Even gebabbeld en daarna gegeten. We aten een gehaktbal met aardappelen en gekookte sla. Daarna waren we beide toe aan een relaxmoment op de bank, waarbij we werden getrakteerd op een mooi zonsondergang!
“Heiko? Ben jij niet moe? Je moet er morgen weer vroeg uit: is het niet tijd om naar bed te gaan?” Hoe kreeg ik die man nou een beetje eerder dan normaal naar bed? Uiteindelijk ging Heiko dan toch maar naar boven en daarna begon nog een leuk klusje voor mij: een paar slingers en ballonnen ophangen. Nee, dat is in feite helemaal niets voor Heiko, maar hij had dit keer gewoon geen vinger in de pap. Alles was al in de buurt en ik kon alles binnen een half uurtje ophangen. Een klein krukje en punaises waren hierbij onmisbaar. Het verstoppen van de laatste cadeautjes was even moeilijker. Ik wilde niet twee in een kast of la doen en daarmee werd het even zoeken. Maar het was gelukt: de cadeautjes allemaal verstopt, het bijbehorende verhaal getypt, de eerste kaartjes lagen op tafel, alsook een cadeautje en tenslotte, de map met verhalen van familie, vrienden en kennissen lag eveneens klaar. Heiko zijn 60ste verjaardag kon beginnen!
